FanFic.nl

Obscurus

-Amor-

“Ze is zo lief, Iudith, zo lief.”
Jean keek dromerig in de verte. Een week was verstreken en je kon goed zien dat de liefde hem goed te pakken had gekregen. En dat terwijl het het begin van de herfst was. De zomer was nu definitief achter ons met het aanbreken van de maand september. Binnenkort zou de dag van de heilige Lambertus gevierd worden. Deze dag zou samen vallen met het Herfstfeest waarmee we onze dank lieten zien voor de laatste oogst. Ik had al zin in de gezelligheid die er altijd was rond de herfstvuren. Misschien kon Jean Hedwige daar wel mee naar toe nemen. Als haar ouders haar tenminste zouden laten gaan. Dat was het grootste nadeel als adellijk meisje. Je kende niet de vrijheid waar wij van genoten.
“Nog steeds is ze gesluierd naar met toe gekomen maar deze keer had ze geen chaperonne aan haar zijde. Ze was alleen. Dat betekende dus dat ze stiekem het landhuis was ontglipt en naar mij was geslopen. Betekent dat niet dat ze iets voor me overheeft?”
Jean keek me zo smekend aan dat ik om eerlijk te zijn geen andere optie kon bedenken dan hem zijn gelijk te geven.
“We liepen samen het dorp uit en ik zorgde ervoor dat niemand ons zag. Als onze geheime afspraakjes namelijk vrijkomen voordat wij ons chantagemateriaal paraat hebben, zal ons plan mislukken. Oh zusje lief, als je een wist, hoe hevig mijn hart in mijn keel bonkte.
Maar Hedwige, de schat, zag dat ik gespannen was en je raad nooit wat ze toen deed!”
Hij gaf me nog geeneens tijd om zelf erover na te denken want hij was te opgewonden om het binnen te houden.
“Ze pakte mijn hand vast! Hedwige, dat brave, adellijke meisje nam de eerste stap en raakte me aan. Wat een heerlijk zachte handen heeft zij.”
Hij streek zijn eigen hand dromerig langs zijn gezicht.
“Ze glimlachte als een kleine engel naar mij en als ik niet te veel in haar flonkerende ogen verzonken zou zijn geweest, dan zou ik zweren dat de hemel een stukje openging.”
Ik schaterde het uit.
“Nou Jean, je wordt nog poëtisch op je oude dag. Je zou een ridderroman moeten schrijven. Je hebt talent!”
Hij stak zijn tong naar me uit.
“Ja, lach maar, het is niet mijn schuld. De liefde krult alle woorden mooi.”
Nu hield ik het echt niet meer. Ik denk dat ik te nuchter was geworden van het teveel omgaan met jongemannen, maar mijn vrouwenhart smolt niet bij het horen van zoveel zoetigheid. Integendeel.
“Iudith. Houd je gemak! Straks wordt maman weer wakker en daarenboven, ik heb advies van een vrouw nodig.”
“Het is waar, ik beken, ik ben een vrouw.”
Mijn broer keek me verongelijkt aan.
“Excusez-moi, ik zal me gedragen. Vraag wat je op je hart hebt.”
“Hedwige en ik slenterde dus nog een stukje verder. We sloegen het bospad in, nog steeds hand in hand. Ik was gekalmeerd door haar aanraking, door haar aanwezigheid maar nog steeds bleef ik een beetje op mijn hoede. Ik maakte een grapje om onszelf te kunnen ontspannen maar volgens mij snapte ze niet precies wat ik bedoelde. En toch lachte ze. Voor mij, geloof ik. Dat is toch lief! Later viel er een bloem die ze geplukt had in het gras en toen ze bukte om het op te rapen, raakte er een lok haar onder haar sluier los. Die blonde, lichtgolvende lok straalde van de jonge schoonheid en leek te blozen omdat hij zich schaamde omdat hij nog nooit het zonlicht had aangeraakt.”
Ik rolde met mijn ogen. Jean merkte het niet.
“Ze giechelde betrapt en streek hem snel weer achter de groene stof van haar sluier. Maar voor mij was het genoeg om weer dagen door te komen. Ik vind haar echt leuk, Iudith. Op een speciale manier. En.. maman had een plan voor het grootste obstakel. Mijn vraag is dus: zal ik het wagen?”
Ik trok een wenkbrauw op. Moest hij dit wel doen? Ze zou zijn hart kunnen breken en anders wel haar vader met al zijn titels. Maar aan de andere kant: wat had hij eigenlijk te verliezen? Deze zaak was net zo min als die van Lou de mijne. Mamans plan hád een kans van slagen en het zou zo goed uitkomen voor ons gezin om zo’n hoge pief bij de familie te betrekken. Diep van binnen was ik eigenlijk al om.
“Weet je het zeker?”
Hij knikte opgewonden. Sinds vader was vertrokken had ik hem nog nooit zo blij gezien.
“Waag het.”

Reacties: