FanFic.nl

The Stepbrothers

11. Different Light

Als de les dan eindelijk voorbj is sta ik op en pak ik mijn tas. Ik wil het liefst zo snel mogelijk weg zijn hier, maar Krista pakt mij bij mijn pols en houdt me tegen. Ik kijk haar niet aan, ik blijf alleen maar naar de grond staren. “Gabi, wat is er aan de hand?” vraagt Krista zachtjes. Ik schud mijn hoofd en haal mijn schouders op.
“Hé, als er iets is dan kun je het mij vertellen, dat weet je,” zegt ze dan. Ik knik, draai me om en geef haar een knuffel. Puur uit gewoonte, om haar te laten denken dat het wel goed komt met mij. Ik kan echter aan vrij weinig denken. Of vrij veel eigenlijk. Maar vooral over hoe het dan moet tijdens de tour. En hoe dat goed gaat komen met Jörg.
“Dames, hadden jullie het nog voor elkaar gekregen met de demo?” klinkt Meneer Trümper zijn stem. Krista en ik kijken beiden op. “Ja, dat is helemaal goed gekomen,” zegt Krista. Met een grijns op haar gezicht neemt ze de CD uit haar tas en geeft die aan Meneer Trümper. Bill en Tom komen ook naar ons toe gelopen. “Kunnen we het niet meteen nu luisteren? We zijn er nu toch allemaal,” zegt Bill met een grote glimlach op zijn gezicht.
“Ja, dat is ook goed,” zegt Meneer Trümper. Een raar gevoel gaat door mij heen. Ik wil het niet, maar ik laat het wel gebeuren. Ik kijk toe hoe Meneer Trümper de CD in een speler stopt en het nummer af begint te spelen. De tekst dringt tot mij door en tranen beginnen achter mijn ogen te prikken.
“She grabs a handful of snowflakes, to mask the cold as her heart breaks. She’s crying out the writings on the wall. She’s watching holiday outtakes, counting up his mistakes. She knows that there is nothing left at all. Remember when you said you’d stand by me in battlefields. Remember when you held me all night long. I can’t believe that now you’re gone, I miss the things that you did wrong. All the things I didn’t say, take me back to yesterday. Now I’m lying here alone, waiting for you to come home. All the things I didn’t say, take me back to yesterday. She pushes everyone away now, ‘cause they just don’t understand her. The medication doesn’t work, it takes some time to kick in anyway. Remember when you said you’d stand by me in battlefields. Remember when you held me all night long. I can’t believe that now you’re gone, I miss the things that you did wrong. All the things I didn’t say, take me back to yesterday. Now I’m lying here alone, waiting for you to come home. All the things I didn’t say, take me back to yesterday. Now I’ve gone and lost my senses, lured me in with false pretenses, kicking down the emotional fences. I can’t let go. Can’t help obsessive fixation, feel my anger and frustration, bleeding stones for your reaction. Whoohoo oh-ho oh. Can’t believe that now you’re gone, I miss the things that you did wrong. All the things I didn’t say, just take me back. Honestly, I’m not your enemy, so please don’t lie to me. Please don’t lie to me. Honestly, I’m not your enemy, so please don’t lie to me. So please don’t lie to me,” klinkt er in mijn oren. Waarom heb ik dit als tekst geschreven? Waarom heb ik dit opgenomen?
Zonder nog maar iets te zeggen stap ik met grote passen het lokaal uit richting de kleine kantine op deze vloer. Ik hoor dat iemand mij volgt, maar ik zou niet weten wie. Het maakt me ook allemaal niet meer uit. Tranen stromen weer, net zoals vannacht, over mijn wangen heen en ik voel mijn benen zwak worden. Niet veel later zak ik neer tegen een muur.
Iemand komt naast mij zitten en legt een arm om mij heen. Langzaam druk ik mij tegen de persoon aan. Het is in ieder geval niet Krista die mij heeft gevolgd, de voorgevel mist. Maar wie is het dan? Nieuwsgierig kijk ik op en zie ik twee bruine ogen terug kijken naar mij. Het is Bill die zijn arm om mij heen heeft gelegd. Waarom hij?
“Hé, is alles oké?” vraagt hij voorzichtig. Zou het oké zijn als ik aan het huilen ben? “Ja, het gaat,” mompel ik tegen beter weten in. Bill schudt zijn hoofd en kijkt bezorgd, maar toch een klein beetje glimlachend naar mij.
“Die tekst die je had ingezongen, over wie gaat dat?” vraagt hij dan. Ik bijt op mijn lip en sla mijn ogen neer. Een zucht verlaat daarna mijn mond. Ik kan het wel verzwijgen, maar dat heeft geen zin. “Over mijn vader. Toen ik vijf was, was hij overleden tijdens een auto-ongeluk. Mijn moeder heeft mij helemaal alleen opgevoed. Ze heeft nu eindelijk weer de tijd gevonden om uit te gaan met een heel erg aardig persoon,” zeg ik zachtjes en met een grote glimlach.
“Dat is heel mooi. Mijn moeder heeft ons ook vrijwel alleen opgevoed. Dat kwam vooral omdat onze vader er bijna nooit mocht zijn,” zegt Bill zachtjes. Ik kijk hem aan, recht in zijn ogen en zie de pijn erin staan. “Ik weet niet of je het nieuws hebt gevolgd, een paar jaar geleden hebben we een brief naar onze vader gestuurd met daarbij een bepaald bedrag zodat hij geen contact meer met ons zou opzoeken. We wilden het niet eens,” zegt hij met een trillende stem.
“Het is nooit te laat om het goed te maken,” zeg ik zacht. Ik sta op en loop zonder nog iets te zeggen naar de damestoiletten toe. Zodra ik binnen ben laat ik een luide zucht gaan en kijk ik in de spiegel. Mijn make-up is helemaal uitelopen. “Sukkel,” mompel ik tegen mijzelf wanneer ik mijn make-up probeer te fatsoeneren.
Zodra het weer redelijk zit loop ik de toiletten uit en ga ik terug naar het lokaal waar nog steeds iedereen, en ook Bill, zit te wachten. Ik zet me naast Krista neer. Ze neemt mij hand vast en knijpt erin. Ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht en knijp terug.
“Oké, Gabi, je bent terug. De jongens hebben net even met elkaar gepraat en zijn erover eens geworden dat jullie een goede kans hebben dat David, hun manager, ook instemt met jullie als voorprogramma. Hoogstwaarschijnlijk ee kans van minimaal 95%,” zegt Meneer Trümper met een grijns op zijn gezicht. Ik knik. Eindelijk begin ik mij wel goed te voelen bij het idee dat wij een grote kans hebben dat we mee mogen op tour. Het is toch nog steeds iets wat ik heel erg graag zou willen ervaren voordat ik ergens ga werken.
“Ik weet niet wat jullie verder nog gaan doen, maar ik heb nu nog les. Ik zie jullie overmorgen weer,” zegt Meneer Trümper glimlachend tegen Krista en mij. Wij glimlachen naar hem en kijken dan toe hij hij ons achterlaat met de vier jongens die op en om het grote bureau voor aan de klas zitten.
“Hoogstwaarschijnlijk zullen we dus zeker een half jaar, misschien wel langer, met elkaar in de bus opgescheept zitten. Het wordt dus tijd om elkaar beter te leren kennen denk ik,” zegt Georg met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij staat op en komt naar mij en Krista toegelopen. Hij steekt zijn hand naar mij uit en ik neem hem aan. Hij stelt zich netjes voor aan mij en Krista. Gustav volgt. Bill en Tom hoeven zich niet meer voor te stellen, want hen kennen we al.
“Hadden jullie al plannen voor vanmiddag?” vraagt Bill met een glimlach. Krista schudt haar hoofd, maar ik knik. “Ik wilde graag naar de kapper gaan,” zeg ik. Bill zijn ogen beginnen meteen te stralen. “Mag ik mee?” is zijn reactie. Ik schiet zachtjes in de lach en begin te knikken. Bill staat meteen vrolijk op en klapt even in zijn handen.
“Kom op dan!” grijnst hij. Hij komt naar mij toegelopen, neemt mijn losse hand vast en trekt mij mee. Ik laat me lachend meetrekken. Krista pakt haar en mijn tas en loopt dan snel achter ons aan, ook lachend. De rest hoor ik op een afstandje, druk pratend, volgen. Misschien is het niet echt een heel slecht idee om ze allemaal bij mij thuis uit te nodigen vanmiddag. Denk ik.

Reacties: