FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 18 (101-105/1-8)

B.A.
Ondanks de pijn aan m'n voet, waar Troy zo nodig doorheen moest schieten, kan ik wel in de gang komen. Hannibal heeft de kleine van Bob gered en nu Troy ziet dat ie hier geen punten meer kan scoren gaat hij er vandoor. Ik trek m'n pistool en vuur een paar kogels af op de vluchtende Troy en z'n bewakers. Eén van die bewakers raakt gewond en klapt tegen de muur aan zodat ie ook nog knock-out in elkaar zakt.
"Yes!"
Toch nog iets kunnen doen, gelukkig. Strompelend haal ik de man op. We worden allemaal verzorgd door het opgeroepen ambulancepersoneel, maar Hannibal moet toch naar het ziekenhuis. Daar zie ik dat Face opeens erg zenuwachtig doet.
"Wat is er aan de hand?" vraag ik.
Het antwoord blijft uit, want hij rent het ziekenhuis uit. Murdock, al tijden dikke vrienden met Face, gaat hem achterna.

SHERIFF / AUDREY
Wat ben ik blij als ik Audrey gezond en wel terug zie. Nieuwsgierig kijk ik in de linnenwagen. Heeft ze in haar eentje die man overmeesterd? Ik schud bewonderend maar ook ongelovig m'n hoofd. Die Audrey toch. Geronimo staat op als hij hoort dat deze man hem zocht.
"Dit is goede vriend van me. We hadden afgesproken om elkaar te zoeken als iemand van ons zou verdwijnen. Hij is z'n woord nagekomen. Dank je, dame, dat je hem hebt geholpen. Ook al is het op een... eh... ongewone manier."
Peter en Audrey halen de man uit de linnenwagen en leggen hem op de grond. Met een plons water brengen ze hem bij z'n positieven.
"Moody, man, wat ben ik blij om je te zien."
Geronimo zit naast z'n vriend als hij bijkomt.
"Waar is ze?" is het eerste wat Moody kreunend vraagt.
"Wie bedoel je?"
"Dat kamermeisje dat..."
Hij zet grote ogen op als Audrey voor hem komt staan.
"Jij moest Geronimo toch hebben? Nou, ik heb er voor gezorgd dat je bij hem kwam. Ik kon je alleen niet zo maar mee laten lopen. Sorry!" is Audrey’s verklaring.
Ze draait zich om, klaar voor een volgende missie.
"Hé, dame niet zo snel!" zeg ik. "Eerst vertellen wat je allemaal hebt gezien en gehoord!"
Aan de ene kant van de ruimte doet Audrey haar verhaal, aan de andere kant doet Geronimo uit de doeken waarom hij hier zit en haalt Moody over om zich bij deze mensen aan te sluiten. Als hij vertelt dat Ritchie ook al op pad is om mannen te verzamelen, zegt Moody dat hij er ook nog wel een aantal kent die hun buik vol hebben van Troy. Moody wil vertrekken, maar wordt door Peter tegengehouden. "Je mag vertrekken, maar je gaat op dezelfde manier als je bent binnengekomen. We willen dat niemand weet waar we zitten. Zie je die vrouw en kinderen daar? Ik heb ook een gezin te beschermen tegen Troy, snap je?"
Moody kijkt Peter aan en daarna ons. Het wordt de man duidelijk dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten en dat geeft hem extra moed in het gevecht tegen Troy.
"Kom, laten we gaan," zegt hij tegen Audrey terwijl hij zichzelf verstopt in de linnenwagen.
In de linnenkamer kruipt Moody onder het laken vandaan.
"Jij slaat hard, weet je dat?" zegt hij terwijl hij over de bult op zijn achterhoofd wrijft.
"Sorry, maar ik wist even niet wat ik anders moest doen."
"Wat ga je nu doen?"
"M'n oren en ogen de kost geven en voor de inwendige mens zorgen. We zitten daar nu al een tijdje."
"Kijk goed uit, meisje. Troy heeft nog altijd een paar echte aanhangers rondlopen en je kunt niet aan hun neuzen zien of ze bij hem horen of bij ons. Als ik mijn mannen heb weten te strikken, kom ik terug. Waar zullen we afspreken?"
Moody voelt dat hij deze jongedame wel mag, eerlijk als goud en dapper.
"Hier, in de linnenkamer," stelt Audrey voor, terwijl ze voelt dat ze bloost omdat hij haar zo indringend aankijkt.

FACE
"Ach laat ook maar. Het enige waar we nu voor moeten zorgen is dat we met het hele team bij elkaar blijven", zeg ik.
Ze kijken me raar aan en ik loop fluitend wat heen en weer. Dan bedenk ik me ineens dat Barry me ook nog geld schuldig is.
"Wacht hier even. Ik moet even een telefoontje plegen," zeg ik tegen de anderen.
Ze knikken en ik loop naar een telefoon. Ik toets het telefoonnummer in en er neemt iemand op.
"Hé Barry," zeg ik enthousiast.
"Hé Templeton. Hoe is het?" vraagt hij meteen.
"Niet goed. Ik zit een beetje in de problemen, maar jij bent me toch nog geld verschuldigd?" vraag ik hem.
"Ja inderdaad. Nog zo'n 120,00 dollar," antwoord Barry.
"Zou je dat vandaag over willen maken?" vraag ik snel.
"Uhm... waarom?"
Dan staat B.A. opeens voor mijn neus en hangt snel de telefoon op.
"Waarom heb je dat geld nodig, Face?"
"Nou... uhm... uh... nou... uh."
Ik kom dit keer niet echt uit mijn woorden.
"Je moet ons eerst een paar dingen uitleggen, want je doet vreemd," zegt B.A.
Hij pakt me bij mijn kraag en neemt me mee terug naar de anderen. Daar aangekomen moet ik gaan zitten.
"Vertel eens wat er is," vraagt Hannibal.
"Er is.. uhm... wat er is? Er is helemaal niets aan de hand. Echt waar!" antwoord ik.
"Faceman, je kunt duidelijk zien dat er wel degelijk iets aan de hand is," zegt Murdock.
Dan begin ik te vertellen.

HANNIBAL
Ik werd na een uurtje wakker. BA en Murdock kwamen met Face de kamer binnen. De laatste vertoonde nogal zenuwachtig gedrag. Ik keek hem nogal verbaasd aan en probeerde hem aan de praat te krijgen.
"Vertel wat is er Luitenant," zei ik nieuwsgierig.
Eerst zei hij dat er helemaal niets aan de hand was.
"Ik geloof je niet Face. Voor ons hoef je niets geheim te houden, kom op, vertel," zei ik.
Om zijn kleine levend terug te zien had hij geld nodig. Ik zuchtte en dacht na. Na een paar minuten verbrak ik de stilte.
"We kunnen dit ook in het plan verwerken," zei ik met een glimlach. "We zorgen er dan voor dat Face met één van die mannetjes van Troy afspreekt om dat geld bij die leegstaande villa te brengen."
Ik keek het team aan en vroeg: "Wat zeggen jullie ervan?"

AUDREY
"Dat is goed. Tot ziens," zegt Moody en glipt naar buiten.
Ik ben een beetje in verwarring gebracht door zijn blikken, het lijkt wel of hij...
"Ach, ik verbeeld het me maar," mompel ik en schud m'n hoofd om helder te worden.
Ik moet me niet laten afleiden, want dat kan me m'n leven kosten. Ik adem een keer diep in en uit en concentreer me weer op m'n rol als kamermeisje. Als de gang leeg is, trek ik de poetskar en de wagen uit de linnenkamer en pak de lift naar de eerste verdieping. Daar kan ik vanaf de vide de hal overzien terwijl ik naar een andere gang loop. Er komt een man de trap oplopen: een gast of iemand van Troy? Als ik omkijk zie ik een koffer en ben gerust-gesteld. Aan het einde van de brede gang met de luxe kamers, keer ik om en passeer de vide weer. Er staat even niemand achter de balie, dus ik durf even te blijven staan. Hoe krijg ik wat eten te pakken? Waar zit de keuken in dit hotel?
"Is alles al schoon, juffrouw?"
"Ah!" Ik schrik me een ongeluk en draai me in een reflex om. "Maar, meneer. U laat me schrikken!"
Er staat een grote man tegenover me met een stoppelbaard van enkele dagen en om zijn schouder, even slikken, een wapen waar je u tegen zegt.
"Vind de baas het wel goed dat je zo maar staat te niksen?" vraagt de man met een gemene grijns.
Dit is er één! gaat er door me heen, zo'n echte aanhanger van Troy zoals Moody zei.
"Meneer, ik keek even op het sleutelbord of er al sleutels ingeleverd zijn," dien ik de man van repliek. Ik pak de kar en wagen om te vertrekken. De man pakt m'n arm vast en kijkt me onderzoekend aan.
"Hoe lang werk jij hier eigenlijk al? Ik heb je hier nooit eerder gezien en je praat wel erg Amerikaans," merkt hij terecht op.
"Ik loop stage en ben hier net begonnen, meneer. En ik kom uit Amerika, dat heeft u goed gehoord."
Hij laat m'n arm los en neemt genoegen met m'n antwoord. Gelukkig, het komt geloofwaardig over.
"Mag ik weer aan het werk, meneer?"
Ik pers een glimlach tevoorschijn en ga even nederig door m'n knieën als ik hem groet. Ik voel dat hij me nakijkt, ook al loop ik weg met m'n rug naar hem toe. Als ik deze man te grazen kan nemen, dan scoor ik bonuspunten bij Hannibal. Ik voel hoe de adrenaline begint te stromen. Met de lift ga ik terug naar de derde verdieping. Uit m'n broekzak haal ik de sleutel van onze hotelkamer waar ik bedenk hoe ik dit nu eens zal gaan aanpakken.
De man met het enorme geweer loopt zijn ronde op de derde etage, hij kwam net uit de lift. Achter de deur luister ik wanneer hij de hoek om komt en deze gang in loopt. Het is erop of eronder, maar ik ga de gok wagen. Het bed heb ik afgehaald, zodat ik een berg wasgoed heb klaarliggen. De linnenkar staat achter de bedden, m'n haar doe ik door de war, m'n schort hang ik scheef, het pistool zit voor het grijpen en de kamerdeur en het raam staan open... Als ik de voetstappen hoor die ik wil horen, slaak ik een ijselijke gil en ga zogenaamd rillend van schrik staan wachten tot de man binnenkomt.
"Help!" roep ik als hij er is. "Er was een inbreker! Hij gooide me gewoon omver!"
Ik wijs naar het raam en hij loopt ernaar toe. Met een hand voor m'n mond loop ik achter hem aan, de andere glijdt naar het pistool. De linnenkar zet ik dichterbij. Dan haal ik uit en sla de man keihard op z'n hoofd. Verbaasd draait hij zich om en kijkt me even met grote ogen aan. Dan draaien ze weg en zakt hij in elkaar. Het wapen klettert op de grond en maakt meer lawaai dan me lief is. Wat nu? Hij ligt naast de linnenkar! Met m'n voet gooi ik de deur dicht. Het grote wapen verstop ik even onder een matras en dan leg ik de linnenkar op z'n kant, zodat ik de bewusteloze man er in kan rollen. Dan pak ik een laken en rol daar de man in. Die verroert voorlopig geen vin.
“Pffft... “
Het kost aardig wat moeite om de kar terug op z'n wielen te krijgen, maar het lukt. Ik zucht eens diep, breng m'n haar in fatsoen, trek m'n schort recht en zet het grote wapen, in een sloop gewikkeld, in de poetskar. Zo verlaat ik onze hotelkamer weer en ga met een wild kloppend hart terug naar de gang waar onze schuilplaats zich bevindt. Ik wacht even voor ik klop, maar de kust is veilig en Peter doet de deur voor me open.
"Ik heb er weer één," is het enige dat ik kan uitbrengen.
Ik moet echt even bijkomen van deze missie. Geronimo duikt meteen in de linnenkar. Als hij het laken wegtrekt en het gezicht van de bewusteloze bewaker ziet schrikt hij zich een ongeluk.
"Audrey!"
"Ja! Wat is er?"
"Weet je wel wie dit is?"
Ik schud m'n hoofd, hoe kan ik dat weten? Ik weet alleen dat het er één van Troy is. Geronimo komt voor me staan en wijst met een ongelovige blik in zijn ogen naar de kar.
"Dat is de rechterhand van Troy! Dat is Palermo, de beul, zoals hij genoemd wordt."
Iedereen kijkt me aan en het dringt tot me door dat ik nu wel een heel groot risico heb genomen.

B.A.
Face pakt de telefoon en ik hoor hem iemand om geld vragen. Ik kijk verbaasd om. Waar heeft hij dat nu zo snel voor nodig? Ik loop naar hem toe, pak de hoorn uit zijn hand en leg die bruusk neer.
"Waarom heb jij snel dat geld nodig?" vraag ik hem met een gezicht dat geen tegenspraak of smoesjes duldt.
Face vertelt haperend en stotterend dat zijn zoontje uit de couveuse is verdwenen en reikt ons dan het briefje, dat hij in die kamer vond, aan.
"De vuillak!" roep ik uit.
Van verontwaardiging sla ik hard met m'n vuist in m'n hand en wil tegen een houten bank aan trappen. Gelukkig bedenk ik me net op tijd dat die voet daar nog niet tegen kan. De reacties van de anderen zijn al net zo heftig. Hannibal komt al snel met een voorstel dat goed klinkt.

MURDOCK
Eindelijk kregen we Face zover dat hij ging vertellen.
"Troy heeft mijn zoontje! Ons zoontje!" ratelde hij.
"Rustig Face. Even diep ademhalen en dan rustig opnieuw beginnen," zei ik tegen Face die veel te snel begon te vertellen.
Hij vertelde het hele gebeuren en we zaten aandachtig te luisteren, waarna Hannibal een voorstel deed.
"Dat is nog niet eens zo'n slecht idee, Hannibal!" zei ik opgewonden.
Ik moest toch al voor gek gaan staan en waarom dan niet ook om de kleine Rafael te redden. B.A. reageerde ook enthousiast, dus dat betekende dat we het plan gingen uitvoeren. Joepie!!!!!
Face ging contact opnemen met Troy, zodat hij hem naar de villa kon lokken.
B.A. en ik gingen naar het huis om de kelder gereed te maken voor een gevecht met een romantisch tintje.
Het bleek een leeg huis te zijn, dus praktisch gezien niet echt een normale villa, maar perfect voor Hannibal's plan. We waren alvast bezig met rondkijken toen Face en Hannibal naar binnen stapten.
Ze hielpen ook mee met het in orde maken van de villa. Het plan kon beginnen.

HANNIBAL
Het team was dan wel klaar voor actie, maar de rest was er nog niet.
"Om het plan uit te kunnen voeren hebben we wel hulp nodig van Audrey, Peter en Frank. Misschien kunnen we nog wat meer gechanteerde ex-bewakers gebruiken," zei ik met een grijns. "We moeten terug naar het hotel, om daar het plan nog te bespreken".
Als we aankomen bij het hotel, zie ik dat het een zooitje op de gang van onze kamers is. Audrey stond vermoeid op de gang. Ik liep met het team naar haar toe.
"Wat is er hier gebeurd? En wat zie jij eruit?!" zei ik verbaasd.
Ik klopte op de deur van de zo gezegde schuilplaats van Peter en de rest en zag een aantal bewakers in de kamer staan.
"Wat hebben jullie allemaal gedaan in die tijd dat wij weg waren?" vroeg ik met een glimlach.
Toen Audrey vertelde over Palermo keek ik haar verbaasd aan.
"Dat ga je niet menen hoop ik?"
Ze knikte en zei dat ze het wel meende. Ik zuchtte en wist even niet wat ik van Audrey haar actie moest vinden. Ik keek haar aan.
"Ben je verder in orde?" vroeg ik bezorgd.

TROY
Het kleine mannetje ligt op een groot bed en kijkt nieuwsgierig om zich heen. Nu is het nog te hopen dat het niet zoveel huilt, want ik zou echt niet weten hoe ik daar mee om moet gaan. Dan gaat opeens de telefoon. Het is Face!
"Ik ben... ik ben bereid om het losgeld te betalen," stottert Face.
"Je weet waar het is?" vraag ik voor de zekerheid.
"Ja. En dan nog een ding. Als je ook maar iets met mijn zoontje doet dan... dan ben je er geweest!" schreeuwt Face woedend.
Dan barst ik in lachen uit. "Zorg nou gewoon maar dat je er bent," zeg ik en hang de telefoon op.
"We zullen papa eens flink verrassen als hij komt," zeg ik lachend tegen het zoontje van Face.

FACE
Opeens hangt hij op. Ik hoop maar dat ie de kleine niets doet, want dan is ie er geweest. Ik word al erg ongeduldig maar eerst moesten de anderen er ook zijn.

SHERIFF
Dat Audrey een handlanger van Troy te pakken heeft slaat in als een bom.
"Is ie echt... zo heel erg... gevaarlijk?" vraagt ze dan benauwd.
Geronimo knikt alleen maar en vraagt dan wat we allemaal bij ons hebben om deze man te blind-doeken en heel erg stevig vast te binden. Iedereen levert zijn broekriem in. Voor hij bijkomt rollen we hem met zijn allen nog steviger in de lakens en daar gaan de riemen omheen. Dan nog een sjaal van Lydia over zijn ogen en we maken de afspraak dat zodra hij maar een kik geeft, dat voorlopig zijn laatste zal zijn of te wel: hij krijgt meteen weer een narcosemep.
"Kom jij eens even hier!"
Ik wenk m'n dochter, die komt aanlopen als een puppy dat weet dat ie fout was met aan de stoelpoot te knagen.
"Nu blijf je hier bij ons! Je neemt veel te grote risico's, dame. Straks komt Troy erachter dat we iemand van hem hebben en dan is niemand van al die gezinnen meer veilig."
Als ik zie dat ze in een dip dreigt te raken, voeg ik er aan toe: "Je hebt geweldig werk gedaan, Audrey, echt waar, maar dit was de hoofdprijs. Nu moet je stoppen en het weer aan het team over laten."
Als ze zo stil luistert en niets terugzegt, dan begint het tot haar door te dringen wat ze heeft gedaan en komt er straks wel een ontlading. Ze loopt de gang op om even tot zichzelf te komen. Ik blijf in de deuropening staan om een oogje in het zeil te houden.
Als er voetstappen klinken, fluister ik dat ze terug binnen moet komen, maar aan de stemmen herkent ze Ritchie en Moody. Zij lopen voorop en daarachter volgt zeker een groep van tien mannen die zo te zien vastberaden zijn om hun gevecht te leveren voor hun families. Ritchie stelt ze allemaal aan ons voor en dan laten we ze snel binnen. Als wij ook naar binnen willen gaan horen we wederom voet-stappen en het inmiddels ons bekend in de oren klinkende: "Hou op, fool!!!"
Ik zucht van opluchting: het team nadert. Hannibal loopt voorop, met een arm flink in het verband, Face kijkt verdrietig, B.A. hinkt met één voet die ook al in het verband zit en Murdock huppelt om hem heen als een lastige vlieg.
Terwijl Hannibal en Audrey een onderonsje hebben ga ik alvast naar binnen. Het team klopt als ze de schuilplaats betreden en staan verbaasd te kijken nu er zoveel mensen binnen staan. Audrey, Ritchie en Geronimo vertellen in een paar woorden wat er hier in het hotel en in de stad tijdens hun afwezigheid is gebeurd en is gedaan.
Ritchie eindigt met: "En dit is het resultaat: dertien extra mensen staan tot jullie beschikking. We zijn tot op ons botten gemotiveerd, want iedereen hier maakt zich grote zorgen om het welzijn van zijn vrouw en kinderen."
Een instemmend geroezemoes volgt.
"Zo, Hannibal, je ziet het: het B-team heeft ook niet stil gezeten!" komt Peter dan om de hoek.
Hannibal kijkt tevreden rond met een big smile op zijn gezicht en kijkt Murdock, Face en B.A. eens aan.
"Oké, dan zullen wij eerst onze belevenissen en ontdekkingen uit de doeken doen, dan weten jullie ook hoe ver (hij wijst op z'n arm en B.A.'s voet en richt zijn ogen ten hemel) wij zijn gekomen.”

HANNIBAL
Daar stonden we dan, met nog eens dertien bewakers van Troy in de schuilplaats. Ik kon het niet geloven maar zette een glimlach op en begon met vertellen over onze avonturen. Ook vertelde ik dat we voor Lydia en de kinderen een veilige plek hebben gezien: de Amerikaanse ambassade. Ze luisterden aandachtig.
"Maar ik stel ze alsnog even aan jullie voor. De man met het goud is BA, daarnaast zit Murdock en naast hem zit Face".
Ik wees naar de rechterkant.
"Dit zijn Peter, Frank & Audrey. En ik ben Hannibal Smith".
Ook de bewakers stelden zich één voor één voor en vertelden over hun ervaringen met Troy. Ik luisterde aandachtig. Het was na het kennismakingsrondje even stil.
Ik verbrak de stilte en zei met een glimlach: "Geweldig, een leger van bewakers aan onze kant. Ik heb een plan samengesteld om Troy eens flink te laten schrikken en hopelijk ook te verslaan deze keer. Nu wij meer mankracht hebben, kunnen we het plan verstevigen. Een kwartiertje lopend hier vandaan heb ik een leegstaande villa zien staan. Ik wil Troy de villa inlokken en het liefst naar de donkere kelder.”
Ze keken me verbaasd aan.
“Ik wil in elke hoek van de kelder twee man, maar dat kan nu anders. Als vijf van jullie zich verdekt willen opstellen in de villa, vijf mannen om de villa heen om te voorkomen dat de mannen van Troy binnendringen."
De bewakers hadden er zin in en begonnen te lachen. Ik bedacht ineens iets.
"We wijzigen het plan wat jongens. Ik wil dat PalermoTroy naar de villa lokt en zegt dat ie zowel Lydia als Face gevangen heeft genomen en het losgeld heeft. Murdock, doe Lydia na in de kelder en kijk verbaasd op als je Troy ziet. Face, we binden jou er even voor vast, maar niet te strak. We zetten de koffer met het losgeld naast je neer," zei ik.
Murdock begon al enthousiast te springen, BA vond dat duidelijk niet leuk.
"Frank, jij dekt samen met Peter en BA de rechterhoek waar Murdock en Face zitten. Houdt de kelder donker en zorg dat Troy je niet ziet. Audrey, kan ik erop vertrouwen dat jij met mij links blijft staan zonder weg te lopen?"
Ze knikte en begon me schijnheilig aan te kijken.
"Jou ken ik zo langzamerhand, kleine dondersteen," zei ik terwijl ik haar een knipoog gaf.
Ik wees naar Ritchie en Moody. Jullie kunnen de overige bewakers van Troy uit zijn buurt houden.
Als Troy dan in de villa is, doet Geronimo het licht van de kelder aan. Bob, jij blokkeert de uitgang samen met een Rio. Er is nog een schuur naast de villa, dus als je de bewakers daar gevangen wilt houden, ga je gang," zei ik met een grijns. "Als jullie dat hebben gedaan, wil ik dat twee man de schuur bewaken en de rest neemt de posities in de villa in om ons te dekken. Geronimo, als je collega's om hulp roepen via de walkietalkie ren dan naar de schuur en schiet op de bewakers die binnen willen dringen. Mocht je hulp nodig hebben, dan hebben we Bob en nog twee bewakers om te assisteren".
Ik hoopte dat mijn plan een beetje duidelijk was en keek iedereen aan.
"Laten we maar naar de villa gaan, dan zal je zien waar ik naartoe wil met het plan.”

MURDOCK
"We moeten Audrey en Frank nog halen!" zegt Hannibal.
"Daar heb je gelijk in. Zij zijn nu ook deel van het team, dus..." zeg ik tegen de rest van het team.
"Maar we gaan wel even allemaal, dat is wel zo leuk!" zegt Hannibal.
Eenmaal aangekomen in het hotel, gaan we naar de schuilplaats. Als we naar binnen stappen, krijgen we de grootste schrik (weliswaar goedaardig) van ons leven. Er staan dertien bewakers in de kamer! Dertien!
"Lekkere versterking, Hannibal!" zeg ik.
Hannibal glimlacht terug en legt het plan uit aan de bewakers.
Ik kan het nog steeds niet beloven, zoveel bewakers! Even later lopen we allemaal naar de villa, want dan kunnen we allemaal op onze positie gaan staan. Onderweg zetten we de kinderen en Lydia even af bij de ambassade. Frank doet het woord, want het Team mag niet herkent worden.
Bij de villa aangekomen zit de verwondering nog steeds in mijn hoofd: Dertien bewakers! Dertien bewakers! Echt vet goed!
Ik zet heel even die gedachte uit mijn hoofd en ga mij omkleden. Als ik uit de badkamer kom, zie ik er echt uit als een vrouw. Mijn stem veranderd ook gelijk, alsof ik in de huid van de vrouw ben gestapt. Als ik in de kelder kom, zie ik Face vastgebonden zitten. Er staat een koffer naast hem, waarschijnlijk het losgeld.
"Hey Face, zit je lekker?" vraag ik sarcastisch.
Hij lacht even sarcastisch terug. In iedere hoek staan mensen van ons. In de rechterhoek Frank, Peter en B.A. en in de linkerhoek Audrey en Hannibal. Nu is het alleen nog maar wachten tot Troy eraan komt. Ik tril van de zenuwen, want je speelt niet iedere dag voor vrouw. Tenminste ik niet. Dan hoor ik het signaal: Troy is coming!! Ik slaak een gil van enthousiasme en ga klaar zitten, voor het lolligste karakter dat ik ooit heb mogen spelen.

TROY
Ik ben in gedachten. Dan opeens gaat de telefoon en schrik ik op. Snel pak ik hem van de haak en ga aan tafel zitten. Het is Palermo.
"Waar ben je?" vraag ik.
"Ik ben nu in de villa, ik heb net Lydia en die andere gast gevangen genomen," antwoordt hij.
"Oké, mooi zo. Ik kom er meteen aan," zeg ik en leg dan snel de hoorn op de haak.
De kleine begint te huilen. Snel pak ik een pluchen knuffel waardoor hij meteen stopt.
"Pas jij op de kleine. Ik ben zo terug," zeg ik tegen één van de bewakers.
"Moeten we hem doodschieten?" vraagt de bewaker.
"Nee. Dat doen we straks. Voor de ogen van pappie," zeg ik lachend.
Ik pak haastig mijn jack van de kapstok en stap meteen in de auto. Op naar de villa. Na een paar wegen te hebben gehad rijd ik zo op de villa af. Eenmaal daar aangekomen stap ik uit en laat de auto lopen voor het geval dat er iets mis gaat. Binnen tref ik eerst niets aan maar loop dan het huis door. In de kelder tref ik uiteindelijk Face aan met een blauw oog. De koffer met het losgeld staat naast hem. Verderop zit Lydia op een stoel.
"Waar is Palermo?" vraag ik verbaasd.

PETER
Palermo wordt onder schot gehouden. Hannibal heeft op een briefje gezet wat hij moet zeggen. Als hij zich niet gedraagt zal Hannibal hem doodschieten, maar tot onze verbazing doet hij precies wat we zeiden. Even later staan we al in de kelder.
"Wat?!? Maar waarom moet Murdock Face een blauw oog slaan?!" vraag ik verbaasd.
"Dan is het wat geloofwaardiger. Dan lijkt het namelijk net of ie gevochten heeft met Palermo," antwoordt Hannibal.
Wel slim. Maar pijnlijk voor Face die al tegen begint te stribbelen.
"Face, weet je nog met die ene missie. Toen mocht jij mij een blauw oog slaan," zegt Murdock.
Dan laat Face het toe, omdat ze dan weer gelijk staan.

FACE
Het doet eigenlijk niet eens zoveel pijn. Daarna wordt ik al snel vastgebonden.
"B.A. niet zo strak!"
B.A. doet de touwen al iets losser.
Ongeveer een half uur later staat Troy voor mijn neus. Het is eerste dat ie vraagt is waar Palermo is.
"Die is even naar de wc. Hij komt zo wel weer terug," zeg ik lachend.
"Jij denkt zeker altijd de leukste te zijn hè?!" zegt Troy.
Hij verkoopt me een dreun. Meteen stroomt er bloed uit mijn mond, maar dat kan me niets schelen. Het gaat hier immers om tientallen gezinnen die we kunnen redden, dus ik moet me maar aan het plan houden. Dan ziet Troy Lydia staan en loopt verliefd op haar af.

HANNIBAL
Palermo had onder grote bewaking getelefoneerd naar Troy. Ze kwamen niet veel later aan bij de villa met de mededeling dat Troy zou komen. We moesten Palermo zelfs nog verbergen om te voorkomen dat Troy hem zag. Hij werd vastgebonden en neergeslagen zodat er niks kon gebeuren.
Troy was nu eindelijk in de kelder. Hij had de kleine van Face bij zich. Murdock deed het zo te zien erg goed. Troy stond volkomen geconcentreerd naar hem te kijken en liep zelfs naar hem toe. Ik kon mijn lach nog maar net inhouden en wisselde een blik met Audrey. Ik ging achter Troy staan en gaf Audrey het teken om de kleine van hem over te nemen als het licht van de kelder aanging. Bob en Giovanni blokkeerden de uitgang. We stonden nu allemaal op onze posities. Ik tikte Troy op zijn schouder.
"Hoi, ons moet je nog wel kennen," zei ik nogal droog terwijl ik zijn wapens afpakte.
Ik knikte naar Murdock die zich van zijn vermomming ontdeed. Troy keek me verbaasd aan en keek daarna kwaad naar Giovanni.
"Het is afgelopen, Troy," zei hij.
Audrey had de baby nog bij zich. Toen Face werd losgemaakt door BA nam hij zijn zoon van haar over. Ze kwam bij me staan toen ik Troy strak aankeek.
"Wat denk je nu nog te kunnen doen?" zei ik.
Hij keek om zich heen, maar ontsnappen was niet meer mogelijk. Toen hij wilde uithalen weerde ik zijn vuistslag af met mijn arm.
"Je kan nu nergens meer heen, geef het op," zei ik kwaad.

SHERIFF
Hannibal heeft alle taken verdeeld, de gewonden zijn nog even verzorgd. We zijn klaar voor actie.
Met de hele groep lopen we het hotel uit. Lydia heeft een hoofddoek en een zonnebril opgekregen, om te voorkomen dat ze op straat herkent zal worden als Troy onverwacht in de buurt komt. Met de bewakers om ons heen lopen we naar de ambassade waar ik aanbel. Als de poort opengaat glippen Lydia, Peter, de kinderen en ik naar binnen, de rest loopt een stukje door en blijft daar op me wachten. Aan de bode leg ik uit waarom ik deze vrouw en kinderen hier breng.
“Ze zijn ontvoerd geweest en ik sta op het punt om de dader in te rekenen.”
Ik vraag of ze hier voor minimaal een dag kunnen verblijven, omdat we er zeker van willen zijn dat ik ze veilig naar Amerika kan terugbrengen. Het duurt een poosje voor de bode zijn verhaal aan de ambassadeur heeft gedaan, maar dan komt hij mee naar buiten: een vriendelijke diplomaat die met een uitgestoken hand naar ons toe komt en Lydia en de kinderen hartelijk welkom heet. Hij gaat ons voor naar een gastenverblijf en laat de bode voor een goede maaltijd zorgen. Sam is namelijk zo vrij om, na het handje schudden, te vragen of de meneer frietjes verkoopt, want hij heeft honger. Het ijs is meteen gebroken, al hoewel Lydia met een rood hoofd zegt dat hij niet zo brutaal moet zijn. Nu ik weet dat zij hier een goed onderkomen hebben voor de komende uren, geef ik ze allemaal een knuffel en geef Peter de gelegenheid om op zijn eigen manier zijn gezinnetje gedag te zeggen.
Even later voegen we ons buiten de poort weer bij de groep. De ex-bewakers hebben iedereen inmiddels voorzien van nieuwe wapens en de nodige munitie. Daar gaan we... op naar de villa.
In de kelder krijg ik met Peter en B.A. samen een plek aangewezen waar we de rechterhoek van de kelder gaan dekken: de hoek waar Murdock en Face zijn geïnstalleerd. Face zit aan een stoel vastgebonden en krijgt van zijn vriend Murdock een blauw oog toegediend. Ik sta even vreemd te kijken, maar binnen het A-team blijkt dat op toerbeurt te gebeuren wanneer nodig. Murdock, op zijn beurt, heeft zich verkleed als vrouw en in het bijzonder als Lydia. De man observeert de mensen om zich heen goed: hij weet precies de lichaamshouding van Lydia aan te nemen en zelfs haar stem na te bootsen!
Palermo is onderweg meegenomen naar een telefooncel. Hij kreeg een pistool tegen z'n hoofd, een briefje onder zijn neus en de hoorn voor zijn mond. Hij moest Troy naar de villa lokken. De actie is in werking gezet. Troy is onderweg.

MURDOCK
"Hey, schatje, " zeg ik met een zwijmelstem.
Troy kijkt me verliefd aan, eigenlijk best raar. Ik kan mijn lach nog net inhouden, ik mag het team niet verraden.
"Kom je gezellig bij me zitten of zullen we wat anders gaan doen," zeg ik lief.
"O ja, laten we lekker gaan liggen, dat is comfortabeler," zegt Troy.
Op dat moment gaat het licht aan. Ik zucht van opluchting. Als ze te laat waren, had ik hem misschien wel moeten zoenen. Bluhhhh!!! Face neemt zijn zoontje over van Troy, zodat hij zeker weet dat hij niet vuil gaat spelen. Troy maakt een verkeerde opmerking. Face geeft hem een paar klappen. Het verhoor begint. Yes!! Uiteindelijk krijgen we Troy aan het praten. B.A. en een paar bewakers gaan naar het huis. Hannibal, Face, Audrey, Frank en ik blijven in de kelder wachten op de anderen. Ik ga naast Face zitten en zie het kleine ventje breeduit gapen.
"Zo, zo, die moet nodig naar bed!" zegt ik alsof ik de moeder ben van het kind.
"Ja, ja, doe jij nou maar rustig. Straks maak je hem aan het huilen," zegt Face.
"Nou, zo te zien laat hij dat huilen even zitten!" zeg ik op het moment dat de kleine mijn neus grijpt en begint te lachen.

B.A.
M'n voet doet nog wel pijn, maar die verbijt ik wel: we gaan Troy te pakken nemen en dan is die voet even niet belangrijk. Peter, Frank en ik verbergen ons in de ene donkere hoek van de kelder, Hannibal en Audrey zitten in de andere. Rondom de villa zijn diverse ex-bewakers opgesteld en in de schuur wordt Palermo gevangen gehouden. Als via de walkietalkie wordt aangekondigd dat Troy het pad oploopt en naar binnen gaat, stijgt de spanning. Alleen Face, de koffer en ‘Lydia’ zijn te zien.
Troy is helemaal verrast om haar te zien en loopt naar Murdock toe. Als Troy in het licht staat, zien we dat hij de baby bij zich heeft. Geronimo doet dan de grote lamp in de kelder aan, iedereen sluit Troy in en de kelderuitgang wordt bewaakt door Bob en Giovanni. Als Murdock zijn vermomming verwijdert, kijkt Troy geschrokken om zich heen en realiseert zich dat hij in de val gelokt is. Hij kijkt wild om zich heen, zoekend naar een mogelijkheid om te ontsnappen. Ineens haalt hij uit naar Hannibal, maar die weert de slag af en maakt Troy met ijzige stem duidelijk dat hij geen kant op kan. Als Hannibal op deze manier klinkt dan heb je hem kwaad gemaakt en laat ie geen spaan van je heel als je niet meewerkt.
Hannibal wenkt mij en gebaart dat ik Troy op de stoel moet vastmaken. Terwijl ik daarmee bezig ben houdt de rest hun wapens op hem gericht, maar wel zo dat ik m'n werk kan doen. Door de walkie-talkie roept hij Ritchie en Moody op en vraagt of zij het pakketje van de schuur naar hier willen
brengen.
"We hebben een verrassing voor je, Troy," zegt Hannibal cynisch.
Iedereen doet een stap achteruit wanneer Ritchie en Moody de blauwe mummie voor de voeten van Troy neerleggen.
"Wie denk je dat dat is?" vraagt Hannibal, knauwend op de sigaar die hij zojuist uit zijn jaszak heeft gehaald. "Heb je de laatste uren niemand gemist?"
Troy probeert aan de vorm van de mummie te zien wie er voor zijn voeten ligt, maar bij deze vraag kijkt hij zijn ondervrager enigszins onzeker aan. Hannibal grinnikt even.
"Jij laat mensen verdwijnen, dat kunnen wij ook. Jij chanteert, dat kunnen wij ook. Misschien nog wel beter."
"Als jullie denken dat je mij ongestraft kunt bedreigen, dan heb je het mis!"schreeuwt Troy. "Ik hoef maar te roepen en al die mannen hier gaan weer op hun knieën voor me en dan heb je niks meer te vertellen!!!"
Troy spuugt van kwaadheid voor Hannibals voeten.
"Dat zullen we dan eens uitproberen. Eerste vraag: Waar houdt je de gezinnen vast van de mannen van jouw leger?"
Troy draait zijn hoofd om en is zo te zien niet van plan om te antwoorden.
"B.A.?!"
Hannibal gebaart dat ik een stukje laken moet weghalen om te laten zien welke kleding de ingepakte persoon aan heeft. Troy blikt vanuit een ooghoek naar de spijkerbroek van Palermo en kijkt dan weer onverschillig op.
"Geen idee wie dat is? Dan vraag ik het nog een keer: waar zijn al je gijzelaars?"
Het blijft stil.
"B.A.?!"
Ik trek een stuk laken weg en er komt een stuk van een paars overhemd tevoorschijn. Troy pijnigt zijn hersenen terwijl hij zich afvraagt wie dat kan zijn.
"Heb je niet iemand gemist de laatste paar uren? Je maatje Palermo misschien?"
Troy draait zijn hoofd weer weg.
"B.A.?!"
Ik pak m'n pistool, ga staan en schiet één keer op een uiteinde van de mummie. Het bloed spat alle kanten op. Er klinkt een kreet en Troy kijkt Hannibal vertwijfeld aan, dit had hij niet van ons verwacht. Hannibal gaat bijna met zijn neus tegen die van Troy staan en herhaalt de vraag, klaar met zijn hand om mij nog een keer te laten schieten, maar nu in het midden van de mummie. Wat Troy niet weet, is dat de echte Palermo in zijn ondergoed in de schuur ligt, bewaakt door mannen die zijn bloed kunnen drinken. En dat deze mummie een paar opgeblazen vuilniszakken zijn met een paar zakjes tomatenketchup ertussen. En dat er een microfoontje bijzit. De kreet die we net hoorden was van de echte Palermo die in de schuur een koekje van eigen deeg kreeg.

SHERIFF
Peter, B.A. en ik zitten in een donkere hoek de komst van Troy af te wachten. Zou Troy echt zomaar naar hier komen? Lang hoef ik daaraan niet te twijfelen, want ik hoor zijn voetstappen dichterbij komen. Zijn manier van lopen ken ik na al die jaren wel. Er brandt maar één lampje in de kelder en daar zit Face onder met een koffer naast zich. Troy loopt vlak langs me heen, recht op Face af. Ik zie Face zijn gezicht veranderen, hij ziet blijkbaar iets waarover hij verbaasd is, maar ik kan nog niet zien wat het is. Dan komt Murdock verkleed als Lydia in actie. Hij staat half in het donker en doet haar goed na met zijn stem. Troy trapt er in. Hannibal verrast hem. Het is opmerkelijk dat hij zich door Lydia zo laat afleiden, het was een goed idee om dat zo te doen.
Na het verhoor van Troy, waarbij hij dacht dat B.A. Palermo martelde, wordt B.A. door Hannibal op pad gestuurd om te checken of de aanwijzingen kloppen. De namaak-Palermo ligt er nog altijd en ik vraag me af of Hannibal nog meer gaat vragen aan Troy.
Troy begint op Giovanni, Bob en Geronimo in te praten, of liever te schreeuwen. Dat hij ze wel te pakken zal krijgen, dat hij genoeg echte aanhangers heeft die hem zullen helpen, dat hij hun familie-leden voor hun ogen zal vermoorden en dat zij daarna... Na een minuut of zo is Peter de herrie van zijn ex-collega beu en stopt een prop in zijn mond.
"Dat had ik eigenlijk veel eerder moeten doen," grijnst hij Troy recht in zijn gezicht toe.
Ik ga even bij de baby van Face en Lesley kijken. Het lijkt wel of ie weet dat ie nu weer in goede handen is. Zijn papa heeft hem later spannende verhalen te vertellen over zijn eerste levensdagen.
Als er een paar minuten verstreken zijn, zegt Hannibal dat iedereen positie serie twee moet innemen. Nu Troy op de stoel vastgebonden zit, kunnen we niet meer in een kring rondom hem heen staan, omdat als er geschoten moet worden, iemand aan de overkant het risico loopt geraakt te worden.
Tegen Face zegt hij dat hij de baby in veiligheid moet brengen. Ik ben benieuwd wat Hannibal Troy nog meer voor informatie weet te ontfutselen.

FACE
Als Troy in het licht staat, zie ik dat hij gelukkig mijn zoontje bij zich heeft. Er verschijnt bijna een glimlach op mijn gezicht die ik nog even moet inhouden vanwege het plan. Dan gaat opeens het licht aan. Al snel word ik losgemaakt door B.A. en neem snel mijn zoontje over van Audrey. Het lieve kleine mannetje knipoogt een keer, net alsof het me nu al begrijpt en doorheeft dat we gewonnen hebben. Het is gebeurd met de praktijken van Troy. Toch probeert hij nog te ontsnappen maar Hannibal is hem te slim af.
"Hannibal heeft gelijk, je kunt nergens meer heen," zeg ik lachend.
Troy wordt vastgebonden en er volgt een hele verhoring. Ik ga in een hoek even op een stoel zitten met de kleine. Er volgt een lange gaap. Ondertussen is de verhoring druk bezig en luister ik ernaar.

TROY
Na een tijdje begin ik het echt spuugzat te worden. Mij zullen ze nooit krijgen! Maar als Hannibal naar B.A. gebaart kan ik het echt niet meer aanzien.
"Oké oké. Ze zitten in een schuurtje niet ver hier vandaan," antwoord ik.
"Waar precies?" klinkt het.
Ik kijk op. Het is Face die zich er mee bemoeit. De kleine heeft ie op zijn arm.
"Ik zou maar oppassen, anders breek ik dat kleine nekje," roep ik boos.
Dat pikt Face niet. Hij geeft de kleine even aan B.A.. en ik krijg een paar klappen.
"Je komt niet aan mij, mijn gezin of mijn vrienden, begrepen?!" roept Face.
Wat kan die boos zijn zeg. Dan geef ik snel antwoord op zijn vraag.
"Twee huizen verderop," antwoord ik.
"Controleer jij even of het echt waar is wat ie zegt," zegt Hannibal tegen B.A. die daarna de kelder uitloopt.

B.A.
Ik ben bijna de kelder uit als ik me realiseer dat er aan beide zijden huizen staan.
"Twee huizen verderop, dat is behoorlijk vaag. Naar links of naar rechts?" wil ik weten.
Troy zegt dat ik naar rechts moet.
De bewaking in de villa laat ik helemaal in tact. Aan een paar mannen in de tuin, die van buiten de villa bewaken, vraag ik of ze mee gaan. Het zijn Moody en Eduardo. Van een afstandje kijken we hoe de situatie rondom het genoemde huis is. Veel struiken in de tuin, een grote poort bij de inrit en een oud groot huis een eind van de straat af. Nergens een schuur te zien.
"Schuur-tje, zei hij toch?" vraagt Moody terwijl hij stil blijft staan. "Wil hij in een schuur-tje ongeveer vijftig mensen opsluiten? Wie trapt daar in?"
"Heeft hij zoveel mensen gegijzeld?" vraag ik verbaasd.
"Ja, het zal er dicht bij zitten. Wat denk je? Twintig vrouwen, ieder met één tot vier kinderen en nog enkele oude mensen," somt Eduardo op.
"Van wie is dit huis? Weet één van jullie dat? Is het van Troy of één van zijn echte aanhangers? Of heeft hij ons met een kluitje in het riet gestuurd om tijd te winnen?"
Moody en Eduardo kijken elkaar schouderophalend aan, ze hebben geen idee, want in deze straat zijn ze nooit aan het werk gezet.
"Ik stel voor dat wij samen gaan aanbellen. Als er iemand van Troy is, kunnen wij gemakkelijker binnenkomen, omdat ze ons vertrouwen," hakt Moody de knoop door.
De poort zwaait open en de mannen lopen de inrit op naar het grote huis. Ik zoek een plekje achter een struik waar ik de inrit en de voordeur kan zien.
"Hallo, Miguel. Troy heeft ons gestuurd. Klopt het dat jij hier een schuur in je tuin hebt? We moeten controleren of de sloten goed zijn, want hij wil er binnenkort iets in opbergen, zei hij."
Moody maakt er een aannemelijk verhaal van, want het huis blijkt inderdaad van iemand van zijn vaste aanhangers te zijn. Miguel haalt een sleutel, geeft die mee en gaat weer naar binnen.

MOODY & EDUARDO
"Daar, achter die bomen."
Er staat achter het grote huis inderdaad een schuurtje waar amper twintig mensen in passen. Snel maken ze het open. Wat ze zien doet hen verbaasd staan. Een grote berg kleding vult de ruimte. Van vijftig mensen in zo'n kleine ruimte hadden ze waarschijnlijk minder geschrokken dan van deze aanblik. Moody en Eduardo kijken elkaar aan. Er spoken allerlei vreselijke gedachten door hun hoofd, maar voor ze die durven uitspreken gaan ze in de berg op zoek naar iets bekends: kledingstukken van hun familieleden. Eduardo vindt als eerste een jurkje van zijn dochtertje en drukt het tegen zich aan.
"Neem mee. Kom!"
"Wat ga je doen?"
"We vragen of Miguel mee naar Troy gaat, omdat hij hem nodig heeft. Buiten geven we hem aan B.A.. Die weet vast wel raad met hem. Dan kunnen wij het huis doorzoeken. Misschien vinden we aanwij-zingen waar onze families dan wel zijn."
Eduardo loopt alvast naar het hek, hij is degene die vaak met een walkietalkie rondloopt en op afstand kan hij net doen of ie er vandaag ook één bij zich heeft. Moody belt nog een keer aan en weet Miguel te overtuigen mee te gaan naar Troy. Eduardo roept B.A. legt uit wat hij moet doen, waarna hij zich verborgen houdt achter de dikke pilaren van de poort.

FACE
Lief kijk ik naar het kleine ventje en denk terug aan alle gebeurtenissen. Verliefd op Sheirys, Troy die een boekenkast op me liet vallen, geheugenverlies, vrienden met Troy, Lesley die opeens langskomt en nu zijn we gewoon samen. Echt onvoorstelbaar.
Hannibal bepraat een aantal zaken met ons en zegt dat ik de baby in veiligheid moet brengen. Maar waar? Hij moet eigenlijk terug naar het ziekenhuis! Hij is eigenlijk alleen veilig bij mij, maar als ik moet vechten, kan ik de kleine niet bij me houden.

TROY
Ik kon het niet langer aanzien hoe B.A. Palermo martelde. Hij was immers een vriend! Dan begin ik tegen Giovanni, Bob en Geronimo te schreeuwen.
"Ik krijg jullie wel. Ik heb trouwens genoeg echte aanhangers die me wel zullen helpen. Jullie gaan er allemaal aan! Maar eerst jullie familieleden!"
Ik wil nog wat zeggen, maar Peter stopt zo een prop in mijn mond.

PETER
"Dat had ik eigenlijk veel eerder moeten doen," grijns ik.
Frank staat bij de baby van Face en Lesley te kijken. Al snel denk ik aan Lydia, Sam en Xander. Hoe zal het met hen zijn?
"Hannibal, kunnen we misschien straks ook even langs de ambassade gaan om te kijken hoe het met mijn gezin gaat?" vraag ik.
Hannibal schudt zijn hoofd. Droevig kijk ik naar de grond en dan naar Face en de kleine. Hij heeft hem tenminste bij zich.
Maar eerst is het de taak om de vrouwen en gezinnen te vinden. Eduardo komt terug de kelder in met een jurkje in zijn handen.
"Moet je zien. Dit is alles wat er nog over is van mijn dochtertje," zegt Eduardo die naar Troy loopt en hem eens een flinke mep verkoopt.
"Zo zie je maar Troy, je krijgt straks je verdiende loon!" zeg ik.
Eduardo zit verdrietig in een hoek van de kelder en ik besluit om even bij hem te gaan zitten.
"Het komt wel goed. We vinden ze heus wel," zeg ik.
"Ik... ik moet er gewoon niet aan denken wat ze met haar zullen doen. Misschien misbruiken ze haar wel," zegt Eduardo dan opeens.
"Nee, dat zullen ze nooit doen. En als ze dat toch doen, dan pakken we ze zo hard terug, dat ze om genade zullen smeken," zeg ik zelfverzekerd.
Eduardo knikt.

LESLEY
Ik heb net even geslapen en gaap eens een keer. Ik mis Face en de kleine die ik eigenlijk nog niet heb gezien. Dan komt er een vrouw binnenlopen met een kind dat geen kleren meer aan heeft. Het is een klein meisje van een jaar of zeven schat ik. De dokters verzorgen haar en toevallig komt ze op onze kamer te liggen. Rustig kijkt ze om zich heen. Ze heeft allemaal sneeën op haar lichaam. Arm meisje toch.

B.A.
Eduardo vertelde dat Moody Miguel mee probeerde te brengen. Ik verstopte me en wachtte af...
De poort gaat open en daar komt Miguel aan. Voor hij weet wat hem overkomt, neem ik hem in de houdgreep en sla hem knock-out met de achterkant van m'n pistool. Voor hij op de grond neer kan komen, sjor ik hem over m'n schouder. Moody haalt een bos sleutels uit zijn broekzak. Eduardo heeft het jurkje nog steeds vast en wil terug naar Troy om hem eens mores te leren, zegt ie. De man probeert kalm te blijven, maar in werkelijkheid loopt hij over van bezorgdheid.
Terwijl wij naar de villa lopen, keert Moody terug naar het grote, oude huis en weet met één van de sleutels binnen te komen.

MOODY
Als ik eenmaal binnen sta, achter de grote houten deuren van het huis, blijf ik even staan om rond te kijken. Ik besluit om maar gewoon aan m'n linkerzijde te beginnen met deuren openen. Ben benieuwd te zien wat er daar achter zit. Achter de deuren die open zijn, bevinden zich vertrekken waar niets verdachts te zien valt, zelfs niet in de kasten. Aan de rechterkant van de hal zit er één deur op slot en in eerste instantie lijkt het erop dat geen enkele sleutel van de bos erop past. Dan eerst de andere deur nog maar proberen. Daar heb ik meer geluk: er zit een deur naar de ruimte die ik net niet open kreeg. Het is een kamer zonder ramen, die ingericht is als kantoor, met flink wat kasten en een enorm, antiek, bureau.
Tja en nu? Waar zal ik naar zoeken? Ik ga achter het bureau zitten en snuffel wat tussen de papieren. Niets bijzonders. Als ik opkijk, zie ik tegenover me een plattegrond van een gebouw hangen, een soort bouwtekening of zo. Het hangt achter de deur waardoor ik net binnenkwam, vandaar dat die me niet eerder is opgevallen. Is dit de plattegrond van het laboratorium op het oude militaire terrein?
Als ik goed kijk zie ik dat dit anders is ingedeeld, er staat in één van de vakken op de tekening ‘prison’.
Is het daar waar Troy onze families heeft opgesloten? Maar waarom liggen dan hier zoveel kleren? Waarom liggen hier eigenlijk kleren? Wat heeft hij in godsnaam met onze mensen gedaan? En waar is dit? Voorzichtig haal ik de plattegrond van de muur en zoek op voor- en achterkant naar adresgegevens, maar er is niets waar ik iets wijzer van wordt. Voorzichtig vouw ik de plattegrond op en ga zo snel mogelijk terug naar de villa, waar nu niet alleen Troy en Palermo, maar ook Miguel door het A-team worden vastgehouden.
Troy zit nog steeds in de kelder op de stoel. Als ik de trap afdaal en me bij de mannen van het A-team en m'n collega’s voeg, krijg ik een verontwaardigde blik toegeworpen: Ben jij ook al overgelopen? Hij kan het niet zeggen met die prop in z'n mond, maar zijn gezicht spreekt boekdelen.
"Ik heb een plattegrond gevonden, maar kan geen adres of aanwijzing vinden waar het is. Kunnen jullie hier wijs uit?" vraag ik aan de mannen van het A-team.

FACE
Als Moody vraagt of wij wijs kunnen worden uit de plattegrond, schud ik mijn hoofd. Die kaart heb ik immers nog nooit gezien en ik ben ook niet zo bekend met Panama.
"We zullen de plattegrond straks eens bestuderen," zegt Hannibal.
Het kleine mannetje leg ik in de maxicosi die ik net gescamd heb. We brengen hem weer naar het ziekenhuis en laten hem bewaken door bewakers die honderd procent te vertrouwen zijn.
Murdock en ik besluiten te gaan en we rijden in een auto van één van de bewakers die aan onze kant staan.
"We zijn zo terug," zeg ik tegen B.A. als hij terugkomt.
Moody is er ook en wil zo nodig mee. Hij wil er persoonlijk voor zorgen dat de kleine goed aankomt in het ziekenhuis. Van ons mag hij mee en stapt in. Nu wil Peter ook en stapt ook nog snel in.
Na een tijdje komen we eindelijk aan bij het ziekenhuis en ik ga natuurlijk eerst met de baby naar Lesley. Moody en Murdock lopen beide even mee. Zij besluiten uiteindelijk op de gang te wachten.
"Lesley...Lesley," zeg ik terwijl ik haar zachtjes heen en weer schud om haar wakker te krijgen.
Langzaam wordt ze wakker en zodra ze de baby ziet glimlacht ze. Voorzichtig haal ik de baby uit de maxicosi en leg hem bij haar neer.

LESLEY
Ik staar naar de kleine die nu naast me ligt. Het is zo'n lief gezicht. De man die met Murdock en Peter op de gang zit, komt nu de kamer ingelopen en loopt naar het gewonde meisje toe.
"Dat is Moody, één van de bewakers die ook al gechanteerd wordt door Troy," zegt Face.
Ik knik en kijk nog een keer naar de kleine.

PETER
Snel stap ik in en dan rijden we weg. Op naar het ziekenhuis! Eenmaal aangekomen bij de kamer van Lesley, ligt er ook een klein meisje. Moody loopt meteen naar haar toe.
"Ken je haar?" vraag ik als ik bij hem naast het bed kom staan.
"Dit is Eduardo’s dochter," antwoordt hij.
Daar schrik ik van. Zijn dochter?! Maar hoe komt die hier? Het meisje doet haar ogen open.
"Wat is er gebeurd?" vraag ik.
Het meisje haalt haar schouders op. Zou ze zich niets herinneren?
"Waar zijn je moeder en alle andere gezinnen?" vraag ik haar.
"Weet niet. We zijn geblinddoekt met een vrachtwagen vervoerd," antwoordt ze.
"Weet je nog waar de vrachtwagen ongeveer reed?" vraag ik.
Ze begint te vertellen dat de bewakers het over één of ander gebied hadden, maar de naam wist ze niet meer. Moody besluit Eduardo op te bellen dat zijn dochtertje in orde is.
Hij had de kaart meegenomen. Ik kreeg hem van Moody en besloot hem op de gang te bestuderen. Er mag dan wel prison op staan, maar waar staat ie? Ik weet enkel dat we nu in Santiago zitten. Dat brengt me op een idee. Wat als we nou bij het stadshuis om een kaart vragen van heel Santiago.
Je zult dat heus wel kunnen krijgen hier.

MURDOCK
Face en ik blijven bij Lesley staan. Ze is zo gelukkig nu ze haar baby eindelijk vast heeft. Ik zie Face ook gelukkig kijken.
"Wat zijn jullie toch een perfect stel!" flap ik er zomaar uit.
"Oh, nou, dat is nog eens een onverwacht compliment," zegt Face en geeft Lesley een zoen.
Als die iets te lang duurt, draai ik me om en kijk wat Peter en Moody aan het doen zijn. Ze staan op de gang met de kaart in hun handen.
"Kom op, Face. Nu is het wel weer genoeg voor vandaag!" zeg ik ongeduldig.
Face stopt, maar geeft haar nog een zoen op haar wang. We lopen naar de kinderafdeling en geven de baby af. We lopen naar Peter en Moody die druk staan te discussiëren. Maar over wat?

MOODY
Murdock en Face zijn nog bij Lesley in de kamer. Ik ben naar de gang gelopen om na te denken.
Bij Lesley op de kamer ligt het dochtertje van Eduardo, gewond, en ze kan bijna niets vertellen over waar ze is geweest. Ik wil Eduardo opbellen, maar in die villa zit nog geen telefoon, dus moet ik hem dat zelf vertellen als we zo meteen teruggaan. Ik pak de kaart uit m'n jaszak en bekijk 'm nog eens. Het zou mij niets verbazen als deze plattegrond de plek is waar ze onze families vasthouden. Maar waar is dit dan? Als Face erbij komt staan heeft het over een plattegrond halen van de stad.
"Volgens mij hebben we er één nodig van het hele land, want Troy kan best buiten de stad een geheime schuilplaats hebben. Je weet het nooit met hem," reageer ik in gedachte.
"Misschien heeft ie ze wel meegenomen het oerwoud in. Nou, dan zijn we helemaal een eind van huis, wie van ons is er ooit in een oerwoud geweest? Eigenlijk moet ik er niet aan denken, bah, allemaal van die vieze, enge beesten," zegt Peter.
"Wij hebben ervaring in oerwouden, we hebben in Vietnam gevochten," komt Face ertussen.
"Gelukkig, dan houd hier de zoektocht tenminste niet op. Ik moet er niet aan denken dat m'n ouders daar hun dood moeten vinden," is mijn reactie. "Ik vind dat we terug naar Hannibal, Giovanni en Eduardo moeten, jongens, dan kunnen we weer verder. Hannibal wilde ook nog naar die plattegrond kijken."
Face kijkt me verwijtend aan, maar brengt toch z'n baby naar de kinderafdeling.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.