FanFic.nl

Losing memorie

10

Het was nu al de derde ochtend na kerst, Remus had die avond zelf aan Romy belooft dat ze zo snel mogelijk langs zouden gaan bij die Olivander maar blijkbaar was er iets tussengekomen waardoor ze nog twee dagen had moeten wachten.
De derde ochtend verscheen hij dan toch in het gezelschap van Tops, gelukkig net voor de bom bij Romy had kunnen barsten.
‘Ik weet het, ik weet het. Ik had het je belooft, maar de orde had een klus en blijkbaar was er niemand anders vrij om die te doen. Maar vandaag staan we volledig tot jouw beschikking.’
‘Werd tijd ook.’ Mompelde ze net iets harder dan ze bedoeld had.
‘Nou, jonge dame. Het is je misschien nog niet opgevallen maar we hebben nog andere zaken aan ons hoofd dan enkel en alleen jou naar je pijpen te dansen.’
‘Tops.’ Siste Remus maar het was Romy die hem tegenhield.
‘Ze heeft gelijk. Het spijt me maar die man is na al die maanden het eerste echte spoor en ik ben gewoon zo nieuwsgierig naar wat hij te vertellen heeft.’
Veelbetekenend keek Remus op naar Tops en de harde trek op haar gezicht verdween.
‘Het is al goed, laten we maar gaan. We zouden niet willen dat je nog sterft van nieuwsgierigheid.’
Met een brede glimlach liep Tops naar de open haard en verdween meteen via brandstof.
Verbaast keek Romy op naar Remus maar die haalde enkel zijn schouders op.
‘Je went er wel aan.’ Fluisterde hij terwijl hij haar de pot met brandstof aanreikte.
Gelukkig had mevrouw Wemel haar gisteren uitgelecht want zelf was ze natuurlijk compleet vergeten hoe ze dit allemaal moest gebruiken.
‘De Wegisweg!’ Riep ze zo luid ze kon en meteen werd ze opgeslokt door groene vlammen.


Wanneer moest ze nu ook al weer uitstappen?
Remus had het haar wel verteld maar in alle opwinding was ze het al weer vergeten, verdorie wat moest ze nu doen?
Opgelucht voelde ze plots een greep rond haar schouders die haar uit de haard trokken.
‘Voorzichtig. Je moet er wel je hoofd bij houden.’ Lachte Tops toen die haar recht trok voor Remus op haar dreigde te vallen.
‘En waar zijn we nu?’ Vroeg Romy terwijl ze het laatste restje as van haar kleren klopte.
‘Dit is de Lekke Ketel, zo een beetje de bekendste herberg die de tovenaars wereld kent, en bovendien bevind zich hier de ingang naar de Wegisweg. Kijk anders gewoon even rond, misschien ben je hier eerder geweest en brengt het herinneringen boven.’
Dit deed Romy maar al te graag, nieuwsgierig liep ze de herberg rond en liep zelf de trap op waar blijkbaar de gastenkamers waren.
Ze was hier eerder geweest, dat wist ze wel zeker. Maar tot haar grote frustratie kon ze er maar geen vinger op leggen.
Uiteindelijk haf ze het op en liep terug de trap af, ze was echter zo in gedachten verzonken dat ze de man die de trap op liep pas in de gaten kreeg toen ze regelrecht tegen hem aan liep.
Een stapel propere linnen viel op de grond en de man kon een vloek niet onderdrukken.
‘Ik…Sorry, ik kan soms…Ik ben soms echt onhandig zijn.’ Probeerde ze zich te verontschuldigen terwijl ze de man hielp alles op te ruimen.
‘Geen probleem. Kan gebeuren.’
De man probeerde haar gerust te stellen met een glimlach maar in een flits kruiste hun ogen elkaar en schoot er een kleine flits door haar geheugen.

Het gelach echode nog steeds door haar hoofd.
Waarom? Het schooljaar was nog niet eens begonnen, konden ze haar echt niet even met rust laten? Voor heel even maar?
Doelloos liep ze verder, haar ogen prikten door de tranen die ze wanhopig probeerde tegen te houden.
Na lange tijd slaagde was ze compleet uitgeput en liet zich op een stoeprand vallen.
Er leek niemand te zijn dus liet ze zichzelf toe om haar tranen even de vrije loop te laten.
‘Wat hebben we hier?’
Verschrikt keek ze op en kon tot haar grote frustratie de kraan niet meer dichten.
Tranen gleden over haar wangen en de waard van herberg De Lekke Ketel kon het allemaal zien.
‘Kijk toch eens, zo een mooi gezichtje en zo verdrietig.’
Mooi gezicht? Die is nieuw, normaal gezien waren de reactie’ s op haar uiterlijk minder flaterend.
Sterker nog, lelijke Romy was nog wel het vriendelijkst van al.
‘Is er iets wat ik voor je kan doen?’ Vroeg de man duidelijk bezorgt.
Waarom? Waarom zou ze hem iets vertellen? Hoe zou hij haar kunnen helpen? Niemand kon het.
‘Laat maar, ik ga maar weer.’
‘Ben je zeker? In ieder geval, als je ooit nog eens wilt praten, de oude Tom is er altijd om te luisteren.’

‘Is er wat?’
De stem van de man bracht haar terug naar de werkelijkheid, nu pas zag ze dat Remus en Tops achter de man stonden en haar vragend aankeken.
‘Tom. Uw naam was Tom is het niet?’
De verbazing op het gezicht van haar vrienden was bijna amusant te noemen maar Romy had er geen oog voor
‘Dat is juist ja.’ Antwoorde die. ‘Kennen wij elkaar?’
‘Ik ben hier lang geleden al eens geweest. Weet u dit nog?’
De man schudde ontkennend.
‘Het spijt me maar ik zie hier elke dag zoveel mensen. Ik kan het soms echt niet meer uit elkaar houden. En daar lijk je niet echt blij om te zijn.’
‘Wel nee. Ik dacht gewoon…Ah laat het, ik ga maar weer.’
Ze duwde de linnen snel in de handen van de man en liep meteen naar buiten.
Het koste Remus en Tops alle moeite om haar bij te houden maar ze vonden haar uiteindelijk buiten waar Romy zo van streek leek te zijn dat ze even steun moest zoeken bij een muur.
‘Wat was dat allemaal? Hoe wist je dat zijn naam Tom was?’ Vroeg Remus terwijl hij troostend een hand op haar schouder legde.
‘Ik weet het niet, ik herinnerde me iets. Ik zat te huilen en hij probeerde me te helpen. Maar je zag het zelf, hij herkende me niet dus kan het niet kloppen.’
‘Waarom niet? Je hoorde wat hij zei. Hij ziet elke dag zo veel mensen. Als je er verder op in gegaan was had hij het zich misschien herinnerd.’
‘Ik was zo verdrietig. Ik zei dat ik huilde maar het leek wel of dit iets was wat ik vaak deed. Ik voelde me zo ongelukkig. Ik snap niet waarom maar ik voelde me als iemand die nooit geweten heeft hoe het is om gelukkig te zijn. Ik weet niet of ik eigenlijk wel wil weten waarom ik me zo voelde.’
Tops voelde dat dit een gesprek ging worden waar ze beter niet bij kon zijn.
‘Ik moet nog even langs Klieder en Vlek. Redden jullie het hier?’
Remus knikte begrijpend en toen Tops weg was leidde hij Romy terug naar de Lekke ketel waar hij samen met haar aan een van de tafels plaats nam.
Ondertussen raasden er verschillenden openingszinnen door zijn hoofd maar niet een klonk redelijk.
‘Zorg er gewoon voor dat ze voelt dat je haar begrijpt. Daar kom je al een eind mee.’ Weerklonk een stemmetje door zijn hoofd.
‘Goed dan, vertel eerst maar eens wat je net zag.’
Niet wat hij in gedachten had maar het leek te werken want ze begon te praten.

Reacties: