FanFic.nl

The Stepbrothers

07. Monday Morning

Met nog half gesloten ogen loop ik naar mijn school toe. Vanmorgen was veel te vroeg aangezien ik maar een paar uurtjes had geslapen. Ik kon maar niet in slaap komen omdat het enige waar ik aan dacht ook echt de hele tijd in mijn hoofd zat. Ik kon alleen maar denken aan Bill en Tom, de zoons van Jörg. En hoe in hemelsnaam ze het in hun hoofd hadden kunnen halen om hun vader te zeggen dat ze hem niet meer wilden zien. Ik kon merken dat Jörg echt helemaal kapot is van binnen. Door wat ze hem hebben gezegd en door wat ze hem niet hebben gezegd. Ze hebben niet gezegd dat ze van hem houden. Want dat hoor je te doen tegen je ouders, te zeggen dat je van ze houdt, dat je ze dankbaar bent dat je op deze aarbol bent gezet, dat je ze eventueel dankbaar bent dat je een broer of een zus erbij hebt.
“Goedemorgen Gabi,” klinkt een stem rechts van mij. Ik kijk op van de stenen die ik volgde met mijn ogen en kijk in de goudbruine ogen van Krista. Ze lijken nog goudkleuriger door de zon die er goed in kan schijnen omdat ze nog vrij laag aan de horizon staat. Een kleine glimlach schiet over mijn gezicht heen. “Morgen,” zeg ik met een schorre ochtendstem.
“Hoe was je dag gisteren, ik heb je niet meer gesproken. Is er iets gebeurd?” vraagt Krista. Ik haal mijn schouders even op. “Die Bill en Tom blijken dus de zoons van Jörg te zijn. En je weet wat ik je verteld heb over dat zijn zoons hem niet meer willen zien. Bill en Tom willen hem dus niet meer zien. Ik snap het echt niet. Ze lijken echt super aardige jongens, maar waarom willen ze hun vader niet zien? Oké, sorry, ik heb maar een paar uur slaap gehad omdat deze vragen constant door mijn hoofd heen aan het dwalen waren. Ik vind het gewoon zo raar, en zo vervelend voor Jörg,” zeg ik met een zucht tussendoor.
“Lieve schat, je kunt er niets aan doen. Als die jongens hun vader niet meer willen zien dan is het zo. Je weet niet wat er is gebeurd en je weet niet hoe zij denken. Ze zijn misschien wel heel aardig op momenten dat wij ze hebben ontmoet, maar wie weet zijn het van die vervelende jongens die alleen maar om hun bekendheid zorgen,” zegt Krista en ze legt een arm om mijn schouder heen. Ze drukt mij zachtjes tegen haar aan en legt haar hoofd tegen mijn hoofd aan.
Even bijt ik op mijn lip en sla ik mijn ogen neer. Ik weet dat ik er niet erg veel aan kan doen, dat betekent echter niet dat ik dat niet wil. In tegen deel, ik zou het heel erg graag willen, maar dan is de vraag: hoe zou ik ze kunnen helpen?

“Gabi, kun je even mee komen naar de gang?” klinkt de stem van Meneer Trümper in mijn hoofd. Ik kijk op met een verbaasde blik. Was dat tegen mij? Mijn ogen schieten richting Meneer Trümper die naar mij kijkt terwijl hij zijn hand op de klink van de deur heeft liggen. Ja, dat was overduidelijk tegen mij bedoeld.
Langzaam sta ik op en slenter ik naar de deur en naar buiten. Meteen ga ik tegen de muur staan en leg mijn armen over elkaar. Ik kijk Meneer Trümper, die de deur dicht doet en dan naar mij toe komt lopen, aan. Hij heeft een bezorgde blik in zijn ogen.
“Is er iets aan de hand?” vraagt hij. Ik sla mijn ogen neer en denk na of ik het wel moet vertellen of niet. Het is misschien wel raar.
“Ehm... ik vroeg me gewoon af waarom Bill en Tom geen contact meer willen met hun vader. Ze lijken me zulke goede jongens, en ze zijn echt super aardig. Het lijken me geen jongens die hun vader zonder reden pijn willen doen,” zeg ik zachtjes. Meneer Trümper krijgt een kleine glimlach op zijn gezicht en kijkt mij aan.
“Waarom pijns je je er zo over? Je kent die jongens pas net,” zegt hij dan, nog steeds glimlachend. Ik haal mijn schouders op. Jörg heeft tegen mij gezegd dat hij voor mij al een vader zou zijn die hij nooit heeft kunnen zijn.
“Ik pijns me erover dat ze hun vader gewoon pijn doen en ik snap het niet,” komt er uit mijn mond voor ik er erg in heb.
“Gabi,” zegt Meneer Trümper met een zachte zucht, “je kent de jongens pas net, je kent hun vader niet. Je moet je niet zo druk maken om hen.”
“Ik ken hun vader wel,” zeg ik en kijk Meneer Trümper rechtstreeks aan. “Ik ken hun vader omdat Jörg een relatie heeft met mijn moeder. Het heeft hem echt super veel pijn gedaan. Hij heeft nooit de vader kunnen zijn die hij heeft willen zijn.” Meteen kan ik me wel voor mijn hoofd slaan.
Meneer Trümper trekt even verbaasd zijn wenkbrauwen op en weet zo te zien even niets meer te zeggen. Daarna kijkt hij me aan en glimlacht hij even. “Weet je. Ik denk ook niet dat Bill en Tom er erg blij mee waren toen ze van hun moeder niet meer mochten spreken met hun vader. Ze vindt dat hij een negatieve invloed heeft gehad op hen en dat hij ze niet respecteert zoals ze nu bezig zijn, het beroemd zijn enzo. Ik weet niet of je het überhaupt meegekregen hebt, maar die som geld die ze hem hebben gegeven, die hij overigens niet heeft aangenomen, was zodat ze zich niet zo schuldig zouden voelen. Maar hij heeft het niet aangenomen, daarom voelen ze zich nu ook heel erg schuldig. Ze hebben hun moeder een maand daarna niet gesproken en pas daarna weer een aantal keren,” zegt hij zachtjes. Het lijkt wel of hij een schuldige toon in zijn stem heeft, maar ik durf er niet naar te vragen. Ik durf helemaal niets meer te zeggen. Ik vind het ergens best zielig voor Bill en Tom, maar ze hadden er ook wat van kunnen zeggen. Ze hadden er ook voor kunnen kiezen om gewoon contact te houden. Ik bedoel, ze zijn volgens mij ook al wel rond de 25 jaar oud.
“Maar Gabi, even over iets anders. Bill en Tom hoorden jullie, jou en Krista, spelen op die barbecue. En ze hebben aan mij gevraagd of ik een demo van een van jullie liedjes zou kunnen geven aan hen zodat ze het kunnen voorleggen aan Gustav en Georg, de drummer en bassist, en ze wilden volgens mij bespreken of jullie in het voorprogramma van de nieuwe tour konden staan,” zegt Meneer Trümper met een grote glimlach op zijn gezicht. Nu weet ik al helemaal niet meer wat ik moet zeggen.
“Ik zal Krista er wel even bij halen,” zegt hij terwijl hij zacht lacht om mijn uitdrukking. Ik kan alleen maar knikken. Meneer Trümper gaat even de klas in en komt daarna terug met Krista aan zijn zijde. “Wat het ook is, het was Gabi!” roept ze meteen. Ik werp haar een gespeeld vuile blik toe en por haar in haar zij. Ze grinnikt en legt haar arm om mijn schouders heen.
“Wat is er Meneer Trümper?” vraagt ze met een glimlach.
“Bill en Tom hebben mij gevraagd of ik een demo van jullie kon geven zodat ze het ook aan Gustav en Georg konden vorleggen. Ze zeiden dat ze wilden bespreken dat jullie in het voorprogramma mochten spelen tijdens de nieuwe tour. Het is voor jullie een ongelooflijk grote kans,” herhaalt Meneer Trümper. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Krista haar mond open vallen en haar ogen worden groot. Ik kan het niet laten om te grinniken. Bij mij dringt het nu ook pas door.
“Er is een probleem, we hebben geen demo,” zegt Krista dan. Meneer Trümper knikt even en glimlacht dan weer breed. “Dat is geen probleem, laat mij dat maar regelen,” zegt hij dan.
“Kom, terug de klas in, de les is nog niet voorbij,” grijnst hij na een paar seconden stilte. Krista en ik knikken en lopen, nog verbaasd, naar binnen toe. We gaan op onze plek zitten en letten de rest van de les eigenlijk niet echt meer op. We fluisteren over het verzoek. Het is gewoon zo moeilijk te begrijpen. Het is gewoon heel erg verrassend.

Reacties: