FanFic.nl

The Stepbrothers

09. The Memory Remains

Het is half vier wanneer ik uit mijn droom wakker schrik. Angstzweet staat op mijn voorhoofd en ik voel me koud en warm worden. Me onbewust van het feit dat ik Krista met een zachte gil voor ik echt wakker werd ook wakker heb gemaakt, sta ik op uit het bed, gris ik een shirt van de grond en trek die aan. Nee, ik en Krista schamen ons niet als we bij elkaar zijn.
Ik ga ga voor het raam staan, achter de gordijnen en zet mijn handen op de vensterbank waardoor ik mijn rug een klein beetje moet krommen. Gerommel bereikt mijn oren zachtjes. Niet veel later voel ik twee armen om mijn middel heen glijden en een hoofd zachtjes op mijn rug gelegd worden. Ik maak een zacht geluidje, dan weet Krista dat ik het wel goed vind.
“Kom terug naar bed,” zegt ze zachtjes. Ik bijt op mijn lip en draai me om. Krista staat nu voor mij, met haar armen om mijn midden en haar hoofd maar een paar centimeter van mijne verwijderd. Ze heft een hand op en gaat met haar duim langs mijn wangen. Nu pas heb ik door dat er tranen over mijn wangen aan het rollen waren.
“Hé, wat is er gebeurd?” vraagt Krista zachtjes. Ze trekt mij ondertussen zacht mee naar het bed en trekt mij erop. Ik leg mijzelf op mijn rechter zij neer en kijk hoe Krista tegenover mij komt liggen. Ze neemt mijn linkerhand, die half op het kussen ligt, zachtjes vast en kijkt mij bezorgd aan. Dat heeft als gevolg dat ik alleen nog maar wat harder begin te huilen en ik mij meteen tegen Krista aan druk. Ze legt haar armen om mij heen en gaat zachtjes met haar vingers door mijn haren heen.
“Wat heb je gedroomd?” probeert Krista nog een keer als ik een klein beetje gekalmeerd lijk te zijn. Ik kijk niet op naar Krista. Het enige waar ik aan kan denken is de droom, of nachtmerrie. Hoe zijn gezicht steeds voor mij verschijnt, hoe zijn armen zich naar mij uitstrekken, hoe hij mij terug het toilethokje in duwt...
“Gabi. Vertel het nu,” klinkt Krista haar stem. Dit keer kijk ik wel op. Krista heeft een commanderende blik in haar ogen. Die heb ik pas één keer eerder gezien en toen had ik ook alles opgebiecht. Krista is de enige die een dergelijke emotie tot mij door kan laten dringen. Van andere mensen neem ik het niet aan.
“Ik... had een nachtmerrie... over iets wat gebeurd is in het tweede jaar van deze opleiding,” fluister ik, hopend dat Krista het niet gehoord heeft. Maar ik weet wel beter. Ze heeft het sowieso wel gehoord.
“Wat heb je meegemaakt?” vraagt Krista voorzichtig. Meteen klap ik weer bijna dicht, was het niet voor Krista haar blik die mij vertelt dat ze dat zag en nog meer wil weten. “Een jongen had mij toen een aantal maanden lang gestalkt. Ik had aangifte gedaan, maar dit wakkerde nog meer ongewenst gedrag aan.” Netter kan ik het niet maken.
“Wat voor gedrag?” vraagt Krista door. Ik had nog gehoopt dat ze er niet naar zou vragen, maar Krista blijft Krista. Ze zal niet stoppen met vragen voordat ze alles weet.
Langzaam draai ik mij op mijn andere zij en kruip een klein beetje naar achteren toe, richting Krista. Zij legt haar armen wat steviger om mij heen en volgt de bochten in mijn lichaam met haar lichaam. Haar knieën gedrukt in mijn knieholtes, haar borstkas tegen mijn rug aan geduwd. Haar armen om mijn lichaam en over mijn eigen armen. Het voelt zo normaal, het voelt zo rustgevend.
“Toen ik als tweedejaarsstudente een keer in de mediatheek een boek had gevonden en er niet bij kon, had ik een jongen die mij lang genoeg leek om erbij te komen, gevraagd of hij het boek misschien zou willen pakken. Het probleem was dat hij mij daarna niet meer uit het oog liet gaan. Elke keer als ik klaar was met een les was hij er ook. Elke keer als ik een keer ergens anders naartoe ging met de bus stond hij daar ook te wachten. Hij bleef doorgaan, niet alleen buiten school, maar ook binnen school. Na een aantal maanden had ik hem aangeklaagd wegens stalken en had hij een contactverbod opgelegd gekregen. Hij was het er totaal niet mee eens en had mij daarna op een bepaalde dag opgewacht bij de damestoiletten. Ik was net klaar en liep naar buiten. Hij stond voor me... en duwde me terug het hokje in. Zijn handen... hij zat aan me... ik gaf hem een knie en kreeg het voor elkaar om weg te komen,” vertel ik zachtjes. Halverwege prikken de tranen achter mijn ogen en slaat mijn stem een paar keer over. Aan het einde lopen de tranen weer over mijn gezicht en knijp ik mijn handen krampachtig tot een bal. Woede komt weer naar boven en een waas vormt zich voor mijn ogen. Die beelden, alles komt weer terug.
“Shht,” fluistert Krista, “het is voorbij, het zal niet meer gebeuren. Ik zorg er wel voor dat het niet nog eens gebeurt.” Ze neemt me wat strakker vast en drukt een kus op mijn achterhoofd. Een kleine glimlach gaat over mijn gezicht door de tranen heen.
Niet veel later voel ik Krista haar grip een klein beetje verslappen en merk dat ze in slaap is gevallen. Ik sluit ook mijn ogen, maar ik kan niet in slaap komen. Beelden schieten steeds door mijn hoofd heen. Van die jongen, van hoe het zou moeten zijn als we straks mee mogen op tour, als die jongens zo dichtbij mij zijn. Jongens die ik eigenlijk niet ken. Waarvan ik weet dat minstens één van hen de reputatie van ‘player’ op heeft gezet. Ik voel me er nu al niet comfortabel bij. Doen we er wel goed aan om ons nummer te laten luisteren? Ik weet het niet.
Het is ondertussen al vijf uur. Ben ik zo lang wakker geweest? Heb ik zo lang liggen peinzen over wat er misschien niet gaat gebeuren? Is het wel logisch dat ik zo over de jongens denk? Ik kende die jongen op school ook niet en hij was ook tot dit in staat. Maar deze jongens zijn anders. Tenminste, Bill en Tom zijn anders, denk ik.
Half zes als ik weer op de klok kijk. Waarom gaat de tijd zo snel? Hoort de tijd niet langzaam te gaan als ik niet lig te slapen? Ik gaap, ik ben toch wel echt moe, maar waarom val ik dan niet in slaap?
Krista draait zich om en laat mij zo los. Ik stap zachtjes uit het bed en trek mijn kleding aan. Mijn eigen kleding. Niet net zoals het shirt van Krista dat ik vannacht aan had getrokken. Als ik al mijn kleding aan heb loop ik naar de badkamer en borstel ik mijn haar. Ik wil iets anders doen met mijn haar, ik ben het zwarte een beetje zat. Ik ben mijzelf helemaal zat.
Een diepe zucht verlaat mijn mond en ik sla mijn ogen neer. Ik ga vanmiddag naar de kapper en dan laat ik mijn haar anders doen. Ja, dat ga ik doen. Dan wel na school. En na Meneer Trümper onder ogen te zijn gekomen. Ik weet zeker dat dit ook niet echt een leuke dag gaat worden. Niet voor mij in ieder geval.

Reacties: