FanFic.nl

Losing memorie

9

Enkele maanden later


‘Een witte kerst, er ging gewoon niets boven een witte Kerst. Welke gek heeft die slogan ooit bedacht?’ Dacht Lupos net iets te luid want Tops begon hartelijk te lachen.
‘Kom op, je laat je toch niet kennen door een beetje sneeuw.’ Lachte ze terwijl ze zichzelf door de kniehoge berg sneeuw probeerde te ploeteren.
‘Geniet jij er maar van, ik zal blij zijn als we binnen zijn. Ik had namelijk nog een zware nacht gisteren.’
‘Wat? Ben je soms nog…? O nee, het was volle maan zeker.’ Zei ze schuldbewust.
‘Inderdaad.’ Was het korte antwoord terwijl hij zich verder door de sneeuw duwde en tot zijn grote opluchting zag hij in de verte de vrolijke gloed die de kerstverlichting rond het Nest uitstraalde.
Toen ze de keuken binnen kwamen werden ze meteen begroet door mevrouw Wemel die bijna in schok was toen ze hun verkleumde lichamen zag.
‘Geef die mantels maar hier, en ga meteen naar de woonkamer. Warm jullie maar op bij de open haard.’
‘We kunnen best wel tegen een stootje hoor.’ Lachte Tops maar keek verbaas toe hoe Remus maar al te graag op mevrouw Wemel ’s aanbod inging.
‘Nou ja, hij kan tegen veel in de dagen voor volle maan.’ Voegde ze er snel aan toe.



In de woonkamer was het al aardig druk, je had natuurlijk enkele leden van de Wemel familie en verder had je ook Harry, Ron en Hermelien en nog enkele andere leden van de orde.
Maar Tops had al snel in de gaten dat Remus naar iemand in het bijzonder aan het zoeken was, en blijkbaar was ze niet de enige toen ze de blikken van enkele omstaanders zag.
Ze was dan ook niet de enige die de bijzondere genegenheid van Remus voor de jonge Romy had opgemerkt.
‘Ze is nog op haar kamer. Als je een ding over die meid kan zeggen is het wel dat ze in ieder geval even lang bezig is aan haar uiterlijk als iedere andere vrouw.’ Melde Ron terloops.
‘Heb je daar soms problemen mee?’ Antwoorde Tops die uitdagend voor de jongen ging zitten.
‘Niet zeuren jullie twee.’ Kwam Remus tussen beide voor de twee elkaar in de haren dreigde te vliegen.
Uitgeput nam hij plaats in een van de zetels.
‘Zware nacht gehad?’ Vroeg Sirius verbaast.
‘Kun je wel zeggen, het was….’
‘Remus!’
Een ware wervelwind Romy genaamd raasde de kamer binnen en sloeg haar armen zo stevig om Remus zijn hals dat die even naar adem moest happen.
‘Halo, wat een enthousiasme.’ Riep Remus toen die eindelijk weer wat adem kon halen.
‘Ik ben gewoon blij dat ik jullie terug zie.’ Lachte ze vrolijk terwijl ook Tops kon rekenen op een stevige knuffel.
Het viel Remus trouwens op dat het gezicht van het meisje wel erg rood was aangelopen en zelf wat gezwollen was.
‘Wel, laat ik zeggen dat ik goed nieuws heb.’ Antwoorde het meisje aarzelend toen zijn blik haar opviel. ‘Het goede nieuws is dat ik weer iets over mijn verleden gevonden heb. Het slechte nieuws is dat dit blijkbaar een allergie voor zeevruchten blijkt te zijn.’
Heel de kamer begon te lachen, Remus nog wel het meest van al.
‘Erg grappig hoor. Hoe is het trouwens met jou?’ Vroeg ze aan Remus terwijl ze de stoel naast hem innam. ‘Al wat bekomen van de volle maan?’
‘Lief dat je het vraagt. Toch een iemand die het zich herinnert.’ Zei hij terwijl hij veel betekend naar de andere keek.
Enkele van hen keken hem schuldbewust aan maar tot ieders verbazing begon Ron hartelijk te lachen.
‘Mogen we mee lachen?’
‘Jij was de enige die het nog wist. Best ironisch, want we weten nu wel dat dingen herinneren nu niet meteen jouw sterkste punt….’
Het laatste van de zin kwam er niet meer door toen hij de blik van zo een beetje iedereen in de kamer op zich gericht zag.
Zelf Fred en George leken de grap er niet van in te zien.
‘Riep ma niet? Ja ik denk het wel, ik ga maar even gaan kijken.’ Zei Ron snel en weg was hij.
Niemand anders had haar horen lopen.






Later die avond zat iedereen gezellig in de woonkamer en leek het incident tussen Ron en Romy gelukkig al weer vergeten te zijn.
Na enkele potjes knalpoker hadden Fred en George er niets beter op gevonden dan hun voorraad vuurwerk boven te halen.
‘Jullie gaan dit toch niet hier ter plekken afsteken?’ Vroeg Romy er duidelijk niet gerust op.
‘Geen zorgen, het is echt niet gevaarlijk hoor.’ Grijnsde George op een manier die niemand gerust stelde. Zijn moeder probeerde hen nog op andere gedachten te brengen maar Fred had de eerste al afgevuurd.
Het stukje vuurwerk maakte eerst enkele cirkels in de lucht, blauwe en rode vonken schoten alle kanten uit en tot ieders afgrijzen schoten ze recht op Romy af.
Die kon maar net haar staf trekken en een verdedegingsspreuk afvuren voor haar lange bruine haar gekortwiekt dreigde te worden.
‘Zijn jullie nu helemaal gek geworden? Weg met dat spul voor het hele huis in vlammen op gaat.’
De tweeling protesteerde nog even maar een blik van hun moeder was genoeg om zich koest te houden.
‘Hoe kom jij trouwens aan die staf?’ Vroeg Ron duidelijk verbaast.
‘Weet ik veel , het is de mijne en dat is het belangrijkste.’
‘En hoe kende je die spreuk, je gaat me niet zeggen dat je je eigen naam niet herinnert maar wel perfect weet hoe je met die staf om moet gaan.’
‘Ronald, ze is haar herinneringen kwijt, spreuken kennen en uitvoeren zijn reflexen. Net zoals praten en lopen is dat iets wat je niet zo gemakkelijk kwijt raakt.’ Antwoorde Hermelien op haar soms irritante slimme toon.
‘En toch, je bent zeker dat het jouw staf is?’ Ging Ron ongestoord verder.
‘Hij werkt vrij goed voor mij dus dan lijkt het me wel duidelijk. Waarom blijf je daar nu over doorzeuren?’
‘Omdat, als dit echt jouw staf is en je komt duidelijk uit dit land dus is er maar een plek waar je hem gekocht kan hebben. Bij Olivander, een man met een fantastisch geheugen, hij herinnert zich iedere staf die hij ooit verkocht heeft maar vooral aan wie hij die verkocht heeft.’
Vooral op dat laatste legde hij nog eens extra de nadruk en Romy zag dat Remus met zijn hand tegen zijn hoofd sloeg.
‘Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb.’ Mompelde hij duidelijk opgewonden.
‘Denk je dat hij me kan helpen?’ Vroeg Romy die het duidelijk niet wou geloven.
‘Ik wil je geen valse hoop geven, maar inderdaad, het is de moeite om het te proberen. Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb, idioot die ik ben.’
‘Dat was geniaal, Ron. Had ik niet van je verwacht.’ Zei Hermelien duidelijk onder de indruk.
‘Waarom ben je toch altijd verbaast?’ Antwoorde die verveelt.

Reacties: