Hoofdcategorieën
Home » Overige » Obscurus » -Amicitia-
Obscurus
-Amicitia-
Pater noster , qui est in caelis,
sanctificetur nomen tuum.
Adveniat regnum tuum.
Fiat voluntas tua, sicut in caelo et in terra.
Panem nostrum quotidianum da nobis hodie,
et dimitte nobis debita nostra,
sicut et nos dimittimus debitoribus nostris.
Et ne nos inducas in tentationem:
sed libera nos a malo.
Amen.
Amen.
“Eerwaarde vader, ik heb gezondigd.”
“Vertel me kind, wat je op je hart hebt.”
“Ik heb geluisterd naar een gesprek dat niet voor mijn oren bedoeld was.”
“Een Onze Vader en een Wees Gegroet en God zal je vergeven.”
“Dank u, eerwaarde vader.”
“Het zij goed zo.”
Gregorio stond buiten de kerk ongeduldig op me te wachten.
“Je stinkt, Greg.”
“Merci.”
Lachend nam ik zijn arm aan en we slenterden over het marktplein. Ik had aan het eind van deze maandagmiddag vrij gekregen. Ze vierden namelijk een feest en dan wilden ze geen slonzige armeluisdochters in huis hebben. Daar zouden de gasten maar van schrikken.
De hoofddienstmeid van de Legênes passeerde ons met haar neus in de lucht en sloot aan in de rij bij de kraam met het beste en duurste vlees. Ik deed alsof het me niets kon schelen, maar mijn gezicht betrok meteen.
Toen we uit gehoorsafstand waren en Greg een muntstuk naar een minstreel wierp, barstte ik los.
“Oh mon ami, hoe moet ik nu verder? Ik houd het niet meer uit bij die vreselijke familie. Dag in dag uit moet ik hard werken en om eerlijk te zijn, verdient het zeer slecht en behandelen ze me als een hond. Ze betalen me niet genoeg om de hele dag op te offeren voor hun behoeftes. En daardoor kan ik niet voor mijn broers en zussen zorgen. Heb je het al gehoord van Lou? Ze wil ridder worden. En Pierre vindt maar geen baan, want bij iedere nieuwe boer wordt hij weggepest door de andere knechten. En Jean is gewoon te lui om een poot uit te steken. Hij denkt dat...”
Greg onderbrak geamuseerd mijn tirade.
“Ik heb anders gemerkt dat het met Jean anders best goed gaat. Volgens mij hoef jij je binnenkort geen zorgen meer te maken. Die Hedwige heeft het flink te pakken.”
“Dat is wel zo.”
Natuurlijk, ik was het bijna vergeten. We hebben een plan!
“Nu maar hopen dat haar familie ook instemt.”
“Ja, inderdaad.”
Het deed pijn maar zelfs mijn beste vriend kon ik niet over ons plan vertellen. Als het zou vrijkomen, konden we ze niet meer chanteren. Zonder dat hij het zelf wist, had hij me dus flink gerustgesteld. Daar was hij goed in.
“Oh en trouwens, vind je die opmerking over Louisa niet lichtelijk hypocriet? Jij mag namelijk niets zeggen, dametje dat vrome paters misleidt met haar mannenkleren!”
Ik bloosde beschaamd.
“Oui, maar dat ligt anders. Mijn vrouwelijk verzet reikt niet verder dan mijn eigen behagen en zal alleen voor problemen voor mij zorgen. Heb je je ooit wel eens ingebeeld wat voor een gedonder over het hele gezin Bartmacre zal gaan wanneer blijkt dat we een opstandig vrouwpersoon in ons midden hebben? En als we iets niet kunnen gebruiken dan is het wel meer gedonder!”
Hij gaf me een schampere blik.
“Sérieusement? Diep in je hart ben jij net zo erg.”
Boos sloeg ik mijn armen over elkaar. Maar zoals altijd kon ik bij Greg mijn koppigheid niet lang volhouden. Snel voegde hij er betuttelend aan toe:
“Niet zo boos kijken, ma belle, daar heb je een veel te mooi snoetje voor.”
Vluchtig raakte hij mijn neus aan. Op hem kon je toch niet boos blijven.
Nog steeds een beetje geïrriteerd gaf ik hem een knuffel. Lichtelijk aangetast in zijn mannelijkheid, knuffelde hij me terug. Ik draaide mijn hoofd en glimlachte naar hem en hij deed alsof hij naar het schouwspel in de verte aan het staren was. Plots greep hij me steviger vast, gooide me over zijn schouders en brullend als een rover rende hij met mij weg. Ik gilde van de pret.
“Oh schone deerne, gij zijt in mijne macht. Alleen als uwe familie zes paarse varkentjes met een strik om hun buikjes kan overhandigen, zal ik u weer loslaten.”
Hij schudde me nog eens flink door elkaar en nu was mijn slappe lach niet meer te houden. Het was waar. Op Gregorio kon je niet boos blijven. Onbeschaamd en niet zoals een jongedame betaamd gierde ik het uit. Greg rende verder en mijn rokken waaiden in de wind. Omstanders keken geamuseerd op van hun boodschappen. Die dachten vast dat wij een stelletje waren. Ach, laat ze maar lekker denken. Wat Greg en ik hadden was een sterkere vorm van liefde. Vriendschap.
Met een brul en een grote zwaai zette hij me weer met beide benen op de grond. Snel streek ik met een stralend gezicht mijn rokken glad.
“Die glimlach kan groter, ma belle.”
Ik gaf hem een niet-begrijpend gezicht. Hij legde zijn vinger op zijn lippen. Met opgewonden hart volgde ik hem.
We stonden voor een kraam, die duidelijk voor de allerrijksten bedoeld was. Niemand anders kocht eindproducten. Men maakte normaliter zelf alles van grondstoffen. Ik keek mijn ogen uit. De kraam was volgeladen met allerlei soorten zoete delicatessen: taarten, rozijnen, koeken en... dadels. Ik hield van dadels. Eens per jaar, met mijn verjaardag kreeg ik er een. In mijn ooghoek zag ik de handelaar ongerust naar mij kijken. Voordat hij iets beledigends kon zeggen om mij weg te jagen, nam Greg al het woord.
“Goedendag beste man,” sprak hij met een zwaar kakaccent.
“Kunt u voor mij en mijn jonge bruid...” Hij trok mijn heupen tegen de zijne aan, zodat we heel dicht bij elkaar stonden.
“Zou u voor ons een zak met dadels kunnen volgieten. Geld speelt geen rol.”
Gregorio liet een paar keitjes en stukjes oud metaal in zijn zak tegen elkaar ketsen. Het geluid leek op het rinkelen van munten.
De handelaar bleef achterdochtig omdat we er nu niet bepaald uitzagen als rijke stinkerds. Maar door de illusie van rinkelend geld gaat het hart van ieder kooplied sneller kloppen en hij vervulde Gregs wens. In een onbewaakt moment maakte hij een grote vergissing. Hij gaf Greg de zak al voordat hij betaald had! Mijn beste vriend bedankte de onwetende man, greep me bij mijn arm en zette het op een lopen. Schaterend van de adrenaline liet ik me meevoeren. Hij rende richting het woud. In de verte hoorden we de handelaar nog roepen dat hij was bestolen. Maar het was al te laat.
Een glimlach van oor tot oor zat op mijn gezicht geplakt en was niet van plan die positie snel te verlaten.
Greg knikte goedkeurend en stak een dadel in mijn mond.
“Zo mag ik het zien.”
Galant veegde hij het meeste mos van een omgevallen boom af. Hij boog aanstellerig en gebaarde dat ik kon zitten. Iedereen zou zo’n goede vriend als Greg moeten hebben. Zag mij nu eens stralen, terwijl ik met een pesthumeur de dag begon. Die jongen had talent. Tevreden om mijn goede stemming nam hij een volle hand dadels. Ik zag hem genieten.
“Waarom kan niet iedere dag zoals deze zijn, Greg?”
“Een uurtje geleden dacht je daar nog anders over.”
“Je weet wat ik bedoel.”
“Ja, ma belle, en jij weet ook dat onze families zouden omkomen als iedereen alleen maar dadels lag te eten.”
“Maar zei ik dan iets over iedereen? Gewoon... wij.”
Hij stak zijn tong uit. Ik rolde met mijn ogen.
We zwegen even. Verdwenen in overpeinzingen.
“Hoe gaat het eigenlijk met Machtild?”
Ik zag hem plotseling minder enthousiast kauwen.
“Beter.”
Ik gaf hem een indringende blik.
“Nou ja, we waren er vroeg bij. Ze was rillerig, had hoofdpijn. Er waren nog geen builen te zien. Het was nog geeneens zeker dus dat we met de... Pest te maken hadden. We hebben haar afgezonderd, alleen in de schuur opgesloten zodat ze niemand kon besmetten. ’s Avonds hoorde ik haar wel eens huilen, maar het enige wat ik kon doen was haar bemoedigend toespreken. Ik voelde me zo machteloos, Iudith, zo waardeloos.
Vader is maar een arme boer en ik verdien ook niet veel als knecht. We zijn te arm voor een dokter en dus heeft ze geen behandeling gehad. Het is een Gods wonder dat ze er weer bovenop is gekomen. Van moeder moeten we haar voor de zekerheid nog een week in de schuur laten. Want ook al is ze ogenschijnlijk genezen, het blijft eng.”
“Maar dat is fijn, Greg! Ik ben heel blij voor jullie.”
“Hm. Ik ook. Moeder had het niet aangekund om nog een kind aan de Zwarte Dood te verliezen. God had dat ook eigenlijk niet kunnen maken.”
Vlug sloeg ik een kruis.
“Hier,” ik gaf hem een volle hand vol dadels, “deze zijn voor Machtild.”
“Neen, die zijn voor jou. Jij hebt het ook zwaar.”
“Wat stellen mijn probleempjes nu voor? Jij hebt mij opgevrolijkt. Sta me alsjeblieft toe, hetzelfde voor jou te proberen.”
“Aardig van je,” zijn gezicht stond bloedserieus, “maar iedereen weet toch dat je geen humor hebt.”
De grijns die zo goed op zijn smoel paste, zat er weer en ik gaf hem een stomp tegen zijn schouder.
“Jij schurk! Pak aan en beloof me dat je ze niet zelf hebt opgesnoept voordat je thuis bent. Want ik mag dan wel humorloos zijn, jij bent een onverbeterlijke gulzigaard.”
Voor ik het wist, lagen we achterover in het gras. Mijn jurk kon me op dit moment even niets schelen. Een broek was wel fijner geweest als ik eerlijk was. Ik lachte. Een vrouw met een broek! Wat geëmancipeerd van me.
Mijn kleinere zusje schoot me plots weer door het hoofd. Ze keek zo gekwetst toen ik haar toekomstbeeld als onrealistisch beschouwde. Wie was ik eigenlijk ook om Lou de les te lezen?
“Waar denk je aan?”
“Mijn zusje.”
Greg had gelijk. Ik ben vaak genoeg zelf losbandig geweest. Ik was bijvoorbeeld laatst nog tegen de Bijbel in als vrouw in een mannenklooster binnengetreden. Haar droom mag dan wel vrij onmogelijk zijn, het was wel een mooie. En gaat dat gezegde niet: Waar een wil is, is een weg. Moest ik haar daar niet in steunen? Maman zou het niet doen. En deze wereld was te donker om eenzaam in achter te blijven. Of moest ik de Bijbel trouw blijven?
Nee, het was vast niet Gods bedoeling dat vrouwen geen dromen mochten hebben. Het liep nu eenmaal zo. Dat kon toch niet anders? Misschien als ze zag wat er bij een ridderopleiding kijken kwam, dat ze dan zelf tot inkeer zou komen. Daar zou ze meer van leren dan mijn preek.
Het was wel gevaarlijk. Louise was vastberaden genoeg om het echt ver te schoppen. Ik besloot me daar bij neer te leggen. Als ze het echt wilde met heel haar hart, zou ik toch niets meer kunnen verhinderen.
“Greg, jij kunt zwaardvechten toch?”
Hij keek me geschokt aan.
“Ja... Wat ben je van plan, ma belle?”
“Och niets, ik vroeg me gewoon af van wie je het had geleerd. Je vader niet, lijkt me.”
“Ik denk niet dat ik ooit zal weten wat er in dat mooie koppie van jou rondgaat.”
“Simpel, ik denk constant aan vrolijke bloemetjes en dat ik mijn ogen zedig moet neerslaan als een man tegen me spreekt.”
Greg grinnikte hoofdschuddend.
“Kom op, voor de draad ermee.”
“Je weet toch dat Lou een heel goede jageres is? Dat ze goed met haar handboog overweg kan?”
“Ja.”
“Zoals ik al eerder had gezegd, wil ze ridder worden.”
“Het bevalt me niet, waar dit gesprek heen gaat.”
Ik deed net alsof ik dat niet had gehoord.
“Zou jij misschien kunnen regelen of....”
“Of ze ergens les in zwaardvechten kan krijgen?”
Ik trok mijn liefste gezichtje.
“Inderdaad.”
“Oh Iudith, ik smeek je. Is dit niet zomaar weer een bevlieging van je? Een product van je eeuwige drang naar spannende verhalen?”
“En dan nog?”
Hij zuchtte.
“Kan Louisa dit echt aan? Ik bedoel, ze zal erg teleurgesteld zijn als het niet mag, of als het haar niet lukt.”
“Daar heb ik aan gedacht. Maar anders zal ze het nooit uit haar hoofd kunnen zetten.”
“Het is sowieso een minuscule kans dat monsieur de Lozere een meisje wil onderwijzen.”
“Ha! Nu heb ik zijn naam! En trouwens, wie zegt dat hij het aan een meisje gaat leren. We halen hetzelfde trucje uit als toen bij mij bij het klooster. Et voila: daar is Louis.”
“Ik weet het niet hoor.”
“S’il te plaît? Pour moi? Het zal een avontuur worden en Louise.. eh.. Louis zal je eeuwig dankbaar zijn.”
Ik trok een pruillip. Hij lachte.
“Vooruit dan maar. Als jij eenmaal iets in je hoofd hebt, krijg ik het er toch niet meer uit. Ga Lou halen. Maar bereid haar voor. De Lozere is geen gewone man. Het wordt zwaar.”
Wat hij daarna riep, ging verloren in de wind. Ik rende al op weg naar huis.
Reacties:
OMYGAWSHCUPCAKE
Jij blijft me echt boeien hiermee,
ik schrijf like Dark Cupids met de soundtrack van Game of Thrones en dit genre is echt helemaal mijn ding.
JOUW verhaal is gewoon stunning!
Like seriously, jij weet de middeleeuwen interessant te brengen voor zelfs mensen die er niet van houden.
En dat maakt jou tot een wel héél speciale schrijfster!
Keep rawkin!
Pew,pew,pew. It's not a real gun *giggles*
xoxo
Hahaha, graag gedaan hoor! Maar je hebr het zelf gedaan
En weer :p
Dit is weer eens een geweldig hoofdstuk. Het is net of het je totaal geen moeote kost, en het verhaal heeft ook spanning! Echt, het heeft alles wat een goed veehaal nodig heeft!
Leuk gedaan! Dit hoofdstuk was weer eens HELEMAAL geweldig.
Man oh man, wat heb jij een talent zeg
Ik ben benieuwd naar de rest!xxx Nadine
AAAAJSHSSBNSKRTTYHJSWIUKJSKKJSKJS
Ik heb dit gemiiiiiiist wil je NIET weten omg
Anyway, ik ga snel verder lezen
*sneakt weg naar het volgende hoofdstuk*
Kusss