FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 16 (77-88)

FACE
Snel draag ik Lesley in mijn armen naar de open cel toe. Ik kan het bijna niet aanzien dat al dat bloed afkomstig is uit een verwonding op haar buik. Zo te zien heeft Troy er echt doorheen geschoten. Inmiddels is ze al erg koud geworden en daarom vraag ik of ik de jas van de sheriff mag lenen. Hij geeft me zijn jas die ik meteen even over haar heen leg. Ook druk ik haar zo dicht mogelijk tegen me aan om haar warm te houden. Twee tellen later vliegt het ambulancepersoneel al door de gangen en al snel lopen Hannibal en de anderen de cel uit en overmeesteren ze. Ik draag Lesley naar de ambulance waar ik haar achterin op de brandcard leg. B.A. springt achter het stuur. Als iedereen zit rijden we weg.
"Waar gaan we heen, Hannibal?"
"In ieder geval niet naar het ziekenhuis, want daar zullen ze ons verwachten," antwoordt hij.
Dat pik ik niet.
"NIET naar het ziekenhuis?! Ben je helemaal gek geworden! Lesley moet juist naar het ziekenhuis! B.A. jij vindt toch ook hetzelfde als ik?"
Even weet hij niet wat hij moet zeggen. "Nou... uhm... uhm…" verder brengt hij niets uit.
"Dus JIJ bent het ook al met Hannibal eens?!" roep ik boos.
Dan pak ik mijn pistool tevoorschijn en houdt hem tegen B.A.'s hoofd.
"WE GAAN NU NAAR HET ZIEKENHUIS!" roep ik tegen hem.

PETER
Ik zit nog leuk met de kinderen en Lydia te spelen als de telefoon gaat.
"WAT!"
"Is Lydia niet ook dokter geweest?" vraagt Hannibal.
"Ja, dat wel. Maar ze was oogarts, dus daar zullen we niet veel aan hebben," antwoord ik. "Hoe is het met Face?"
Het zal wel niet meevallen voor hem.

TROY
Al snel wordt ik knock-out geslagen. Als ik een paar uur later weer bijkom, lig ik vastgebonden en is het A-team nergens meer te bekennen.

MURDOCK
"WE GAAN NU NAAR HET ZIEKENHUIS", roept Face.
Ik probeer hem te kalmeren, maar dat lukt niet. Hij is helemaal over de rooie en luistert naar niemand meer.
"Rustig Face, we gaan naar het Ziekenhuis," zegt Hannibal uiteindelijk.
Ook hij heeft door dat Face nu tot alles in staat is. We komen eindelijk aan bij het ziekenhuis en lopen naar binnen. We kijken goed om ons heen en ik krijg de opdracht om buiten de wacht te blijven houden. Alle mensen die er aankomen ondervraag ik alsof ik de nieuwe bewaker ben.
"Identiteitskaart, alstublieft," zeg ik tegen elke voorbijganger.
Ook tegen een man die me bekend voorkomt. Ik kijk in zijn I.D. en zie dat het er een van die Panamese politie is, van Troy's huis.
"Geen plaats meer in dit ziekenhuis, sorry," zeg ik met een droevig gezicht.
"Laat me binnen of ik verkoop je een dreun!" zegt de man, waarop ik hem een dreun verkoop en in de kliko stort. Dan komt Face met tranen op zijn gezicht naar buiten, zijn die nou van geluk of verdriet?

B.A.
De sirenes komen dichterbij en als ze zwijgen komen er soldaten en broeders naar binnen gestormd. Zoals ik al hoopte kijken ze niet op of om en kunnen we er zo achteraan om ze te overmeesteren. Eerst slaan we de soldaten neer. Troy leggen we bij hen en dan gaat de celdeur dicht. Eigenlijk had ik Troy mee willen nemen, maar nu we met een noodsituatie zitten, is hij een extra belasting. Toch jammer, dat we hem elke keer in handen krijgen en daarna ontglipt hij ons weer. Ik grom eens een keer van frustratie. De broeders worden door Frank meegenomen. Audrey is zo verstandig geweest om achter ons door naar de deur te rennen en op wacht te gaan staan. Ze helpt Face Lesley naar de ambulance brengen. Nadat ik de celdeuren heb dichtgemaakt, ren ik naar de ambulance en spring achter het stuur. Ik hoor de discussie tussen Face en Hannibal. Omdat ik de omgeving hier niet ken moet ik goed op de weg letten en zodoende geef ik een antwoord waar Face niet tevreden mee is en hij zet onmiddellijk zijn pistool tegen m'n hoofd.
"Hé, ben je gek geworden?"
Uiteindelijk geeft Hannibal toe en moet ik toch naar het ziekenhuis rijden. Murdock werpt zich op als portier en controleert iedereen die binnenkomt. Op weg naar een koffieautomaat zie ik in de verte een bekend gezicht, het is één van de soldaten! Murdock maakt echter korte metten met hem, legt hem over zijn schouder en mikt hem buiten in een vuilniscontainer.
"Pffffft! Goede actie, Murdock!" grinnik ik stilletjes, want de mensen in de hal hoeven niet te weten dat we bij elkaar horen.

SHERIFF
Het plan van B.A. en Hannibal werkt. De soldaten kijken niet in de cellen, dus ontdekken niet eens dat we niet meer in de cellen zitten waar ze ons in hebben gezet! B.A., Murdock en Hannibal ontfermen zich over de soldaten en Troy, ik neem de broeders mee en sluit ze op in de cel waar wij op hen wachtten. Dan snellen we naar de ambulance en gaan we naar het ziekenhuis. Onderweg breekt er ruzie uit en met verbazing zien Audrey en ik wat er gebeurt: Face bedreigt B.A. met zijn pistool! Ik begrijp hem heel goed, maar Hannibal ook eigenlijk wel. Waarschijnlijk denken we nu hetzelfde: was Maggie maar meegegaan...
Uiteindelijk gaan we toch naar het ziekenhuis en wordt Lesley meteen naar de e.h.b.o. meegenomen. Face is de behandelkamer uitgestuurd en komt nu huilend de gang oplopen. Ik vang hem op en neem hem mee naar een zitje. Audrey komt er ook bij zitten en legt een arm om zijn schouder heen.
"Wat gaan ze met Lesley doen, Face?" vraag ik.
Hortend en stotend wil hij van wal steken.
"Even rustig aan doen, Face. Haal even diep adem en begin dan nog eens, want nu kan ik je niet volgen.”

FACE
"Meneer, zou u alstublieft de kamer even willen verlaten?"
Al huilend loop ik de behandelkamer uit nadat ze vertelden wat ze gaan doen en wat de levens-verwachting is. De sheriff neemt me even mee naar een stoel. Ook Audrey komt bij ons zitten, ze legt een arm om mijn schouder heen.
"Wat gaan ze met Lesley doen?" vraagt de sheriff.
"Ze gaan Lesley.... opereren... maar..."
Het gaat gewoon even niet.
"Even rustig aan doen, Face. Haal even diep adem en begin dan nog eens, want nu kan ik je niet volgen," zegt de sheriff.
Ik haal even diep adem en begin dan zo rustig mogelijk te vertellen.
“Ze gaan Lesley opereren, maar ze zeggen dat er een grote kans is dat ze… dat ze… dat ze… dat ze… het niet zal overleven of in een coma terecht komt,” zeg ik huilend.
“En de baby?” vraagt de sheriff.
“Ze zullen proberen om de baby met een keizersnee te halen en dan zal ze in een couveuse komen, maar er is een erg grote kans dat de baby het niet overleeft,” antwoord ik.
Peter staat opeens naast ons en ik kijk hem verbaasd aan.
“Na het telefoontje van Hannibal ben ik meteen gekomen,” verklaart hij.
Ook de twee jongens zijn meegekomen en krijgen van een zuster een kleurplaat. Lief gaan ze aan een tafeltje zitten. Dat zal ik wel nooit meemaken. Ik zal wel alleen achterblijven.
“Waarom nou ik de hele tijd?!” vraag ik huilend terwijl ik mijn hoofd naar boven richt.

PETER
Langzamerhand valt Face in slaap. De sheriff vraagt de zuster om een deken aangezien we hier toch nog een hele tijd blijven. Nou, in ieder geval Face dan. De sheriff komt al snel terug met de zuster die een deken bij zich heeft en legt die over Face heen. Arme man toch!
Dan schrikt hij wakker. Volgens mij heeft hij raar gedroomd of zoiets.
“Zal ik even een glas water voor u halen?” vraagt de zuster.
Face schudt zijn hoofd en heeft er genoeg van. HIj gooit de deken van zich af en loopt naar de balie.
“Weet u of Lesley Becktall al geopereerd is?” vraagt Face meteen.
“Ik zal even voor u kijken,” antwoordt ze.
Ik ben Face stiekem gevolgd zodat ik kon zien waar hij heen ging en nu luisterde ik mee met hun gesprek.
“Nee, meneer. Daar zijn ze nog mee bezig.”
Face bedankt haar niet eens en kijkt naar alle kinderen en moeders die voorbijkomen. Hij laat zich weer zakken op de stoel en barst opnieuw in huilen uit.
“Ze halen het toch wel?” vraag ik zachtjes aan de sheriff zodat Face het niet hoort.
“Nee, waarschijnlijk niet,” fluistert de sheriff.
Van dat antwoord kijk ik raar op. ’s Avonds laat zitten we nog in het ziekenhuis en ligt Face weer te slapen. Als de doktoren eindelijk uit de behandelkamer komen, staan we meteen op.
“U mag even bij haar kijken,” zegt de dokter terwijl hij weer de kamer inloopt.
Face laten we lekker slapen. We schrikken erg als Lesley aan allerlei apparaten ligt.
“Waar is de baby?” vraag ik meteen.
“De baby haalt het waarschijnlijk niet. Die ligt in de couveuse, maar zijn toestand is erg slecht,” antwoordt de dokter.

TROY
Zodra ik los ben, pak ik één van de sleutels van de bewakers en open de celdeur. Ik loop eruit met een paar van de soldaten die ik de opdracht geef om het A-team te zoeken, want nu zullen ze wel ergens hulp moeten zoeken. Bijvoorbeeld in het ziekenhuis.

HANNIBAL
Ook in het ziekenhuis kwamen we nog een soldaat tegen waar Murdock overigens korte metten mee maakte. Ik schudde mijn hoofd. De sheriff en Audrey namen Face mee en probeerden hem wat te kalmeren en met hem te praten.
"Ik ga maar eens even naar buiten, want hier kan ik niet tegen," zei ik terwijl ik de wachtkamer verlaat.
Ik stak een sigaar op en zuchtte. Ik probeerde de ruzie te vergeten, maar hij bleef door mijn hoofd spoken. Ik bleef buiten om na te denken en zuchtte. Als ik terug naar binnen wil lopen, voel ik een pistool in mijn rug. Ik blokkeerde de ingang en zij wilden er door. Langzaam draai ik me om.
"Waar komen jullie voor?" vroeg ik.
Na die vraag werd ik meteen tegen de grond gedrukt en mijn vermoeden bevestigd.
"Waar zijn Lesley en Lydia?" werd mij gevraagd.
Ondanks de twee pistolen tegen mijn hoofd bleef ik zo lang mogelijk zwijgen. Een man van een beveiligingsbedrijf kwam een kijkje nemen. De man twijfelde niet en pakte de wapens van de soldaten af. Zij zetten het daarna op een rennen. Hij hielp me overeind.
"Bedankt," zei ik met een glimlach.
"Het is goed, Smith," zei hij opeens.
Ik schrok me dood en keek hem nog eens goed aan toen hij me een knipoog gaf.
"Nee dat kan niet... Bob, ben jij het echt?" vroeg ik verbaasd.
Hij knikte en liet zijn beveiligingspenning zien.
"Wat doe jij hier?" vroeg ik.
Hij vertelde me over zijn ervaringen met Decker en toen over het beveiligingsbedrijf waar hij nu werkt.
Ook hij moest een oogje in het zeil houden omdat zij ook wisten van Troy zijn plannen. Ze proberen de orde te herstellen. Normaal mocht ik hem nooit, omdat hij altijd dacht dat hij het altijd beter wist, maar nu kwam hij wel heel goed van pas.
"Wat een verhaal, maar ik moet weer naar binnen. Ik kom straks wel weer even naar buiten," zei ik.
We schudden elkaar de hand en ik liep helemaal verbaasd terug naar de wachtkamer.

B.A.
Frank en Audrey blijven steeds bij Face. Peter en z'n familie komen net binnenlopen en gaan bij hen zitten. Murdock staat nog steeds bij de hoofdingang te controleren en Hannibal en ik lopen rond om wakker te blijven en de anderen te beschermen tegen soldaten of bewakers van Troy. Als ik weer eens langs de wachtkamer kom, zie ik dat Face slaapt en een deken over zicht heen heeft liggen. Er komt net een dokter aan die zegt dat we naar Lesley mogen gaan kijken en meteen volgen we hem. Iedereen is onder de indruk. Ze ziet er zo kwetsbaar uit tussen al die piepende en knipperende apparatuur.
"Ik ga Face wakker maken, hij moet bij haar zijn."
Ik draai me om en ga naar de wachtkamer terug. "Face....wordt eens wakker. Lesley heeft je nodig."
Hij schrikt wakker. "Wat? Lesley? Waar is ze?"
"Kom, dan breng ik je bij haar."
Als we binnenkomen worden de anderen net door een zuster naar buiten gestuurd.
"Zo veel mensen tegelijk, dat kan niet hoor! Hooguit twee mogen bij haar. Dan wisselen jullie het bezoek maar af. Kom, naar buiten!"
De strenge zuster is onverbiddelijk. Face zegt dat hij bij Lesley hoort en mag blijven. Verder blijft Lydia bij haar zitten. Hannibal komt aangelopen en vraagt hoe het met Lesley gaat. Daarna vertelt hij dat hij een bekende in het ziekenhuis, of eigenlijk erbuiten, heeft ontmoet. Ene Bob! Hij vraagt of ik hem nog kan herinneren.
"Waar moet ik hem van kennen dan?" vraag ik omdat de naam me geen belletje doet rinkelen.
"Vietnam, het peleton van Decker," antwoordt Hannibal in de overtuiging dat me dat zal helpen.
In gedachte komen er een aantal gezichten voorbij waarvan ik niet meer alle namen weet.
"Bob?" herhaal ik de naam. "Bedoel je Bommenbob?"
"Ja, die!"
"Wat doet hij hier?"
"Beveiliging!"
"Is ie weg bij..."
"Ja, hij heeft heibel gehad met Decker en is opgestapt."
"En wat beveiligt hij nu dan?"
"Het ziekenhuis. Vooral de apotheek en voorraadkamers, omdat er van alles en nog wat werd gestolen door Troy z'n mannen."
"Zeg, die Bob... en jij... jullie waren nou niet bepaald maatjes kan ik me herinneren. Hoe kwam dat eigenlijk?"
We lossen Murdock af en laten hem nu rondlopen, zodat Hannibal zijn verhaal over Bob kan doen terwijl wij de hoofdingang in de gaten houden.

SHERIFF + AUDREY
Een dokter komt ons vertellen dat we naar Lesley toe mogen en ineens staat dan ook de hele ziekenkamer vol. Een strenge zuster stuurt ons na enkele minuten weer naar buiten. Alleen Face en Lydia blijven bij haar. Mijn dochter ziet wit, ze is geschrokken van het beeld van Lesley. Ik ga naar haar toe en neem haar even in m'n armen. Dat doet haar blijkbaar goed, want ze slaat ook haar armen om mij heen.
"Wil je wat eten of drinken?" fluister ik in haar oor.
Zwijgend knikt ze en maakt zich los uit m'n armen. Ik vraag of er meer mensen naar de kantine willen. Peter en de kinderen lopen met ons mee. Veel is er niet te krijgen op dit uur, maar er zit nog soep in de ketel en die laten we ons smaken.
"Frank, ik moet terug naar het hotel. De kinderen moeten gaan slapen en Lydia heeft ook rust nodig om bij te komen van haar ontvoering. Gaan jullie met ons mee?" vraagt Peter.
Ik zou zo langzamerhand ook wel eens naar bed willen, maar het lijkt me verstandig even overleg te plegen met het team. Na de soep lopen we terug naar de wachtkamer vlakbij Lesley. Murdock en Lydia zitten samen te praten. Als Sam en Xander hun moeder zien vliegen ze op haar toe en vechten bijna wie er op haar schoot mag zitten.
"Wil jij dan bij de piloot zitten?" vraagt Murdock aan Sam die het gevecht heeft verloren.
Sam knikt en wil dat Murdock met hem vliegtuigje speelt. Audrey en ik zoeken B.A. en Hannibal op.
"Peter en z'n gezin willen terug naar het hotel om te gaan slapen. En wij kunnen ook wel een dutje gebruiken. Gaat er iemand van het team met ons mee?" vraag ik aan de heren.
Hannibal stelt voor om met B.A. in het ziekenhuis, bij Face en Lesley, te blijven. In het hotel kunnen Murdock, Peter en ik de wacht doen.
"Nou zien jullie mij weer over het hoofd!" zegt Audrey verontwaardigd. "Ik kan ook mee wacht lopen, hoor! Dan kunnen we twee teams vormen."
"Je hebt helemaal gelijk, grote dochter van me," zeg ik. "Je hebt tenminste al diverse keren bewezen over een behoorlijke dosis moed te beschikken. Maar ga eerst ga je uitrusten en dat is een bevel!"
Ik kijk haar quasi streng aan. Spontaan geeft ze me een zoen op m'n wang. Ze wil nog even bij Lesley gaan kijken voor we gaan.
Peter loopt naar de receptie en bestelt een taxi om naar het hotel terug te gaan. Tien minuten later rijdt er een busje voor bij de hoofdingang waar we allemaal instappen. Audrey maakt van de gelegenheid gebruik om Hannibal gedag te zeggen.
"Doe je voorzichtig? Je moet me nog een heleboel leren, dus... "
Ze staat in hevige twijfel, zal ze wel... zal ze niet...
"Audrey, kom op! Instappen, we gaan!"
Ze maakt aanstalten om naar de bus te lopen, maar draait zich dan nog even om. Ze gaat op haar tenen staan en geeft Hannibal vlug een kus op zijn wang. Dan stapt ze in en kijkt niet meer om. Hannibal en B.A. zwaaien ons uit.

HANNIBAL
Als ik verslag wil doen over Bob komt Frank aangelopen met Audrey, Lydia en de kinderen.
"Ik vertel het je later wel," zei ik tegen BA.
Ze wilden naar het hotel om wat te gaan slapen en vroegen of er iemand van het team mee kon om te bewaken. Ik stelde voor dat BA en ik bij het ziekenhuis bleven en dat Murdock, Peter en Frank de wacht konden vormen. Zoals gewoonlijk voelde Audrey zich weer beledigd, ze deed een stap naar voren en zei dat zij dat ook kon. Frank zei dat ze moest uitrusten. Peter liep naar de receptie en bestelde een taxi naar het hotel. Audrey kwam toen bij mij staan.
"Doe je voorzichtig? Je moet me nog een heleboel leren, dus...." zei ze tegen mij.
"Dus?" dacht ik bij mezelf.
Even later gaf ze mij een kus op me wang en rende daarna naar de bus zonder om te kijken. Ik zwaaide ze met BA uit en zuchtte. Ik dacht aan de kus die Audrey me had gegeven.
"Dat komt wel goed, Audrey," zei ik zachtjes.
BA zat nieuwsgierig te wachten op mijn verslag over Bob.
"Hij was net als Decker, maar had een betere strategische aanpak toen wij nog samenwerkten.
Ik heb veel van hem geleerd, maar hij had nogal wat eigenwijze karaktereigenschappen. Ik ook hoor, maar goed. Hij wijzigde altijd zijn plan als we al bezig waren met het uitvoeren van zijn eerste plan. Ik moest het maar accepteren, maar in plaats daarvan irriteerde mij dat vreselijk. Dat heb ik hem toen ook gezegd in een persoonlijk gesprek. Door die wijzigingen heb ik vele malen mijn leven moeten wagen voor hem, wat mij niet in dank werd afgenomen. Het was nooit goed en ik zorgde volgens hem nooit voor dekking als we in de problemen zaten. Toen hij een keer werd neergeschoten heb ik hem laten liggen en hij werd toen gevangen genomen door de vijand. Er waren er meer die klachten over hem hadden, omdat de samenwerking niet goed verliep. Daardoor is hij toen uit het team gezet. Nu doet hij dus beveiligingswerk hier," zei ik met een grijns.
Als ik de zin heb afgemaakt komt Bob naar ons toe gelopen.
"We hadden het net over je," zei ik.
Hij keek me aan en knikte.
"Nog bedankt voor de redding," zei ik met een glimlach.

B.A.
Hannibal en ik lopen met de anderen mee naar de taxibus. Audrey drentelt zoals gewoonlijk weer om Hannibal heen. Wat wil ze nu weer van hem? Verbaasd zie ik hoe ze hem een kus geeft en... hoe hijhaar met een bepaalde blik nakijkt. We zwaaien hen uit en ik kijk Hannibal vragend aan.
“Wat hebben jullie met elkaar?”
Hij draait zich echter om, zwijgt over Audrey en begint over Bob te vertellen. Net als ik wil vragen hoe Hannibal nu tegen hem aankijkt, komt de man over wie we het hebben aanlopen en bedankt Hannibal hem voor de redding.
"Welke redding?" wil ik weten.
Hij bleek door een paar soldaten te zijn overmeesterd, maar werd ontzet door Bob.
"Als er zoveel van die lui rondlopen, dan vind ik dat we dichter bij Face en Lesley moeten blijven, Hannibal."
Ik voeg de daad bij het woord en loop al richting de hoofdingang.
"Ga maar vast," roept hij achter me aan en knoopt een gesprek aan met Bob.
Ik schud m'n hoofd, want ik snap even helemaal niets van Hannibal. Waarom moet hij nu zo nodig met Bob praten, als één van zijn teamleden en zijn vrouwtje en hun kind gevaar lopen? Of zou Bob soms van pas kunnen komen in de strijd tegen Troy? Hmmm, dan ben ik benieuwd wat hij kan, weet of heeft dat wij nog niet tot onze beschikking hebben.

SHERIFF
Murdock zit voorin, Peter zit aan de linkerkant van het busje, Audrey op de achterste bank en ik aan de rechterkant. Lydia en de kinderen zitten tussen ons in. Op deze manier kunnen we de omgeving goed in de gaten houden en eventuele gevaren sneller signaleren.
De taxichauffeur kijkt ons af en toe vreemd aan, omdat we zo gespannen om ons heen kijken. In het Spaans vraagt hij aan Murdock of we iets zoeken. Murdock begint terug te praten, maar gaat al snel over op Amerikaans met een vet Spaans accent dat de man er toe aanzet om ook op die manier met hem te converseren. Toch klinken ze verschillend: de één heeft een Amerikaanse tongval, de ander een Panamese. Ik glimlach even om deze situatie en kijk dan weer naar buiten.
Bij een stoplicht ziet Murdock een legervoertuig naderen en roept dat we moeten duiken. Iedereen zorgt ervoor dat ie onder de ramen blijft en nu zet de chauffeur echt grote ogen op. Wat heeft ie nu toch voor lui in zijn taxi? Voorbij het stoplicht wil hij stoppen om ons eruit te zetten, want hij vertrouwt ons voor geen meter meer. Murdock weet de situatie te redden door te zeggen dat we eerder ontvoert zijn in zo'n voertuig, dat we gewond waren en nu ontslagen zijn uit het ziekenhuis.
“Ahaaaa!”
De chauffeur snapt het. Hij kijkt met medeleven de bus rond en brengt ons dan snel naar het hotel.
In het hotel gaan we in dezelfde formatie naar boven toe. We geven elkaar dekking als we de hotel-kamers openen. Het lijkt toch wel of we voortaan overal wolven en beren verwachten! Worden we soms een beetje paranoia van al die streken van Troy? Of is dit zoals het A-team elke dag hun leven moet leven?
Opgelucht constateren we dat de kamers allemaal in orde zijn. Maar Murdock checkt voor de zekerheid nog even of er geen microfoontjes, zenders of camera's zijn geplaatst. Als ook dat in orde is, durven we Peter en zijn gezin in hun kamer achter te laten. Nu nog afspreken wie de eerste wacht houden. Peter en Audrey samen is geen sterke combinatie, dus mag ik eerst een dutje gaan doen en nemen Murdock en m'n dochter plaats in een zitje in de gang, tegenover onze kamers.
Ik schrik wakker als Audrey me komt aflossen. Gapend zitten we tegenover elkaar. Zij wegens slaapgebrek, ik omdat ik juist een paar uren heerlijk heb geslapen. Als Audrey onder de wol kruipt en ik vertrek met een zacht "Welterusten!" is het nog steeds donker buiten. Nu gaat Murdock Peter wekken voor de aflossing en binnen vijf minuten zitten Peter en ik samen in de hal op wacht. Als we samen een beetje zitten te praten realiseren we ons dat we opnieuw samenwerken, net als vroeger en dat het vertrouwt voelt. In de hal gaat de verlichting uit als er geen beweging is en dat komt nu goed uit. Ineens komt er een fel rood schijnsel onder één van de deuren uit. Omdat het nacht is duurt het even voor het tot me doordringt dat dat er niet hoort. Ik grijp Peters arm. De verlichting springt aan en ik wijs naar de deur.
"Laser, Peter. Ze zitten vlakbij.”

HANNIBAL
Ik besprak een plan met Bob.
"Dus je doet het?" vroeg ik aan hem.
Hij knikte. "Het komt allemaal goed. Zeg, je bent helemaal niets veranderd," zei hij tegen me.
Ik begon te lachen en we gaven elkaar een high five.
"Je had al die tijd gelijk," zei hij nu.
"Ik ben ook een tikje eigenwijs, dat weet je, maar dat past wel," zei ik.
Bob belde naar het beveiligingsbedrijf en legde het plan tot samenwerking uit. Na een lang gesprek verbrak hij de verbinding en keek mij aan. Niet veel later kwam er nog vijftien man aan om het ziekenhuis te beveiligen.
"Oké, kom mee," zei ik tegen Bob.
We liepen naar de kamer waar Lesley lag. Face was nog bij haar.
"Bewaak deze gehele verdieping en laat hier niemand ongezien in of uit."
Ik gaf hem een walkietalkie.
"Zodra er gevaar dreigt, roep ons dan op. Wij verblijven in een hotel in de buurt," zei ik tegen hem.
Bob had alles begrepen en ik glimlachte naar hem.
"Succes maat," zei ik terwijl ik naar beneden liep waar BA al stond te wachten.
Gewapend renden we naar het hotel, waar we een kwartiertje later aankwamen. Het lag er nogal verlaten bij, maar toch voelde ik dat er iets niet in orde was. Ik keek naar BA.
"Wil je zo naar binnen stormen?" vroeg ik aan hem.

MURDOCK
We nemen een taxi richting het hotel. Ik zit voorin, Peter aan de linkerkant, Frank aan de rechter en Audrey op de achterbank.
"Zoekt u iets?" vraagt de taxichauffeur aan mij in het Spaans.
"Nee," zeg ik in het Amerikaans, met een Spaans accent.
Als we bij het stoplicht staan zien we een legervoertuig aankomen. We duiken neer en blijven onder het raampje.
"Wat is hier aan de hand!?" vraagt de taxichauffeur geschrokken.
Hij is van plan ons uit de taxi te zetten.
"We zijn gekidnapt door zo'n voertuig, we zijn net ontslagen uit het ziekenhuis. We hebben nog een trauma!" zegt Murdock zogenaamd verdrietig.
De taxichauffeur knikt en begrijpt het. Als we eindelijk bij het hotel zijn aangekomen, lopen we heel voorzichtig naar onze kamers toe. Als we alles hebben gecheckt, check ik ook nog even de muren op cameraatjes of microfoons. Maar niks, gelukkig. We gaan om de beurt op wacht staan, Audrey en ik eerst. We praten wat en de tijd vliegt voorbij. Audrey gaat haar vader wakker maken en ik Peter. Hij slaapt nog half, maar komt toch uit bed.
Eindelijk is het mijn beurt om te gaan slapen. Ik slaap binnen vijf minuten en droom over Kelly. Op een gegeven moment hoor ik Frank roepen.
"Murdock, Murdock, ze zijn er!!" roept hij hard in mijn oor.
"Nog vijf minuutjes," zeg ik half slapend.
Dan word ik uit bed gesleurd en is alles rood om mij heen.
"Wat is hier aan de hand?!!" vraag ik aan Frank
Hij wil antwoorden maar het is al te laat.

TROY
Al snel krijg ik telefoon dat ze het team hebben gevonden. Ik scheur er als een gek heen. Eenmaal daar aangekomen loop ik met wat mannen mee naar binnen en zie al vrij snel waar ze zijn.
"Zo, dus jullie dachten te kunnen ontsnappen aan mij," zeg ik met een grijns op mijn gezicht.
Dan zie ik dat Lydia, Face en Lesley er niet zijn.
"Waar zijn ze?" roep ik kwaad.
"Die zijn in het ziekenhuis," zegt Hannibal.
"Mooi zo!" zeg ik en loop dan naar buiten.
In het ziekenhuis komen er onverwachts vijftien man op ons afstormen.
"Hé Bob, lang niet gezien," zeg ik blij als ik hem zie.
"Ja, dat klopt baas," antwoordt hij.
"Noem me nou maar gewoon Troy," zeg ik met een lach.
Bob wijst ons de weg naar Lesley. Een aantal minuten later staan we al voor de kamer en zien Face bij haar zitten, maar niet de vrouw die ik zoek.
"WAAR IS LYDIA?!?"

FACE
Rustig zit ik naast Lesley die in coma ligt. Ik kan het nog steeds niet geloven. Dat Troy iemand zoiets kan aandoen. Als ik even over haar voorhoofd streel, hoor ik voetstappen en sta meteen op.
"Blijf zitten," snauwt Troy.
Als ik het niet had gedacht. De smeerlap. Waarom komt ie nou weer telkens terug?
"WAAR IS LYDIA?!" roept hij kwaad.
Daarop geef ik geen antwoord. Als Troy zijn pistool tevoorschijn haalt, smijt ik hem op de grond. Ik kan me niet meer beheersen en geef hem een paar rake klappen. Dan komt echter de politie van Troy binnen die me ruw overeind trekken. Ik spartel tegen. Op een moment kan ik loskomen en zelfs als ik in mijn voet wordt geschoten, maak ik dat ik wegkom. Het is alleen wat lastig om jezelf te verbergen met zo’n bloedspoor.

AUDREY
Ik krijg er stilaan genoeg van om over het hoofd gezien te worden en reageer dan ook direct.
"Ik kan ook mee wacht lopen, hoor! Dan kunnen we twee teams vormen," zeg ik verontwaardigd.
Tot mijn grote vreugde geeft papa mij gelijk, maar ik moet eerst gaan uitrusten. Daar kan ik mee leven en ik geef hem een kus op zijn wang. Snel nog even naar Lesley kijken en dan gaan we.
Even later staan we allemaal op het punt om in het busje naar het hotel te vertrekken. Ik ga nog even dag zeggen tegen Hannibal.
"Doe je voorzichtig? Je moet me nog een heleboel leren, dus... "
Ik weet niets meer te zeggen en ben aan het twijfelen. Zal ik hem een kus geven of niet. Toch maar niet denk ik. Ik wil naar het busje lopen als ik me toch bedenk. Snel geef ik Hannibal een kus op zijn wang. Voor hij een reactie kan geven en stap ik in.
Na een erg nerveuze busrit komen we aan in het hotel. Murdock en ik hebben de eerste wacht en nemen plaats in de gang. We praten over koetjes en kalfjes en de tijd is al snel gepasseerd. Ik ga papa wakker maken en plof neer op het bed.
“Eindelijk… slapen,” zeg ik voordat ik wegdroom, maar veel slaap zal ik niet hebben.

SHERIFF
Het laserlicht komt onder de deur van Murdock door. Ik gooi de deur open en trek Murdock opzij, uit de laserstraal. Hij wil weten wat er aan de hand is. Ik wil m'n mond open doen, maar dan zit ineens dat rode puntje op mijn been. Op de gang horen we allemaal mensen lopen en roepen. Dat leidt me even af, waardoor ik te laat opzij spring en dan klinkt er een knal.
"Aaahhh!!!"
Ik zak op de grond en verlies het bewustzijn.

B.A.
Als Hannibal met Bob heeft geregeld dat hij de beveiliging op de afdeling van Lesley zal verhogen, gaan wij op weg naar het hotel. Rennend, wel te verstaan. Hannibal maakt er meteen een training van.
De nachtportier van het hotel groet ons en legt uit hoe de verlichting op de gangen werkt. Bij beweging springt het aan. Hannibal zegt dat hij onraad voelt en dat we omzichtig de gang met onze kamers moeten naderen. Hoe voorzichtig we ook zijn, Troy en zijn mannen zijn ons voor geweest. Vanuit de lift komen ze de gang oplopen en roepen meteen om Lydia. Hannibal zegt dat zij bij Face en Lesley in het ziekenhuis is. Troy gelooft het nog ook en rent meteen weg.
In één van de kamers klinkt een knal en een kreet van pijn. Oh, nee!!! Dat is de kamer van Murdock. O, laat er alsjeblieft niets met Murdock zijn!!! Ik ren de kamer in en zie dat het Frank is die geraakt is. Murdock ontfermt zich al over hem. Buiten op de brandtrap hoor ik vlugge voetstappen naar beneden vluchten. Snel pak ik m'n pistool en vuur een paar keer. Enkele kogels ketsen af, maar één treft doel: de schutter valt van de brandtrap af en komt een paar meter lager met een plof in het gras neer. Ik klim naar buiten en daal ook af.
“Nu wil toch eindelijk wel eens zo'n gast in handen krijgen, dus laat 'm alsjeblieft nog leven,” prevel ik. De man heeft een bivakmuts over z'n hoofd en is helemaal in het zwart gekleed. Ik luister of ik iets hoor en als het stil is sluip ik naar de man toe. Ik trek de muts van z'n hoofd en check of ie nog leeft. De kogel heeft hem in zijn schouder geraakt. Ik leg 'm over de mijne en neem hem mee naar binnen.
De nachtportier heeft een dokter gebeld en op de gang bij onze kamers is het een drukte van jewelste.
"Nog een patiënt!" roep ik om bij de dokter te komen.
Hannibal wil weten wie dat is.
"Hij heeft Frank beschoten en ik heb hem van de brandtrap afgeschoten."
Ik leg de man neer en wacht tot hij behandeld is.
"Zo! En dit is voorlopig onze troef in dit kat en muisspelletje! Vanaf nu laten we niemand meer lopen of liggen. Eén voor één ruimen we ze op!”

HANNIBAL
BA hoorde voetstappen bij de brandtrap en schoot een aantal keer. Hij rende richting de brandtrappen en ik naar de kamer van Murdock. Hij zat bij Frank.
"Ik ga kijken of Audrey in orde is. BA zorgt ervoor dat die gast niet ontsnapt.”
Audrey schrok zich rot toen ik de deur opendeed.
"Godzijdank je bent in orde," zei ik terwijl ik bij haar ging zitten.
"Het spijt me dat ik je dit moet zeggen meid, maar je vader is in zijn been geraakt door een scherp-schutter. Hoe dit precies heeft kunnen gebeuren weten we niet, maar dat gaan we hem vragen zodra hij bijkomt," zei ik.
Toen ik dat zei, zag ik woede in haar opkomen. Ze rende meteen naar haar vader toe. Ze keek mij kwaad aan, pakte mijn wapen af en ging er vandoor.
"Audrey!!!" schreeuwde ik, maar ze luisterde niet.
Ik bedacht me geen moment en rende achter haar aan. Bij de uitgang van het hotel kon ik haar bij de arm beetpakken.
"Laat me los!" schreeuwde ze.
"Rustig, rustig, hij komt er wel bovenop," zei ik om haar te kalmeren.
Ze was te kwaad en begon zich te verzetten. Ik had moeite om haar in bedwang te houden en drukte haar uiteindelijk maar tegen de grond. Na haar woedebui zag ik de tranen bij haar opkomen en liet haar voorzichtig los. Ze sloeg haar armen om me heen en liet zich toen gaan. Ik sloeg mijn armen om haar heen en probeerde haar te troosten.

B.A.
De dokter behandelt eerst Frank, die een lelijke wond aan zijn bovenbeen heeft. Daarna mag ie de schouder van de scherpschutter verzorgen. Terwijl de dokter bezig is, haal ik de broekzakken van hem leeg. Veel levert dat echter niet op: een bos sleutels is het enige en die bekijk ik eens goed. Er zit minstens één autosleutel aan, maar hoe vinden we de auto die erbij hoort? Als ik hem straks onder een goede lamp houd, kan ik misschien wel zien bij wat voor soort auto die hoort, maar dat komt later wel. Zodra de schutter begint bij te komen, geef ik hem hand- en enkelboeien om. Hannibal en Audrey zijn nergens te bekennen. Dan roep ik Murdock en zeg dat we hem gaan verhoren. Samen sjorren we hem op een stoel, wat natuurlijk niet prettig voor hem is, maar dat is zijn eigen schuld: moet ie maar niet op ons schieten. Murdock begint met het verhoor en gaat bij hem op een stoel zitten. Ik blijf een beetje rondlopen, sla af en toe eens lekker dreigend met m'n vuist in m'n hand en speel dus de boeman in dit geheel. Vaak werkt dat heel efficiënt. Murdock vraagt zijn naam, of hij voor Troy werkt, of ie daarvoor goed betaald krijgt.
Daar onderbreek ik Murdock. "Waarom vraag je zulke onzin, man? Wat interesseert mij dat wat ie verdient?"
Murdock staat rustig op, neemt mij apart en fluistert dat dat juist wel belangrijk is, omdat we er dan achterkomen of ie voor het geld voor Troy werkt of uit principe. En dan weet je ook meteen wat voor soort vent je voor je hebt! En waar hij ‘gevoelig’ voor is. Murdock maakt met z'n hand een gebaar voor geld terwijl hij dat zegt.
"Oh..." is alles wat ik daarop te zeggen heb.
Tja, ik ben niet zo thuis in psychologie, daar weet Murdock veel meer van.
De schutter wil natuurlijk niets loslaten, wat voor vragen Murdock ook stelt. Na vijf minuten is hij het dan ook beu, staat op en zegt dat ik hem ‘onder behandeling mag nemen’. Ik ga voor hem staan, zet m'n bloeddorstigste gezicht op, wrijf eens demonstratief in m'n handen, stroop m'n mouwen op en reik dan naar de arm aan zijn gewonde schouder. De schutter zet grote ogen op en roept dan hard: "Help!!! Nee!!! Niet doen!"
Ik vertrek weer naar de achtergrond en Murdock gaat terug zitten. Hij herhaalt de vragen en krijgt dan eindelijk antwoorden. De man heet Alphonso, komt uit Panama en is sinds kort bij Troy in dienst.
Murdock wil weten wat voor werk hij doet in het dagelijks leven. Hij blijkt een oneervol ontslagen militair te zijn.
"Aha... en Troy weet natuurlijk waarom je ontslagen bent en zet je nu voor de vuile karweitjes in!"
Ik ben er inmiddels bij komen staan.
"Hé, Murdock, zo gaat ie nou altijd te werk! Dat deed ie bij Peter en nog veel meer van z'n mannen. Troy hangt aan elkaar van chantage. Hoe lang zal het duren voor z'n bewakers dat beu zijn en hem eens te grazen nemen?"
De schutter kijkt ons verbaasd aan. In zijn blik is te lezen dat we het bij het rechte eind hebben wat betreft hoe Troy met z'n personeel omgaat.
"Wie moest je hier in het hotel vermoorden van Troy?" vraag ik.
"De man van de vrouw die hij wil hebben.”
"Dacht ik het niet!" mompel ik binnensmonds.
"Wat zou je volgende opdracht zijn?" gaat Murdock verder.
"Het A-team uitschakelen..."
Murdock en ik kijken elkaar aan. Daar komen we dan net op tijd achter!
"Waarmee chanteert Troy je? Wie of wat heb jij te beschermen?" Nu wil ik het weten ook.
"Dat zeg ik niet. Dan gaan jullie me net zo hard aanpakken."
"Dat zouden we kunnen doen, ja... Maar wat we ook kunnen doen, is jou helpen om onder de tirannie van Troy uit te komen en je je leven teruggeven. En als dat bij jou werkt, willen misschien meer van Troys mannen weg uit zijn leger en houdt ie op den duur... lekker... niemand... meer over," doet Murdock een duit in het zakje.
We hebben de schutter totaal in verwarring gebracht en laten hem nu lekker in z'n sop gaarkoken. We hebben een plek nodig waar ie goed opgeborgen is als gevangene, maar ook veilig is voor Troy en eventuele collega's. Ik blinddoek de man en trek hem van z'n stoel omhoog.
"Sorry, het zal pijn doen, maar we nemen je mee."
Voor de tweede maal neem ik over m'n schouder mee. De gang is weer verlaten en samen met Murdock struin ik door het hotel, op zoek naar een plek waar niemand de scherpschutter van Troy zal vinden.

AUDREY
Ik hoorde een knal en een schreeuw en was direct wakker. Een beetje versuft ging ik overeind zitten. Toen ik plots de deur zag opengaan, stond ik vliegensvlug op. Het was gelukkig Hannibal maar en ik liet me terugzakken op bed.
"Godzijdank je bent in orde," zei hij waarna hij naast me kwam zitten.
Ik zag zijn gezicht en had direct door dat er iets mis was. Mijn vermoeden werd bevestigd.
"Het spijt me dat ik je dit moet zeggen meid, maar je vader is in zijn been geraakt door een scherpschutter."
“Wat?!”
Nu had ik er echt genoeg van. Ik liep naar de andere kamer. Toen ik papa daar zo zag knapte er iets.
Nu gaat Troy eraan. Ik draaide me om, pakte Hannibal zijn wapen af en voordat hij maar iets kon zeggen was ik al op weg naar buiten. Ik hoorde mijn naam roepen, maar dat kon me op dat moment niet schelen. Net voor de uitgang kreeg hij spijtig genoeg mijn arm te pakken.
"Laat me los!" schreeuwde ik zo hard ik kon en liet me door niemand tegenhouden.
"Rustig, rustig, hij komt er wel bovenop," zei Hannibal.
Maar ik wou het niet horen en verzette mij tot het uiterste. Als reactie daarop duwde hij me tegen de grond.
"Laat me los!"
Ik voelde mijn tranen opkomen, maar ik wilde er niet aan toegeven. Uiteindelijk gaf ik het op en liet ik ze de vrije loop. Ik had nood aan steun en sloeg mijn armen om Hannibal heen.
"Geven ze dan nooit op?!" dacht ik wanhopig toen Hannibal me probeerde te troosten.
Na een tijdje laat hij me los en stelde voor: "Laten we teruggaan naar de anderen."
Ik knikte. Net als we de hotelkamer binnenlopen, komt BA naar buiten met een gewonde man over zijn schouder. Ik negeerde hen en ging naast papa zitten totdat hij wakker word.

FACE
Snel rende ik door de gangen. Er spookten verschillende gedachten door mijn hoofd. Waar moest ik heen? Maar wat als ze Lesley wat aandoen? Moet ik dan niet terug? Ik verzamelde alle moed die ik in me had en besloot terug te gaan toen ik mijn voet had verbonden. Hinkend rende ik terug tot ik weer bij haar kamer kwam. Daar stonden de soldaten me echter op te wachten. Ik kreeg een klap op mijn rug waardoor het zwart werd voor mijn ogen.
Toen ik later bijkwam, zag ik dokters rond Lesley staan. Wat zou er gebeurd zijn? Ik zie B.A. met tranen in zijn ogen staan.
"Ze proberen haar nog te redden," zegt B.A. troostend tegen me.

TROY
Hinkend kwam Face aanrennen. Ik sloeg hem neer en rende met mijn mannen het ziekenhuis uit, omdat we Lesley hadden doodgeschoten. Dan hadden ze me Lydia maar moeten geven.

PETER
Snel reden we naar het ziekenhuis waar we meteen door de gangen renden.
Even later vinden we Face bewusteloos op de grond bij Lesley's kamer. B.A. pakt hem op en zet hem op een stoel. Meteen krijgt ie een glas water in zijn gezicht gegooid en komt ie bij. Als B.A. vertelt aan Face wat er allemaal gebeurd is, barst hij in tranen uit. Ik had dit nooit zolang verborgen moeten houden. Het is mijn schuld dat Lesley dit overkomen is.

HANNIBAL
Eindelijk werd Audrey kalm en liet ik haar los. We liepen samen weer het hotel in, waar ik BA uit de kamer van Murdock zag lopen met iemand om zijn schouder. Audrey negeerde alles en ging bij haar vader zitten maar ik werd wel nieuwsgierig.
"Nog iets te weten gekomen?" vroeg ik aan ze.
"Dat leggen we je straks wel uit," zei BA.
Ik ging bij de deuropening van de kamer van Murdock staan en keek naar Frank die nog bewusteloos was. Audrey probeerde haar vader bij bewustzijn te krijgen. Ik liep de kamer in en pakte mijn m16 van de grond die Audrey van me had afgepakt. Op dat moment kwam Frank bij. Ik glimlachte en keek naar Audrey.
"Ik laat je wel even alleen bij je vader," zei ik terwijl ik de kamer verliet en op de gang ging staan.
We waren weliswaar geen moordenaars, maar misschien moeten we dit maar wel eens zo gaan aanpakken dacht ik bij mezelf. Ik zuchtte en ging op een tafel zitten die in de gang stond.

MURDOCK
Frank word in zijn bovenbeen geraakt en gaat kreunend op de grond liggen. Dan hoor ik nog een paar schoten. Dat blijkt B.A. te zijn. Hij heeft de schutter flink geraakt en komt even later binnen met de man over zijn schouder. Hannibal wil weten wie dat is.
"Hij heeft Frank beschoten en ik heb hem van de brandtrap afgeschoten."
Ik leg de man neer en wacht tot hij behandeld is.
"Zo! En dit is voorlopig onze troef in dit kat en muisspelletje! Vanaf nu laten we niemand meer lopen of liggen. Eén voor één ruimen we ze op!"
Hannibal ziet Frank liggen en seint de nachtportier in dat er nog een patiënt is. Hij loopt naar de andere kamer, die van Audrey. Ik wacht ondertussen op de dokter, samen met B.A. Als de dokter er eindelijk is, verzorgt hij Frank en daarna de schutter. Daarna beginnen wij met het verhoren van de schutter.
"Wat is je naam?" vraag ik nog best aardig.
Hij zegt niks.
"Werk je voor Troy?" vraag ik nog een keer aardig.
Weer zegt hij niks.
"Krijg je goed betaald?" vraag ik voor de laatste keer aardig.
Stilte. Ik geef B.A. een seintje, hij mag hem gaan toetakelen. B.A. balt zijn vuisten, stroopt zijn mouwen op en reikt naar zijn pijnlijke schouder. De schutter kan nu opeens wel wat uitbrengen.
"Help!!! Nee!!! Niet doen!"
Ik geef hem nu nog één kans. Hij zegt dat hij Alphonso heet, uit Panama komt en sinds kort bij Troy in dienst is.
"Wat voor werk deed je eerst?" vraag ik.
Hij blijkt een oneervol ontslagen militair te zijn.
"Aha... en Troy weet natuurlijk waarom je ontslagen bent en zet je nu voor de vuile karweitjes in!"
We praten nog wat verder en komen erachter dat hij Peter en Lydia moest vermoorden. Daarna moest hij het hele A-team uitschakelen. We bergen hem op en gaan naar Lesley. Hannibal bleef bij Frank en Audrey.
Eenmaal daar aangekomen zien we dat het helemaal vol staat met dokters. In een stoel naast Lesley ligt Face bewusteloos. Als B.A. en ik bij hem staan komt hij bij en vraagt hij wat ze aan het doen zijn.
"Ze proberen haar nog te redden," zegt B.A. tegen Face
Hij barst in tranen uit en pakt me vast. Anders zou ik hem van me af hebben geduwd, maar ik snap wat voor moeilijke tijd hij doormaakt en sluit hem in de armen. Het lijkt of hij verbaast is, maar gaat gewoon verder. Even later lijkt het of hij weer gewoon kan praten.
"Wat hebben ze haar aangedaan?" vraagt Face met tranen in zijn ogen.
"Geen idee, ik kom net binnen gewandeld," zeg ik.
Op dat moment hoor ik dat er een ritmisch piepje.
"Piep.............Piep................Piep."
De dokters houden op met reanimeren.
"Wat? Ga door! Nu!" schreeuw ik tegen ze.
"Ze leeft weer, we hoeven niet verder te reanimeren," zegt de dokter uitgeput.
B.A. komt op dat moment binnen. Face valt hem om de hals en barst weer in tranen uit. Hij is blijkbaar helemaal zijn eigen voet vergeten. B.A. laat het twee seconden toe en laat hem dan los. Face huilt verder op mijn schouder. Ik ervaar nu pas dat we echte vrienden zijn.

FACE
Dan komt er ook een dokter naar mij.
"Ik zal uw voet wel even behandelen," zegt de dokter.
"Nee, het gaat wel. Zorg liever voor Lesley," zeg ik.
"Ze is zeker uw vriendin," vraagt hij.
Ik knik.
"Als u wilt wil ik u ook hier wel behandelen. Dan kunt u dicht bij haar zijn," zegt de dokter.
"Ja, doe maar," antwoord ik.
De dokter haalt wat spullen en ontsmet de wond. Na drie minuten komt hij tot de conclusie dat de kogel er doorheen is geschoten en er gelukkig niet meer in zit. Dan streel ik van blijdschap Lesley even over haar voorhoofd. Even lijkt het alsof ze reageert.
"Temp," zegt ze zachtjes.
Ook heeft ze even haar ogen open. Ik geloof niet wat ik zie en knipper een keer met mijn ogen. Dan zijn haar ogen weer gesloten en ze zegt niets meer. Het zal wel verbeelding zijn geweest.
Dan vraagt één van de dokters of ik meega naar de baby, aangezien ik de vader ben van het kind.
Murdock gaat ook even mee. Na een paar gangen door te hebben gelopen komen we aan bij de kinderafdeling waar we kamer 19A binnenlopen. Er staan een aantal couveuses en in één ervan ligt wel een erg kleine baby. Er staan allemaal piepende apparaten omheen. De kleine ligt aan de beademing. De dokter zegt dat de baby wat opgeknapt is en ik hem wel mag optillen. De baby is gewikkeld in een blauwe doek. Zo ligt ie lekker warm. Als hij eenmaal op mijn arm ligt, kijk ik het kleine mannetje aan. Voorzichtig pakt hij mijn vinger vast met een handje. Echt ontroerend om te zien.

TROY
Waar kan Lydia nou uithangen? Ik snap het niet meer. Of het is gewoon een val van Hannibal en de rest. Dan moeten we het hotelpersoneel maar eens grondig ondervragen.

PETER
Na een tijdje besluit ik ook naar Face en de kleine te gaan en vraag in de kamer van Lesley waar Templeton Peck is. Ze wijzen me de weg naar de kamer op de kinderafdeling waar de kleine ligt. Als ik eenmaal voor de ramen sta, zie ik de baby daar lief liggen in de armen van Face, zijn vader.

B.A.
Onderweg naar een goede plek om onze gevangene te verstoppen, komen we ineens Audrey en Hannibal tegen. Zij loopt ons straal voorbij, blijkbaar dringt het niet tot haar door dat dit de man is die haar vader heeft beschoten. Hannibal wil wel van alles en nog wat weten.
"Straks..." zeg ik en loop stevig door.
Zo! Die zit op een plek waar ie voorlopig niemand kwaad kan doen en niemand hem. Nu Troy weer op weg naar het ziekenhuis is, hopen we dat Bob hem daar zal tegenhouden en wie weet zelfs zal aanhouden.
In het ziekenhuis komen we er echter achter dat ook Bob voor geen meter te vertrouwen is, want het blijkt dat hij Troy zelfs naar Lesleys kamer heeft gebracht!
"Nou, Hannibal, lekkere oud-collega's heb je!" mompel ik als ik over Bob hoor spreken.
Face is gewond aan z'n voet, Lesley wordt gereanimeerd, de baby ligt aan de andere kant van het ziekenhuis. Chaos! Het lijkt wel of Troy in deze stad ook iedereen in zijn macht heeft: het personeel van het hotel, de beveiliging van het hospitaal, het politiekorps. Daar moet zo langzamerhand maar eens een einde aan komen en ik ben blij dat ik in het hotel daarmee begonnen ben.
Als Face z'n voet verbonden is, de baby bewonderd en Lesley weer bij kennis komt, vind ik het tijd voor overleg en stel voor om in het hotel te verzamelen en daarna een Troy-loze plek op te zoeken. Het wordt tijd om af te rekenen met hem en om de door chantage gedupeerde knechtjes van hem de macht over hun eigen leven terug te geven. Ik grom een keer hard en roep dat we gaan.

HANNIBAL
Ik zat nog steeds op de tafel bij de gang toen twee bewakers me beetpakten en tegen de grond drukten.
"Één schreeuw betekent je dood," hoorde ik iemand zeggen.
Toen ik opkeek zag ik Bob voor me staan. Ik keek hem vol verbazing aan en begon me te verzetten. Al die tijd had hij gelogen. Ik kon het maar niet geloven.
"Jij verrader!" schreeuwde ik terwijl ik me los worstelde.
De bewakers renden meteen bij me weg en Bob schoot zelfs op me. Hij raakte mij in mijn schouder. Bob had duidelijk goed getraind en gaf me ook nog eens een harde stomp waardoor ik verging van de pijn. Hij liep gewapend met een pistool naar me toe en zette dat tegen mijn hoofd.
"Tijd om hier een einde aan te maken," zei hij.
Ik keek naar de loop van het pistool en slikte. Ik keek naar de trap en schatte de afstand. Dit was de enige kans om hem even af te laten koelen dacht ik bij mezelf. Toen hij wilde schieten trapte ik hem hard bij me weg waardoor hij van de trap viel. Ik probeerde op te staan maar had teveel pijn en bleef liggen.
"And stay down" zei ik zachtjes met een grijns.

B.A.
Murdock loopt mokkend mee en Peter is blij dat hij weer naar zijn gezin kan. Zo gaan we terug naar het hotel.
In de hal komt ons de eerste verrassing al weer tegemoet: Bob komt van de trap af rollen. Blijkbaar is dat niet iets waar hij van ondersteboven raakt, hij wil al weer opkrabbelen. Nu ik echter weet dat ie ook tot Troy z'n troepen behoort, loop ik op hem af met de bedoeling korte metten met hem te maken.
Murdock en Peter rennen de trap op en roepen naar beneden dat Hannibal gewond is. Ik vertrouw erop dat zij en de anderen voor hem zorgen, want ik heb hier beneden iets te regelen.
Ik pak Bob bij zijn kraag.
"Je hebt ons vertrouwen geschaad. We vroegen of je kwetsbare mensen wilde beschermen. In plaats daarvan breng je hun grootste vijand naar hen toe. Ik houd niet van zulke mensen!"
Dat is alles dat ik wilde zeggen, voor de rest spreken m'n vuisten. Bob staat helaas ook z'n mannetje en ik krijg een paar flinke meppen terug. We raken in een fanatiek gevecht gewikkeld, waarbij we elkaar alle hoeken van de hotelhal laten zien, maar vooral voelen.
Manuel die achter de balie alles wanhopig gadeslaat, pakt op een moment de telefoon, maar legt hem geschrokken weer neer als hij in de loop van het pistool kijkt van één van onze groep die hem toebijt dat we Troy hier niet bij nodig hebben.
Bob en ik worden langzaam aan moe van het gevecht dat nu al tijdje duurt en we sluipen als roofdieren om elkaar heen. Ieder van ons spaart nu zijn krachten voor de laatste, fatale, klap om de ander genadeloos uit te schakelen. Wat kan mij oppeppen voor die beslissende ronde? De verontwaardiging over het verwonden van een zwangere vrouw? Over het ontvoeren van kinderen? Over het willen afpikken van iemands vrouw? Over het chanteren van kwetsbare mannen? Genoeg onrechtvaardigheid om voor te vechten. Ik voel de kracht in me terugkomen en haal onverwachts en keihard uit. Bob tolt om zijn as en rolt nog enkele keren om als hij op de vloer terecht komt. Dan blijft hij liggen: knock out. Van de bovenverdieping klinkt gejuich. Peter en zijn hele familie staan te kijken en Audrey heeft haar vader in een rolstoel gezet. Frank is gelukkig weer bij kennis.

Murdock
Nadat Face is uitgehuild, gaat hij bij Lesley staan. Het lijkt of ze iets zegt, maar dat zal ik me wel hebben verbeeld. Dan vraagt één van de dokters of Face meegaat naar de baby aangezien hij de vader is van het kind. Ik ga ook even mee. Na een paar gangen door te hebben gelopen komen we aan bij de kinderafdeling waar we kamer 19A binnenlopen. Er staan een aantal couveuses en in één ervan ligt wel een erg kleine baby. De dokter zegt dat de baby al weer wat opgeknapt is en dat Face hem wel even op mag tillen. De baby is gewikkeld in een blauwe doek. Zo ligt ie lekker warm. Als hij dan eenmaal op zijn arm ligt, kijkt hij het kleine mannetje aan. Voorzichtig pakt het zijn vinger vast met een handje. Het is echt ontroerend om te zien. Maar nu moet het weer terug in de couveuse.
We lopen terug naar Lesley. B.A. is inmiddels vertrokken naar het hotel. Face neemt afscheid van Lesley en dan gaan wij ook naar het Hotel.
Eenmaal daar aangekomen zien ze Hannibal op de grond liggen, met een schot door zijn schouder. B.A. en Bob zijn in gevecht, het blijkt dat Bob Hannibal heeft verraden en heeft ook op hem geschoten. B.A. haalt uit, en slaat hem keihard K.O. Ik juich en spring op B.A. Daar is hij niet zo blij mee en haalt me van zijn rug.
Frank komt er nu ook aan, hij is weer bij bewustzijn. Alles lijkt nu goed te komen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.