FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 17 (89-100)

HANNIBAL
Ik kon niet bepaald lachen en probeerde op te staan. De pijn was hevig omdat Bob me goed had geraakt. Toch deed ik nog een poging. Dit keer lukte het wel, maar ik trok meteen een pijnlijk gezicht. Ik haalde even diep adem en leunde tegen de muur. Daarna deed ik mijn blouse voorzichtig uit en hield hem tegen de wond om te voorkomen dat ik te veel bloed zou verliezen.
"Denk je alles te hebben gehad, staat hij er nog doodleuk met zijn pistool. Dat ik hem heb vertrouwd! Had ik hem maar doodgeschoten daar in Viëtnam," zei ik kwaad tegen mezelf.
Ik liep naar de hotelkamer en pakte een handdoek omdat ik best snel bloed verloor. Even later staat de dokter voor mijn neus en bekijkt de wond.
"Gaat u maar even liggen, dan haal ik de kogel meteen uit uw schouder," zei de dokter tegen me.
"Vooruit dan maar," zei ik geïrriteerd.
Even later heeft de dokter de kogel uit mijn schouder gehaald en de wond schoongemaakt en verbonden.
"En nu veel rust houden, dan bent u zo weer de oude," zei de dokter.
Ik keek de dokter verbaasd aan. "Volgens mij bepaal ik dat zelf wel en niet u."
Ook kreeg ik pijnstillers om te pijn te verminderen als ik veel last zou krijgen. Ik stopte de pijnstillers in mijn tas en ging even op bed zitten. De dokter liep daarna weg.
"Wat een rare kwast," zei ik terwijl ik mijn hoofd schudde.
Veel tijd om hier over na te denken had ik niet, want die stomp van Bob deed nog steeds veel pijn.

B.A.
Sta ik uit te puffen van het gevecht met Bob, springt Murdock bij de balie vandaan, waar hij Manuel in het gareel hield (hij wilde tijdens het gevecht Troy bellen....) Vervolgens hangt hij om m'n nek.
"Hou op, FOOL! Help me liever om die gast bij kennis te brengen! Dan gaan we hem verhoren en net zo'n mooi plekje geven als de scherpschutter! Kom op!"

SHERIFF
"Auw... Wat is er gebeurd? Waar ben ik?" mompel ik terwijl ik langzaam bijkom.
Als ik m'n ogen open doe zie ik iemand naast me zitten, maar m'n blik is nog wazig. Het blijkt m'n dochter te zijn. Met zachte, bezorgde stem vertelt ze dat ik geraakt ben door de scherpschutter toen ik Murdock uit zijn laserstraal trok.
"Ooohh.. Ben ik nu niet in een ziekenhuis dan?"
"Nee, er is een dokter in het hotel geweest."
Op de gang hoor ik opgewonden kinderstemmen. Audrey gaat vragen wat er aan de hand is.
"Help me eens overeind, Audrey. Ik wil eens kijken of ik met dat verband kan lopen."
Het duurt even, maar na een tijdje sta ik overeind. Ik wil ik eens zien waar de kinderen zo enthousiast over zijn. Bij de vide kijken we met z'n allen naar beneden. B.A. is met Bob aan het knokken. Het gaat
er hard aan toe, maar B.A. wint gelukkig.

FACE
Na een tijdje moet ik de baby weer in de couveuse leggen. Eerst geef ik hem nog even een kusje op zijn voorhoofd.
"Papa houd van je," zeg ik.
Er ontstaat een glimlachje op het gezichtje van de baby, alsof hij me begrijpt. Daarna loop ik naar Lesley. Haar geef ik een zoen op haar mond.
"Ik ben zo terug," zeg ik in de hoop dat we snel weer naar het ziekenhuis kunnen gaan.
Eenmaal bij het hotel zien we B.A. met Bob vechten, dat B.A. wint uiteindelijk.
"Goed gedaan, B.A.!" roept Sam.
"Yes! Punt voor B.A.," zegt Xander en dan loopt hij naar beneden.
Wat is die nou weer van plan? Bob is nog niet helemaal knock-out. Xander gaat voor hem staan en steekt zijn tong uit.
"Lekker puh!" zegt hij.
Iedereen barst in lachen uit en als Bob wraak wil nemen op de kleine Xander geeft het jongetje hem, zo hard als hij kan, een klap in zijn gezicht. Dan valt Bob op de grond.

MURDOCK
Ik spring op B.A.'s rug, maar word er meteen weer afgehaald.
"Hou op, FOOL! Help me liever om die gast bij kennis te brengen! Dan gaan we hem verhoren en net zo'n mooi plekje geven als de scherpschutter!" zegt B.A. boos tegen me.
"Ja! Dat is leuk!" zeg ik blij.
Xander ziet dat B.A. heeft gewonnen, gaat bij Bob staan en steekt zijn tong uit. Op dat zelfde moment komt Bob bij kennis, hij wil Xander een klap verkopen, maar Xander is hem voor, waardoor Bob weer neervalt. Ik klap voor Xander, waarop hij zegt: "Niet aardig!"
"Inderdaad, goed gedaan Xander. Misschien mag je als je groot bent wel bij het A-Team," zeg ik lachend.
"Ja, ja! Dat wil ik. Dat is leuk!" zegt Xander blij.
Op dat moment komt Hannibal naar beneden met een chagrijnig gezicht.
"Dat word leuk, maar niet heus," fluister ik naar Face.
"Inderdaad, storm op komst!" zegt hij terug.
We kijken elkaar aan en barsten in lachen uit. Iedereen kijkt ons raar aan, want alleen wij begrijpen het. Na een kwartier lijkt Face opgeknapt te zijn van dat lekker lang lachen. Hannibal wil dan zijn plan vertellen. Toch niet weer een voordeuridee?

B.A.
Murdock en Face hebben samen ergens de grootste lol over, maar ik wil weten waarom iemand als Bob zich aansluit bij Troy. Daarom pak ik 'm op en sjouw 'm over m'n schouder mee naar boven, naar onze hotelkamer. Daar maak ik 'm vast op een stoel.
"MURDOCK!!! HANNIBAL!!! FACE!!!" brul ik over de gang.
We hebben geen tijd te verliezen, we moeten Troy uit zien te schakelen. Al wie er binnenkomt, ieder-een behalve de personen die ik riep. Peter kijkt als eerste om de deur, dan komen Audrey, Frank en de jongens binnen. Peter wil niet dat Sam en Xander bij het verhoor zijn, dus stuurt ze terug naar Lydia. Daar komen dan eindelijk m'n collega's aan. Ik gooi een plons water in Bobs gezicht. Hoestend en proestend komt hij bij en begint meteen te schelden.
"Hannibal, ga je gang: voel hem maar eens stevig aan de tand. Ik neem aan dat jij ook wel wil weten waarom hij je verraden heeft bij Troy," zeg ik terwijl ik met m'n vingers knak.

HANNIBAL
Langzaam kreeg ik weer energie en werd ik weer fit. Ik stond op en deed een nieuwe blouse aan. Het lopen ging gelukkig ook al wat beter. De pijn werd ook al minder, waar ik blij om was.
"Aan het werk," zei ik om mezelf wat op te peppen.
Ik liep heel rustig langs Frank en Audrey via de trap naar beneden en bleef bij BA en Murdock staan.
Ik keek naar Bob die knock-out op de grond lag en glimlachte.
"Nice BA," zei ik.
Even later brulde BA dat hij klaar was voor het verhoor. Als ik met de rest van het team binnenkom, kijk ik Peter, Frank en Audrey aan.
"Willen jullie alsjeblieft de kamer verlaten?" verzocht ik ze.
Blijkbaar wilde niemand weg, ze bleven gewoon staan. BA gooide een plens water in Bobs gezicht. Daar kwam hij van bij. Ik mocht mijn gang gaan, keek hem aan en zuchtte. Een oud-collega verhoren deed veel bij me. Ik keek naar hem en dacht terug aan de goede tijd met Bob. Dat hij me had geraakt in mijn schouder deed me beseffen dat hij slecht was. Ik zuchtte. Iedereen keek me raar aan.
"Waarom werk je voor Troy?" vroeg ik aan hem terwijl ik het pistool op scherp zette en het tegen zijn hoofd hield.
Hij zweeg en begon te lachen. Ik schoot hem in zijn schouder.
"Beantwoord mijn vraag, anders gaat de volgende door je hoofd," zei ik geïrriteerd.
Hij had veel pijn, maar ik zette het pistool tegen zijn hoofd.
"Nou? komt er nog wat van?"
Hij begon te vertellen dat zijn beste vriend werd gechanteerd door Troy. Toen hij eruit wilde stappen werd hij doodgeschoten voor Bobs neus. Ik haalde het pistool van zijn hoofd toen hij in tranen uitbarstte. Ik keek het team aan en ging gehurkt voor hem zitten.
"En jij wilde er ook uit?" zei ik nu rustig.
Hij knikte en ging verder: "Troy dreigde mijn familie en de kleine dan iets aan te doen. Daarom heb ik jou neergeschoten," zei hij.
In het leger was Bob iemand die je niet snel kon raken, dus zo'n Bob had ik nog nooit gezien. We waren dan vroeger geen beste maatjes, maar dit kwam voor mijn gevoel wel geloofwaardig over en ik nog een keer naar het team.
"Wat denken jullie om zijn verhaal?”

FACE
"Wat denken jullie om zijn verhaal?" vraagt Hannibal.
"Ik geloof hem wel. Ik weet hoe het voelt als je iemand bijna verliest. Bob wilde gewoon het zekere voor het onzekere nemen."
Murdock knikt instemmend en slaat een arm om me heen zodra er een traan over mijn wang rolt.
"What's up, Faceman?"
"Ik mis Lesley en de kleine," antwoord ik.
Hannibal kijkt me aan en zegt: "Sommige dingen gaan nu eenmaal voor, kid."
"Maar Hannibal, het gaat wel om mijn gezin ja!"
"Weet je wat, ik heb een plan. Als jij, Murdock en Bob nou eens het ziekenhuis gaan bewaken, dan komen we jullie na een tijdje aflossen," zegt Hannibal.
Het klinkt als een goed idee want Lesley is zwak en de kleine ligt in de couveuse, dus erg veilig is het niet voor hen. Ik knik en Murdock roept meteen: "Yes. We are back in business!"
"Waar slaat dat nou weer op?!" vraag ik aan Murdock.
Daarop weet hij even geen antwoord te geven en blijft wat voor zich uitstaren.

PETER
Ik ben het volledig met Face eens. Ik ben ook gechanteerd en geloof dat verhaal dus. Al snel horen we allemaal geluiden. Snel ren ik, gevolgd door Murdock, Face en dan B.A. de kamer uit naar de hal.
"Troy!" roept Xander.
"Wat is er met Troy?" vraag ik terwijl ik hem optil en in mijn armen houd.
"Manuel Troy!" roept hij dan.
Ik begrijp hem niet helemaal. Hij zegt dat ik hem los moet laten. Voorzichtig zet ik hem op de grond. Meteen rent hij naar de telefoon en Manuel die vastgebonden op de grond ligt. Zijn veters zijn aan elkaar geknoopt. Ook heeft ie een oude sok in zijn mond.
"Manuel belde Troy," zegt Sam.
"Wat!?!"
"We kunnen hem dus ieder moment verwachten," zegt B.A..
Nu ik Manuel tevoorschijn haal schiet iedereen in de lach.
"Die zoon van jou kan zo bij ons team," zegt Hannibal lachend.

TROY
Na een telefoontje van Manuel vertrok ik meteen naar het huis van Bob. Bob's vrouw is thuis met Ava, hun dochtertje van een paar maanden. Meteen horen we de deur op slot gaan, maar één van mijn mannen schopt de deur in. Een slot helpt ze niets. Bob's vrouw Famke, heeft zich in een hoek in de kamer verscholen samen met de kleine Ava, die ik bij haar weghaal.
"Nee, alsjeblieft, neem haar niet mee," smeekt ze.
"Je weet wat te doen," zeg ik tegen mijn mannen.
Dan schiet één van mijn mannen door haar hoofd. Ava begint te huilen en ik geef haar even aan één van mijn mannen. Ik buk bij het lichaam van Famke en voel aan haar pols. Geen hartslag meer. Ook vlak bij haar hart niet meer. Ze is dood. Dan neem ik Ava weer van Bobbie over en neem haar mee. Famke laten we achter.

LESLEY
"Ze komt bij!" roepen een paar dokters blij.
Bijkomen!?! Ben ik bewusteloos geweest? Dan zie ik een vrouw, ze is net binnengebracht en heeft een ernstige verwonding. Een paar minuten later klinkt er al een piep. Dan komt Bob binnenlopen.
Daar schrik ik erg van, maar tot mijn verbazing gaat hij bij de, net overleden, vrouw zitten en streelt haar over haar voorhoofd.
"We hebben niets meer voor haar kunnen betekenen," zegt één van de dokters tegen hem.
Bob barst in tranen uit. Even later staat het team voor zijn neus om hem te condoleren. Daarna vliegt Face naar me toe en geeft me een dikke zoen. Zodra Bob dat ziet fluister ik tegen Face dat hij even rustig aan moet doen.

AUDREY
Plots hoor ik Xander en Sam roepen. Ik besluit te gaan kijken, maar ik ben de deur nog niet uit of papa wil al mee.
"Help me eens overeind, Audrey. Ik wil eens kijken of ik met dat verband kan lopen."
“Is dat wel een goed idee?”
Pa duldt geen tegenspraak. Even later staat hij al overeind en is hij op weg naar de deur. We zien Peter en zijn familie bij de vide staan. BA is beneden aan het vechten. Het is nipt, maar BA wint toch. Oef, gelukkig. Ik schiet in de lach wanneer ik zie dat Murdock op BA zijn rug gesprongen is, maar grommend terechtgewezen wordt en er snel af moet. Hannibal komt met een chagrijnig gezicht de trap af. Waarna Face en Murdock onbedwingbaar moeten lachen. Ik ben ongelooflijk blij om Face na al die miserie terug te zien lachen. BA heeft ondertussen Bob naar boven gesleept en roept naar het team. Papa denkt blijkbaar hetzelfde als ik en komt ook in beweging. Het team komt even later ook naar binnen.
Willen jullie alsjeblieft de kamer verlaten?" vraagt Hannibal.
We blijven met overtuigde gezichten staan. Hannibal geeft maar toe en gaat Bob ondervragen. We komen tot de ontdekking dat Bob ook door Troy werd gechanteerd. Nu heb ik wel een beetje medelijden met hem. We hebben net besloten, tot grote vreugde van Face, dat hij samen met Murdock en Bob het ziekenhuis mag gaan bewaken als er plots geluiden klinken van in de hal. We lopen allemaal de gang op waar we Sam tegenkomen.
"Troy," zegt hij.
Als we maar niet begrijpen wat hij probeert te zeggen, loopt hij snel naar de telefoon.
"Manuel belde Troy," zegt Sam.
Ik loop een stukje verder en zie Manuel op de grond liggen, vastgebonden en met een oude sok in z'n mond. Slim kind. Maar nu kan Troy elk moment hier zijn. En wie weet wat Manuel hem nog meer verteld heeft.

B.A.
Nu Bob weet dat hij in het gezelschap verkeert van één van de eerste gedupeerden van Troy, durft hij het met ons team op te gaan nemen tegen Troy. Maar het wordt hem niet gemakkelijk gemaakt. Troy probeert hem nu op een andere manier klein te krijgen. We zijn nog niet zo lang in het ziekenhuis als er een ziekenwagen met loeiende sirenes binnenkomt. Even later wordt er een ernstig gewonde vrouw op de intensive care gebracht. Murdock, Bob en ik gaan opzij staan en zien door het raam in de deur dat ze wordt aangesloten op de apparatuur. Niet veel later geeft een gepiep aan dat de vrouw is overleden. Als de deken van de vrouw wordt teruggelegd hoor ik een geschokt: Nee!!! naast me en zie ik Bob spierwit worden. Hij rent naar binnen, naar de vrouw toe. Murdock en ik kijken elkaar verbaasd aan. Wat is hier aan de hand? Zou het zijn vrouw zijn? We besluiten naar hem toe te gaan. Ik leg m'n hand op z'n niet gewonde schouder. We condoleren hem. Hij kijkt ons aan en ik schrik van zijn gezicht. Er is niets meer over van die sterke vent met wie ik een uur geleden een gevecht heb geleverd. Hier zit een gebroken man die zojuist zijn vrouw heeft verloren.
"Ze is koelbloedig vermoord, B.A.. Ik heb Famke niet kunnen beschermen tegen die schoft van een Troy. Dit is wat hij doet als je tegen hem ingaat. "
Bob wijst op het hoofd van zijn Famke. Ik herinner me nu dat hij het ook over een kind heeft gehad. "Bob, waar is je kind?"
Door de schok van het herkennen van zijn vrouw en het overlijden van haar, heeft hij niet meer aan zijn kind gedacht en zo te zien voelt hij zich daar nu ook nog schuldig over. Huilend haalt hij zijn schouders op en zegt vertwijfeld dat Troy de kleine waarschijnlijk heeft meegenomen. Dan stort Bob helemaal in, omdat hij ervan overtuigd is dat Troy alles van hem heeft afgenomen. Maar dan kent ie ons nog niet.

BOB / HANNIBAL
Als we een kwartiertje in het ziekenhuis zijn wordt er een zwaargewonde vrouw naar binnen gebracht.
Ik bleef naar mijn vrouw kijken en liet niet merken dat ik haar kende. Meteen werd ze aan apparatuur aangesloten. Even later klinkt er een piep. Ze was overleden.
"Nee !!!" schreeuwde ik toen en rende de kamer in.
Het A-team keek me verbaasd aan, maar had al snel door dat zij een bekende was van me en condoleerden me. Ze was koelbloedig vermoord. BA vroeg waar mijn kind uithing. Huilend haalde ik mijn schouders op en keek ze aan.
"Troy zal haar hebben meegenomen en vermoord haar ook. Hij maakt alles kapot," zei ik verdrietig.
Ik stortte in en zat verslagen op de grond. Hannibal hielp me overeind, bracht me naar de wachtkamer en zette me op een stoel. Ik kreeg een glas water van hem om even bij te komen. Hij sloeg zijn arm om me heen. Normaal was ik met niks klein te krijgen, maar als je aan mijn familie komt ben ik zo kwetsbaar als maar zijn kan.
"Ik kon ze beschermen, als ik die stomme opdracht niet had gedaan," zei ik kwaad tegen mezelf.
"Je hebt gedaan wat je kon Bob," zei Hannibal tegen me.
"Ik heb helemaal niks gedaan en nu vermoordt hij mijn kind ook nog," zei ik kwaad en verdrietig. Hannibal keek me strak aan en stond op.
"Wij halen je kind levend uit deze ellende, dat beloof ik je."
Ik keek hem vol verbazing aan.
"Hoe wil je dat gaan doen dan?" vroeg ik.
"Dan ken je mijn team nog niet," zei hij met een glimlach.

B.A.
Hannibal roept ons een moment later en neemt ons apart. Ik weet al hoe laat het is: hij heeft een plan! Murdock en ik worden naar de winkel gestuurd om vrouwenkleding en pruiken in de kleur van Lydia's haar te gaan versieren. We kijken Hannibal vreemd aan, maar hij zegt dat ie nog even moet broeden op z'n plan, maar dat dat spullen zijn die we in ieder geval nodig hebben.
"EN SNEL!" voegt hij er streng aan toe.
“Oké, oké, we zijn al weg!”
Gelukkig is het centrum om de hoek en zijn er boetieks genoeg. Omdat we niet precies weten hoe groot de jurken moeten zijn die we moeten kopen, nemen we voor de zekerheid maar wat grotere maten. Face had precies geweten welke maat Lydia en Audrey hebben, die kijkt een keer en geeft exact weer hoe de vrouw in kwestie gebouwd is.
Nu de pruiken nog. In een winkel met feestartikelen komen we alleen maar pruiken in carnavals-kleuren tegen. Als Murdock navraag doet waar we echte pruiken kunnen vinden, natuurlijk met dat overdreven Spaanse accent, worden we naar een winkel vlakbij de Amerikaanse ambassade gestuurd. Ik kijk Murdock aan.
"Als er ergens een veilige plek is om Lydia en haar kinderen naar toe te brengen dan is het deze ambassade wel."
Murdock is het met me eens. Jammer dat we de Van niet bij ons hebben, dan hadden we beter in contact kunnen blijven met elkaar.
Een uur later komen we met een aantal tassen het ziekenhuis weer in. Hannibal heeft z'n plan inmiddels uitgebroed en legt uit wat we met de kleding en pruiken gaan doen.
"Hij zal niet weten waar hij het moet zoeken!" grinnik ik als ik Troy in gedachte van hot naar haar zie rennen.

SHERIFF
Audrey en ik blijven bij Peter, Lydia en de kinderen in het hotel. Voor de zekerheid hebben we een veilige plek opgezocht, daar waar de scherpschutter ook is opgeborgen. We zijn te kwetsbaar om in de hotelkamer te blijven. Als Troy of z'n mannen weer op strooptocht zijn, zouden we niets of veel te weinig tegen ze kunnen beginnen. Gelukkig is er een kraan en kunnen we af en toe wat drinken. Audrey en Lydia verzorgen de scherpschutter en geven hem ook te drinken. Als het plakband toch van zijn mond af is, kunnen we net zo goed eens een babbeltje met hem maken. Zo vertel ik hem dat Bob in hetzelfde schuitje zit als hij en dat hij zich tegen Troy heeft gekeerd. Ineens realiseer ik me dat we de naam van deze man nog niet eens weten. Dus ik vraag hoe hij heet. Geronimo is zijn naam.
Het is een tijdje stil. We durven ons even te ontspannen. We hebben nu al diverse mannen gespro-ken die Troy door chantage aan zich wist te binden. Ik durf te wedden dat al die mannen, of in ieder geval een groot deel ervan, het bloed van Troy zo langzamerhand kunnen drinken. Als we daar nu eens gebruik van gaan maken?
"Geronimo, komen de mannen van Troy wel eens bij elkaar op een bepaalde plek? Hebben jullie een eigen plek, een soort basis? Komt Troy daar ook of roept hij jullie daar vandaan als hij jullie voor z'n klussen nodig heeft?"
Iedereen kijkt me verbaasd aan als ik plotseling al die vragen op de man afvuur. Ook Geronimo zelf had deze vragen niet verwacht, maar aan zijn gezicht te zien is hij geneigd ze te beantwoorden.
"Stel dat je de moed kan opbrengen om met ons tegen Troy te vechten… Stel dat wij je de kans geven om al die andere gechanteerde mannen te redden… Stel dat wij je nu laten gaan en je de opdracht meegeven om een geheime meeting te organiseren met al die andere mannen… Stel dat jullie dan instructies krijgen van het beroemde A-team en dat we met zijn allen Troy uitschakelen…"
Ik zwijg om te zien of iedereen me nog kan volgen, waarna ik me weer tot de gewonde schutter wend.
"Wat denk je van dat voorstel?

MURDOCK
"Als er ergens een veilige plek is om Lydia en haar kinderen naar toe te brengen, dan is het deze ambassade wel," zegt B.A. tegen mij.
"Inderdaad, goed opgemerkt!" zeg ik.
We rijden terug en Hannibal heeft inmiddels zijn plan uitgebroed.
Ik zeg nog zachtjes tegen Face: "Geen 'voordeur'! Alsjeblieft!"
Dan begint Hannibal met zijn plan.

FACE
"Gecondoleerd," is het enige dat ik zeggen kan.
Op dit moment kan ik niet zoveel voor hem betekenen. Maar één ding weet ik zeker, we pakken die schoft! Hij heeft al zoveel dingen op zijn geweten! Daarna vlieg ik meteen naar mijn Lesley toe en geef haar een dikke zoen.
"Temp, wil je even om Bob denken. Die is wel net zijn vrouw verloren," zegt Lesley zachtjes en met angstige stem.
"Wat is er?" vraag ik.
Ze kijkt me bang aan en antwoordt met tranen in haar ogen: "Ik... ik ben gewoon bang dat ik het volgende slachtoffer wordt."
"Ik zal ervoor zorgen dat dat niet gebeurt," zeg ik terwijl ik een keer lief naar haar glimlach.
Daarna dacht ik aan de kleine. Hij zal toch niet ook ontvoerd zijn?! Meteen ren ik de kamer uit en na een paar trappen en gangen door te zijn geraced sta ik voor de kamer. Het lieve kleine mannetje slaapt. Ik zucht van opluchting, want voor hetzelfde geld had hij hem ook meegenomen. Dit keer ga ik op een stoel bij hem zitten en kijk naar de baby die natuurlijk nog hartstikke klein is. Het is ook zo lief om te zien. Ik kan haast niet geloven dat ik zijn vader ben.
Dan komt Bob binnenlopen en komt ook even bij me staan. Zo doe je normaal toch niet als je vrouw net is overleden of zou hij gewoon wat afleiding zoeken?
"Wat is zijn naam?" vraagt Bob meteen.
"Nou... uhm... uhm... om eerlijk te zijn hebben we eigenlijk nog geen naam," antwoord ik.
De dokter komt langs om een aantal tests met de kleine te doen, ik mag hem in mijn armen houden.
Lief lacht het kleine ventje een keer.
"Wat zal mama straks blij zijn als ze je ziet," fluister ik tegen hem.
Ik heb niet door dat Troy komt aanlopen en merk het pas als het te laat is. Bob merkt het echter wel en verkoopt ze een paar rake klappen waarna ze het ziekenhuis uitrennen.
Ik kijk het snoezige kleine ventje nog eens aan. "Papa, houd van je", zeg ik tegen hem.
Hannibal en de anderen komen bij me staan en beginnen ook tegen de baby te praten. Ik dacht dat we op een missie waren.

B.A.
Bij de couveuse staat iedereen de baby van Face en Lesley te bewonderen, maar ik wil eigenlijk iets belangrijks doorgeven.
"Hé, mensen, Murdock en ik ontdekten zojuist dat de Amerikaanse ambassade hier vlakbij staat. Het lijkt mij een goed idee als Lydia en de kinderen daar naartoe gaan zolang Troy nog rondloopt. Hoe krijgen we hen daar veilig naartoe?"
Bob zegt dan dat we dat het beste zelf kunnen doen, want zo ongeveer alle diensten, taxi's enz. zijn in handen van Troy en dus niet te vertrouwen.
"Bedankt voor de tip," zeg ik en stel voor om toch terug te gaan naar het hotel. Dan kunnen we Hannibals plan met Peter, Frank en Audrey bespreken.

SHERIFF
Peter en Audrey moeten er eens even over na denken. Ik zie ze aandachtig naar Geronimo kijken om in te schatten wat ze aan de man hebben.
"Als het hem lukt om een aantal mensen om te praten en ons te helpen, dan staan we een stuk sterker," meent Audrey.
"Ja, maar als ie ons voor de gek houdt door van alles te beloven en wij laten hem gaan, dan kunnen we weer van voren af aan beginnen!” brengt Peter er tegenin.
"Klopt, het is en blijft een risico," moet ik toegeven.
Zijn er nog meer mogelijkheden?
"Kun je iemand van je collega's bellen en vragen om je hier te komen assisteren? Iemand van wie je weet dat ie ook bij Troy vandaan wil?" vraag ik de schutter.
"Ritchie helpt mij nogal eens en hij heeft ook al een tijdje plannen om te ontsnappen, we praten daar wel eens stiekem over," antwoordt hij.
"Wie gaat er een telefoon regelen?" vraag ik aan Peter en Audrey.
"Samen?" stelt Audrey voor.
"Doe voorzichtig, alsjeblieft, neem een wapen mee."
Terwijl Audrey en Peter onze schuilplaats verlaten, blijven wij achter in de hoop dat alles goed gaat.
We slaken dan ook een zucht van opluchting als het tweetal niet veel later terugkeert. Met een draadloze telefoon van de hotelkamer het dichtste bij onze schuilplaats. Zo hebben we de meeste kans dat we hier ook bereik hebben. Geronimo is nog vastgebonden en dat laat ik zo.
"Wat is het telefoonnummer van Ritchie?"
Ik tik het nummer in en houdt dan de telefoon bij Geronimo.
"Spreek in het Engels, anders gaat het gesprek niet door!" geef ik hem te verstaan.
"Hallo Ritchie, Geronimo hier. Kun je vrijuit praten of is er iemand bij je?” fluistert hij. Luister, ik denk dat ik een manier heb gevonden om bij Troy vandaan te komen. Kun je naar het hotel komen?"
Ik gebaar dat hij moet vragen wat hij draagt, zodat wij hem kunnen herkennen.
"Ja, kun je nu, meteen, komen? Waar naar toe? Eh....momentje!"
"Naar de linnenkamer op de derde verdieping," zegt Peter, die deze ruimte zojuist zag toen ze de telefoon haalden.
Geronimo geeft het door en sluit het gesprek netjes af, zonder codes en andere vreemde signalen.
"Hij komt er aan. Hij heeft een spijkerbroek aan en een rood t-shirt.”
Peter en Audrey verlaten onze schuilplaats weer en wachten hem, verdekt opgesteld in de gang op de derde verdieping, op.
Ritchie loopt nietsvermoedend de lift uit en kijkt om zich heen of hij Geronimo ziet. Peter lokt hem met een "Psst! Ritchie!" de linnenkamer in. Als hij de deur open doet ziet hij achterin de ruimte Audrey staan, gehuld in een schort van de kamermeisjes, die hem vrolijk groet met haar beste Spaanse accent.
"Halloooo Ritchie! "
Peter sluit de deur en overmeestert de man door een laken over hem heen te gooien. Samen strikken ze het laken dicht en nemen Ritchie mee naar de schuilplaats. Het is een enigszins vreemde lading die Peter en Audrey met zich mee dragen, want Ritchie laat flink van zich horen. Gelukkig komen ze niemand tegen op de gang.
Ik vraag of Geronimo Ritchie tot stilte wil manen, alvorens wij hem uit het laken bevrijden. Peter maakt de boeien van Geronimo los, maar blijft achter hem zitten met getrokken pistool om hem in bedwang te houden, maar dan ziet het plaatje eruit of wij Geronimo vertrouwen.

HANNIBAL
Ik had een leuk plan bedacht, maar wilde even bij Bob zijn om hem te steunen. Ik stuurde BA en Murdock de stad in om dameskleding en een aantal pruiken te halen.
"En snel!!" voegde ik er aan toe.
Tijdens onze looptocht richting het hotel had ik een mooie leegstaande villa gezien die nog wel eens van pas konden komen. Ik begon met het vertellen van mijn plan toen we met z'n allen op weg naar het hotel waren. Bob luisterde ook aandachtig mee.
"Murdock, jij speelt Lydia en lokt Troy de villa in. Breng hem vervolgens naar de kelder. Doe alsof je heel blij bent hem te zien en gooi er wat romantiek in," zei ik terwijl ik hem een knipoog gaf.
"Zeg desnoods dat je in het donker met hem wil zoenen of zo," zei ik heel droog.
Bob begon te lachen. Meer details hoefde ik hem zo te zien niet te geven, want hij begon al vals te lachen. Ik keek BA en Face aan.
"BA, zorg ervoor dat het in de kelder donker is, zodat we hem de verrassing van zijn leven kunnen bezorgen. We nemen ieder een hoek in deze kamer, daar moet Murdock zijn act doen. Als we alle drie (Audrey, BA en ik) in de kelder zijn en om Troy heen staan, dan doe jij als eerst het licht aan, Face.
Jij en Bob zijn degene die de uitgang voor Troy blokkeren, want Murdock moet zijn vermomming nog af doen," zei ik met een brede grijns.
"Ik wil dan ook dat Frank en Peter de boel in de gaten houden, voor het geval dat Troy zijn mannen opduiken. Laten we eerst met hen het plan bespreken en daarna even terug naar deze villa gaan, het is hier niet ver vandaan.”

PETER
De sheriff vraagt aan Geronimo of hij Ritchie tot stilte wil manen, alvorens wij hem uit het laken bevrijden. Ik maak zijn boeien los, maar blijf wel achter hem zitten met getrokken pistool om hem in bedwang te houden. Geronimo praat tegen zijn vriend die uiteindelijk wat rustiger wordt. Pas dan halen we hem uit het laken. Geronimo begint over de gevangenen.
"Welke gevangen?" vraag ik verbaasd en nieuwsgierig.
"Onze gezinnen houdt hij gevangen, zodat we wel moeten meewerken," antwoordt hij.
Ik kijk de sheriff bezorgd aan. Hij wil blijkbaar iets zeggen.

FACE
Al snel moest ik weer afscheid nemen van de kleine. Ik zucht een keer. Ik wil gewoon een keer een hele dag doorbrengen met Lesley en de baby. Even later als ik in de kamer van Lesley sta, kijkt ze me bezorgd aan en vraagt: "Doe je voorzichtig?"
"Natuurlijk, dat doe ik altijd," antwoord ik.
Ik weet dat me de laatste tijd veel overkomen is, Lesley zou zowat flauwvallen als ik haar dat allemaal vertelde. We blijven echter in Lesley's kamer en Hannibal begint zijn plan uit te leggen. Na het allemaal aan te hebben gehoord stem ik in met het plan want dat zou wel eens kunnen werken. En als het werkt kan ik bij Lesley en de kleine zijn. We hebben nog niet eens een naam! Dat is pas erg! Omdat het gesprek saai wordt, loop ik al snel even het dorp in en haal uit mijn broekzak een briefje van vijf. Murdock is me gevolgd zonder dat ik het door had.
"Hé Faceman, wat ga jij nou doen?" vraagt hij.
Ik laat hem het boekje zien dat ik beet heb.
"Aha!", roept Murdock.
Even later loop ik naar de kassa en betaal. Daarna gaan Murdock en ik op een bankje zitten en bladeren het boekje met babynamen door.
“Ap, Berend, Cornelis, Christiaan, Dirk, Ewoud, Frans, Gert, Hans, Pieter, Nick, Yannick, Remco, Rob...”
Te veel namen om op te noemen maar een erg leuke komen we niet tegen. Ik zucht een keer. "Waarom is het nou zo moeilijk om een naam te verzinnen voor je kind?" vraag ik hardop.
"Anders geef je hem toch alle namen die in dat boekje staan. Dan hoef je ook niet uit te zoeken," zegt Murdock met een grijns.
"Hahaha. Wat zijn we weer grappig," zeg ik met een zucht.
Dan zie ik opeens een bijzondere naam staan.
“Rafael!"
"Ja, dat is een leuke," zegt Murdock instemmend.
"Nu maar hopen dat Lesley het er mee eens is.”

SHERIFF
Terwijl Audrey het laken los maakt en Ritchie tevoorschijn haalt, begint Geronimo over gevangenen te praten. Ik vraag verbaasd over welke gevangenen hij het heeft. Wat zullen we nu weer tegenkomen?! gaat er door me heen terwijl er een bang voorgevoel in me opkomt.
"Onze gezinnen houdt hij gevangen, zodat we wel moeten meewerken," antwoordt Geronimo.
Ontzet kijk ik eerst de mannen aan, daarna Peter en Audrey. Houd het dan nooit op? Die onaange-name verrassingen van Troy? Het wordt pijnlijk duidelijk dat we haast moeten maken om een einde te maken aan deze verschrikkelijke toestanden. Ik vraag aan Geronimo of hij aan Ritchie wil vertellen waarom we hem naar onze schuilplaats hebben gehaald. Gelukkig doet hij dat gewoon in het Engels, zodat we precies weten wat hij zegt. Als Geronimo zwijgt kijkt Ritchie ons met open mond aan. "Durven jullie het echt tegen Troy op te nemen?!" vraagt hij ongelovig.
"We doen al een paar weken ons uiterste best. We leren steeds meer mannen van Troy's leger kennen en horen steeds hetzelfde: chantage, dreigementen, mishandeling en moord. Maar we weten inmiddels ook wat zijn zwakke plek is," antwoord ik hem.
"Maar moet ik jou diezelfde vraag stellen, Ritchie. Durf jij het met ons op te nemen tegen Troy?"
Ritchie kijkt met angstige ogen naar Geronimo. Maar deze kijkt strijdlustig en hoopvol terug en hoopt hem zo over de streep te trekken. Dan monstert hij ons drieën.
"Onze groep is nog groter, hoor. Het A-team is naar het ziekenhuis en er zijn nog vrouwen en kinderen bij."
"Vechten die ook met jullie mee?" vraagt Ritchie verbaasd.
"Ja, waarom niet!" komt Audrey dan om de hoek. "Ik heb al hartstikke veel geleerd de afgelopen weken!"
Voor Ritchie en Geronimo denken dat we een hele groep strijdbare vrouwen hebben, leg ik uit dat één ervan in het ziekenhuis ligt en de ander is de vrouw waar Troy achter aan zit. Ik wijs naar Lydia die in een hoek zit bij de slapende jongens. Dat er zelfs een vrouw meevecht tegen Troy is voor Ritchie blijkbaar het teken dat er dappere mensen om hem heen zitten.
"Ik doe mee," zegt hij. "Wat moet ik doen?"
"Zoveel mogelijk mannen, waarvan de gezinnen gevangen zitten, naar het hotel sturen. Als je van iemand niet zeker weet of hij gechanteerd wordt door Troy, dan laat je die persoon nog even met rust. Als het een spion van Troy is, dan moet je jezelf niet in gevaar brengen," leg ik zijn eerste opdracht uit.
"Geronimo vangt de mannen hier op. We wachten op het A-team, want zij zullen iedereen een taak geven."
"Kun je een goede smoes verzinnen om die mannen naar het hotel te sturen?" vraagt Audrey. "Anders help ik je wel om er één te verzinnen."
Het klinkt alsof het haar dagelijks werk is geworden. Dan horen we voetstappen.
"Ssst!"
Het kunnen B.A. en Murdock zijn, maar voor hetzelfde geld zijn het mannen van Troy die het hotel doorzoeken. Dan wordt er zacht geklopt en wordt er een woord gefluisterd. Audrey staat op en fluistert een ander woord terug.

B.A.
Nu we een concreet plan hebben om Troy eens flink te pakken te nemen, krijg ik weer een beter humeur. We observeren de omgeving van het hotel goed voor we naar binnen gaan. Het is rustig. Zou het stilte voor de storm zijn? Manuel probeert vriendelijk te zijn tegen ons, we zijn per slot van rekening nog steeds gasten, maar zijn ogen verraden dat hij ons liever zal zien gaan dan komen. Vooral Murdock, die hem betrapte toen hij Troy wilde waarschuwen, krijgt een dodelijke blik toegeworpen.
Hannibal, Bob en Face gaan naar onze kamer toe. Murdock en ik gaan naar de schuilplaats. Ik hoop dat iedereen daar nog oké is. Ik klop zacht en fluister een wachtwoord dat ik met Audrey heb afge-sproken. Als ik antwoord krijg, glippen we snel naar binnen. Verbaasd kijk ik naar de situatie die er aanzienlijk anders uit ziet dan toen we hen hier achterlieten. M'n hand schiet naar m'n wapen, maar Frank gebaart dat alles oké is en dat we er snel bij moeten komen zitten. Frank en Audrey vertellen in het kort wat zij hier in de schuilplaats hebben ontdekt, gedaan en kunnen regelen. Bewonderend knik ik iedereen toe.
"Het zou mooi zijn als we vandaag nog een flinke groep mannen bij elkaar kunnen krijgen. Daar weet Hannibal wel raad mee!" grinnik ik.
"We moeten alleen nog zorgen dat Geronimo en Ritchie onze schuilplaats niet kunnen verraden. Ze moeten eigenlijk geblinddoekt weggebracht worden," stelt Audrey voor. "Of hij vertrekt op dezelfde manier als we hem binnen hebben gebracht, hè Peter!"
Die meid begint strategisch te denken. Ze leert echt van Hannibal, zeg! Peter vertelt dat Ritchie verpakt in een laken is binnengebracht.
"Daar zorgen Murdock en ik wel voor."
Dan informeer ik naar alle gewonden en hoe het met hen gaat. Ritchie laat zich nu vrijwillig verpakken en als Murdock en ik terug naar Hannibal en Face gaan, leg ik hem als mummie over m’n schouder.

MURDOCK
"Nu maar hopen dat Lesley het er mee eens is," zegt Face met en zucht.
"Ja, anders heb je er nog geen moer aan!" zeg ik een beetje dom.
Eigenlijk was dat niet echt de goede opmerking, maar blijkbaar werkt hij goed uit op Face. We lopen zwijgend terug naar de kamer van Lesley. Hannibal zegt dat Face, B.A. en ik naar het hotel moeten gaan, voor versterking.
Daar aangekomen, kijken we eerst goed of er iemand aankomt die op Troy lijkt. Als alles veilig lijkt gaan we naar binnen. B.A. klopt aan de deur en begint te fluisteren. Ik kijk hem verbaasd aan, maar krijg een goedkeurende blik toegeworpen. Frank, Audrey, Peter en de gevangen genomen mannen van Troy vertellen wat ze voor plan hebben bedacht, daarna brengen B.A. en ik de man naar de hotelkamer waar Face en Hannibal op ons wachten.
Als we op de gang lopen, zie ik Troy aankomen. Omdat B.A. Ritchie op zijn schouder draagt ziet hij Troy te laat. Ik spring weg, maar B.A. wordt gepakt en meegenomen naar een kamer. Ik loop hen zachtjes achterna. Als Troy B.A. met Ritchie op zijn schouder naar binnen duwt ga ik achter hem staan en druk een pistool in zijn rug.
"Verroer je niet. Zo ja, zullen wij dat leuk vinden!" zeg ik lachend tegen Troy.
Dan schiet Troy B.A. door zijn voet en ik stomp Troy zo hard dat hij bijna knock-out gaat. Hannibal en Face komen op het schot af en rennen naar binnen. We gaan bij B.A. zitten of letten op Ritchie.
Op dat moment, als we eigenlijk met alles bezig zijn behalve met Troy, neemt hij de benen. Ik ren achter hem aan en haal hem met een perfectie sliding onderuit.
"Hitpoints, 1-0 voor mij!" schreeuw ik van vreugde.
Hannibal en Face komen naar ons toe gelopen. Ik verheug me alweer op een volgend verhoor, nu dat van Troy! Maar dan gebeurd iets wat niemand had verwacht.

HANNIBAL
Ik stond even buiten een sigaar te roken toen ik een schot hoorde. Ik twijfelde geen moment en rende meteen naar het team dat bij Face zijn kleine aan het kijken was. En ja hoor, was het al raak. Mur-dock maakte een briljante sliding om Troy onderuit te krijgen.
"Great job," zei ik met een glimlach.
Opeens kwamen achter me bewakers tevoorschijn met de kleine van Bob en hadden beide hun wapens haar gericht. Troy ging er bij staan.
"Roep papa maar," zei een bewaker.
Bob werd geroepen waardoor er een kleine afleiding ontstond. De aandacht was op Bob gericht toen hij tevoorschijn kwam. Ik twijfelde geen moment, trok mijn pistool en schoot de bewakers neer. De kleine schrok zich rot en rende weg.
"Ava hierheen!" schreeuwde Bob.
De kleine rende meteen naar hem toe. Troy was nog over. Hij was niet van plan om Bob zijn kind levend te laten oversteken. Hij richtte met zijn pistool en wilde op haar schieten. Ik sprong ervoor, werd geraakt in mijn linkerarm en viel neer. Er zaten gelukkig geen kogels meer in het wapen. Troy gooide het ding op de grond en zette het op een rennen. Ik keek hem na. De kogelwonden maakten me razend. Ik stond op en greep naar me arm. Al gauw stortte ik opnieuw tegen de grond.
"AUW !!" zei ik grommend.
Ik keek naar Bob die helemaal emotioneel zijn dochter in zijn armen had. Het plan om Troy te grazen te nemen moesten we nu even uitstellen.

B.A.
Onderweg naar onze hotelkamer lopen we Troy tegen het lijf. Murdock zag hem blijkbaar en verbergt zich op tijd, maar ik draag Ritchie op m'n schouder en zie hem te laat. Troy richt zijn pistool op me en duwt me een hotelkamer in. Als hij achter me aan komt wordt hij door Murdock overmeestert. Uit frustratie schiet Troy door m'n voet, waardoor ik Ritchie laat vallen en zelf ook op de grond zak. Als Troy uit de kamer is gevlucht zeg ik zacht "Sorry!" tegen Ritchie, die zich natuurlijk ook bezeerd heeft toen ik hem liet vallen.
"Was dat Troy?" wil hij weten.
"Ja," antwoord ik terwijl ik m'n voet verzorg. "Hij schoot in m'n voet, daarom liet ik je vallen."
"Ik ben blij dat ie me niet gezien heeft," zegt Ritchie opgelucht, "anders had ie ook nog dwars door mij heen geschoten!"
"Hmmm," brom ik, "daar kun je wel eens gelijk in hebben, ja."
Op de gang ontstaat er intussen ook een gevecht. Ik kan het niet zien, maar zo te horen is Troy niet alleen. En ze hebben de kleine van Bob bij zich. Ik zucht. Ook dat nog! Dan klinken er schoten en geschreeuw. Ik klauter moeizaam op en kijk om de deur. Hannibal zit op de grond en houdt zijn arm vast met een van pijn vertrokken gezicht. Nee, hè, nu hebben we twee gewonden in ons team. Zo schieten we weer geen meter op. Al hoewel, nu heeft Ritchie wel alle tijd om een aantal mannen te mobiliseren om ons te komen helpen.

TROY
Ze dachten zeker dat ze zomaar van me af waren. Maar mijn bewakers zijn natuurlijk ook mee gekomen want helemaal alleen ga ik nooit! Zo gek ben ik ook weer niet nu het A-team me de hele tijd lastig valt! Vlug krabbel ik weer overeind en ga nu bij de twee bewakers staan. De ene bewaker had Ava, de kleine van Bob, in zijn armen. Beide richten ze hun wapens op de kleine.
"Roep papa maar," zei één van mijn mannen.
Bob kwam er al snel aanlopen. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Mijn bewaker laat de kleine los. Bob rent meteen naar haar toe, omdat ze nog erg jong is kan ze nog niet lopen. Dit laat ik echt niet zomaar gebeuren en ik besluit dan ook om Ava dood te schieten, maar als ik schiet springt Hannibal ervoor en vangt de kogels op. Dan haal ik de trekker nog een keer over en hoor een geluid. Stom! de kogels zijn op!!! Snel gooi ik het ding op de grond en zet het op een rennen. Meteen naar de auto waar we mee gekomen waren. Eén van mijn mannen stapt in, de ander wordt neergeschoten door B.A. en blijft kreunend op de grond liggen. Ik ben natuurlijk niet zo gek om hem nog te gaan redden en met piepende banden rijden we dan ook weg.
Als we eenmaal in mijn villa zijn loop ik meteen naar het verblijf waar alle vrouwen en kinderen zitten.
Ik zie dat één van de baby's er slecht aan toe is. Het blijkt de baby van Face te zijn. Hij heeft het hartstikke benauwd.
"Wat heeft dit te betekenen?!" roep ik boos.
De mannen halen hun schouders op en kijken me angstig aan.
"Laat meteen een dokter komen," roep ik.
Één van de mannen loopt naar de telefoon en belt de dokter. Snel neem ik de baby mee en loop wat heen en weer met het kleine mannetje. Het begint te huilen waardoor het al wat meer lucht krijgt. Na drie minuten is de ambulance er die ons even verder helpt. Er wordt meteen beademing aangesloten en een infuus. Ze beloven om iedere dag even langs te komen voor de medische zorg. Ik bedank ze vriendelijk en begeleid ze naar de uitgang. Het kleine ventje kijk ik aan. Lief glimlacht het een keer.

FACE
Nadat Troy weg is, sluit Bob meteen zijn dochter Ava in de armen. Dat is gelukkig goed afgelopen, maar met Hannibal gaat het wel anders. Hij ligt van de pijn op de grond. Snel bel ik de ambulance die er al na een paar minuten is. Dan zie ik ook B.A. op de grond zitten die grijpt naar zijn voet. De ambulancebroeder hoeft B.A. gelukkig alleen te verbinden want de kogel zat er gelukkig niet in. Hannibal moet echter mee naar het ziekenhuis. Wij gaan allemaal mee om hem te steunen. Hij wordt meteen naar een behandelkamer gebracht en een beetje verdoofd zodat hij er niets van zal voelen want de kogels moeten verwijderd worden uit zijn arm.
Ondertussen ga ik stiekem even naar Lesley. Ze ligt lekker te slapen, de dokter had haar een paar slaappillen gegeven, krijg ik te horen van een zuster. Ik kijk haar even verbaasd aan.
"Ze was nogal uitgeput," krijg ik als antwoord.
Dan besluit ik maar even te gaan kijken bij de kleine. Blij loop ik de kinderafdeling op en kom de kamer van de kleine binnen met een glimlach. De baby's liggen er allemaal lief bij, maar wat is dat!?! Rafaël is weg!!! Ik schrik me echt dood. Er ligt echter een klein briefje op de grond.
Wil je je zoontje levend terug zien? Kom dan naar de villa met € 20.000,- En mondje dicht tegen de anderen, anders mag je straks alsnog op de begrafenis van je zoontje komen.
Mijn tranen veegde ik weg met mijn mouw en daarna ging ik terug. Ik rende door de gangen. Als ik bijna bij de uitgang ben bots ik tegen B.A. op.
"Wat is er aan de hand, Face?" vraagt hij als hij mijn gezicht ziet.
Ik antwoord er echter niet op en ren het ziekenhuis uit. Dan kijk ik een keer om me heen en zie dat er schuin tegenover het ziekenhuis een bank zit. Het was puur toeval! Na een lang gesprek kreeg ik alles wat ik op mijn bankrekening had staan mee: 189,00 dollar. Dat was natuurlijk lang niet genoeg. Ik wist dat we op de bankrekening van het team wel € 20.000,- hadden staan, maar Hannibal was er de baas over en zij mochten het nou juist niet weten, anders kon ik mijn zoontje wel vaarwel zeggen.
Opeens tikt er iemand op mijn schouder en draai ik me in no time om.
"Wat is er, Face?" vraagt Murdock.
"Uhm... er is... wat er is.... er is... niks," antwoord ik al snel en ren weg met het geld in mijn zak.
Op naar de villa van Troy. Natuurlijk wel door het bos, want dat is korter. Ik bedenk me echter en ga op een steen zitten. Ik realiseer me dat ik de laatste tijd alleen maar aan mij en mijn eigen gezinnetje denk. Gewoon egoïstisch! Misschien moet ik het leven van mijn zoontje maar opofferen voor allemaal andere levens! Ik kan hem sowieso niet meer redden. Dat geld krijg ik nooit bij elkaar. Dan drukt iemand opeens een hand voor mijn mond. Het blijkt een bewaker van Troy te zijn, hij houdt een pistool tegen mijn hoofd. Als ik me opeens voorover laat vallen schrikt de bewaker zo erg dat ik snel zijn pistool beet pak en hem bewusteloos sla. Met hem kan ik natuurlijk niet over straat want wat zullen de mensen dan wel niet denken? Ik wacht tot hij weer bijkomt en stel hem een aantal vragen terwijl ik hem onder schot houdt.
Zijn naam is Jeffrey, ook hij wordt gechanteerd door Troy. Ik vertel hem wat we van plan zijn en hij gaat akkoord. Al pratend lopen we over straat naar het ziekenhuis. Iedereen kijkt op als ik met de bewaker binnen kom lopen en ze halen dan ook meeteen hun pistolen tevoorschijn.
"Rustig jongens! Jeffrey wil ons wel helpen. Hij wordt namelijk ook gechanteerd door Troy," zeg ik.
Daarna bergen ze hun pistolen op en beginnen me vragen te stellen over waarom ik zojuist wegrende.

SHERIFF
"Succes!" fluisteren we met z'n allen tegen B.A. en Murdock, als ze met Ritchie in het laken onze schuilplaats verlaten. Audrey en ik blijven bij de deur nog even staan luisteren. Als het stil blijft gaan we weer zitten en verzorgen de wond van Geronimo nog een keer.
Dan klinkt er ergens een schot. We kijken elkaar geschrokken aan. Ons plan zal toch niet al mislukken voor het goed en wel is begonnen? Nog meer schoten! Sam en Xander worden er wakker van. Peter en Lydia nemen elk een zoontje op schoot.
"Pap, ik wil weten of iedereen van het team oké is."
Audrey kijkt me dwingend aan.
"En in het bijzonder Hannibal dan toch zeker?" geef ik een wedervraag, maar dan zo zacht dat alleen zij het kan horen.
Ze geeft me een vernietigende blik, maar haar mond vertoont een glimlach.
"Je gaat toch niet de gang op, hè?!" probeer ik haar op andere gedachten te brengen.
"Moeten we echt de hele tijd hier afwachten tot Murdock of B.A. terugkomt? Sorry, maar dat lukt me niet. Ik houd het hier niet meer uit!" protesteert Audrey.
"Wat wil je gaan doen dan?" vraagt Peter.
"Als kamermeisje rondkijken in het hotel en misschien kan ik nog wat eten en drinken ritselen."

AUDREY
Lydia helpt me om er als een echt kamermeisje uit te zien. Dat wil zeggen niet alleen de schort aan, maar m'n haar op een staart, lippen gestift en een bescheiden blik. Dat laatste is iets waar ik goed op moet letten, omdat ik alles zo spannend vind natuurlijk.
"Doe voorzichtig! Kom alsjeblieft heelhuids terug, meisje," zegt m'n vader.
Peter geeft z'n pistool mee. Lydia geeft me een knuffel en Sam en Xander volgen haar voorbeeld.
"Zeg, ik ga niet op expeditie naar de andere kant van de wereld hoor! Ik blijf in het hotel en ben straks weer terug," zeg ik vastberaden en geef voor de zekerheid toch m'n vader nog een zoen op z'n wang.
Het valt niet mee om de gang op te komen, maar als ik me heel dun maak lukt het net. Ik fatsoeneer m'n kleding en leg keurig een handdoek over m'n onderarm. Als ik onderweg langs een spiegelend raam kom, kijk ik even of ik er als een echt kamermeisje uit zie. Hmmm, ja, volgens mij klopt het allemaal. Een hele geruststelling.
Eerst eens naar een werkhok zoeken, met een veger of stofzuiger bij je kom je altijd nog geloofwaar-diger over. Gelukkig hoef ik niet ver te zoeken, bij de trap is een grote werkkast en ik pak er een poetskar uit. De flessen zijn goed gevuld en er zitten zelfs een paar spuitbussen bij. Yes, nu heb ik zelfs toepasselijke wapens tot mijn beschikking. Terwijl ik de spullen op de kar uitgebreid sta te bekijken, komt er iemand uit de lift. Iemand met een wapen. Een bewaker! Ik knik vriendelijk naar de man en ga verder met het ‘opruimen’ van de poetskar. De man loopt de gang op en verdwijnt na een tiental meters uit het zicht omdat de gang een bocht maakt. De poetskar voor me uit duwend loop ik naar onze hotelkamers. Netjes klop ik aan bij alle drie de kamers, maar er roept niemand terug en er doet niemand open! Waar is iedereen nu weer heen? Peinzend valt m'n blik op een verse bloedvlek op de vloer. Ik schrik me rot. Oh nee! Dan zijn er toch gewonden gevallen toen er geschoten werd!
Wat nu? Met hangende pootjes terug naar de schuilplaats of moed verzamelen en doen wat ik me voorgenomen heb? Ik draai me om en neem de lift naar een verdieping lager. Volgende werkkast in. En nu een linnenkamer zoeken voor een andere kar, waar ik iets kan inladen.
Kom ik de linnenkast uit staat ineens die man met z'n geweer weer voor me! Ik doe net alsof ik schrik omdat ik bijna tegen hem aanbots met de kar, maar in werkelijkheid schrik ik me rot omdat ik bang ben dat ie me herkent. Hij wenkt me en vraagt of ik een andere man in het hotel heb gezien.
"Ja, ik heb wel iemand gezien. Wie zoekt u precies? Een gast of iemand van het personeel?"
Een kamermeisje mag toch wel vragen stellen, toch? De man haalt een foto uit zijn broekzak en laat me die zien. M'n adem stokt. Dat is Geronimo!
"Ja, meneer, die man heb ik hier wel eens gezien."
Hij wil weten wanneer en kijkt me hoopvol aan. Als ik doe alsof ik diep nadenkt, pakt hij m’n bovenarmen vast en zegt dat hij het snel wil weten, want die man kan in levensgevaar zijn. Ooohhh! In dat geval kan ik je wel bij hem brengen, denk ik, maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik schud m’n hoofd.
"Ik weet niet waar en wanneer."
Hij draait zich vertwijfelt om. Goed zo! Snel pak ik het pistool van Peter onder m'n schort vandaan, sla de man keihard op zijn hoofd en hij tuimelt netjes in m'n linnenwagen. Hup, een laken erover. Zo, weer ééntje voor ons leger! En nu? Terug naar de schuilplaats. Peter heeft van mij een wachtwoord gekregen en hij doet dan ook open als ik klop.
"Tada!!! Kijk eens wat ik bij me heb?"
Peter zorgt ervoor dat ik de linnenwagen binnen kan rijden. Dan laat ik mijn buit zien.
"Hij zoekt jou," zeg ik tegen Geronimo. "Je leven is in gevaar, zei hij."
"Dat zal zo langzamerhand wel. Troy zal me wel missen en dan denkt ie meteen dat ik ben gevlucht of met de vijand heul. En laat ie daarin nou eens een keer gelijk hebben!" antwoordt Geronimo met een gezicht als een boer met kiespijn.

HANNIBAL
Als de kogels zijn verwijderd, wordt mijn arm verbonden. De artsen keken me vreemd aan.
"Wat heeft u gedaan?" vragen ze.
"Een leven gered," zei ik chagrijnig en kortaf.
Ze bleven me verbaasd aankijken.
"Is er iets?" vroeg ik.
"Nee meneer, doet u nu rustig aan, blijf even liggen."
Ik blijf liggen tot artsen me naar een kamer brachten en in een ziekenbed leggen. Vervolgens moest ik nog eens rust houden ook. De pijn aan me arm werd langzaam minder toen ik eenmaal in het bed lag. Ik dacht aan de anderen en het plan. Troy verslaan was nu prioriteit en niet rusten. Het verdovingsmiddel wat ik had gekregen werkte ook nog en maakte me slap. Ik besloot maar even te gaan slapen.
We moeten straks maar bij elkaar zien te komen om het plan uit te gaan voeren.

MURDOCK
Na een kwartiertje komt Face naar binnen, maar er loopt een bewaker bij. We trekken ons pistool, maar als Face zegt dat het goed is, stoppen we hem weer weg.
"Gevonden voor het hotel. En natuurlijk gelijk opgepakt!" zegt Face lachend, maar ik zie dat het echt is.
"Hij is ook gesaboteerd door Troy. Ik haat hem! Dat je zoveel gezinnen zo kapot kan maken!" zegt Face met tranen in zijn ogen.
"Wat is er nou, Face?" dring ik aan.
Hij kan niks zeggen, want hij barst in tranen uit. Ik breng hem naar Lesley en laat ze even alleen.
We staan een beetje raar te kijken, maar gaan gewoon weer verder. Na vijf minuutjes komt Face naar buiten, hij wil iets gaan vertellen, maar wat?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.