FanFic.nl

Nightmare

† Dark horse Manor

Het woud omarmde me en ik staarde afwezig voor me uit.
Mijn vingers sloten zich om het vertrouwde, gehavende schetsboek en ik tuurde naar het landhuis. Het heette Dark horse Manor.
Een plek die in eerste instantie verlaten leek maar het niet echt was.
Volgens mijn oudtantes, Anna en Violet leefde de duivel hem zelve er.
Er bestonden vele versies van het verhaal en de waarheid lag verborgen onder een puinhoop van leugens.
Dores was vastgeroest in haar gebruiken en Dark horse Manor was daar één van. Kinderen probeerden wel vaker om het landhuis te bereiken, maar om een of andere reden lukte het hen nooit.
Ik zuchtte en stopte met tekenen. Een zacht gezang spon zich in mijn hoofd en ik haalde moeizaam adem. Zo ging het elke avond, alsof het huis me naar zich toe lokte.
Ik wreef in mijn ogen en trok de capuchon over mijn hoofd.
Het miezerde inmiddels en als ik niet voor het avondeten in de woonkamer verscheen, zwaaide er wat.
Ik woonde samen met mijn moeder en oudtantes langs route B862, de weg die ons als enige verbond met de buitenwereld.
Ik keek een laatste keer achterom een verstijfde.
Een zacht gouden licht brandde als vuur in een van de dakramen uit Dark horse Manor. Ik knipperde en zag een fijn gestalte voor het raam staan.
Mijn adem stokte en ik had kunnen zweren dat twee ogen op mij gericht waren. Ondanks ik te ver weg stond om echt gezien te kunnen worden.
Mijn hart haperde van spanning terwijl het silhouet duidelijker werd en er een hand tegen het raam drukte, alsof iemand me riep.
Ik draaide me om en verdween tussen de reusachtige sparren. Terwijl ik het schetsboek tegen mijn borst drukte en begon te rennen.



‘Ik ben thuis!’ riep ik vanuit de hal. De zoete geur van gepofte aardappelen en de saus waarop mijn oudtantes dol waren kwam me tegemoet. Ik opende de deur en Maerwynn sloeg haar armen lachend om me heen.
‘Maerwy, wat doe jij hier?’ lachte ik en ze keek me glunderend aan.
‘Mijn moeder wilde haar beroemde appelcake brengen en ik kwam even langs.’ Vera zwaaide naar me vanaf de keukentafel terwijl mijn moeder haar thee bijschonk.
‘Fijn om jou te zien, Blake,’ zei ze en mijn moeder keek me achterdochtig aan. Ze haatte het als ik alleen het woud introk, het herinnerde haar aan mijn vader. Mijn vader had zelfmoord gepleegd toen ik slechts negen was. Niemand wist waarom en het was samen met Dark horse Manor één van de meest gegeerde onderwerpen van Dores. Maerwy trok me mee naar de keukentafel en ik zakte naast haar neer. Ze had lichtroze bloemen in haar haren gevlochten en ze schepte wat aardappelen op.
‘Heb je een leuke dag gehad, Blake?’ vroeg Violet en ze keek me glimlachend aan. Violet had me altijd aangemoedigd in alles wat ik deed, zelfs als ik het woud introk. Ze hing vaak mijn tekeningen aan haar prikbord in de slaapkamer. Ik knikte en voelde mijn hart hevig kloppen terwijl de herinnering aan het silhouet op mijn netvlies brandde.
‘Gaat het wel, jongen?’ vroeg Anna en ze keek me bezorgd aan, ze merkte ook altijd alles op. Ik lachte gespannen.
‘Ik vrees dat ik morgen maar binnen blijf, tante. Het was erg koud en ik voel me niet zo lekker.’ Mijn moeder gaf me een tik tegen mijn hoofd en Maerwy grinnikte.
‘Lieg niet aan tafel, Blake Guardionn.’ zei ze en ze keek me streng aan. Ik boog me gegeneerd over het porseleinen bord die ze had vol geschept.
‘Zullen we morgen anders even naar Alex gaan, Blake? Ze komt maandag opnieuw naar Chester High.’ Maerwy was zowat de enige persoon die echt omkeek naar anderen. Ze zag de goede kant van iedereen. Hoewel ze er heilig van overtuigd was dat ze ook slecht konden worden en dan hadden we het vooral over Eleanora en Avril. Avril zat bij ons op school en was de hartsvriendin van Eleanora. Zei was de zelfzekere flirtkoningin van Dores, gelukkig zat ze niet meer op Chester High. Die de naam had te danken aan zijn stichter, Chester Dawson. Ik twijfelde, ik wilde opnieuw het woud gaan verkennen maar mijn moeder bracht daar verandering in.
‘Natuurlijk gaat hij mee, het zal je goed doen om even onder de mensen te komen.’ Ik wierp een venijnige blik naar mijn moeder en haar ogen schoten vuur.
‘Goed dan,’ mompelde ik en schoof mijn bord aan de kant, ik had geen trek meer. Ik haatte Alexandra Devon absoluut niet, alleen kende ik haar amper. Dus wat had ik daar te zoeken? Buiten het fijt dat haar moeder Edith de enig goed draaiend restaurant “The Dores Inn” runde. ‘Ga je even mee?’ vroeg ik voor ik de gang in verdween. Maerwy knikte en ze stond op. Een lach overtrok mijn gezicht toen ze mij wankelend op haar hoge, blauwe hakken volgde. Ze prikte me tussen mijn ribben en we liepen de smalle withouten trap op.
‘Ongelofelijk.’ Grijnsde ik en schudde mijn hoofd. Maerwy had een voorliefde voor hoge hakken, maar ze kon er amper op lopen. Niet dat ze dat niet wist, want ze droeg er nooit voor school.
‘Wat is er?’ Haar stem klonk even bezorgd als die van Anna had gedaan.
Ik zakte neer op het donkerhouten bed en gaf haar het schetsboek.
‘Ik ben weer naar de rand van Black horse Manor gegaan,’ zei ik en ze keek me ongelovig aan. Mijn wangen kleurden rood van schaamte.
‘Blake..’ Begon ze ongemakkelijk en ze zakte naast me neer. Het werd stil en de eerste regendruppels gleden over het raam die uitkeek op de straatkant.
‘Heb je nog iets gehoord?’ Ze probeerde onverschillig te klinken, maar ik wist dat ze nieuwsgierig was. Maerwy was mijn beste vriendin omdat we dezelfde interesses deelden. Hoewel haar passie voor cryptogrammen en Sherlock Holmes iets verder gingen dan die van mij. Ik haalde diep adem en keek haar indringend aan. Haar groene ogen stonden onderzoekend en ik zocht naar woorden, woorden die ik niet kon vinden.
‘Het lokte me,’ zei ik schor en ze legde haar hand geruststellend op mijn schouder.
‘We vinden wel wat het betekend, Blake. Ik wilde morgen naar de bibliotheek gaan, misschien vinden we daar iets over Black horse Manor,’ zei ze zacht en ik fronste.
‘Jij wilde toch naar Alex gaan?’ vroeg ik en ze schudde glimlachend haar hoofd.
‘Ik wilde alleen maar dat ze dat dachten.’

Reacties: