FanFic.nl

Lost in Neverland

3.2. Our souls are not for sale

Jaimy
Voor drie rasechte Berlijners van 17 zoals wij, zijn die gezichten bijna net zo herkenbaar als die van onszelf, met dat kleine verschil dat je Tokio Hotel normaal enkel op posterpapier ziet.
‘Weg, weg, weg!’ sist Milla en trekt aan mijn verlamde armen. Michelle springt als eerste op en wil haar benen net weer over het terras gooien, als de glazen deur openschuift.
‘Dames, vanwaar die haast?’ Tom Kaulitz, in het gezelschap van zijn beruchte killer smile, hangt nonchalant in de deuropening.
‘Sorry, we komen jullie niet begluren of zo, we hadden echt geen idee wiens kamer dit was... We zijn op de loop voor de hotelsecurity,’ zegt Michelle op topsnelheid, nog steeds met één been over de rand.
‘Op de loop dan nog... Stout geweest?’ De andere helft van de Kaulitz-tweeling buigt zich langs zijn broer heen en flasht een even onweerstaanbare glimlach, met ogen die ons alle drie een paar seconden lang scannen. Goeiemorgen, zijn dat die zogenaamd brave tieneridolen?
‘Kom maar even binnen, hoor. We zullen jullie niet verraden,’ doet ook de langharige bassist een duit in het zakje. Ik kan het niet laten van even een veelbetekenende blik naar Michelle en Milla te geven. Ik krijg meteen twee identieke grijnzen terug. Die vier beseffen schijnbaar niet goed dat er nog andere meisjes op de wereld zijn dan gillende groupies. En als ze denken om met ons even wat gratis plezier in huis te halen, zullen ze nog flink op hun bekende neuzen kijken. Michelle wipt van de balkonrand en ik loop als eerste de kamer in.

Die jongens weten niet meer waar ze het hebben. We flirten ons suf en ze laten zich alle vier steeds weer gretig aanhalen, om dan tot hun groeiende verwarring en verbazing te worden afgewimpeld.
Michelle springt op en neer op het bed en doet alsof ze zich niet bewust is van de ogen van Georg en Bill die elke welving onder het strakke zwarte shirtje en de baggy cameo-broek gretig volgen. Milla nipt schijnbaar onverschillig van het glas wijn dat de drummer haar aanbiedt, likt subtiel een restje van haar bovenlip en gaat met één vinger geïnteresseerd langs de lijnen van de tattoo op zijn arm. Gustav hoort zo te zien geen woord van wat ze zegt en staart haar alleen maar aan. En ik ben net opgestaan van Toms schoot, met luid protest en twee graaiende handen tot gevolg.
‘ Incoming!’ Met dank aan mijn jarenlange ervaring in parkour en aangeboren snelle reflexen weet ik me net op tijd om te draaien en Michelle te zien aankomen. Ze heeft zich blijkbaar vanaf het bed in één sprong in mijn richting gelanceerd en gaat er zoals steeds vanuit dat ik haar wel opvang. Wat ik gelukkig ook doe. Ze dondert met al haar geweld in mijn armen en drukt een zoen op mijn wang, dicht bij mijn mond. Ik kan de vier paar ogen bijna horen inzoomen op het tafereel.
‘Denken die nou echt dat wij te koop zijn?’ Michelle maakt van de situatie gebruik om snel iets in mijn oor te mompelen.
‘Ze zijn het nu eenmaal gewoon dat elk meisje in een straal van drie kilometer om hen heen haar ziel aan hen zou verkopen. Dat is niet hun schuld,’ grinnik ik.
Iemand heeft de muziekinstallatie blijkbaar een duw verkocht, want de muziek dreunt plots loeihard door de boxen. De dader blijkt Gustav, die intussen een arm om Milla’s middel heeft. Ik voel ook plots twee niet zo onschuldige handen op mijn billen en zie Michelle verdwijnen tussen twee gespierde en twee magere armen van respectievelijk de bassist en de zanger. Met een schouderophaal en een paar veelbetekenende blikken beginnen we te dansen.

Parkour geeft je lichaam drie dingen. Uithoudingsvermogen, lenigheid en reflexen. Drie dingen die we ook ten volle benutten in de verticale lapdance die volgt op het eerst zorgeloze dansen. De jongens kunnen er niet mee om dat ze telkens weer nét niet krijgen waar ze voor gaan, namelijk dat iets intiemere lichamelijke contact.
‘Jay, ik denk dat we stilaan moeten opkrassen,’ mompelt Michelle en leidt voor de zoveelste keer de handen van Bill weg bij haar borsten.
‘Ik sluit me aan bij Mich,’ zegt Milla in het passeren. Ze heeft de grootste moeite met Gustav, die zo opgedraaid is dat hij al zijn ‘cool’ verliest.
Net als we het viertal bijna letterlijk op hun knieën hebben, draait Milla de volumeknop van de muziekinstallatie helemaal omlaag.
‘Jongens, het was zeer fijn, maar we moeten echt gaan nu.’ Luidkeels protest, maar het helpt niet. Met uitgestreken gezichten lopen we zonder meer naar de terrasdeuren, vier verdwaasde rocksterren achterlatend.
‘Here we go again!’ Milla gooit beide benen over het terras en laat zich vallen naar het afdak van de garage onder ons, via de receptie weer naar buiten lopen is misschien iets teveel risico voor één dag. Michelle volgt, ik hoor hen onder mijn bungelende voeten hun adrenaline eruit schateren voor ze naar de dakrand rennen.
‘Jaimy!’ Een hand op mijn schouder op het moment dat ik me wil afzetten. Ik draai me om en kijk in de ogen van Tom. Tien centimeter tussen ons, twee meter vrije val onder me, ik steun enkel op mijn gestrekte armen.
‘Ja?’ Over zijn schouder zie ik de drie andere jongens langzaam bijkomen en een beetje dwaas rondkijken.
‘Ik...’ Er komt geen geluid meer, hij krabt onder zijn pet op zoek naar woorden. Ik moet lachen, zet mijn eigen pet achterstevoren zodat de klep niet in de weg zit en druk mijn lippen even tegen de zijne. Hij blijft verlamd staan, zijn ogen half dicht, zijn handen half opgeheven.
‘Misschien tot nog eens,’ zeg ik met een knipoog en tik hem zachtjes op zijn wang. Voor hij kan reageren laat ik het balkon los en ren over het lange afdak, draai radslagen om de energie kwijt te raken. Als ik even blijf staan, zie ik dat er nog steeds een bewegingsloze gedaante op het balkon van de derde verdieping staat. Ik zwaai, maar blijf niet staan om te zien of hij terugzwaait. Niet elke meisjesziel is te koop. Of toch niet helemaal.

Reacties: