FanFic.nl

Nightmare

† Speechless

‘Laat me niet alleen.’ De tranen stroomden over haar wangen en ze had haar armen om zich heen geslagen. Haar zwartte ogen keken me angstig aan en ze kwam aarzelend dichterbij.
‘Wat is je naam?’ vroeg ik en rilde toen ze mijn hand vast nam. Ze keek achterom en trok me met zich mee. We renden door de duisternis en ik hoorde haar stem. Hetzelfde geluid die zich in mijn hoofd had gesponnen. Mijn hart bonsde gewelddadig tegen mijn ribben en ik bleef verlamd stilstaan.
‘Wat gebeurd er?’ De schaduwen doemden op terwijl de takken zich om haar tengere lichaam krulden. Ze schreeuwde en ik deinsde achteruit. Haar borstkas spleet open en een zwarte energie verblindde me.
‘Help me!’ Fluisterde ze en alles om me heen verdween.

Ik opende mijn ogen en staarde naar het vertrouwde, withouten plafond. De geur van gebakken spek stelde me gerust en ik sloeg de dekens van me af. Ik ging rechtop zitten en balde mijn handen tot vuisten. Ik probeerde me haar gezicht te herinneren, maar ik hoorde alleen haar stem. Hoog, fragiel en vervuld met doodsangst. Ik wierp een blik op de klok en vloekte binnensmonds. Binnen een half uur zou Maerwy hier zijn en ik haalde vermoeid een hand door mijn haren. Ik trok een oud shirt van Switchfoot over mijn hoofd en liep de trap af.
‘Goedemorgen, jongen.’ Violet zat aan de keukentafel en ze legde bevend haar krant neer.
‘Gaat het wel?’ vroeg ze en ik trok mijn schouders op.
‘Slecht geslapen,’ antwoordde ik en ze glimlachte toen mijn moeder haar koffie inschonk.
‘Dat verdiende je, Blake Guardionn,’ zei ze en ik zakte naast Violet neer.
‘Ik zal vandaag mijn fouten rechtzetten, mam,’ grijnsde ik en ze kneep haar ogen tot spleetjes.
‘Ik mag het gaan hopen,’ antwoordde ze en verdween de keuken in.
‘Waar is, Anna?’ vroeg ik en Violet wenkte naar de gang. Ik lachte, Anna was zoals gebruikelijk aan het telefoneren met Lucy. Lucy was Anna’ s hartsvriendin die elke maandagmiddag langskwam. Ik vond haar erg aardig, hoewel ze samen geen enkele minuut zwegen en over de stomste dingen kibbelden. Daarbij had Lucy ook nog een pesthekel aan mijn muzieksmaak en kledij.
‘Ga jij vandaag nog iets doen, mam?’ vroeg ik toen ze een omelet met spek op mijn bord schoof.
‘Ik moet straks nog wat papieren langsbrengen bij Nicole.’ Ik knikte en we keken op toen Anna de woonkamer inliep.
‘God sta ons bij, Lucy vertelde dat Stella Honeywell als vermist is opgegeven.’ Ik verslikte me in mijn sinaasappelsap en Violet liet de krant voor wat hij was. Mvr. Honeywell was mijn lerares Engels en haar dochter, Janita Honeywell zat in hetzelfde jaar.
‘Sinds wanneer? vroeg mijn moeder en ze zakte neer op een van de keukenstoelen.
‘Sinds vrijdagavond, ze zou gaan joggen in het woud.’ Ik keek Anna indringend aan en het gezang spon zich als spinnenrag in mijn hoofd. Glinsterend in het zachte zonlicht, verraderlijk en duister. Mijn hart hield op met kloppen toen ik de tranen over mijn moeders wangen zag rollen. Ze dacht aan mijn vader. Aan hoe hij haar papieren had langs willen brengen bij de moeder van Nicole, omdat zei het te druk had gehad. Hij was nooit meer teruggekomen en had de papieren ook nooit aan Rose afgegeven. Nicole en haar moeder hielden een kleine boekenwinkel open die vooral werd gegeerd bij de studenten van Chester High. Het was de ideale plek om er een verslag te maken voor welk vak dan ook en je kreeg een zeven voor de moeite als je er al heenging. Mijn moeder bedoelde met papierwerk, citaten of oude boeken die ze stuklas en zelf herschreef. Ik kon goed overweg met Nicole, ze was nuchter en had een hekel aan Avril en Eleanora. Ik had haar leren kennen doordat haar vriend Toby twee huizen verderop woonde en ik vaak met hem ging basketballen. Ik at nog de helft van mijn omelet op en stond op. Mijn moeder veegde haar tranen weg en ik legde mijn hand geruststellend op haar schouder.
‘Het is al goed, lieverd,’ fluisterde ze en een flauwe glimlach overtrok haar gezicht.
Ze was hem nooit vergeten.
Niet één keer.



‘Blake!’ Maerwy omhelsde me en ik trok de deur achter me dicht.
‘Hé,’ glimlachte ik en ze fronste argwanend. Ik wist dat ze het meteen zou zien, alleen al door me aan te kijken.
‘Wat is er gaande?’ Ze liet haar ene hand op mijn schouder rusten en ik keek haar somber aan.
‘Ik word paranoïde,’ zuchtte ik en een ze lachte hoofdschuddend. We liepen naar haar oude, wijnroodgekleurde Bentley en ik stapte in. Het gezang uit mijn gedachten stierf weg terwijl Maerwy’ s lievelingsnummer alle gedachten overstemde. Ik sloot mijn ogen en beet gespannen op mijn lip.
‘Heb je gedroomd?’ vroeg Maerwy zacht en ik keek haar met een halve glimlach aan.
‘Jij kent me toe goed, boterbloem,’ glimlachte ik en ze stak de sleutel in het contact.
‘Charmeur,’ grijnsde ze en ik lachte hoofdschuddend.
‘Ik droomde over een meisje, ze was doodsbang. Alsof ze op de vlucht was voor iets, of iemand,’ zuchtte ik en een krampachtige steek verpulverde mijn hart. Ik herinnerde me haar angst en het maakte me ongelukkig.
‘Misschien stelde je onderbewust het silhouet voor als een meisje,’ peinsde ze en ik trok mijn schouders op.
‘Heb je het nieuws van Mvr. Honeywell al gehoord? vroeg ik en Maerwy knikte somber.
‘Daar maakte ik me zorgen om,’ fluisterde ze en keek me indringend aan.
‘Hoezo?’ vroeg ik en ze zuchtte, alsof het antwoord al was uitgesproken maar ik het niet vatte.
‘Ik maak me zorgen om jou,’ ze keek me niet aan en ik staarde naar het voorbijglijdende landschap. We draaiden route B852 op en Maerwy zong verder mee met het nummer Speechless van The Morning Parade. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. We moesten de waarheid zien te vinden. De waarheid die bedolven lag onder een puinhoop van leugens.
Ik luisterde naar het grint die onder de banden knarste terwijl we de parking opreden.
‘Bedankt, Maerwy,’ fluisterde ik toen we uitstapten en ze keek me niet begrijpend aan.
‘Bedankt om er altijd voor me te zijn,’ zei ik en ze sloeg een arm om mijn middel. We wisten allebei dat de verdwijning van mevrouw Honeywell geen toeval was. De hele gemeenschap van Dores wist dat. Iets duister was begonnen en ik wist niet wat het was, maar het zou ons allemaal veranderen.

Reacties: