FanFic.nl

Year of the summer [TC]

[1]

Berlijn, Duitsland
Zomer 2012
Zaterdagnacht, 18 graden.

‘Wegwezen jij!’. Luidruchtig werd de jongeman de nachtclub uitgegooid. Hij viel nog niet met een smak op de grond en greep zich op tijd vast aan de persoon die voor hem stond. ‘Hey!’. De persoon die als steunpilaar werd gebruikt was niet zo blij met het idee van de jongeman. ‘So-sorry’, zei hij met een zachte stem en kwam strompelend overeind, streek zijn kleren glad en liep verdwaasd weg.

De persoon bleef hem raar nakijken. Hij weet niet hoe het kwam, maar hij voelde zich bezorgd. Misschien omdat hij in zijn eentje de donkere straten van Berlijn inliep, dronken en verward. Er kon van alles gebeuren. Peinzend bleef hij staan, nadenkend of hij achter hem aan zou gaan. Ah wel nee, hij kent die hele gast niet!

--

“…Deze ochtend is er een jongeman zwaargewond aangetroffen vlakbij discotheek ‘The Valley’. De jongen, met blond lang haar, werd gevonden door een voorbijganger. Hij is met spoed overgebracht naar het ziekenhuis, zijn toestand is kritiek. Wij willen vragen contact op te nemen met de politie als U deze jongeman herkent of heeft gezien gisteravond”

In verschillende huishoudens wordt verbluft naar het televisiescherm gekeken. Een daarvan is een jongen. Een jongen met zwarte conrows, gebonden in een band, en een glinsterende piercing in zijn linker mondhoek. Dat was de jongen van gisteravond! Geschrokken blijft hij kijken, en een schuldgevoel bekruipt hem. Hij kijkt nog een keer goed naar het beeldscherm. Ongelofelijk, als hij hem gisteravond achterna was gegaan dan was dit nooit gebeurd! Hij plaatst zijn hoofd in zijn handen en dacht na wat hij nu moest doen. Hij wist niet waarom, maar hij kon de beelden niet uit zijn hoofd krijgen. Hij kon hém niet uit zijn hoofd krijgen. ‘Godver, godver, godver!’ bracht hij uit en trapte prompt tegen de poot van de salontafel. Een kleine pijnlijke kreet kwam uitzetten en greep naar zijn voet. Dit gaat je niet verder helpen, Tom..

Kleine piepjes verwelkomde zijn gehoorgang. Waar was hij? Hij kreeg zijn ogen niet open, hoorde alleen maar vreemde geluiden. En voelde veel pijn, heel veel pijn. Vooral in zijn gezicht. Waarom kreeg hij verdomme zijn ogen niet open? Gefrustreerd wilde hij naar zijn gezicht grijpen maar kwam tot de ontdekking dat in zijn armen geen beweging zat noch gevoel. Piepjes dansten nog steeds langs zijn hoofd. Wat was er aan de hand? Plots wordt zijn aandacht getrokken door gekraak en geschuifel. Er was iemand de ruimte binnengekomen waar de jongen zich plaatsvond. Dan hoort hij iemand praten. ‘Hij is in een erg kritieke toestand, we weten niet eens zeker of hij ooit wakker wordt’ ‘Maar, dokter. Er moet toch iets zijn wat jullie kunnen doen?’. Dokter? Lag hij in het ziekenhuis? Dat kan toch helemaal niet, waarom zou hij in het ziekenhuis liggen? ‘Op dit moment kunnen we niks voor hem betekenen, hij wordt in kunstmatige slaap gehouden om complicaties te voorkomen’. Een zucht vult de kamer. Hij herkende die stem, maar waarvan? Waarom wist hij niks? Bill, je hebt je weer behoorlijk in de nesten gewerkt..

Reacties: