FanFic.nl

Obscurus

-Bonam fortunam-

Opgewonden kwam ik thuis aan. Een avontuur. Daar had ik echt behoefte aan. Het was al bijna etenstijd maar het viel me op dat er nog geen etenslucht in huis hing. Curieux. Ik stapte naar binnen maar maman was niet in de keuken en ook niet op haar stoel in haar vertrouwde hoekje in de huiskamer. Heel vreemd.
“Louise! Ben je thuis?!”
Geen antwoord.
“Hallo! Niemand thuis?!”
Stilte.
“Iemand?!”
Georgette zag ik op de straat met een vriendinnetje spelen. Ik stak mijn hoofd naar buiten.
“Georgette, weet jij waar Lou of maman is?”
“Sorry, die heb ik niet gezien. Is maman niet gewoon in het huis?”
“Non.”
“Vreemd.”
“Mijn woorden exact.”
Ik besloot haar maar voor de rest met rust te laten. Ze was net zo fijn petanque aan het spelen. Die gelegenheid deed zich namelijk niet zo heel vaak voor. Het grootste deel van haar tijd moest ze namelijk Susanna helpen in het huis. ’s Avonds stond ze dan ook nog te helpen in de kroeg met Lou en mij ook al was ze daar eigenlijk te verlegen voor. Maman had papa’s werk na zijn verdwijnen overgenomen. Eigenlijk was het helemaal geen vrouwenberoep. Maar we moesten toch wat.
Louise zou eigenlijk ook hier moeten zijn. Of ze was het huis uitgevlucht nu moeder er toch even niet was om toezicht te houden. Dan was ze vast met een stel jongens gaan jagen. Dat was waarschijnlijker, maar dat betekende... dat ze in het woud was!
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan en opnieuw rende ik het hele stuk terug naar Greg. Die persoon in kwestie zat me al met een geamuseerd gezicht op te wachten.
“En? Heb je Lou gevonden?”
“Sale jacques! Jij wist dat ze in het bos moet zijn.”
“Ik wilde gewoon kijken hoe snel je er zelf achter zou komen.”
“Dit is nu de reden waarom ik je met alle plezier in die schandpaal liet hangen.”
“Dat neem je terug, ma belle.”
Hij zette zijn handen in mijn zij en kietelde me tot er tranen in mijn ogen kwamen van het lachen.
“Stop! Ik smeek je, stop!”
“Neem het terug!”
“Nooit!”
Hij zette opnieuw de aanval op mijn oksels in. Ik schaterde het uit. De zon brak door de wolken. Dit rare tafereeltje werd bruut onderbroken doordat Louise het bospad afwandelde. Ze keek zowel verbaasd als licht geschokt naar de twee mensen die daar lagen.
“Iudith?”
Betrapt maakte ik snel een nieuwe vlecht in mijn losgevallen haar. Het was eigenlijk gebruikelijk om een sluier te dragen als vrouw als je naar buiten ging, maar de laatste tijd zag je meer vrouwen dit onbedekte kapsel hebben. Nog steeds was er de adel die deze stoffige regels strikt aanhing, maar in Genlis en zelfs Dijon was er al een flinke groep meisjes die dit moderne verschijnsel steunden. We waren in de minderheid en nog steeds werd ik op straat wel eens nageroepen, maar het was niet echt een zware zonde meer. Opnieuw raakte ik zekerder van mijn zaak om Lou met haar droom te helpen. Ik was op een bepaalde manier net zo tegendraads. Met frisse moed stond ik op.
“Het is niet wat het lijkt.”
Ik glimlachte.
“Echt niet.”
Greg stond ook op en ging naast mij staan. Louise keek afwachtend.
“Waarom kijken jullie zo officieel.”
Met opgewonden stem begon ik:
“Nou... Jij wil toch... zeg maar.. Dat plan van jou dat... Ik heb nog een keer nagedacht en... Ik... Greg, zeg jij het maar. Het lukt niet echt.”
Hij glimlachte.
“Lou, ken je monsieur de Lozere?”
Haar gezicht begon te stralen.
“Die geweldige zwaardvechter waar mijn vrienden het altijd over hebben?”
“Die ja.”
Vol spanning pakte mijn kleine zusje mijn hand vast.
“Ik denk dat ik wel kan regelen dat je les van hem krijgt.”
“Vraiment, vraiment? Vraiment! Maar... maar ik ben een meisje.”
Greg zette grote ogen op.
“Non! Maar dát wist ik niet. Haha. Geen zorgen. Iudith heeft zo haar trucs om van jou een heuse Louis te maken, d’accord?”
Louise keek hoopvol naar mij op.
“Maar jij vond mijn droom onrealistisch.”
Ik streek over haar lange, blonde haren.
“Mensen kunnen van mening veranderen.”
Gerustgesteld keerde ze om. In dat opzicht was ze eigenlijk nog zo kinderlijk. Gillend van vreugde rende ze weer het bos in.
“Ik ga leren zwaardvechten. Ik! Een meisje! Ik ga het leren. En ik, Louis, zal ze inmaken! Ik ga leren ...”
Ik keek haar tevreden na en stak nog een dadel in mijn mond. Het gevoel dat nu door haar lichaam stroomde, kende ik maar al te goed. Bonne chance, Lou. Ik weet dat je het kan.

Reacties: