FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 19 (109-121)

HANNIBAL
Toen de rest eenmaal terugkeerde in de villa, nam ik Face even apart en kwam meteen to the point.
"Face, concentreer je op de missie of ga met Lesley en de kleine terug naar huis," zei ik terwijl ik hem strak aankeek.
Hij keek me verbaasd aan.
"Denk er maar eens goed over na," zei ik terwijl ik geïrriteerd terugliep naar de kelder.
Ook Peter keek me verbaasd aan.
"Zorg ervoor dat Troy en zijn aanhangers niet ontsnappen, anders kunnen we weer opnieuw beginnen. Waar is de kaart die Moody je had gegeven trouwens?" vroeg ik.
Hij gaf de kaart direct en ik liep ermee naar Moody toe. Blijkbaar hadden ze in de gaten dat ik aardig geïrriteerd was door al die onnodige bezoekjes aan het ziekenhuis. Ook Moody nam ik even apart.
"Waar heb je die kaart gevonden?"
Hij vertelde me dat hij die bij een villa had gevonden die er aardig dichtgespijkerd uitzag en over de hoeveelheid kleding die er aanwezig was. Ik liep weer terug naar de ruimte waar Troy nog altijd vast zat. Gewapend met een pistool in mijn handen haalde ik de prop uit zijn mond.
"Waar worden die familieleden gevangen gehouden?" vroeg ik.
Hij zweeg zoals gewoonlijk en begon te lachen om mijn vraag.
"Ik wil je niet bang maken hoor, maar we hebben al twee van je aanhangers gepakt," zei ik om hem uit te dagen.
Als hij iets wil zeggen geef ik hem een klap met mijn pistool en duw de prop weer in zijn mond.
"Blijf bij hem en laat die andere twee niet ontsnappen, dan ga ik eens een kijkje nemen in die villa met Moody," zei ik.
Audrey liep meteen achter me aan. Ik draaide me om en keek haar aan.
"Blijf jij hier, dan ga ik met Moody een kijkje nemen," zei ik nogmaals.
Ze schudde haar hoofd en keek me strak aan. Ik begon te lachen en keek naar Moody. Hij schoot ook in de lach maar ik keek met een strakke blik naar Audrey.
"Ga nou niet zo eigenwijs als mij worden, naar de kelder jij, voordat er mensen gewond raken," zei ik nu serieus.
Uiteindelijk liep ze maar naar de kelder terug. Ik keek haar na.
"Pittige tante," zei ik tegen mezelf.
Als we bij de villa aankomen, vertelt Moody me dat hij alles al had nagekeken.
"Begeleid me naar die ruimte waar je die plattegrond vond," zei ik tegen hem.
Ik bekeek de kaart en hield hem in verschillende posities. Het was erg moeilijk om te lezen omdat ik niets herkende. Er stond heel weinig informatie op de kaart waar ik iets mee kon, alleen dat ene woord, prison, zette me aan het denken. We liepen naar de villa en Moody liet de ruimte met het enorme bureau zien. Hij wees naar de muur waar hij de plattegrond had gevonden. Ik keek om me heen en scheen in alle hoeken met de zaklamp, tot ik dacht iets te horen.
"Stil eens," zei ik zachtjes.
We stonden stil en bewogen niet. Nu wist ik het zeker, er moest een kamer zijn die naar een kruip-ruimte moest leiden. Ik liep wat rond in de kamer tot ik op een paar wankele planken stapte. Met een tweetal harde sprongen begaven die het en viel ik naar beneden. Ik kwam hard op de grond terecht.
"Niet een bepaalde zachte landing," zei ik.
Moody stond verbaasd te kijken toen ik opstond en om me heen keek in de hoop iets te vinden, maar het was erg donker. Ik had mijn zaklamp bij me en scheen in de ruimte. Er stonden erg veel cellen, maar mijn oog viel op de deur aan de linkerkant.
"Blijf boven," zei ik tegen Moody terwijl ik naar die deur liep.
Als ik hem openmaak, zie ik een grote trap en loop met getrokken wapen naar boven. Eenmaal boven ben ik weer in de villa en loop weer doodleuk naar Moody.
"Dit is een versnelde manier om naar beneden te geraken," zei ik.
We sprongen nu beide de ruimte in met de zaklampen. Links was alleen de deur te zien, dus we besloten de rechterkant te gaan bekijken. Als we eenmaal dichterbij komen, zien we allemaal cellen. We keken elkaar even aan en slikten. We troffen helaas geen mensen aan, maar ik zag wel een briefje uit een stapel kleding steken. Ik las het en dit gehele gebeuren begon me nu al wat duidelijker te worden. Daarna pakte ik de kaart er nog eens bij en dacht diep na. Nu wist ik het zeker. Ik keek Moody aan en zuchtte.
"Dit was de schuilplaats voor ze verder werden vervoerd naar het oerwoud zoals hier in de brief staat.
Ze moeten kort geleden zijn vertrokken, maar hoe vertrek je ongezien uit deze wijk?" vroeg ik me af.
Tijd om daarover na te denken hadden we niet, want ik hoorde opeens een raar getik. Een tijdbom.
"BOM!!" schreeuwde ik terwijl we meteen naar boven renden.
Als we de villa uitrennen, zie ik een auto met hoge snelheid wegrijden en worden we ook nog eens beschoten. Als ik op de wagen wil schieten, ontploft de villa. Door de kracht van de explosie werd ik naar de weg geblazen. Als ik opsta kijk ik naar de krater en Moody die zich was rotgeschrokken.
"Ben je in orde?" vroeg ik.
Hij knikte maar was wel buiten adem door de klap.
"Dit maken wij nou met elke opdracht mee," zei ik heel droog, maar tegelijkertijd hoopte ik wel dat we alles hadden doorzocht en er geen doden waren gevallen.

FACE
"Wij hebben ervaring in oerwouden, we hebben in Vietnam gevochten. Allemaal kogels die rond je oren vliegen, vele helikopters die bommen gooien, bunkers en natuurlijk je vrienden. Echt een rare tijd was dat, vol onzekerheid of je het wel zou overleven."
Moody vindt het al een hele opluchting dat er tenminste een paar mensen verstand hebben van het oerwoud en ook vindt hij dat we naar Hannibal, Giovanni en Eduardo terug moeten gaan. Ik kijk Moody verwijtend aan, maar breng dan toch de kleine naar de kinderafdeling. Nog één keer geef ik hem een aai over zijn bol en loop dan weer naar de anderen toe.
"Nou, zullen we dan maar gaan?" stelt Peter voor.
Moody knikt en we stappen allemaal weer in de auto. Als we terugkeren in de villa neemt Hannibal me even apart.
"Face, concentreer je op de missie of ga met Lesley en de kleine terug naar huis," zei hij.
Wat?!? Wat voor een opmerking is dat nou weer?!
"Ja, ik ga wel naar huis! Je hebt ook altijd wat te zeuren! Wat ik doe is nooit goed! Ik ben weg hier! Ik pak het volgende vliegtuig wel naar huis!"
Daarna loop ik naar buiten en ga even op de stoep zitten. Stomme Hannibal ook!

TROY
Daar kwam Hannibal. Gewapend met een pistool in zijn handen haalde hij de prop uit mijn mond.
"Waar worden de familieleden gevangen gehouden?" vraagt hij.
Ik zweeg zoals gewoonlijk en begon te lachen.
"Ik wil je niet bang maken hoor, maar we hebben al twee van je aanhangers gepakt.”
Alsof ik niet meer dan twee echte aanhangers heb! Als ik iets wil zeggen mept ie me met zijn pistool en duwt snel de prop weer in mijn mond.

SHERIFF
Face gaat de baby naar het ziekenhuis brengen. Moody en Murdock gaan met hem mee. Op zich wel een goed idee, maar we moeten hier ook wel voldoende mensen houden. Hannibal probeert nog even Troy te verhoren, maar hij laat weinig los. Als hij hoort dat een paar vaste medewerkers zijn gevangen genomen door B.A. wordt ie kwaad en wil een keel opzetten. Blijkbaar zit Hannibal daar niet op te wachten en slaat hem knock out.
"Zullen we elkaar eens aflossen? Ik bedoel, dat we van posities wisselen om alert te blijven? Ik wil eens even m'n benen strekken en naar de buitenlucht, Hannibal," stel ik voor.
Hij knikt en ik loop naar boven. Eerst maak ik een rondje langs alle groepjes bewakers en vraag waar ik iemand kan aflossen.
In de schuur ligt Palermo in zijn ondergoed vastgebonden. Hij is blijkbaar wakker geworden en heeft herrie willen maken, want hij heeft een prop in zijn mond. Ik stel de bewakers voor om hem uit het zicht te verstoppen, want als er ongewenste personen onverwacht binnenkomen, dan moeten ze niet hem als eerste zien liggen. Ik blijf even bij hem wacht houden, zodat de bewakers een betere plek kunnen vinden. Er staat een oude metalen kast in een hoek, helemaal grijs van het stof en tussen de spinnenwebben, maar ze trekken hem toch uit de hoek en leggen hem op zijn kant, netjes tegen de muur, zodat het lijkt of de kast daar al jaren ligt. Als er wat verschimmelde troep is uitgehaald, leggen de bewakers Palermo in de kast. Als we eventueel weg moeten, kan de deur dicht gedaan worden. Dan loop ik verder naar de mannen aan de achterkant van de villa. Ik los ze af, zodat ze even een rondje kunnen lopen en met de anderen kunnen overleggen. Na een half uurtje of zo komen Face, Murdock en Moody al terug. Ik hoor ze tenminste praten.

AUDREY
Hannibal is niet erg in zijn hum. Sinds Face, Murdock en Moody vertrokken kijkt ie behoorlijk chagrijnig. Volgens mij gaan we met zijn allen een preek krijgen of zo. Het verhoor van Troy wil ook niet erg vlotten en als hij wil gaan schreeuwen maakt Hannibal korte metten met hem.
M'n vader gaat naar buiten, nu ben ik eindelijk even alleen met Hannibal, tenminste... als je Troy niet meerekent.
"Wat doen we met die nep-Palermo?" vraag ik.
Hij werpt er een blik op en zegt dat ie wel weg kan.
"Mag ik...?"
"Ja, breng maar naar boven en kijk even naar Miguel," antwoordt hij, want hij weet blijkbaar wat ik wilde vragen.
Ik pak de mummie van lakens, vuilniszakken en kleding op en breng 'm naar boven. De kleding geef ik aan de bewakers voor de deur, die zullen ze straks wel naar Palermo brengen. De rest gooi ik weg. Miguel ligt vastgebonden in de keuken, hij is nog niet bij gekomen van de klap van B.A.
Eduardo zit op het aanrechtblok de wacht bij hem te houden, nog steeds met het jurkje in zijn handen. Hij kijkt even op als ik binnenkom maar zwijgt. De man voelt zich dieptriest en ik leg even een hand op zijn arm voor ik weer de keuken uitloop. Ik durf niet te zeggen dat alles goed komt, want ik heb geen flauw idee wat Troy met al die mensen heeft gedaan.
Nu ik toch even m'n benen kan strekken, loop ik een rondje door het huis. Als er hier niet zulke vervelende dingen zouden gebeuren, dan zou ik hier wel willen wonen. Ik droom even weg en zie Hannibal en mij al knus op een bank zitten.
"Maar dan moet ie niet zo chagrijnig doen!" mompel ik voor me uit.
Een geluid haalt me uit m'n dromen. Face, Murdock en Moody komen weer binnen en ik volg ze de kelder in. Ik wil niets missen van hun belevenissen en misschien hebben ze wel nieuws. Moody vraagt waar Eduardo is. Ik zeg dat ik hem wel zal halen. Eduardo komt gelaten van de aanrecht af en loopt, of liever slentert, met mij mee terug naar de kelder. De man is verlamd van bange zorgen.

HANNIBAL
Moody en ik stonden weer en we keken elkaar aan.
"Dat scheelde weinig," zei ik.
Mijn kleding zat helemaal onder het stof van de explosie en mijn oren deden pijn van de explosie. Dat we ook nog eens werden beschoten, maakte mij razend. We liepen samen terug naar de villa.
Ik wees een groepje bewakers aan om Troy en zijn aanhangers te bewaken.
"Audrey, neem de leiding maar over," zei ik.
Ze keek me verbaasd aan toen ik naar een andere ruimte liep. Ik nam Murdock, BA, Frank, Peter, Giovanni, Moody en Face even apart in een ruimte waar we even konden overleggen. De kaart had ik in mijn handen en die vouwde ik uit op de tafel. Ik keek ze aan.
"De villa die Moody had gevonden na Troys aanwijzing heeft ons op het goede spoor gebracht. Alleen troffen we daar geen mensen aan, maar vonden we deze brief," zei ik.
Ik legde hem op de tafel neer. Ik wachtte tot iemand de brief zou lezen, maar iedereen bleef mij aankijken.
"Troy zijn mannen zijn gevlucht naar een oerwoud. Alleen deze brief hebben we kunnen redden omdat er een tijdbom in de ruimte lag met nog tien seconden op de teller. We waren nog maar net buiten of een paar idioten in een auto beschoten ons. Daarna ontplofte de villa".
Ik was nu knap chagrijnig.
"Heeft iemand aanwijzingen over ‘n oerwoud of heb je er een bewaker over horen spreken?" vroeg ik. Het bleef een tijdje stil, tot ik de stilte verbrak.
"Oké, einde overleg, neem de posities maar weer in," zei ik terwijl ik naar buiten liep en een sigaar opstak om rustig te worden.
Eenmaal buiten zag ik een paar meter verderop een bankje en ging daar zitten om bij te komen. In de tussentijd bedacht ik een plan, voor het geval we in moeilijkheden zouden komen.

MOODY
Nog voor ik Eduardo kan spreken, roept Hannibal ons een kamer in voor een bespreking. Hij beveelt Audrey om de leiding over de bewaking van Troy over te nemen. Ik zie nog net hoe zij naar hem kijkt, het lijkt wel of ze hem aanbidt! Zou Audrey op deze grijze man verliefd zijn? Een man die ongeveer net zo oud is als haar vader? Sinds ik haar in het hotel ontmoette, is ze niet meer uit mijn gedachten geweest, daarom doet het me zeer om haar nu zo naar Hannibal te zien kijken.
Van de bespreking worden we niet veel wijzer. Er zit niets anders op dan naar aanwijzingen te blijven zoeken, onze gevangenen niet kwijt te raken en zo veel mogelijk van Troy z'n aanhangers uit te schakelen. Jammer dat we de schutters bij het ontplofte huis niet hebben gezien, maar dat zullen er vast wel zijn geweest.
Na de bespreking zoek ik alsnog Eduardo op en zet hem op een stoel. De man zit er als een zoutzak bij, hij wordt verteerd door zorgen.
"Eduardo, ik heb nieuws voor je," begin ik voorzichtig.
Hij kijkt me met matte ogen aan waarin ik angst lees voor het ergste.
"In het ziekenhuis heb ik een gewond meisje gevonden. Het is je dochtertje."
Eduardo veert op.
"Meen je dat?" vraagt hij ongelovig. "Hoe erg gewond is ze? Ze leeft toch nog wel? Hoe is het met haar?"
De tranen lopen over zijn wangen.
"Ze heeft allerlei snijwonden, maar ze maakt het goed. Ze wordt goed verzorgd," vertel ik hem.
"Ik wil naar haar toe."
Eduardo zit nog steeds, huilt nog steeds, maar zijn ogen staan helderder dan daarnet.
"Kom, dan gaan we bespreken hoe we dat gaan doen."
Samen lopen we naar Hannibal die op een bankje een sigaar rookt. Ik vertel hem het nieuws over Eduardo's dochtertje en wat zij me in het ziekenhuis wist te vertellen. Helaas was dat niet veel meer dan dat de familieleden geblinddoekt in een vrachtwagen waren vervoerd, nadat ze in het huis van Miguel hadden vastgezeten.
"Jammer, dat we niet meer tijd hadden om in dat huis rond te snuffelen, ik denk dat we toch wel ergens meer aanwijzingen hadden kunnen vinden," spreek ik m'n teleurstelling uit.
Hannibal heeft zijn buik vol van ziekenhuisbezoekjes van die en gene, waardoor telkens zijn team onvolledig is en dat begrijp ik. Hij kijkt Eduardo serieus aan, waarbij ik hem zie denken over hoe dit nu weer op te lossen.
"Ik ben echt heel blij voor je dat je dochter terecht is. Ga haar maar opzoeken en ga voor haar zorgen. Ik vond het dapper van je om uit Troy's gelederen te stappen en je aan te sluiten bij ons. Maar nu heeft je kind je nodig, dus neem afscheid en ga doen wat je moet doen."
Hannibal staat op, legt zijn hand op Eduardo's schouder en schudt hem plechtig zijn hand. Ik neem Eduardo mee terug naar binnen en zorg ervoor dat iedereen om de beurt afscheid van hem kan nemen, maar wel buiten beeld en gehoor van Troy en Miguel. Zij hoeven niet te weten dat wij nu met één man minder moeten vechten. En wat zij zeker niet mogen weten, is dat er een kind heeft weten te ontsnappen en dat Eduardo nu voor haar gaat zorgen.

AUDREY
Ik ben blij dat de mannen weer terug zijn, nu kunnen we tenminste weer eens wat gaan doen. Ik weet zeker dat Hannibal weer een goed plan zal hebben en hoop dat ik mee mag doen. Verontwaardigd hoor ik aan hoe Hannibal de mannen bij elkaar roept en mij overslaat. Als iedereen met hem mee gaat naar een kamer, draait hij zich nog even om en zegt dat ik de leiding over de bewaking op me mag nemen. Dat had ik niet verwacht en ik werp hem een dankbare blik toe. Met m'n wapen in m'n handen neem ik een strategische plek in, zodat ik Troy goed zie en ook de uitgang in de gaten kan houden. Ik voel me er nu echt bij horen, ook al sta ik hier in m'n eentje wacht te houden.
Op een moment komt Moody me aflossen. Hij geeft geen uitleg, omdat Troy hier zit, maar zegt dat ik naar Eduardo toe moet gaan. Hij vertelt dat Moody in het ziekenhuis zijn dochtertje heeft gevonden en dat Hannibal hem nu laat gaan om voor haar te zorgen. Volgens mij is dat ook het beste voor deze man, want ik zag hem in die verdrietige toestand niet echt meer vechten. Dat had alleen maar gevaar opgeleverd. Ik wens hem alle goeds toe en omhels hem als ik hem gedag zeg.
"Zorg goed voor je meisje, maar ook goed voor jezelf. Als alles achter de rug is, zoeken we je op, hoor!" beloof ik hem.
"Dat zou mooi zijn, Audrey, maar ik weet niet precies waar we veilig zijn, dus ik weet niet waar we over een tijdje zijn," antwoordt Eduardo.
"Als je een bericht voor ons hebt, kun je dat bij de Amerikaanse ambassade doorgeven. Lydia en de kinderen zijn daar ook nog, dus daar komen we zeker terug."
Dat gaat hij zeker doen, zegt hij.
Ik ga terug naar Moody, die nog anderen gaat aflossen. Als hij bijna op de trap staat, draait hij zich om en vraagt wat ik toch in Hannibal zie.
“Dus toch!” schiet er door mij heen. “Moody heeft een oogje op me.”
Ik merk dat het mij niet koud laat dat hij jaloers is op Hannibal. Verdorie, sta ik weer te blozen!

B.A.
Nadat Hannibal en Moody hun belevenissen bij het oude huis hebben verteld, blijf ik over die bom nadenken. Het zou mij niet verbazen als die tijdbom gekoppeld is geweest aan dat luik of een deur naar die kelder met al die cellen. Dat wil zeggen dat als er iemand die ruimte betrad, het aftelmecha-nisme werd geactiveerd. Ik kijk hen eens aan en ben blij dat ze de explosie hebben overleefd.
Een poosje later wordt ik door Moody geroepen om afscheid te nemen van Eduardo, omdat hij voor zijn dochter gaat zorgen en bij ons weggaat.
"Hé, Eduardo, daar doe je goed aan. Hoe ga je naar het ziekenhuis?"
Hij wil lopend gaan, maar dat vind ik te gevaarlijk. Aan één van de bewakers die buiten staan vraag ik of iemand hem met de auto weg wil brengen en dat gebeurt dan ook. De man die Eduardo wegbrengt, los ik zolang af.
Als hij terugkomt blijf ik een tijdje bij ze staan. Terwijl we staan te praten zie ik een auto voorbij rijden die ik volgens mij net ook al heb gezien, maar toen reed hij de andere kant op. Toch eens opletten. Een paar minuten later... Jawel hoor, daar heb je hem weer. Ik zet een stap naar voren om te zien wie er in de auto zit en dan kruisen onze blikken elkaar. Wie is dat? Zou dat de schutter zijn die Hannibal en Moody uit het huis zag komen toen dat de lucht in vloog? Ik loop het pad af en kijk de auto na, terwijl hij gas geeft en uit het zicht verdwijnt.
“Is deze locatie in het donker ook goed te beveiligen?” vraag ik me peinzend af. “Misschien komt hij na zonsondergang wel terug.”

HANNIBAL
Ik had mijn sigaar nog maar net op gerookt als ik een bewaker met Eduardo zie weggaan. We hadden nog uitgebreid afscheid van elkaar kunnen nemen, maar nu hadden we wel een man minder. Ik keek ze na toen ze in een auto stapten en wegreden. Daarna keek ik naar de villa die we hadden omgetoverd tot een basis.
Ik zuchtte en liep naar de krater van het ontplofte huis van Miguel, in de hoop dat ik daar nog een spoor kon vinden. Als ik eenmaal tussen het puin aan het zoeken ben, vind ik een aantal sieraden. Mijn blik viel op een gouden medaillon met daarin een foto van Giovanni en zijn gezin. Ik slikte even, schudde me hoofd en zocht verder naar andere aanwijzingen. Na een uur zoeken in het puin vond ik niks bijzonders meer en stopte de zoektocht. Ik klom naar boven en dacht aan die tijdbom.
"Zou het toeval zijn dat we de bom net ontdekten of zat er echt een mechanisme aan? Zo lang waren we toch niet in die kelder," dacht ik bij mezelf.
Ik begon mijn zoektocht nu in de struiken. Een paar honderd meter van de villa vond ik een draad die vervolgens naar een ontstekingsmechanisme leidde. Het was me nu duidelijk dat er opzet in het spel was en totaal geen toeval. Dit gehele gebeuren zette me aan het denken.
"Zouden ze in de gaten hebben dat we Troy en zijn aanhangers hebben gepakt?" dacht ik bij mezelf.
Ik liep terug naar het bankje waar ik net ook zat en stak nog een sigaar op. Ik bekeek het ontstekingsmechanisme eens goed ook al had ik er erg weinig verstand van.

FACE
Nog steeds was ik buiten en zat nog steeds voor de villa. Ik had het even helemaal gehad met Hannibal. Zou ik echt terug moeten gaan? Dan komt Murdock opeens uit de villa lopen en vraagt of ik met hem mee ga naar binnen want Hannibal wil even iets met ons overleggen. Ik ga toch maar mee.
Na een poosje wordt iedereen door Moody geroepen om afscheid te nemen van Eduardo. En hij mag wel naar zijn dochtertje toe?! En ik niet eens naar Lesley en mijn zoontje?!

PETER
Eduardo heeft besloten om voor zijn dochtertje te gaan zorgen en ik ben het volledig met hem eens. Het is mooi voor hem dat ie zijn dochtertje tenminste terug heeft. Face heeft geen zin om afscheid te nemen. Dat is ook best logisch als je ziet hoe Hannibal tegen hem doet. Hij pakt Face gewoon hard aan terwijl de man nu ook een gezin heeft, maar ja daar bemoei ik me verder maar niet mee.

MURDOCK
We zijn weer terug in de villa en alles lijkt normaal te zijn. Face en ik zitten gezellig op een bankje als Hannibal naar ons toe komt lopen. Hij neemt Face even apart. Ik hoor een paar woorden vallen en dan komt Face boos om de hoek gelopen.
"Wat is er......?" vraag ik, maar hij loopt gewoon door. "Oh, dat is leuk. Nu gaan we mij lekker negeren!" zeg ik geërgerd en loop naar binnen.
Ik loop Face achterna en ga naast hem op de stoep zitten.
"Wat ben jij in een goed humeur!" zeg ik sarcastisch tegen Face.
"Ja, doe maar weer alsof ik de enige ben. Je weet blijkbaar nog niet hoe Hannibal is," zegt Face en gaat staan.
Hij doet een paar stappen naar voren, draait zich om naar mij en zet een verschrikkelijk chagrijnig gezicht op.
"Zo, Face, concentreer je op de missie of ga met Lesley en de kleine terug naar huis!" zegt hij.
Ik barst in lachen uit.
"Maar dat zei Hannibal tegen mij! Dat is toch niet normaal meer!" zegt hij en loopt boos weg.
Ik ren hem achterna.
"Niet zo snel!" zeg ik lachend.
Ik ga hijgend naast hem lopen alsof ik de longen uit mijn lijf heb gelopen. We lopen samen naar binnen, maar dan horen we opeens een explosie. We schrikken ons het weet ik niet wat! Dan zien we Hannibal en Moody heel rustig naar de villa komen lopen.
"Naar binnen, nu!" zegt Hannibal bot.
"Zie je nou wel! Ik zei het toch!" zegt Face verontwaardigd.
We lopen samen naar binnen. We bespreken de zaken en gaan weer weg. Even later komt Eduardo naar buiten gelopen.
"Hey, wat is er?" vraag ik bezorgd als ik zijn betraande ogen zie.
"Ik kies voor mijn gezin, dat vind ik op dit moment belangrijker dan dit. Ik moet afscheid van jullie nemen," zegt hij en wil me een hand geven.
Ik weiger de hand en spring hem om zijn nek.
"Face is een beetje bedroefd, laat hem maar," fluister ik in zijn oor.
"Oh, dankjewel. Ook voor de leuke tijd!" zegt hij en de tranen staan in zijn ogen.
Ik pak hem vast en geef hem een hand. Hij loopt weg, hij heeft voorlopig wel geen schietpartijen meer. Dan komt Hannibal weer aangelopen en moeten we weer bij elkaar komen. Hij heeft een soort dingetje met draadjes bij zich. Wat is dat nou weer?

B.A.
Hannibal komt van z'n bankje af en roept het team bij elkaar. De plattegrond ligt weer op tafel en Hannibal laat een onderdeel van de bom zien. Hij wil weten wat het precies is.
"Die draad waarover je het zojuist had, heeft de bom en deze afstandsbediening met elkaar verbonden. Die draad is waarschijnlijk een eind weggeblazen van de plek waar ie oorspronkelijk lag. Maar het wil wel zeggen dat Miguel opdracht had om bij mogelijke ontdekking van de kelder de boel op te blazen om bewijzen te vernietigen. Het kan zijn dat er iemand van buitenaf het huis van Miguel in de gaten hield, maar het kan ook zijn dat Miguel zelf de afstandsbediening op scherp heeft gezet toen hij zijn huis verliet."
Ik zwijg even om de anderen de kans te geven alle informatie in zich op te nemen.
"Waar heb je dit onderdeel gevonden: tussen de puinhopen of een eind bij het huis vandaan?" wil ik eigenlijk wel weten.
Hannibal antwoordt dat hij dit ding een eind bij het huis vandaan vond. Dan klopt mijn vermoeden aardig en moeten we terdege rekening houden met slimme, doortrapte boeven die bijna overal aan denken. Het is niet bepaalde de gemakkelijkste missie waar we mee bezig zijn, zeg!

SHERIFF
We concentreren ons weer op de plattegrond. Dat er een ruimte is die als gevangenis wordt gebruikt staat buiten kijf, want er staat duidelijk PRISON geschreven.
"Er is ooit wel gevochten in Panama," peins ik hardop.
Iedereen kijkt me verbaasd aan.
"Misschien is dit wel een plattegrond van een bunker die in de oerwouden ligt," licht ik mijn vraag toe. "Aan het begin van de twintigste eeuw zijn er gevechten geweest rondom het aan te leggen Panamakanaal. Misschien heeft Troy een bunker uit die tijd in gevonden, in gebruik genomen en verbouwd. Dat is een mogelijkheid, toch?"
Er wordt rondom geknikt.
"Maar dan is het wel prettig als we weten in welke stukken oerwoud er precies gevochten is!" is de reactie van Hannibal.
"Misschien weet één van de bewakers meer over de oerwouden, laten we ze het gewoon allemaal vragen," stel ik voor.
Moody, Face, Murdock en ik spreken af wie welke bewakers gaan opzoeken en we spreken af om over een half uur weer bij elkaar te komen. Hannibal, Ritchie en Giovanni brengen Palermo naar binnen, anders moeten we vannacht twee gebouwen bewaken. B.A. gaat de villa aan de buitenkant inspecteren en kijken hoe we onze basis in het donker het beste kunnen bewaken.

HANNIBAL
BA vertelde een heel verhaal over dat ontstekingsmechanisme, maar halverwege haakte ik af. Ik bleef maar denken aan de ontplofte villa en schudde mijn hoofd. Na het overleg zetten we Palermo op een stoel. Ik ging achter ze staan en Audrey stond voor ze.
"Heeft Troy nog wat losgelaten?" vroeg ik aan haar.
Ze schudde haar hoofd waarna er iets gebeurde wat ik niet had verwacht. Palermo gaf een harde ruk aan de touwen en kwam zelfs los.
"What the....." zei ik geschrokken.
Hij haalde meteen naar mij uit maar ik weerde zijn slag af en draaide zijn arm om. Giovanni en Ritchie grepen meteen naar hun wapens en hielden Troy onder schot.
"Dat dacht ik niet gast, zitten jij en verroer je niet," zei ik kwaad.
Ik bond hem meteen weer vast. Als hij weer zit, kijkt hij kwaad naar mij en ik naar hem.
"Waar worden die families gevangen gehouden?" vroeg ik.
Toen ik het pistool tegen zijn voorhoofd zette keek hij me met een bange blik aan.
"Komt er nog wat van?"
Als ik wil schieten schreeuwt hij het woord oerwoud.
"Waar in het oerwoud?" vroeg ik hem nu.
Hij keek naar Troy en vervolgens weer naar mij.
"Waar?" zei ik nu kwaad.
Nu hield hij zijn mond weer. Ik was het zat en gaf hem een klap met me pistool. Audrey was zich rot geschrokken van de ontsnapping van Palermo, want ze zag helemaal bleek. Ik liep naar haar toe. "Gaat het wel?" vroeg ik aan haar.

AUDREY
Als buiten de schemering valt, wordt Palermo naar de villa gebracht en nog wel bij Troy in de kelder ook. Nu wordt mijn taak toch wel heel spannend. Hannibal komt Palermo ondervragen en ik hoop dat hij eens wat los zal laten. Hoe Hannibal ook dreigt, meer dan het woord oerwoud krijgt hij niet los en eigenlijk wisten we dat al, want het dochtertje van Eduardo had al zoiets gezegd. Weer niets opgeschoten!
Ineens weet Palermo zich te bevrijden uit zijn touwen en haalt uit naar Hannibal. Ik richt m'n wapen, maar kan niets doen omdat ze te dicht bij elkaar staan en ik ben absoluut nog geen ervaren schutter. Gelukkig weet Hannibal de aanval te pareren en zit Palermo binnen een minuut weer vast, maar ik sta nog met grote ogen en knikkende knieën met het wapen in m'n hand, als aan de grond genageld. Hannibal slaat Palermo bewusteloos en kijkt dan naar mij.
"Gaat het wel?" vraagt hij terwijl hij mijn gezicht bekijkt.
Ik knik, maar hij ziet gelukkig zelf dat dat niet waar is en loopt naar me toe. Hannibal pakt het wapen uit m'n handen en roept naar boven dat iemand moet komen aflossen. Moody komt naar beneden en ziet meteen dat er iets niet helemaal in orde is. Hij neemt eerst een bewakerspositie in en vraagt dan wat er is gebeurd, waardoor ik zo van streek ben.
"Hij," Hannibal gebaart met zijn hoofd naar Palermo, "wist z'n touwen los te maken en viel mij aan. That's all."
"Oké, zit ie weer goed vast?"
Moody checkt voor de zekerheid de touwen van beide gevangenen en blijft blikken naar mij werpen. Zo te zien vertrouwt hij het niet helemaal. Oh, wat een toestand. Ik wil gewoon met de mannen meedoen en me niet zo van streek laten maken door zo'n..zo'n... rotvent die probeert te ontsnappen! Maar die verhalen die over Palermo de ronde doen hebben er wel voor gezorgd dat ik eigenlijk bang ben voor hem. En nu sta ik hier trillend en onzeker tussen twee mannen die ik allebei aantrekkelijk vind, maar die me nu kunnen zien zoals ik eigenlijk helemaal niet gezien wil worden: de zwakke vrouw. Ik slik een keer en spreek mezelf van binnen streng toe: Audrey kom op, Palermo heeft jou niets gedaan, hij zit weer goed vast en je bent niet alleen hier! Dan zucht ik een keer diep en kom weer tot m'n positieven.
"Zo! Dat was dat. Wat kan ik doen nu Moody mij aflost?" vraag ik Hannibal, als de oude, eigenwijze Audrey zoals hij me kent.
Hannibal kijkt me verbaasd aan en aan de andere kant van de kelder staren al net zulke verbaasde ogen naar me. Ik glimlach even naar ze, pak het wapen weer terug uit Hannibals handen en klim de trap op. Ik heb honger.

SHERIFF
Op weg naar de bewakers buiten de villa, klinkt er plots lawaai in de kelder. Moody die er net langs loopt, blijft staan om te luisteren. Even later roept Hannibal om aflossing en daalt hij de trap af.
"Ik neem die van jou wel over!" roep ik hem achterna en loop de voordeur uit.
Ik vermoed dat de oudste mannen van Ritchies groep misschien het meeste zullen weten over de gevechten in Panama en waar die plaats hebben gevonden.
"Auw!" M'n been begint weer pijnlijk te worden. "Ja, stommeling die je er bent, je hebt ook bijna geen rust genomen sinds ze je verbonden hebben," zeg ik tegen mezelf.
Ik loop gewoon met iedereen mee te doen alsof ik een jonge vent ben.
"Hmm, soms voel ik me dat ook wel weer," mompel ik opgewekt voor me uit.
Een beetje voorzichtiger loop ik naar Giovanni en vraag wie de oudste is van de ex-bewakers. Hij moet daar even over nadenken.
"Ik denk dat Marcello (iemand van de groep van tien) de oudste is. Waarom?"
Ik leg hem dat uit en ga dan op zoek naar de bewuste persoon.
"Hallo, wie van jullie is Marcello?" vraag ik zacht als ik de muur achter de villa nader.
Een man met een kalend hoofd en een enorme snor kijkt om als hij zijn naam hoort noemen. Ik geef de man een hand en stel me nog even voor, omdat we nog geen persoonlijk contact hebben gehad.
Terwijl we samen op deze post blijven, vraag ik hem of hij nog iets weet te herinneren over de gevechten om het Panamakanaal en of hij de oerwouden van Panama kent.

B.A.
Met Ritchie, Rio en Arlando (dat is ook één van die groep van tien!) maak ik een rondje rondom de villa om te kijken hoe we het beste de villa kunnen bewaken als het donker is. De straat moet in de gaten gehouden worden. Aan de linkerkant van de villa staat een rij struiken op de scheiding van de percelen. Aan de achterkant staat een hoge muur als afscheiding met het achtergelegen landgoed en aan de rechterkant staat een hoge heg tussen de buren en 'onze' villa. Onder de struiken en de heg spannen we draden die ik aan een bewegingsmelder verbind. Er zijn twee personen nodig om de muur in de gaten te houden en ook nog eens twee mannen aan de straatkant. En binnen zijn er bewakers nodig om de gevangenen te bewaken. Kortom: we hebben ongeveer iedereen nodig.
Op die manier raken we allemaal uitgeput, omdat we niet aan rust toekomen! Daar moeten we wat aan doen.
"Ritchie, je hebt tien mannen kunnen regelen. Waren ze dat allemaal of ken je nog meer mensen die je zou kunnen optrommelen?"
"Ik ken nog een paar mannen die wel eens lopen te mopperen, maar ik weet niet precies aan welke kant ze staan. En ik weet ook niet waar Troy ze op dit moment aan het werk heeft gezet."
"Wordt het hotel nog steeds bewaakt?"
Ritchie knikt en begrijpt de hint.
"Wanneer kan ik gaan?"
"Nu. Meldt je bij Hannibal en vertel wat ik je gevraagd heb."
Ritchie knikt en verlaat zijn post aan de voorkant van de villa, die ik van hem overneem.

PETER
Murdock zit zoals gewoonlijk weer even niets te doen behalve dan met Billy spelen. Voor de rest staan we (het team, de sheriff, Audrey en ik) bijna allemaal op wacht. Face zit fluitend achter één van de bosjes en als er iemand voorbijkomt, gebaar ik dat hij even stil moet zijn. Iedereen is dat moment doodstil maar het blijkt maar een gewone voorbijganger te zijn. Weer begint Face te fluiten. Het is echt irritant!
Ik heb ondertussen trek gekregen en vraag aan Face of hij ook even een groter stuk van het terrein wil bewaken. Dat wil hij wel! Snel loop ik even naar binnen en kom al snel weer naar buiten want de boterham eet ik buiten even op omdat ik niet kan verwachten dat Face mijn stuk de hele tijd in de gaten kan houden.

FACE
Mijn maag rammelt van de honger maar Peter roept dat ik daar moet blijven zitten. Nou ja zeg! Wordt ie nog brutaal ook! Zelf een boterham halen en het dan mij verbieden?! Toch blijf ik maar zitten, want als er dan al wat gebeurt schuiven ze natuurlijk de schuld meteen op mij omdat ik er niet was. Even kijk ik naar Peter die nog lekker van zijn boterham zit te eten. B.A. komt nu ook voorbijlopen.
"Daar komt iemand aan," zeg ik tegen B.A..
De man komt recht op de villa afrijden en probeert het hek te rammen.

HANNIBAL
Ik keek Audrey aan toen ze knikte dat het wel ging. Ze zat met iets, maar met wat? Ik besloot er maar even geen aandacht aan te besteden en zag hoe Moody de touwen voor alle zekerheid nakeek.
"Wat kan ik nu doen?" vroeg Audrey aan me.
Ze pakte meteen het wapen uit mijn handen en glimlachte.
"Neem maar even een pauze en eet iets, dan roep ik je straks wel weer," zei ik.
Nu Moody bij me stond, sprak ik Troy nog maar eens aan.
"Heb jij nog ergens anders een basis staan?" vroeg ik hem.
Hij keek me vol verbazing aan terwijl ik de prop uit zijn mond haalde.
"Ergens in het oerwoud, maar waar… daar zul je nooit achterkomen," zei hij.
Ik begon te lachen en liet hem de kaart van de villa zien. Hij keek me bleek aan.
"Je eerste prison met de tijdbom hebben we al ontdekt," zei ik tegen hem.
Palermo kwam ook bij van de klap die ik hem had gegeven. Troy bleef naar de kaart staren. Hadden we iets over het hoofd gezien? Of probeerde hij me in de maling te nemen? Ik keek hem onder-zoekend aan tot ik boven lawaai hoorde en opkeek. De kaart stak ik terug in mijn broekzak.
"Amazonegebied," hoorde ik iemand roepen.
Ik draaide me om en keek ze aan.
"Wie zei dat?" vroeg ik.
Troy keek woest naar Palermo, alsof hij hem had verraden.
"Je hoorde me wel. Succes met zoeken, de tijdbom zal snel geplaatst worden bij die mensen".
"Waar in dat gebied kunnen we die mensen vinden?" vroeg ik.
"Er loopt een rivier door het gebied, daar in de buurt moet je zoeken," zei hij.
Troy schreeuwde dat Palermo zijn kop moest houden. Ik had geen zin in Troy zijn geschreeuw en duwde de prop weer in zijn mond.
"Moody bewaak ze goed, zorg dat ze niet ontsnappen," zei ik terwijl ik naar boven rende.
Ik keek om me heen en zag een auto tegen het hek aanrijden.
"Hey! Wat moet dat?" zei ik gewapend met me m16.
De auto scheurde meteen weg en ik keek de wagen verward na. Ik vertrouwde het helemaal niet meer. We moesten hier zo spoedig mogelijk vandaan. Ik liep naar de keuken waar Audrey zich zat te vervelen. Ze keek op toen ik aan kwam lopen. Ik pakte een atlas uit mijn tas, legde die op tafel en begon die door te bladeren. Toen ik een kaart van het gebied vond waar Palermo me over vertelde, keek ik vol verbazing naar de grootte.
"95000 vierkante kilometer?!" zei ik hardop.
We hadden een lange zoektocht voor de boeg en nog eens een race tegen de klok om die tijdbom onschadelijk te maken.

FACE
De auto reed gewoon weg en ik snapte er niets meer van. Even liep ik de weg op. Daar kwam de auto weer aangescheurd. Vlug spring ik opzij. Ik heb geluk want anders had de auto me geschept. Ik val in een greppel. Wat moet die vent toch?! Nu zijn ook de anderen in actie gekomen en beginnen te schieten op de auto die gewoon op ze inrijd. Zou hij dronken zijn?
Murdock springt bij me in de greppel en vraagt of alles goed gaat. Ik knik en zie dan de auto op ons afkomen. We duiken beide ineen en schrikken ons rot. Eerst valt er een hekje om en dat valt bovenop Murdock en mij. De auto komt aanrijden met een hoge snelheid en zakt er ook nog eens in waardoor we klem komen te zitten. We mankeren gelukkig niets maar nu moeten we een manier zien te vinden om hier uit te komen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de man met zijn pistool uit de auto komt en op de anderen schiet. Daarna loopt hij onze richting uit. De voetstappen komen steeds dichterbij. Murdock en ik doen net alsof we dood zijn. Even voelt hij aan onze polsen en zodra hij geen hartslag voelt, lijkt hij weg te gaan maar hij blijft staan. Murdock ziet dat Audrey achter hem staat en hem een pistool in zijn rug drukt.
"Ze hebben hem, Faceman," roept Murdock enthousiast.
De auto staat in brand.
"Ja, maar hoe komen wij hier weg?" vraag ik angstig.
Hannibal komt snel met een idee. Eerst wordt de auto geblust, dan trekt B.A. de auto een stuk achteruit en Murdock wordt er eerst onderweg gehaald door Hannibal. Daarna ik door Peter.

PETER
Met wat kleerscheuren en blauwe plekken komen Face en Murdock er gelukkig vanaf.
Dan schrik ik me rot. Het is Chris! Een ex-collega!
"Wat doe jij hier?!" roep ik tegen hem, "En waarom rijd je mijn vrienden aan?"
Hij vertelt over zijn zoon van vijftien die ook een gevangene is van Troy. Hij accepteert het aanbod om zich bij ons aan te sluiten.
"Mooi zo. Dan hebben we er weer iemand bij," zeg ik blij.
Chris loopt met me mee. We laten hem zien dat we Troy, Palermo en Miguel gevangen hebben genomen. Ze zijn gelukkig geblinddoekt en weten dus niet dat ook Chris is overgelopen.
Face en Murdock worden nog verzorgd door Audrey die het helemaal niet leuk vindt. Ze had liever nu even bij Hannibal geweest maar ja, je kunt ook niet alles. Murdock en Face hebben beide veel pijn en willen even uitrusten, maar Hannibal roept tegen hen dat ze ook mee moeten helpen om de rest van de echte aanhangers te verslaan.

SHERIFF
Marcello vertelt dat hij in zijn jonge jaren gids is geweest voor een reisorganisatie die oerwoud-excursies op het programma had staan. Het is jaren geleden dat hij in de jungle is geweest, maar hij kan navragen of de paden van weleer nog steeds in gebruik zijn. Over de gevechten weet hij niet veel, maar hij bevestigt mijn vermoeden dat er bunkers aan de rand van het onbegaanbare oerwoud zijn gebouwd. Op de plekken tot waar de mannen hun bouwmaterialen konden brengen. Ik vraag hem naar de naam van de gebieden hier in de buurt, aan deze kant van het Panamakanaal.
"De lokale bevolking noemt de rivier en het woud eromheen wel de kleine Amazone, omdat er langs de oevers ook van die mangrovebossen groeien en Indianengemeenschappen langs wonen."
"Bestaan er..."
Verder kom ik niet met m'n vraag. Aan de andere kant van de villa klinkt er een hoop lawaai: gebrul van een auto, geschreeuw, gierende banden en schoten. Geschrokken krabbelen we op van de grond en willen in eerste instantie alle drie wegrennen.
"Een van jullie moet hier blijven! Wie weet is het een afleidingsmanoeuvre!"
Marcello blijft in de tuin bij de muur en de andere man rent met me mee naar de poort. Als we halverwege de zijtuin zijn, klinkt er een harde knal, gerinkel en weer geschreeuw. Ineens schiet er een vlam omhoog uit de greppel. Al snel begrijp ik dat Face en Murdock zijn aangereden en onder de auto liggen. Er komt iemand met een brandblusser voorbij gerend, waarna de vlammen snel zijn gedoofd. Dan komt er iemand achter vandaan lopen met zijn handen in de lucht. Achter hem loopt mijn dochter die haar pistool in zijn rug duwt. B.A. trekt met nog een paar sterke mannen de auto van het omgevallen hek af, zodat Face en Murdock uit de greppel kunnen klimmen. Dat ze niet zwaar gewond of dood zijn mag een wonder heten. De chauffeur wordt onder handen genomen door Peter, die hem kent van een vorige baan of zo.
Zodra de rust is weergekeerd, controleer ik of de bewaking overal weer op sterkte is en loop dan naar binnen. Audrey verzorgt Face en Murdock, op wat schaafwonden en blauwe plekken na zijn ze er goed vanaf gekomen. Audrey staat er met een chagrijnig gezicht bij, dit is niet haar favoriete werk, waarschijnlijk heeft iemand haar deze schone taak opgedragen.
Op een tafel zie ik een atlas liggen, geopend op een bladzijde met de kaart van Brazilië. Ja, daar heb je ook een Amazonegebied. Waar zullen wij nu moeten zijn om al die mensen te bevrijden? Ik roep Hannibal erbij en vraag waarom de atlas precies hier open ligt. Hij neemt de sigaar uit zijn mond en zegt dat Palermo de naam Amazone liet vallen.
"Marcello deed dat ook, maar dan wel De kleine Amazone. Zo noemt de lokale bevolking het gebied rondom de rivier die blijkbaar overeenkomsten vertoont met zijn grote zus."
Hannibal en ik kijken elkaar aan.
“Welke Amazone moeten we nu echt hebben?”
"Denk jij dat Troy zoveel geld heeft om zoveel mensen naar zo'n ver land te verschepen, waar hij er geen controle meer over heeft? Nee, dat geloof ik niet. Ik denk dat Palermo ons op reis probeerde te laten gaan, zodat ze ons kwijt raken. Mijn gevoel zegt me dat die mensen allemaal nog in dit land zijn en misschien nog niet eens zo ver van ons vandaan als ze ons willen laten geloven."
Terwijl ik dit zeg komt het A-team om ons heen staan en reikt Audrey me een boterham aan.

MURDOCK
Ik ben eigenlijk nergens mee bezig. Een beetje met Billy aan het spelen, ik leer hem doodliggen. Dan zie ik Peter binnenkomen. Hij moest toch een deel van de tuin bewaken? En het lukt maar niet, om Billy te laten doodliggen. Ik loop naar buiten en zie daar een verdachte wagen heen en weer rijden. Ik zie Face zijn M16 grijpen en doe dat automatisch ook. Face loopt naar de poort en even later weer terug. Dan komt de wagen er weer als een gek aangereden. Face wordt geschept. Ik ren op hem af.
"Gaat het?" vraag ik terwijl ik hem overeind help.
Dan komt de wagen op ons ingereden.
"Kijk uit!" schreeuw ik tegen Face.
We duiken allebei ineen. Er valt een hekje op Face en mij waarna de wagen over ons heen rijdt. We zitten vast onder de auto, die ook nog eens in brand vliegt. Hannibal komt aangerend en bevrijd mij onder de auto vandaan.
"Thanks, Hannibal!" zeg ik.
Ik probeer Face te bevrijden. Peter komt me helpen. Face en ik lopen mank naar de villa. We gaan chagrijnig op de bank zitten. Audrey komt naar ons toe gelopen. Ze verzorgd ons, maar dat doet verschrikkelijk veel pijn. Ze ontsmet de wonden en dat prikt gigantisch. We zijn allebei doodop, maar Hannibal roept ons meteen weer voor een spoedvergadering.
"Ja, we komen al. Alleen nog even een uurtje slapen!" zeg ik sarcastisch en ga comfortabel liggen.
"Hierheen, sukkel!" schreeuwt B.A..
Als we zitten, komt Audrey aangelopen met een bord met boterhammen.
"Lekker!" zeg ik opgewonden.
We vallen allemaal aan en dan begint Hannibal met zijn verhaal.

HANNIBAL
Ik keek Frank aan toen hij kleine Amazone zei.
"We waren al die tijd in de buurt bij zijn eerste schuilplaats waar die mensen vast werden gehouden, maar die explodeerde".
Ik keek naar de atlas en moest aan de blik van Troy denken toen Palermo het woord Amazone losliet.
"Maar Palermo zei ook dat we rond de rivier moeten gaan zoeken, dat verklaart een hoop. Naar mijn mening moeten we het kleinere gebied hebben".
Ik keek Frank en de anderen aan.
"Klaar voor een avontuur in het oerwoud?" vroeg ik met een grijns.
Audrey keek me aan met een blik van: dit ga je niet menen hè?!
"We hebben een voorraad eten en drinken nodig. En wat doen we met Troy, Palermo en Miguel?
Je kan ze moeilijk aan de politie overhandigen, als er nog allemaal mannen rondlopen van Troy.
Ik denk dat het 't best is om hier op te splitsen. Één groep blijft hier om de boel te bewaken en de andere groep gaat het oerwoud in. We hebben genoeg man om hier te splitsen. Iemand anders nog suggesties?" vroeg ik.

FACE
Murdock en ik hadden geen suggesties, maar nog wel wat pijn. Het zit ons zoals gewoonlijk tegen, want wij moeten natuurlijk weer mee het oerwoud in! Met tegenzin pakken Murdock en ik wat spullen, zoals kleren en ook onze wapens gaan mee. Het is nog maar een paar minuten geleden dat Murdock en ik zijn aangereden, maar nu moeten we alweer naar de stad om eten en drinken in te slaan.

PETER
Gelukkig hebben Face en Murdock alleen maar wat blauwe plekken en schaafwonden. Ze hadden wel dood kunnen zijn! Mijn gedachten dwalen helemaal af tot Hannibal mijn naam roept.
"Peter, wat vind jij ervan?"
"Uhm... ja wel ‘n goed plan."
Ik heb de helft van de tijd niet opgelet, maar ach het zal wel goed zijn. Chris wil ook mee het oerwoud in. Hannibal gaat akkoord, maar B.A. houdt hem in de gaten, omdat we nog niet helemaal zeker weten of hij volledig bij ons hoort.

MURDOCK
Blijkbaar gingen we naar het oerwoud, wat ik eigenlijk niet zo heel erg vond.
"Hey, Face, kun jij iets voor me regelen?" vraag ik aan Face als we onderweg zijn om water te gaan halen.
"Je kent me toch! Ik kan alles regelen!" zegt Face verontwaardigd.
"Oké, dan wil ik graag een vliegtuigje. Hij hoeft niet al te groot te zijn hoor!" zeg ik met een glimlach.
"Hé, maar..........."
"Nee, niks maar! Ik heb een briljante ingeving en jij zei dat je alles kon regelen. Het zou toch zonde zijn als ik die niet zou kunnen uitvoeren, nietwaar?" zeg ik met een lach.
"Oh, oké. Dan moet de expert wel even weg. Haal jij het water?" zegt Face en loopt mokkend naar een reisbureau.
"Face, o Face, toch. Je bent geniaal!" zeg ik in mijzelf en rij naar de supermarkt.
Ik haal een hele auto vol met water en rij terug naar het reisbureau.
"En?" vraag ik verwachtingsvol.
"Geregeld, zoals gewoonlijk!" zegt hij.
Ik slaak een kreet van opwinding.
"Hij staat bij het vliegveldje bij het oerwoud. Je kunt hem oppikken wanneer je het wilt!" zegt Face glunderend om zijn eigen scam.
Als we terug komen in de villa, zien we iedereen klaar staan.
"Kolonel! Kan ik u even spreken?" vraag ik aan Hannibal en loop een eindje van de rest vandaan.
"Zeg het maar, Kapitein!" zegt Hannibal bezorgd.
"Ik had net een geniale ingeving en daar heb ik meteen werk van gemaakt. Ik dacht: 'Waar kan je nou beter mee zoeken? Met de benenwagen of met een vliegtuigje?”.
"Een vliegtuigje, natuurlijk!" zegt Hannibal die op zijn horloge kijkt.
"Ik heb Face de opdracht gegeven om een vliegtuigje te regelen. Het staat op het vliegveldje bij het oerwoud!" zeg ik vol enthousiasme.
"Goed gedacht, Kapitein. Ik zal je een walkietalkie geven, dan kan jij vooruit vliegen. Waarschijnlijk vinden we ze dan sneller!" zegt Hannibal een geeft me een schouderklopje.
Ik glunder van het compliment en loop richting de auto.

RITCHIE
B.A. stuurt me naar Hannibal om hem mijn plan voor te leggen. Hij kijkt me aan met samengeknepen ogen en knauwend op een sigaar.
"Ga maar. Maar doe voorzichtig, we hebben je nodig."
Ik pak een auto van één van m'n collega's en rijd naar het hotel. Hoe kom ik erachter wie bij Troy hoort en wie bij hem weg wil?
"Goede avond, Manuel! Wie lopen er vandaag wacht in het hotel? Ik moet ze even spreken voor een nieuwe opdracht."
Hoe toepasselijk, denk ik erachter aan. De baliemedewerker pakt een lijstje. Ik wist niet dat Troy hem een soort rooster had gegeven en kijk dan ook nogal verbaasd. Als Manuel opkijkt en me de namen laat zien, heb ik mijn gezicht weer in de plooi en doe alsof ik van het bestaan van die lijst op de hoogte ben.
"Oké. En morgen?"
Ik zoek meteen even verder. Er staan namen op die allang bij onze groep zitten, maar dat ga ik ze hier niet vertellen natuurlijk. Ik groet Manuel en loop de grote trap op. Op de eerste verdieping zie ik een jonge knul lopen en ik schud m'n hoofd. Hoe heeft Troy hem nu weer in kunnen lijven? Als ik dichterbij kom zie ik dat het de zoon van Chris is.
"Hallo Mitch. Hoe is het met je?" vraag ik de knul.
"Hmm, gaat wel. Weet jij waar pa is? Ik heb hem al de hele dag niet gezien!" zegt hij bezorgd. "Weet jij waar Troy hem heeft heen gestuurd?"
"Ja, dat weet ik en ik kom je vragen om daar mee naar toe te gaan. De wacht in het hotel wordt opgeheven, tenminste voor een deel. We zijn in het oerwoud nodig. Beneden staat de auto van Moody, wacht daar maar op me. Dan kun je meerijden."
Als Mitch beneden is, neem ik de trap naar de tweede verdieping. Achter in de gang op een balkon staat iemand te roken. O jee, dat is er één van Troy, die zal ik maar even met rust laten. Nog maar eens kijken wie op de derde verdieping rondloopt. Ik loop de gang op, zoek in alle nissen en halletjes, maar nergens zie ik een collega. Dan maar naar de luxe gang. Ook daar is het stil en verlaten. Ik wil me omdraaien om terug te gaan naar de vide, als ik iets hards tegen m'n rug voel.
"Handen omhoog!" sist er iemand in m'n oor.
M'n wapen wordt afgepakt en ik moet op de grond gaan liggen.
"Ik ben Ritchie, je collega!" probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen, omdat ik niet weet wie er precies achter me staat.
"Draai je om!" wordt er gecommandeerd.
Ik rol me voorzichtig om en zie Monkey, dat is zijn bijnaam, staan met een gespannen gezicht en zijn wapen dreigend op me gericht.
"Man! Wat doe jij hier?!"
Hij steekt zijn hand uit om me op de been te helpen en geeft me mijn wapen terug.
"Jouw zoeken! Man, je liet me schrikken. Waar was dat voor nodig?"
Hij wijst naar beneden. "Opdracht van... "
Monkey pakt me bij m'n mouw en neemt me mee een werkkast in.
"Ze missen een aantal mannen en weten niet waar ze zijn gebleven. Daarom moeten we iedereen die weer opduikt ontwapenen."
"Ik weet waar ze zijn en jij moet ook meekomen. We moeten Troy gaan helpen in het oerwoud."
"Eindelijk weer eens wat anders dan hier in dat hotel rondlopen, zeg," verzucht Monkey.
"Kom we nemen de brandtrap, anders hebben we straks… (ik wijs nu net als Monkey naar beneden) op ons nek."
Bij de auto vraag ik of m'n collega's hun spullen in de kofferbak willen leggen en dan laat ik ze op de achterbank plaats nemen. Ik ga op m'n knieën op m'n stoel zitten en kijk hen streng aan.
"Eduardo is ingestort, hij kon het niet meer aan dat zijn familie is verdwenen."
Ik observeer de twee mannen om te kijken hoe ze op dat nieuws reageren. Mitch buigt zijn hoofd, hij heeft zijn leven kunnen kopen door Troy zijn diensten aan te bieden, in ruil dat hij zijn moeder met rust zou laten. Monkey kijkt me met droevige ogen aan en vraagt zich ook af hoe lang hij de tirannie van Troy nog kan hebben.
"Hoe weet je dat, Ritchie?"
"Omdat hij een tijdje in mijn groep zat."
Ik draai me om, start de auto en rijd weg bij het hotel.
"Ik wil jullie wat laten zien. Iets hoopvols."
In mijn achteruitkijkspiegel zie ik een paar nieuwsgierige gezichten oplichten.
Bij de villa toeter ik een keer. B.A. komt naar buiten gelopen, want hij is natuurlijk benieuwd hoeveel mannen ik heb weten te ritselen. Hij neemt Monkey onder zijn hoede en ik houd Mitch bij me. Eerst nemen we ze mee naar Hannibal die hen vraagt welke familieleden zij missen. Daarna dalen we de trap af naar de kelder. Hun monden vallen open als ze daar Troy, Palermo en Miguel vastgebonden en geblinddoekt op een stoel zien zitten."
Als Monkey wat wil zeggen gebaar ik hem stil te zijn en naar boven te gaan.
"Hoe... Wat... Hebben jullie...."
De man komt van verbazing niet meer uit zijn woorden.
"MITCH!!!"
"PAP!!!"
Chris hoorde in een andere kamer een bekende stem en komt even om het hoekje kijken. Vader en zoon vliegen elkaar om de nek en iedereen slaat het tafereel met een glimlach gade.

HANNIBAL
Terwijl Face en Murdock naar de stad gaan om eten en drinken in te slaan, vervolg ik mijn plan.
"Zoals ik al had aangegeven wil ik graag het team splitsen. Ik wil graag met acht man het oerwoud in.
We moeten alleen wel een nieuwe schuilplaats gaan zoeken om te voorkomen dat Troy, Palermo en Miguel ontsnappen. Frank, gaat het jou lukken om met deze grote groep ex-bewakers en Peter en Audrey aan je zijde de gevangenen te bewaken?"
Als ik verder wil vertellen hoor ik een auto toeteren. BA rent meteen naar buiten. Murdock wil mij spreken. Hij vertelt dat hij op het idee was gekomen om met een vliegtuig over het gebied te vliegen.
Het idee klinkt heel goed en ik vraag of ze een vliegtuig willen regelen, Face had dat al gedaan.
"Geweldig werk, kapitein," zei ik terwijl ik hem een schouderklop geef.
Ik kijk van een afstandje toe wat er allemaal gebeurt. Al snel worden Mitch en Monkey naar me toegebracht. Ik vraag ze wie ze missen. Chris hoort een hele bekende stem. Mitch en hij vliegen elkaar om de nek. Ik glimlach en ga even in de vensterbank zitten.
Ik onderbreek het moment van samenzijn van Chris en Mitch en vertel mijn plan van aanpak verder.
"Ik wil graag Chris en Mitch, Bob, Marcello en Rio meenemen het oerwoud in. Dan zijn we met 8 man in het oerwoud en Murdock in een heli die vooruit vliegt. Communicatie vanuit de helikopter naar ons toe gebeurt via walkietalkie.”
Ik zag Audrey zeer verrast naar me kijken. Blijkbaar had ze deze keuze van mij niet verwacht. Onze wegen zouden hier voorlopig scheiden. Ik keek naar Audrey en zij keek ook naar mij.
"Het spijt me, maar het is veiliger als je bij je vader blijft.”
Ik vertelde verder. "We komen terug zodra we jullie familie hebben gered," zei ik terwijl ik naar de anderen keek.
"Frank, jij hebt samen met Audrey en Peter vanaf nu de leiding over het hoofdkwartier," zei ik met een glimlach.

FACE
Dan komt Ritchie opeens aanlopen met nog twee mannen. Nou ja, mannen? De ene is een jongen van een jaar of vijftien, schat ik. Hannibal vraagt hen natuurlijk welke familieleden zij missen. De jongen vertelt dat hij niemand mist maar de man mist zijn vrouw, twee dochters en zijn zoontje.
Daarna neemt B.A. ze mee. Ik ben ze gevolgd en als we niet meer in de kamer staan waar Troy, Palermo en Miguel zijn vastgebonden komt Chris even om de hoek kijken.
"MITCH!!!"
"PAP!!!"
Er staat een glimlach op mijn gezicht. Dat is dus zijn zoon waar hij het over had. Fijn dat die twee herenigd zijn. Nu alle andere gezinnen nog.
Peter belt naar de ambassade zodat hij toch nog even contact heeft met Lydia. Eigenlijk wil ik naar Lesley, maar ik weet hoe Hannibal nu is, met tegenzin wacht ik maar. Hoe zou het met haar gaan?
"Hannibal, ik heb even een vraagje."
"Nee Face, je gaat eerst niet naar Lesley toe. We hebben je hier nodig," antwoordt Hannibal.
Alsof ie wist wat ik ging vragen.
Peter komt met een glimlach op zijn gezicht aanlopen. Hij vertelt dat hij ook zijn zoontje Sam aan de telefoon heeft gehad. Die vertelde trots dat hij weer een tand eruit had. Xander die sliep al.

PETER
Na een tijdje hang ik op en kom een teleurgestelde Face tegen. Als hij mijn vrolijke gezicht ziet, vraagt hij hoe dat kan. Ik vertel over Sam die weer een tand eruit heeft en Xander die al sliep. Voor Face moet dat moeilijk zijn. Hij kan haar niet bellen en moet haar de hele tijd alleen laten zonder haar een keer op te mogen zoeken. En Murdock kreeg zonet een compliment van Hannibal terwijl Face het vliegtuig had gescamd. En heeft hij hem een compliment gegeven? Nee!
Murdock komt al snel bij ons zitten. Ook hij is in een vrolijk humeur.
"Wat is er nou, Face. Je bent al de hele tijd teleurgesteld. Kan het niet wat vrolijker?" roept hij.
"Hou even op, Murdock!"
Face loopt boos weg.
"Hé, ik heb zin om een grapje uit te halen. En jij?" vraagt Murdock.
"Ik ook wel," lach ik.
Murdock neemt me mee.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.