FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 20 (22-33)

TROY
Die touwen zitten erg strak, ik krijg ze niet los. De enige die ze tot nu toe los kon krijgen was Palermo, maar die zat nu nog beter vastgebonden aangezien hij al een keer eerder wist los te komen.
"Troy," klinkt het enthousiast.
"Lydia? Wil je me alsjeblieft losmaken?"
"Oké," klinkt het.
Ik zucht. Gelukkig iemand die naar me luistert. Lydia komt even aan de touwen en laat de touwen dan ook weer met rust.
"Leuk hé?!" roept Murdock.

LESLEY
Ik verveel me en lig op bed. Face komt nooit eens langs en verder heb ik niemand. Het gaat alweer een stuk beter met het dochtertje van Eduardo. Ze mag zelfs naar huis! Ik wilde dat ik dat mocht. Dan kon ik weer bij Face zijn.
Als Eduardo en zijn dochtertje vertrokken zijn, komen er mannen met pistolen en geweren binnen. Ze zijn volgens mij op zoek naar iemand! Ik zie een mobiel op mijn nachtkastje liggen. Die pak ik en ik toets het nummer van de villa in. Dat nummer had ik immers van Face gekregen. Dan knijpt iemand stevig in mijn pols en dwingt me om op te hangen.
"Als je dat nog een keer flikt ga je eraan," roept de man.
Als ze niemand kunnen vinden vertrekken ze ook weer. Wat een rare gasten.

MURDOCK
"Hé, ik heb zin om een grapje uit te halen. En jij?" vraag ik aan Peter.
"Ik ook wel," lacht hij.
Ik neem hem mee. We lopen naar de achtertuin van de villa. Daar zien we Hannibal een sigaar roken.
We lopen zachtjes verder, tot we Face huilend in de bosjes zien zitten. Ik schrik en gebaar naar Peter dat hij maar terug moet gaan en dat het grapje even laten zitten. Ik loop naar Face en ga zwijgend naast hem zitten.
"What's up, Face?" vraag ik nog een beetje lollig aan Face.
"En dat vraag je nu?" zegt hij verontwaardigt en wil weglopen.
"Ho, Face. Dat was een fout getimede grap. Laten we nu gewoon even een einde verderop gaan zitten, even praten?" vraag ik aardig aan Face.
"Oké. Dan heb ik eindelijk iemand aan wie ik mijn hart kan uitstorten," zegt Face.
Samen gaan we naar het bankje een meter of honderd verderop.
"Ik snap waarom je zo verdrietig bent, echt waar!" zeg ik voordat hij kan beginnen. "En eigenlijk vind ik dat heel erg terecht. Daarom heb ik besloten om nu naar Hannibal te gaan en hem jouw ontslag in te dienen!" zeg ik met een serieus hoofd. "GRAPJE, domoor!" zeg ik tegen Face, die geschrokken op het bankje zit.
"Dat...was....niet....grappig!" reageert hij geïrriteerd.
"Nou, nou. Jij moet nodig op therapie! En weet je, ik ben de therapeut die jij nodig hebt!"
Ik pak Face op en leg hem op zijn rug. Net alsof hij op zo'n sofa ligt, net zoals bij een echte therapeut.
Hij wil weer opstaan, maar ik hou hem tegen.
"Dit is serieus. Ik wil je echt helpen!" zeg ik en ga aan het voeteneind zitten.
Dan begint Face te praten.

HANNIBAL
Na het plan gemaakt te hebben liep ik even naar buiten en rookte een sigaar. Tegelijkertijd keek ik om me heen voor een eventuele geschikte schuilplaats. Door het zoeken naar een schuilplaats werd mijn kleine tochtje omgezet in een wandeling. Ik liep de grote villawijk door en kwam vele leegstaande villa's tegen. Ook zag ik er eentje op een wel heel overdekte plek en ging een kijkje nemen.
Als ik eenmaal in de villa sta, word ik met harde kracht naar achter getrokken, maar de genadeklap kan ik net ontwijken. De man raakte zijn maat die neerviel. Ik kon me uit zijn greep worstelen en trok mijn pistool. Blijkbaar was ik hier niet welkom.
"Laat dat ding vallen," zei ik kwaad.
De man bleef naar me toe lopen. Ik bleef achteruit lopen tot we in de tuin stonden. Ik had mijn volle concentratie op de man tegenover mij. Toen ik naar binnen keek was de man die op de grond lag verdwenen, maar ik kwam er al snel genoeg achter waar hij was toen ik tegen de grond werd gedrukt en mijn wapen werd afgepakt. Meteen deed één van de twee mijn jas uit en daarna werd ik vastgebonden. Als ik iets wil zeggen word ik met mijn hoofd onder water gehouden. Ik had te weinig zuurstof ingeademd omdat ik hier niet op voorbereid was, maar me omhoog trekken deden ze niet. Ik kon me adem wel even inhouden, maar niet zo lang. Als ik het bewustzijn dreig te verliezen trekken de mannen me eindelijk uit het water. Ik begon te hoesten en snakte naar adem.
"Wat is dit? Waarom doen jullie dit?" vroeg ik met moeite.
"Volgens mij ben je ons vergeten," zei de man.
Ik keek nog eens goed naar ze en herkende ze toen. Ik keek ze met grote ogen aan. Het waren die lui die ons beschoten toen die villa explodeerde.
"En nu is het tijd voor je ondergang," zei de man die me recht aankeek.
De tweede man bond iets om mijn voet. Veel tijd om een goed signalement in me op te nemen kreeg ik niet. Ik kreeg een harde klap tegen mijn achterhoofd en werd zonder pardon in het zwembad geduwd. De mannen renden meteen weg. Ik kon nog net met me handen het trappetje van het bad beetpakken. Dat vonden ze blijkbaar niet leuk, want de tweede man schoot en raakte me in mijn arm. "AU!!!" schreeuwde ik kwaad.
Het ding wat om mijn voet zat gebonden trok me naar beneden, terwijl ik probeerde mezelf juist boven water te houden. Mijn kracht nam erg snel af door de schotwond. Ik kon nu echt wel wat hulp gebruiken. Ik worstelde met de touwen, maar kon ze niet los krijgen. Dan maar op deze manier. “FACE, MURDOCK, BA, FRANK!!!" schreeuwde ik.
Een paar seconden later heb ik geen kracht meer om mezelf nog langer vast te houden. Ik kon nog één keer diep inademen. Het werd langzaam zwart voor me ogen. Ik hoopte zo erg dat het geschreeuw had geholpen, anders had ik een groot probleem.

SHERIFF
Hannibal legt zijn plan uit en verdeelt de groep in tweeën. Audrey, Peter en ik krijgen de leiding over de groep die de gevangenen gaan bewaken en in die groep zitten: Moody, Geronimo, Ritchie, Giovanni, Arlando, Monkey en nog een paar waar ik de naam nog niet van ken.
Toen de taakverdeling werd bekend gemaakt en Audrey bij ons werd ingedeeld, had ik eigenlijk wel weer protest van haar verwacht, maar blijkbaar ziet ze een oerwoud niet zo zitten en stemt zonder morren in. Ik zucht van opluchting. Da's één zorg minder.
De mannen die naar het oerwoud vertrekken bereiden zich voor door allerlei voorraden aan te leggen en munitie te verzamelen. Ik roep onze groep bij elkaar in een andere kamer en maak eerst eens wat uitgebreider kennis met de mannen waar ik de namen nog niet van ken. Benjamin is een jonge man waarvan de ouders zijn ontvoerd door Troy. Daniëls vrouw is ontvoerd. José is vrijwillig bij Troy gaan werken, maar kreeg gewetensbezwaren. Roberto's vrouw en kinderen zijn ontvoerd. Fernando's oom en tante zijn ontvoerd. Timo is de jonge broer van Marcello.
Ook onze groep heeft het één en ander nodig en ik stuur Moody en Roberto de stad in om onze voorraad aan te vullen. Ondertussen denken ook wij na over een goede plek voor onze gevangenen. Op zich is deze villa geen slechte plek, maar hij is waarschijnlijk al wel bekend bij de overgebleven helpers van Troy. Het is jammer dat we niet het exacte aantal echte aanhangers van hem weten, maar het zijn er toch al gauw zes, waarvan wij er nu twee in handen hebben. In het hotel loopt er één rond en die gasten die op Hannibal en Moody schoten zullen ook wel bij Troy horen.
Terwijl wij zitten te brainstormen, steekt Bob zijn hoofd om de deur en vraagt of Hannibal toevallig bij ons zit.
"Nee, hij is hier niet en ook niet geweest. Misschien zit ie buiten, met een sigaar," antwoord ik en besteed er verder geen aandacht aan.

BOB
Ik besloot maar eens bij de Sheriff te vragen of Hannibal toevallig bij hun zat. "Nee" was het antwoord. Ik vertrouwde het niet en ging maar eens een rondje lopen. Ik was net buiten toen ik een schot hoorde. Gewapend sloop ik door de struiken. Ik hoor twee motorrijders met hoge snelheid wegscheuren. Daarna was het weer rustig. Een minuut daarna hoorde ik een schreeuw.
"Hannibal !!! Waar ben je?" schreeuwde ik.
Ik hoorde niets meer en ging alle tuinen af tot ik bijna struikelde over een pistool. Ik pakte het op en keek in de tuin. Hannibal zijn jas lag op de grond maar hem zag ik niet. Heel voorzichtig liep ik de tuin in langs het zwembad en doorzocht de villa. Geen spoor van Hannibal te bekennen. Terug in de tuin keek ik in het zwembad en zag iemand vastgebonden op de bodem liggen. Ik twijfelde geen seconde, trok mijn jas uit en dook het water in. De boei rond zijn voet was erg zwaar, maar na veel trekwerk kreeg ik hem los. Zo snel ik kon zwom ik naar de kant en trok hem uit het water. Ik maakte hem direct los en constateerde een schotwond in zijn arm.
"Hannibal, zeg iets," zei ik.
Praten hielp niet. Ik drukte een paar keer op zijn borst. Even later begon hij ontzettend te hoesten van de hoeveelheid water die hij had binnengekregen.
"Godzijdank, je leeft nog. Als je wilt zwemmen, kan je het gewoon zeggen hoor," zei ik heel droog.
Hij keek me woest aan.
"Ik was verdomme bijna dood en daar maak jij grappen over?!" zei hij kwaad.
Hij greep naar zijn arm en bleef nog een lange tijd hoesten.
"Dank voor de redding," zei hij een tiental minuten later.
"Geluk dat ik je hoorde. Maar waarom was je hier eigenlijk?" vroeg ik.
"Deze schuilplaats sprak me aan, maar die lui die ons eerder hadden beschoten en de villa opge-blazen wonen hier blijkbaar," zei Hannibal tegen me.
"Kan je lopen of moet je nog even bijkomen?"
"Lopen moet wel gaan, ondersteun me als het niet gaat."
"Komt in orde," zei ik.
We liepen zo vlug we konden terug naar de villa.

PETER
Ik zie Murdock voor Face zitten, die op een bankje ligt.
"Nou, dokter Murdock, wordt het al wat?" giechel ik.
"Ga nou even weg," roept Murdock.
Ik ben hier niet welkom dus ga maar even weg. Op een gegeven moment komt Hannibal strompelend aanlopen, Bob ondersteunt hem. Ik loop snel naar ze toe en vraag wat er is gebeurd. Hannibal vertelt met moeite over de twee mannen die ook bij de villa waren en dat hij onder water bijna verzoop. Snel help ik hem naar binnen en haal een warme deken die ik om hem heen sla. Hij is nog zo koud als wat maar steekt alweer een sigaar op.

LESLEY
Zal ik Face bellen en vertellen over de mannen die hier net geweest zijn? Of zal ik me stilhouden, als ik het hem vertel maakt hij zich natuurlijk nog meer zorgen. Dan komt de dokter aanlopen, hij controleert mijn hartslag en vertelt me tot mijn verbazing, dat ik waarschijnlijk over een paar dagen naar huis mag! Ook mag ik de baby vasthouden. Het is nu al net zijn vader!

TROY
Hoe kon ik daar nou intrappen? Ik stamp met mijn voet op de grond en dan voel ik opeens een hand om mijn nek.
"Hou je gedeisd, Troy," roept iemand.

HANNIBAL
Als we bij de villa aankomen komt Peter snel naar ons toegelopen. Hij sloeg meteen een deken om me heen, waardoor ik al wat warmer werd. Als ik een sigaar heb opgestoken, begin ik erg te hoesten en doof de sigaar.
"Peter, heb je toevallig ook nog een EHBO-doos in de buurt? Die idioten hebben me nog geraakt in mijn arm," zei ik.
Ik keek Bob aan en zei: "Als ik de volgende keer wil zwemmen, dan roep ik je wel."
We schoten beide in de lach. Peter kwam met een EHBO-doos. Ik deed mijn natte blouse uit en sloeg de deken daarna weer om me heen. Peter verbond mijn arm. Eindelijk kon ik even bijkomen van de gehele gebeurtenis.

SHERIFF
Als de ex-bewakers met elkaar zitten te praten over wat ze de laatste tijd allemaal hebben meege-maakt, met of zonder Troy maar in ieder geval in zijn dienst, laat ik de gebruikte schuilplaatsen van de afgelopen tijd nog eens de revue passeren. Telkens zie ik de schuilplaats in het hotel voor me. Vlak onder de neus van de boosdoeners en niemand die ons daar heeft ontdekt. Ik heb het gevoel dat we daar maar weer eens gebruik van moeten maken.
"Mannen, ik denk dat ik een goed idee heb, maar laat maar eens weten wat jullie ervan denken," zeg ik met een beetje stemverheffing om boven het geroezemoes uit te komen.
Iedereen komt er weer bijzitten en als het stil is in de kamer steek ik van wal.
"Als we een goede schuilplaats voor die drie daar beneden nodig hebben, dan denk ik dat we het beste terug kunnen gaan naar het hotel. Daar hadden we eigenlijk een perfecte schuilplaats, vlak onder hun neus en niemand die ons daar heeft betrapt. Als we die ene bruut die daar nu rondloopt weten uit te schakelen, dan kunnen de mannen die nog niet vermist werden daar open en bloot hun werk doen. Wat denken jullie ervan?"
Geronimo kijkt me met een scheve grijns aan. Onze eerste ontmoeting was niet bepaald een zachtzinnige. Hij schoot mij in m'n been toen ik Murdock uit zijn laserstraal trok en hij werd van de brandtrap geschoten door B.A. Moody grijpt naar zijn achterhoofd en werpt een blik op Audrey, ook hij heeft zo zijn eigen herinneringen aan het hotel.
"Ik vind het een hartstikke goed idee van je, pa!" reageert Audrey als eerste. "Ik sta volledig tot je dienst, als kamermeisje of als ninja-girl, jij mag kiezen."
De mannen schieten in de lach om haar voorstel, maar lachen haar bepaald niet uit. Het is zo langzamerhand wel bekend wat ze in haar eentje voor elkaar kreeg en ze hebben respect voor haar moed.
"Wie is er voor?" Moody stelt voor om te stemmen.
Langzaam maar zeker steekt iedereen zijn arm de lucht in en kijkt Moody me tevreden aan.
"Frank, je ziet het, als het aan ons ligt, gaan we terug."
Ik sta op en zeg: "Dan ga ik dat met het andere team bespreken.

MURDOCK
Dan begint Face te praten.
"Nou, ik mis Lesley en de kleine echt heel erg," zegt hij met tranen in z'n ogen.
"Dat snap ik wel, maar waarom ga je dan niet even naar ze toe?" vraag ik zonder echt bewust te zijn van wat ik vraag.
"Je weet toch dat Hannibal in zo'n 'goede' bui is sinds wij deze klus doen!" zegt Face moedeloos.
"Maar, dan..." verder kom ik niet want Peter staat voor ons.
"Nou, dokter Murdock, wordt het al wat?" giechelt hij.
"Ga nou even weg!" roep ik, omdat ik er nu gewoon even wil zijn voor Face hij in zo'n moeilijke tijd zit.
"Nou, dat is ook niet aardig!" zegt Face verontwaardigd.
"Ik ben nu met jou bezig en dan mag niemand me storen!" zeg ik serieus en gebaar dat hij door moet gaan.
"Maar jij was toch net wat aan het zeggen?" zegt Face lachend.
"Oh, ja. Dan gaan jij en ik naar Hannibal, wijzen hem op zijn 'geweldige' gedrag en zeggen dat jij echt even bij Lesley wil zijn," zeg ik heel consequent.
Ik zie Face twijfelen, waarschijnlijk omdat hij snapt dat hij nodig is bij deze klus. Op dat moment komt Peter uit de villa rennen.
"Telefoon voor Face!"
Face holt zo gauw mogelijk naar binnen.

FACE
Meteen ren ik naar binnen en neem de telefoon op.
"Templeton hier."
"Hé Temp, kun je even wat zachter praten straks horen ze ons nog," zegt Lesley.
"Horen ze ons nog? Wie moeten ons dan horen?"
"Er zijn hier een paar mannen. Ze waren in eerste instantie van plan weg te gaan maar volgens mij komen ze voor mij omdat ik je vriendin ben," antwoordt ze.
Ik weet even niets te zeggen.
"Kun je de anderen waarschuwen?" vraagt Lesley.
"Natuurlijk kan ik dat."
Dan klinkt er opeens een zware stem. "We hebben je toch verboden om te bellen!"
Dan wordt de hoorn op de haak gelegd. Wat zal ik doen? Naar Hannibal gaan of niet? Nee, Hannibal is al chagrijnig dus bij hem kan ik beter niet aankloppen. Ik loop naar de boom en ga op de eerste tak zitten. Ik denk even na totdat iemand opeens roept: "Hé Faceman!”

B.A.
"Hé, Faceman! Waar zit je?"
Ik ving net eens stukje telefoongesprek van hem op en het volgende moment is ie weer weg. Met de zaklamp loop ik de tuin in, schijn om me heen en zie Face dan in een boom zitten.
"Zeg, was dat Lesley?"
"Ja!" klinkt er chagrijnig uit de boom. "Ze is niet meer veilig in het ziekenhuis en ik mag er niet naar toe van Hannibal."
"Wat is er aan de hand dan?"
"Er lopen daar vervelende kerels rond die het op haar hebben voorzien. Ze belde me nota bene zelf op! Maar voor ze om hulp kon vragen werd de telefoon volgens mij uit haar handen gerukt."
"Face, kom uit die boom en wees eens een echte vent. Met al dat gesnotter en gejammer hebben Lesley en je zoon helemaal niets aan je!" zeg ik verontwaardigd. "Zoek Hannibal op, zeg wat er aan de hand is en zorg nou eens dat Lesley en je zoon op een veilige plek komen."
Face klautert naar beneden en zeurt een beetje heen en weer dat hij nog niet goed weet hoe hij met zoveel verantwoordelijkheid om moet gaan en zeker niet in zulke moeilijke omstandigheden, dat ie zich machteloos voelt en zo...
"Kom op, man! Raap jezelf bij elkaar en breng Lesley en je zoon naar de ambassade. Daar zijn ze veilig! Daar hebben ze gezelschap! Lydia kan helpen om voor je zoon te zorgen. En als jij weet dat ze veilig zijn, dan kun jij je eindelijk ook weer eens als een teamlid gedragen. Man, wat hebben we nou eigenlijk de laatste dagen aan jou gehad?"
Hij kijkt me geschrokken aan. Blijkbaar had ie zo'n preek van mij niet verwacht.
"En dan ben je ook nog jaloers op Peter. Waarom? Hij heeft Lydia en de kinderen toch ook al een paar dagen niet gezien! Zelfs niet gesproken! Zij en Lesley hebben allebei vervelende dingen meege-maakt sinds we met deze missie bezig zijn. Eigenlijk nog meer dan Lesley, want Lydia heeft thuis ook al problemen met Peter gehad. Of ben je dat al vergeten?"
Face trekt een grijns als een kwajongen die weet dat hij op heterdaad betrapt is.
"Kom op, man! Ga naar Hannibal en regel wat je moet regelen. Eerder wil ik je niet mee hebben naar het oerwoud. Veel te gevaarlijk met iemand die niet oplet!"
Grommend duw ik hem voor me uit richting de voordeur.

SHERIFF
Als ik de hal in loop komt een kletsnatte en gewonde Hannibal binnen, gevolgd door Bob die ook al drijfnat is.
"Wat is er met jullie gebeurd?" vraag ik verbaasd.
Hannibal en Bob doen verslag terwijl Peter de schotwond verzorgt.
"Het is op zich niet zo erg dat je nog niets hebt gevonden, want eigenlijk hebben we een goede schuilplaats. We moeten er alleen naar terug zien te komen."
Hannibal en Bob kijken op hun beurt nu mij verbaasd aan.
"Ik denk dat het het beste is om iedereen, behalve de wachters buiten en beneden, bij elkaar te roepen."
"Ga je gang. Dan kunnen wij nog even omkleden," antwoordt Hannibal.
Ik loop het hele huis door om iedereen bij elkaar te zoeken. Tien minuten later is iedereen die geen wacht hoeft te houden bij elkaar in de woonkamer van de villa en vertel ik nog eens over mijn idee om de schuilplaats in het hotel weer in gebruik te nemen. Het blijft een moment stil.
"Wie zijn jullie eigenlijk, dat jullie het lef hebben om het tegen zulke mensen als Troy op te nemen? vraagt Mitch, de zoon van Chris. "Wie gaat er nu precies onder de neus van de vijand zitten?"
"Omdat dat nu precies de plaats is waar hij zijn bange slachtoffers niet zoekt," antwoordt Hannibal. "Een dader zoekt vluchtenden in de verte, niet voor zijn voeten."
Er ontstaat geroezemoes. De mannen moeten even met elkaar van gedachte wisselen over zo'n strategie. Af en toe kijken ze even naar Hannibal of mij om er zeker van te zijn dat we het menen. Of we echt zo'n plan durven uitvoeren. We blijven rustig staan en zitten tot het er op lijkt dat de mannen tot een besluit zijn gekomen.
"In onze groep hebben we net gestemd," zegt Moody, "zullen we dat hier ook doen?"
We knikken.
"Wie is er tegen?" vraagt Moody.

HANNIBAL
"Niet zo erg dat ik niets gevonden heb? Ik heb die twee mannen gevonden die Moody en mij beschoten vlak voordat die villa de lucht in ging. Als Bob me niet uit dat water had gehaald was ik hier niet meer geweest," zei ik chagrijnig.
Een paar minuten later had ik een nieuw outfit aangetrokken, maar die hoestbui was nog lang niet weg. Nogal een geluk dat ik nog een paar reserveschoenen had meegenomen, want mijn normale schoenen kon ik niet meer gebruiken door het water wat erin zat.
We zaten even later met een groep bij elkaar.
"Wie gaat er nu precies onder de neus van de vijand zitten?" vroeg Mitch.
"Omdat dat nu precies de plaats is waar hij zijn bange slachtoffers niet zoekt. Een dader zoekt vluchtenden in de verte, niet voor zijn voeten. En wij lopen hem graag voor de voeten, dat is The Jazz," zei ik met een glimlach.
Daarna begon ik alweer te hoesten.
"Pfff, nooit geweten dat water zoveel met je doet," zei ik grommend.
Ik keek naar Frank toen hij zijn plan bekend had gemaakt. Moody vroeg daarna wie er tegen het plan was. Het bleef stil en niemand zei iets, tot ik de stilte verbrak.
"Je plan klinkt goed Frank, kijk alleen wel uit dat jullie niet nog een keer worden aangevallen door die bende van Troy. Je bent al geraakt door een scherpschutter. Hoe staat het trouwens met je been?" vroeg ik aan hem.

SHERIFF
Hannibal had benauwde ogenblikken beleefd in dat zwembad, dat werd me wel duidelijk. Hij was er zo te horen zelf ook door van slag. Na de vraag van Moody bleef het stil.
"Is echt iedereen voor het plan om terug te gaan naar het hotel? Zeker weten?" vraag ik voor de zekerheid.
"Ja! Zeker weten! Uitdaging!"
Dat zijn de dingen die ik om me heen hoor. Ook Hannibal stemt in en vraagt hoe het met mijn been is.
"Vanavond had ik er wel een poosje last van, maar dat heb je als je je gedraagt als een jonge vent terwijl ik dat niet meer ben," antwoord ik laconiek.
Hij drukt ons op het hart om voorzichtig te zijn.
"Oké, maar eerst moeten we er achter komen wie Troy al miste. Die personen zullen nu dus gezocht worden door zijn aanhangers. Zodra we daar inzicht in hebben kunnen we concrete plannen maken voor de taakverdeling."
"Ja, ik werd al gezocht," zegt Geronimo. "Moody kwam me daarvoor waarschuwen, weet je nog?"
"Dan belast ik jou al vast met de bewaking van je baas."
Zo, de eerste stap is gezet in de terugkeer naar de schuilplaats.

B.A.
Volgens mij heeft de sheriff een hoop geleerd van onze strategieën en tactieken sinds hij met ons omgaat, hij begint soms zelfs al een beetje op Hannibal te lijken. Frank krijgt ook The Jazz!
Zodra de stemming en de eerste besprekingen voorbij zijn, geef ik Face een duwtje in de rug, want ook hij zal in actie moeten komen wil hij met Lesley en zoon terugkeren naar Amerika. Hij kijkt nog even onzeker achterom met een blik van Moet dat nou echt? Voor hij kan terugkrabbelen of er vandoor gaan zeg ik tegen Hannibal: "Face moet jou iets belangrijks vertellen."
"Yes, kid, ik luister."
Face begint stotterend zijn verhaal en ik geef hem nu wat meer ruimte, maar blijf tussen hem en de deur in staan, je weet het maar nooit met Face.

FACE
“Face moet jou iets belangrijks vertellen,” zegt B.A. als hij merkt dat ik er tussenuit wil knijpen.
“Yes, kid, ik luister,” antwoordt Hannibal.
Ik slik een keer en te vertellen. Als ik achterom kijk, zie ik dat B.A. nog steeds achter me staat. Het liefste zou ik nu naar buiten rennen.
“Uhm… nou… ja… het zit zo…”
“Komt er nog wat van?” vraagt Hannibal.
Ik kan het allemaal even niet meer hebben en begin te huilen. Dan wil ik de kamer uitlopen, want ik weet dat ik nu voor gek sta, maar B.A. houdt me tegen.
“Stel je niet zo aan! Vertel gewoon wat er aan de hand is!”
B.A. brengt me al snel terug naar Hannibal maar ik houd mijn mond. Als ik even mijn kans zie ren ik naar buiten, maar B.A. is sneller en neemt me weer mee. Wat ik ook probeer niets helpt.
“Gedraag je niet als een kleuter!”
B.A. grijpt me in mijn kraag en zet me op een stoel. Hij gaat achter me staan. Er stromen nog steeds tranen over mijn wangen en iedereen kijkt me aan. Ik sta volledig voor schut.
“Ach… er is niets,” zeg ik.
B.A. wordt boos op me. “FACE!!!”
“Nou...inhetziekenhuiszijneenpaarmannendiehetopLesleyhebbenvoorzienennuzeiB.A.datikzeinveiligheidmoestbrengenandersmochtiknietmeehetoerwoudinmaardatkanmenietsschelenentoen begonieoverdatdatikjaloersbenopPeterdatdieLydiaenzijnzoontjesookaldageniet meerheeftgesprokenengezien maariktochookniet?”
Ik praat aan één stuk door. De anderen verstaan er niets van.
“Praat eens wat rustiger, man!”
Ik houd me weer stil, want ik heb geen zin om het nog een keer te zeggen.

PETER
“Praat eens wat rustiger, man!” roept B.A. tegen hem.
Ik vind wel dat ze hem hard aanpakken. Hij is toch een teamlid of niet soms? Ik krijg medelijden met Face. Als B.A. weer tegen hem schreeuwt zeg ik er wat van, waardoor een kleine ruzie ontstaat. Bijna iedereen kiest partij voor B.A. maar ik in mijn uppie voor Face.
“Zie hoe Face er aan toe is! Is dit jou wel eens gebeurd, B.A.?!”
“Stil! Iedereen even zijn mond houden nu!!!”
We kijken verbaasd op als we zien dat Audrey dat zei.
“Laat Face gewoon even zijn verhaal doen,” zegt Hannibal tegen ons allemaal.
“Een paar mannen…”
Dan begint Face opnieuw te huilen. Het is hopeloos. Dit helpt niets.
Face zucht een keer diep en staart dan naar de grond. Eindelijk weten we wat er aan de hand is. Snel ga ik naast hem zitten en sla een arm om me heen, wat Murdock nu ook al doet omdat hij waarschijn-lijk nu wel commentaar zal krijgen van Hannibal. En ik krijg ook nog gelijk ook.
“Face, we zullen Lesley naar een veilige plek moeten brengen, zoals de ambassade, maar B.A. heeft helemaal gelijk,” zegt Hannibal.
Face kijkt verdrietig op.
“Peter houdt zich toch ook groot, ondanks alle problemen die hij heeft meegemaakt?!” zegt Hannibal.
En ja hoor. Face krijgt alleen maar commentaar over zich heen.
“Dus je bedoelt dat Face zich gedraagt als een kleuter, dat hij normaal moet doen. Volgens mij mankeren jullie eerder wat. Ik mag me dan groot hebben gehouden, maar zie het nou eens voor je als je in Face zijn schoenen staat. Niet echt fijn zou ik zeggen! Hij is het toch niet gewend om een gezin te hebben?!”
Boos loop ik de kamer uit. Ze hebben altijd alleen maar kritiek op Face.

LESLEY
Ik kijk nog even naar de kleine als ik opeens een naam hoor vallen. Santana… Is dat niet iemand van de maffia?

MURDOCK
Peter loopt gefrustreerd te kamer uit. Ik neem Face mee en ga samen met hem op een bankje zitten.
"En nu ga je het aan mij nog een keer vertellen. Met details!" zeg ik, omdat hij er gewoon over moet praten. “Als je alles gaat opkroppen word het er ook niet beter op.”
"Nee! Daar heb ik nu geen zin in," zegt Face en wil weer weglopen.
"Face! Dat moet je echt afleren hoor!" zeg ik en zet hem weer op het bankje neer.
"Ik kan niet meer. Ik ben te moe!" zegt Face en gaat op het bankje liggen.
"Ga jij dan eens uitrusten," zeg ik.
Face reageert al niet meer. Ik ren naar binnen en haal een kussen en een deken. Ik leg het kussen onder zijn hoofd en de deken over hem heen. Zelf ga ik aan het voeteneind zitten.
Na een uurtje of twee en half wordt hij wakker. Hij lijkt verward, maar als hij mij ziet klaart hij weer op.
"Waarom zit jij hier?" vraagt hij gapend.
"Jij viel in slaap en ik hield de wacht over je!" zeg ik en gaap.
"Oh, dank je, denk ik!" zegt hij en staat op.
Hij loopt rechtstreeks naar de villa en gaat op zoek naar Hannibal. Ik loop achter hem aan, en als hij Hannibal heeft gevonden, neemt hij hem mee naar het bankje waar hij net heeft gelegen. Daar begint hij een gesprek met Hannibal.

B.A.
Zoals ik verwachtte probeert Face overal onderuit te komen, maar het lukt hem niet. Het kan me niet zo veel schelen dat Peter kwaad op me wordt. Ieder zorgt op zijn eigen manier voor de andere teamleden en ik vond dat dit nodig was. Ik geloof best wel dat Face erg onder druk staat, maar dat moet dan maar eens aan het licht komen, dan kunnen we eindelijk eens wat gaan doen! Na de hele discussie trek ik me terug om te gaan slapen. Morgenochtend moet ik weer wacht lopen en ik hoor vanzelf wanneer we vertrekken naar het oerwoud.

AUDREY
Vanuit een hoek van de kamer zie ik dat B.A. Face meeneemt naar Hannibal. Ik probeer te volgen wat er gezegd wordt, maar door het gepraat van de mannen om me heen kan ik het niet goed horen. De gezichten spreken echter boekdelen en als Face ook nog eens gaat zitten huilen dan heb ik wel een vermoeden waar het om gaat. Rustig kom ik dichterbij en kan het gesprek dan wel volgen. De mannen maken er een puinhoop van en ik vind dat ik er iets van moet zeggen. Ze kijken me allemaal even verbaasd aan, maar de onderbreking brengt in ieder geval wat rust en de druk op Face neemt iets af. Eindelijk vertelt ie wat hem dwars zit. Face is een leuke vent om te zien, maar het is niet mijn type, dat weet ik wel.
Ik ga terug naar de kamer waar m'n vader met zijn groep zit te praten. Moody kijkt op als ik binnenkom en gebaart dat hij een stoel voor me heeft. Ik ga zitten en luister naar wat er hier besproken wordt. Niet alleen Geronimo, maar ook Ritchie kan zich beter niet meer laten zien in het hotel, gezien de behandeling die Monkey in opdracht van Troy's knecht hem gaf toen hij over de gang liep. Dan kijkt m'n vader naar Moody.
"Jij staat op het rooster voor de ochtenddienst in het hotel, op de eerste verdieping. Fernando, jij op de derde. Ritchie, wie moet er naar de tweede toe?"
"Er stond Victor. Misschien is dat één van Troy’s mannen," veronderstelt hij.
"Daar gaan we voorlopig van uit. Als wij onze buit naar de schuilplaats brengen, is het handig als Moody alle verdiepingen in de gaten houdt en dus halverwege van verdieping wisselt met Fernando."
"Dat valt te veel op, pa!" meng ik me in de bespreking. "Als Moody me helpt om ongezien binnen te komen, kan ik weer kamermeisje spelen en de brandtrapingangen versperren met een linnen- of poetskar."
Oooh! Wat heb ik nu weer gezegd? Ineens schiet het me te binnen dat pa me had verboden om nog langer kamermeisje te spelen. Iedereen zit me aan te kijken. Er zijn een aantal mensen die van dat gesprek tussen pa en mij afweten, dus zitten ze vol spanning af te wachten of hij me dat toch weer zal laten doen.
"Jij bent ook onverbeterlijk ook, hè!"
M'n vader schudt zijn hoofd en trekt een quasi verontwaardigd gezicht.
"Maar hoe kan ik zo'n voorstel negeren. Eigenlijk is dat precies wat we nodig hebben. Maar dat had jij dus al door."
"Ik.... eh.... wij houden haar wel in het oog, Frank," stelt Moody hem gerust. "Als we allemaal walkie-talkies bij ons hebben, kunnen we elkaar op de hoogte houden van wie waar is en wat er moet gebeuren. Dan moet het goed gaan. De hele operatie."
"Die hebben altijd namen, weet jullie dat? Ik vind operatie Patromi wel een goede naam. Dekt de lading goed."
Er klinkt gegrinnik en geproest om me heen, maar pa zegt dat ik wel serieus moet blijven, ook al heb ik het weer voor elkaar dat ik mee mag doen.

HANNIBAL
De discussie binnen hielp voor geen meter, dus besloot ik Face mee naar buiten te nemen. Op een bankje begon het gesprek tussen mij en Face.
"Face...."
Ik ging niet verder en keek hem bezorgd aan.
"Ik weet dat je dolgraag naar Lesley en je kleine wilt, maar we hebben een opdracht en kunnen op dit moment niemand missen. Het is erg moeilijk voor je, dat weet ik maar ik denk dat het 't best is om ze naar de ambassade te brengen voor alle veiligheid".
Ik stopte even en wilde zijn reactie afwachten omdat hij tranen in zijn ogen kreeg. Ik legde mijn hand op zijn schouder.
"Dit is absoluut geen aanval op je vrouw en zoontje, maar je concentratie is er niet meer sinds je naar ze toe wilt, wat ik me ook kan voorstellen. Ik bedoel het is je gezin, maar je weet dat je door niet op te letten in het oerwoud risico loopt om te sneuvelen. Kijk Face, ik laat je liever kiezen wat je nu wilt. Naar je vrouw en zoon of met de missie verder."
Toen ik dat zei keek hij me serieus aan.
"Ik wil niet dat je doodgeschoten wordt tijdens de tocht in het oerwoud. Dit zeg ik omdat ik me zorgen maak om je Face. Denk er alsjeblieft over na."
Ik bleef even bij hem zitten en probeerde hem gerust te stellen.
"Als ze eenmaal bij de ambassade zijn, is er niemand die ze pijn kan doen en dan krijg jij je concentratie weer terug, luitenant."
We keken elkaar even aan, totdat Face de andere kant opkeek.
"Als je besluit niet mee te gaan, zeg het dan tegen me, dan kan ik een extra man meenemen naar het oerwoud. Maar ik neem aan dat je met ons meegaat.”

FACE
Ik pak wat steentjes op en gooi ze voor me uit. De keuze is echt moeilijk. Kiezen tussen je beste vrienden of je gezin! Ze mogen dan wel veilig zijn op de ambassade, maar dan ben ik toch nog niet bij ze of wel soms! Murdock komt even bij me zitten.
"Hé Faceman, hoe voel je je?"
"Niet zo goed. Ik moet een keuze maken van Hannibal, tussen mijn gezin en jullie! Hoe kan ik daar nou ooit tussen kiezen?"
Murdock geeft me gelijk.
"Ik denk dat ik maar met Lesley en mijn zoontje naar Amerika terug ga. Daar zijn ze tenminste veilig en kan ik bij ze zijn!"
Murdock schrikt van mijn opmerking en trekt een gezicht van 'Dat meent ie toch niet echt?'
De vraag valt op zijn gezicht te lezen. B.A. komt er nu ook bij staan.
"Maar Face, wat moeten we zonder jou?"
"Ik ga mee," zeg ik zonder er bij stil te staan. "Het is beter zo! Maar... als ik meega, ga ik als de missie afgelopen is een lange tijd doorbrengen met Lesley. Als jullie dat maar weten!”

HANNIBAL
Ik liep even naar de tuin om te bekijken of mijn schoenen al droog waren na die marteling in het zwembad. Ze waren perfect droog, het was ook erg lekker weer. Daarna liep ik weer naar binnen en pakte mijn tas alvast in voor de reis naar het oerwoud. Plots vond ik iets in me tas dat ik lange tijd niet had gezien. Het was één van mijn eerste pistolen die ik in het leger gebruikte. Toen ik eruit stapte, moest ik hem inleveren en ik dacht toch echt dat ik dat ook had gedaan, maar duidelijk niet. Ik legde het pistool weer terug in de tas en zette mijn sniper in elkaar. In de tuin oefende ik met wat posities. Na een paar oefeningen leg ik het ding weg en keek naar Face die nog steeds op het bankje zat, maar nu stonden BA en Murdock ook om hem heen. Ik bekeek het van een afstandje en schudde mijn hoofd. Zou hij echt weggaan? Als ik naar het team kijk, tikt Bob me op me schouder. Ik draaide me om en keek hem aan.
"Ik wilde even iets met je bespreken," zei hij.
"Oh, dat is goed, neem plaats," zei ik.
Bob had op de kaart een route uitgestippeld en uitte een vermoeden waar de mensen vast zouden worden gehouden.
"Hier, op deze plaats".
Ik bekeek het gebied en de route.
"Als ze daar vastgehouden zouden worden, had ik je route tot aan hier gevolgd en was ik daarna deze kant opgegaan om tot slot hier te eindigen," zei ik.
We hadden duidelijk een andere tactiek in gedachten.
"We zouden ook kunnen opsplitsen op dat stuk, maar Murdock moet vooruit vliegen om erachter te komen waar die mensen worden vastgehouden. Als we hem meteen dat stuk laten bekijken, weten we het direct," zei ik met een glimlach. "Het komt goed."
Ook Bob glimlachte. We liepen samen naar de tuin. Bob plofte in een stoel. Ik ging ook even zitten en genoot van het zonnetje.

B.A.
Eindelijk heeft Face een besluit genomen en kunnen we ons voorbereiden op de tocht door het oerwoud.
"Zeg maar wanneer je er klaar voor bent om Lesley en je zoon naar de ambassade te brengen. Ik zal Frank alvast laten bellen dat ze nog meer gasten kunnen verwachten."
Ik geef Face een bemoedigende klap op zijn schouder, omdat ik blij ben dat ie een verstandig besluit heeft genomen. Op weg naar binnen loop ik even naar Hannibal om hem het goede nieuws te vertellen. Dan ga ik m'n spullen pakken, m'n wapens in orde maken en dan alsnog een poging doen om te slapen.

SHERIFF
Onze groep zit nog in bespreking, als B.A. even binnen komt lopen en vraagt of ik een momentje voor hem heb. Het blijkt dat Face de knoop heeft doorgehakt en toch meegaat het oerwoud in. B.A. vraagt of ik de ambassade kan bellen om Lesley en haar baby aan te kondigen en ik beloof dat zo snel mogelijk te doen. Na het overleg vraag ik of Moody met me meeloopt naar de telefooncel die een stukje verderop in de straat staat. Als ik bel kan hij mij dekken bij eventuele ongewenste bezoekers.
Op de ambassade zullen Lesley en de baby gastvrij ontvangen worden. Zo nodig wordt er een verpleegster ingehuurd om hen te verzorgen. Dan vraag ik of ik Lydia even kan spreken. Ze klinkt ontspannen en wil weten hoe het met Peter en ons is. In het kort vertel ik wat we gaan doen en wie wat gaat doen. Ze is blij dat Peter hier in de stad blijft, maar realiseert zich ook dat deze stad net zo gevaarlijk kan zijn als de jungle. De kinderen hebben het goed naar hun zin in de grote tuin achter de gastenverblijven. Ik beloof haar dat we weer bellen zodra we dat veilig kunnen doen.

MURDOCK
Als jullie dat maar weten!" zegt Face en lacht.
Dat is de eerste keer in twee dagen dat ik hem zie lachen. Ik glimlach terug en loop naar de boom.
Ik klim op de eerste tak en ga daar zitten denken. Hoe begon deze missie eigenlijk? Het zal me verbazen als iemand nog weet waarmee hij begon. Als ik het goed heb reden we gewoon langs de office en toen kwamen er mensen naar buiten gerend. En nu zitten we met een radicale bende die mensen gijzelt en vermoord. Dat is een verschil van hier tot aan Tokio. Ik begin te lachen. Al die dingen die we met het team al hebben meegemaakt! En Face vooral. Hij heeft geheugenverlies geleden, bijna zijn toekomstige vrouw en kind kwijtgeraakt. Ik krijg medelijden met hem. Eigenlijk met iedereen. We zijn gewone mensen en we moeten dit meemaken. Ik heb er persoonlijk niet zo'n last van. Waarschijnlijk ben ik in mijn hoofd veel te druk. Ik ben nou eenmaal 'gek'! Ik spring van de tak af en ren naar binnen.

FACE
Eigenlijk ben ik dolblij dat we Lesley en de kleine naar de ambassade mogen brengen, want zo kan ik toch nog eventjes bij ze zijn. Dat zullen de anderen zeker nog niet door hebben. Hannibal loopt langs en zegt dat ik moet inpakken. Ik loop naar binnen en raap wat spullen bij elkaar. Ook een foto van Lesley.
"Ik kom snel terug. Dat beloof ik je."
Dan stop ik de foto in een zijvakje van mijn koffer. Zo kan ik haar elke dag zien als ik in het oerwoud ben. Het moet me natuurlijk niet te veel afleiden. Ik zucht een keer. Hannibal staat net achter me.
"Ik weet dat het zwaar is om je gezin achter te laten, maar het moet."
"Dat weet ik, Hannibal."
Ik ga nog even verder met mijn spullen pakken en ook mijn wapens.
"Slaap nu nog maar even, want je hebt vannacht wacht, kid!" zegt Hannibal als ik in mijn bed stap.
"Ja, tot over een paar uur."
Meteen droom ik weg.
Dan wordt ik wakker gemaakt door Hannibal.
"Hé Face, het is nu aan jou om wacht te lopen."
Half wakker stap ik mijn bed uit en pak mijn geweer. Soms wordt ik het wel eens zat. Dan moet je wacht lopen midden in de nacht!!! Maar ik heb goed gezelschap bij me! Namelijk Murdock! Ook hij moet vannacht wachtlopen. Als ik net buiten ben komt hij al aangerend.
"Ha die Faceman, zit je hier lekker?"
Murdock kijkt me blij aan en ziet de foto van Lesley die ik in mijn handen heb.
"Leuke foto!"
"Dat vond ik ook al."
Murdock begint met een spelletje.
"Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en de kleur is... groen.”
"Uh... Murdock... het is nacht en pikdonker, dan zie je geen kleuren."
"Dat is waar. Maar dan raad je het ook nooit en mag ik dus altijd," giechelt Murdock.
Beide schieten we in de lach.

LESLEY
Dan gaat de telefoon. Als ik hem wil opnemen, pakt één van de mannen mijn pols vast.
"AFBLIJVEN!!!"
De man neemt de telefoon op en snauwt: "We zijn gesloten, vandaag!"
"IVAN!!! DIT IS EEN ZIEKENHUIS! DAT KAN NIET GESLOTEN ZIJN! Jij verraad ons ook altijd hè?"
Er komt nu een man aanlopen. Ivan kijkt hem angstig aan en verontschuldigt zich: "Sorry Wes!"
Het is al laat en de kleine gaapt al.
"Zorg dat je haar niet uit het oog verliest!"
De man die ze Wes noemen loopt boos weg. Wat zouden ze van plan zijn?

B.A.
"Goede morgen!"
Marcello kijkt om de hoek van de deur als hij me komt wekken en blijft daar staan tot ik m'n ogen open doe. Het dringt niet meteen tot me door waar ik ben en ik reageer dan ook heftig op die onbekende stem. Meteen kijkt hij in de loop van m'n wapen.
"Hé! Ik ben het! Marcello, man! We moeten samen wachtlopen."
Oh, ja.... gaat er door me heen, we zitten in Panama.
"Kom eraan, " grom ik bijna onverstaanbaar terug en sta dan maar op.
Na een beker melk los ik Face af, die vandaag Lesley naar de ambassade gaat brengen. Hannibal en Face gaan straks naar het ziekenhuis en Bob gaat met hen mee, omdat hij bekend is met het gebouw. Frank zal daarna Lesley en de kleine overdragen aan de ambassade, want dat kan Hannibal beter niet doen, anders pakken ze hem meteen in z'n kraag, omdat hij in Amerika gezocht wordt.
Ik hoop dat het allemaal goed gaat, want dan kunnen we vandaag aan de eindronde van de missie beginnen: wij in het oerwoud en Frank in het hotel. Ik ben er klaar voor, nu de anderen nog.

FACE
Het is eindelijk zover. Ik word afgelost en ga nog wat eten. Dan vertrekken we naar het ziekenhuis. Hopelijk kunnen we Lesley zonder problemen meenemen, want volgens haar waren er een stel mannen die het op haar voorzien hadden. Hannibal en Bob gaan beide mee.
Na een paar minuten met de auto komen we bij het ziekenhuis aan, waar ik me als dokter verkleed om te zien of die enge kerels er nog zijn. Langzaam loop ik voorbij en zie dat één van hen zijn geweer richt op Lesley. Nee! We zullen toch niet te laat zijn? Snel loop ik terug naar Hannibal en Bob.
"Ze zijn er nog!"

LESLEY
Dan komen Hannibal, Face en Bob opeens binnen en gaan ze de bad guys te lijf. Face slaat de ene man knock-out. Hannibal heeft wat moeite met een andere. Bob helpt hem door de man één klap te geven. Ook die is knock-out! De kleine lag nog lief bij me op bed en Face tilt hem meteen op.
"Kleed je maar even aan. We brengen je naar de ambassade," zegt Face terwijl de kleine zijn vinger beetpakt en erop zuigt.
Snel trek ik een makkelijke spijkerbroek aan en een vest. Ook neem ik mijn spullen mee. Face houdt de kleine in zijn armen en zo vertrekken we door de achterdeur van het ziekenhuis.

HANNIBAL
"Thanks voor de hulp" glimlachte ik tegen Bob.
Ik pakte de man in de gang zijn wapens af en Bob die van de bewaker in de kamer van Lesley. We rennen via de achterkant naar de auto en rijden naar de ambassade.
Eenmaal daar aangekomen stapte ik uit en brachten we Lesley en de kleine naar binnen.
"Je hebt vijftien minuten om even afscheid te nemen," zei ik terwijl ik naar de auto liep.
Ik stak een sigaar op. Als ik net bij de auto sta, komen er twee auto's met een hoge snelheid richting de onze.

SHERIFF
Als Hannibal en Face vlak bij de ambassade zijn, bellen ze mij even op en loop ik er naartoe om Lesley en hun zoontje over te dragen. Face krijgt een kwartier om afscheid te nemen. In die tussentijd loop ik even naar Lydia en haar kinderen. Ze maken het goed. Lydia heeft een brief geschreven voor Peter. Ze vraagt of ik hem die wil geven. Natuurlijk ga ik dat doen. Sam en Xander vliegen me om m'n nek als ze binnen komen lopen.
Ik zie dat het kwartier voorbij is en neem zelf ook afscheid van Lydia en kids. Net als Face en ik buiten de grote trap aflopen, horen we een paar auto's door de straat scheuren die op hun remmen gaan als ze Hannibal bij onze auto zien staan. We rennen naar beneden en onderweg naar de poort trekken we onze wapens, want de mannen die uit de auto's springen zijn er geen van ons.

FACE
Ik krijg nog een kwartiertje om afscheid te nemen van Lesley en de kleine. De tranen staan in mijn ogen. Lesley geeft me dan een zoen op mijn mond. Ze glimlacht naar me.
"Je hoeft er niet zo over in te zitten. Hier zijn we veilig."
"Dat weet ik, maar ik ga jullie missen als ik in het oerwoud ben."
Lesley geeft me nog een dikke knuffel als de vijftien minuten om zijn. Ik glimlach nog een keer. De kleine slaat wat heen en weer met zijn handjes en ik til hem even op.
"Wel lief zijn voor mama."
Lesley lacht en daarna geef ik hem weer terug aan Lesley.
"Hij heeft nog geen naam," merk ik op.
"Nee, dat is waar, maar Murdock heeft me stiekem verteld dat je hem graag Rafael wilt noemen," zegt Lesley.
"Ja, maar ik wist niet of jij dat ook een leuke naam zou vinden," beken ik.
"Ik vind het een prachtige naam," zegt Lesley.
Ze drukt nog een zoen op mijn mond.
"Ga nu maar," zegt ze nog.
Dan loop ik weg. Lesley en de kleine achterlatend bij de ambassade. Ik loop met Frank naar buiten. Er komen opeens twee auto's recht op ons af rijden.

LESLEY
Lydia heeft het wiegje al klaargemaakt voor gebruik. Ze brengt me even naar het kamertje waar Sam en Xander slapen. Meteen rennen ze naar mij en de kleine Rafael toe en aaien de kleine over zijn bol.
"Hij moet even gaan slapen, jongens. Laat hem maar even met rust," zegt Lydia.
Ik leg de kleine in de wieg, nadat ik hem zijn pyjamaatje heb aangetrokken, en leg het dekentje over hem heen. Daarna maken Lydia en ik wat eten klaar, omdat we nog moeten eten.

PETER
Als de rest weer thuis is gekomen krijg ik een brief van Frank.
"Lydia wilde dat ik je deze gaf."
Meteen maak ik de envelop open en lees wat erin staat. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.

AUDREY
Tot in de kleine uurtjes zitten we in de kamer te praten met elkaar. De ex-bewakers vertellen elkaar uitgebreid hoe Troy bij ieder van hen te werk ging. Door al die verhalen komt er nog meer afschuw voor Troy en de zijnen naar boven. Dus nog meer motivatie om hen te grazen te nemen en om op zoek te gaan naar hun familieleden. De mannen die nog wachtdienst hebben lossen anderen af en ik mag een paar uurtjes gaan slapen. Peter neemt voor de rest van de nacht de leiding over onze groep over en Pa en ik gaan boven een kamer zoeken.
De volgende morgen schijnt de zon al volop als ik wakker word. Ik maak wat eten voor pa en mij en los Peter af. Hij wil graag nog wat met Frank bespreken, omdat hij naar de ambassade gaat en Lydia misschien wel even zal zien. Als pa de villa verlaat geef ik hem een zoen op zijn wang en zeg dat ie wel voorzichtig moet zijn.
"En dat vraag jij aan mij?!" vraagt ie quasi verbaasd aan mij.
Tja, door deze hele toestand leren we elkaar eigenlijk van een heel andere kant kennen en dat komt onze band wel ten goede moet ik zeggen.

B.A.
Ik sta al weer een tijdje op wacht als ik op m'n horloge kijk, want ik vind het wel lang duren voor Hannibal, Face, Bob en Frank terug komen. Ze zullen Hannibal en Face toch niet herkent hebben bij de ambassade? Ze zullen hen toch niet hebben vastgehouden om ze uit te leveren aan de mp? Ik besluit om eens even op straat te kijken, maar ze zijn nog niet in aantocht. Wat moet ik hier nu van denken? Dan roep ik Murdock.
"Wat mij betreft mag je al wel een rondje maken boven het oerwoud. Als de rest terug komt, heb jij misschien alvast wat informatie."
Murdock is aangenaam verrast door mijn voorstel, maar vindt het natuurlijk prachtig.
"Ga je met me mee, big guy?" vraagt hij plagerig.
Voor ik hem kan grijpen duikt hij al weg, hij weet dat ie me daarmee op de kast kan krijgen, want ik moet niets hebben van vliegen.

HANNIBAL
Ik keek op toen de mannen uit één van de auto's op mij af kwamen rennen. Ze hadden me nodig om iets te bespreken.
"Dat kan hier ook hoor," zei ik verbaasd.
De mannen kwamen me bekend voor, maar waarvan kende ik ze toch? Ze bleven aandringen dat ik met ze mee moest gaan. Als ik instem, voel ik iets in mijn rug. Toen wist ik het zeker, het waren de twee die mij bijna hadden vermoord in het zwembad. De man die het pistool tegen mijn rug hield, gaf ik een dreun. Ik pakte zijn wapen af en drukte hem tegen de grond. Na mijn reactie reed de eerste auto weg, maar de tweede niet.
"Jij martelt mij niet nog een keer," zei ik kwaad tegen hem.
De man bleef lachen en keek naar zijn collega die iets in zijn handen had. Door de afleiding kon hij ontsnappen. Toen ik het vuur wilde openen werd ik weggeblazen door een auto die explodeerde. Met een harde smak kwam ik met mijn rug op de grond terecht. Ik stond op, maar had veel pijn.
Extra voorzichtig zijn was nu wel een grote prioriteit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.