FanFic.nl

Spring Nicht [3-Shot]

Twee.

Daar zat hij dan. Alleen, in zijn kamer. Hij wist, uit ervaring, dat de jongen op hem zou gaan wachten. Hij zou net zo lang wachten totdat hij op zou komen dagen en zodra hij hem gezien zou hebben, misschien zelfs alleen een glimp zou opvangen van de schittering van zijn lippiercing, zou hij zich laten vallen. Hij zou zijn lichaam de donkere diepte in gooien, zijn verscheurde ziel achterlatend zodat deze uiteindelijk met de gure wind mee zou voeren naar het oneindige. Zijn ziel zal voort blijven bestaan, verscheurd en vernederd. Teleurgesteld.
Daarom bleef hij zitten, daar, in zijn kamer. De stoel zat niet verkeerd en het uitzicht dat hij had, was niet bijzonder slecht. Hij kon het rustige weggetje dat langs zijn huis liep zien en hoewel er vrijwel nooit iemand op dit tijdstip met deze weersomstandigheden naar buiten kwam, was het nu vrij druk. Hij zat er nu precies anderhalf uur en in die tijd had hij al twee vrouwen, één kind en twee mannen gezien. Drie huishoudens, die zich de koude buitenwereld in waagden. Zijn voorgevoel vertelde hem dat alle drie naar dezelfde plek gingen. De desbetreffende plek.
Hij dus niet.
Terwijl hij daar zat, dacht hij aan alle dingen die hij anders had kunnen doen. Dingen die hij niet had moeten zeggen, dingen waardoor hij de ziel van Gustav aan stukken had gereten. Hij wist dat het niet eerlijk was zichzelf de schuld te geven van de jongen zijn destructieve gedrag - maar hij deed het toch. Puur omdat het zo voelde. Sinds hij een einde had gemaakt aan hun relatie - voor zover dat nog een relatie te noemen was, als je dacht aan alle ruzies en scheldpartijen - was het bergafwaarts gegaan met zijn ex-vriend. Ex. Het klonk vreemd in zijn oren, desalniettemin was het de keiharde waarheid. Gustav was zijn ex en daarmee uit.
Hij kon zich de dag nog goed herinneren. Het was een regenachtige dag, een beetje zoals vandaag, precies vijf weken geleden. Gustav zou bij hem blijven eten, waarna ze samen een film zouden gaan kijken. Het beloofde een gezellige avond te worden, één die ze in tijden niet meer hadden gehad, tot dat zijn broer aan de deur klopte.

''Tom!" Bonk. Bonk. "Tom! Doe open!" Nog meer gebonk.
"Ik weet dat je thuis bent, doe verdomme open!" Geërgerd keek Tom naar Gustav, die nog geen half uur naast hem op de bank had plaatsgenomen. Deze schudde driftig zijn hoofd, maar nadat Bill nog vier keer Tom's naam had geroepen, verontschuldigde deze zich met een zwak gebaar tegenover Gustav. Hij stond op, liep naar de deur toe en deed open, waarna een uitgebluste Bill half naar binnen tuimelde.
"Jezus, Tom! Je bent me er eentje. Was dat nou zo moei-" Bill's ogen werden groot en even stopte hij met praten. De blikken van beide jongen kruisten elkaar en ongemakkelijk deed Tom de deur achter zijn broer dicht.
"Ah. Gustav!" De zwartharige jongen leek zich te herpakken en liep overdreven vriendelijk op Gustav af die - zelfs al zou je hem niet kennen - geen zin had in dit gesprek. In Bill, überhaupt.
Hem kon het niets schelen. Alsof ze al jaren beste vrienden waren, plofte Bill naast Gustav neer en keek hij hem gefascineerd aan, bijna alsof hij zojuist had verteld dat hij de Prijs voor de Vrede had gewonnen.
Bijna.
"Zeg, hoe zit dat nou? Ik bedoel, ik had jou hier niet verwacht," begon Bill, waarbij hij zijn oogjes tot spleetjes kneep en Gustav intimiderend aankeek. Deze schudde enkel zijn hoofd en weigerde in de bruine ogen te kijken, die als twee druppels water leken op het paar waar hij in kon verdrinken. Bill, echter, ging gewoon door alsof er niets aan de hand was. Alsof hij niet wist dat Gustav hem haatte en alsof hij niet wist dat hij precies hetzelfde voor hem voelde. Pure, intense haat.
"Het is al goed. Ik snap best dat je probeert je relatie te redden. Helaas voor jou moet ik je mededelen dat het niet lang meer gaat duren voordat jullie over zijn. Tom is namelijk-"
"Houdt je kop!" De plotselinge stemverheffing vanaf de deur deed beide jongens omkijken en Tom voelde het bloed naar zijn wangen stijgen.
"Maak dat je wegkomt, Bill," zei Tom kil. Bill bleef hem enkel aanstaren en Gustav wilde niets liever dan weg uit deze chaos. Kon Bill niet gewoon naar huis gaan, later terugkomen en hem en Tom gewoon film laten kijken, praten en eten? Voor deze ene keer? Hij was zo zat van de aandachttrekkende jongen, dat hij moeite moest doen zijn kaak niet naar de kloten te slaan.
"Nee. Nee, ik denk niet dat dat gaat." Tom trok zijn wenkbrauw op naar zijn broer, die hem nu grijnzend aanstaarde.
"Omdat?" Honig gelach.
"Omdat, lief broertje, jij en ik nog wat te doen hebben." Tom keek hem nog steeds niet-vragend aan - maar helaas wist hij dondersgoed wat Bill bedoelde. Zo goed zelfs, dat hij zijn blik nu op Gustav richtte.
"Gus... Ik - eh,"
"Nee. Nee, laat maar. Weet je wat?" Gustav stond op, deed een stap naar achteren en wees met zijn wijsvinger dreigend naar Bill.
"Weet je wat? Ik heb het gehad met die broer van je. Met dat aandacht trekkende gedoe, met dat zielige, jaloerse gedoe. Ik ben er he-le-maal klaar mee." Vervolgens stampte hij richting Tom, die hem smekend aankeek.
"Gus, laat me nou even-"
"Nee! Verdomme, Tom! Snap het dan! Het enige wat hij wil is jou en dat helemaal voor zichzelf. Dus - wat wordt het? Hij of ik?"
Nu stond ook Bill op van de bank om het heft in handen te nemen.
"Ja, Tom. Kies je voor je broertje, je eigen vlees en bloed, of voor je vriend? Of, nee, je slááfje."
Gegeneerd en angstig stond Tom daar, verzeild geraakt in het grootste dilemma van zijn hele leven. Gustav's ogen prikten door zijn ziel heen, die van Bill brandden op zijn netvlies.
"Nou? Ik of die vrouwelijke mongool?"

Verward schudde hij zijn hoofd. Was het zijn schuld? Nee. Ja. Nee. Ja?
Wat had hij dan moeten doen. Hij kon moeilijk zijn broer, zijn vlees en bloed, wegsturen. Hem nooit meer zien. Dat kon hij niet maken, niet naar alles wat Bill voor hem betekend had. Niet na...
Niet na de dood van zijn eerste, échte liefde. Niet na Georg.
Bill was de enige die er voor hem geweest was. Hij kwam elke dag over de vloer, verzorgde het huis, verzorgde het eten. Hij deed alles voor Tom, echt alles, en hoefde er niets voor terug. Helemaal niets. Geen geld, geen kado's, gewoon niets. Hij hielp hem elk uur van elke dag.
En toen kwam Gustav.
Tom was als een blok voor de jongen gevallen. Zijn bruine ogen, het blonde haar, zijn gespierde lichaam. Hij was gewoon perfect, precies wat hij miste.
Hij deed hem aan Georg denken.
Dat besefte hij zich eigenlijk pas later, twee weken nadat het uit was. Misschien had hij inderdaad Gustav als een slaaf behandeld, misschien was hij inderdaad te veeleisend wat betreft de omgang en de seks. Dat kwam, besefte hij zich later, waarschijnlijk door wat hij gewend was met Georg.
Misschien gaf hij zichzelf daarom de schuld van Gustav's destructieve gedrag. Misschien dat hij daarom dacht dat hij de schuldige was van het feit dat Gustav zijn eigen leven wil nemen. Zichzelf wil beroven van zijn lichaam.
Omdat Tom teveel aan Georg had gedacht. En Bill liet hem de ogen openen.
En toen wist hij het opeens heel zeker.
Hij moest naar Gustav toe. Voordat het te laat zou zijn.

Reacties: