FanFic.nl

Nightmare

† Celldweller

Ik leunde tegen de gebloemde muur en bladerde gespannen door de vergeelde pagina’s. Het sierlijke zwarte handschrift lachte me toe en ik sloot mijn ogen. Het gezang herrees, alsof tientallen stemmen in elkaar verstrengelden. Ik duwde mijn handen tegen mijn hoofd en klemde mijn kaken op elkaar.
It makes no difference who we are. No price too great, no distance too far.
De stemmen zwollen aan en ik opende mijn ogen.
Ze riepen me en ik staarde naar de bladzijden die zwegen.
Maerwy keek op van haar boek, ze lag op haar buik en ik haalde diep adem.
‘Het word erger,’ fluisterde ik en slikte. Ze nam mijn hand en keek me medelevend aan.
‘Het komt goed,’ zei ze en ik glimlachte somber. Sinds het silhouet was verschenen leek alles te veranderen. Het leek alsof de vastgeroeste scharnieren van Dores, die haar vastketende aan haar gebruiken waren verpulverd tot as.
‘Blake, schatje!’ Ik keek op toen de honingzoete stem van Eleanora me gevangen nam en Maerwy volgde haar met samengeknepen ogen.
‘Wat fijn om jou hier te zien!’ Ik perste er een glimlach uit en ze giechelde.
‘Maerwynn,’ mompelde ze toen Maerwy haar nog vuiler aankeek.
‘Wat brengt jou hierheen, Eleanora?’ vroeg ik en benadrukte haar naam, ze wist dat ik haar afwees. Ik was de enige jongen op Chester High die haar radicaal negeerde en daar hield ze van. Ik was haar persoonlijke uitdaging, na Zayn Malik uiteraard. Ze zakte naast ons neer en keek me met een pruillipje aan. Ik trok mijn wenkbrauwen op en staarde naar haar schoenen. Ik begreep niet eens hoe ze kon gaan zitten, haar hakken leken wel op belachelijk hoge stelten. Maerwy grinnikte, we wisten allebei wat ik dacht.
‘Ik verveelde me,’ antwoordde ze met een glimlach.
‘Heeft Zayn je soms afgewezen?’ Maerwy keek haar spottend aan en Eleanora stak haar tong uit.
‘Nee, ik had geen zin om naar hem toe lopen.’ Het verhaal sloeg werkelijk nergens op en ik peilde Maerwy’ s reactie, maar haar gezicht stond uitdrukkingloos.
‘Wat waren jullie aan het doen?’ vroeg ze en keek me uitdagend aan. Ik rolde met mijn ogen terwijl ze het boek oppakte en haar lippen tuitte.
‘De stadsgeschiedenis van Dores? Daar is toch niets interessants aan lieverd.’ Ze keek me niet begrijpend aan en Maerwy trok het boek uit haar handen.
‘Dat gaat jou niets aan,’ siste ze vinnig en ik glimlachte. Eleanora keek me met haar -standaard blik- aan en bracht haar lippen naar mijn oor.
‘Iedereen weet dat de knappe, mysterieuze basketbalspeler geheimen heeft, Blake,’ fluisterde ze en hees zichzelf rechtop. Ik gaapte haar aan en ze liep lachend weg, haar doel was bereikt. Ze had mijn aandacht gekregen.



Ik lag languit in het gifgroene gras van Torr Wood en hield het boek boven mijn hoofd. Maerwy zat naast me en ik luisterde naar het gefluit van de vogels. Dores kende maar één plek waar je kon ontsnappen aan de loerende blikken van volwassenen. Het Verboden Veld.
Zo werd het door de meesten op Chester High genoemd, althans door diegenen die er toch heen kwamen. Het veld werd omringd door honderden bomen en lag aan de waterkant. Torr Wood was voor ons een gewone plek maar Anna en Violet zagen dat anders. Ze beweerden dat het een bezeten plek was, een tussenwereld voor de duivels en zijn aanbidders.
Het was een plek waar elke ouder je vandaan probeerde te halen.
Alleen was dat onmogelijk, want op je twaalfde ging je er meestal voor het eerst heen. Het meer waar Torr Wood aan grensde droeg de naam Loch Ness en de gelovigen onder ons hielden zich dan ook strikt aan de verhalen van hun grootouders.
Dores lag aan de Oostkant van Loch Ness en zorgde ervoor dat verschillende buitenstaanders naar onze stad afzakten. Ikzelf had niets te vrezen, geen enkele inwoner van Dores hoefde dat. Voor ons was Dark horse Manor een grotere legende dan het monster van Loch Ness en de moord op Chester Dawson bij elkaar gefluisterd.
‘Ik durf te wedden dat we straks twee weken huisarrest krijgen,’ grinnikte ik en Maerwy lachte.
‘Ik begrijp niet eens waarom iedereen er zo’n heisa om maakt, het is maar een verhaal,’ zuchtte ze en ik kantelde mijn hoofd om haar aan te kijken.
‘Dark horse Manor is ook maar een verhaal, Maerwy,’ mompelde ik en ze schudde haar hoofd.
‘Het huis bestaad echt, net als het silhouet en de stemmen, Blake,’ fluisterde ze en ik liet het boek voor wat hij was. Het had geen zin, we zouden zelf ons lot moeten onder ogen komen.
‘Zullen we naar The Dores Inn gaan?’ vroeg ik en ze ging rechtop zitten. Mijn hoofd voelde leeg, alsof de stemmen hadden besloten om weg te gaan. Ik knikte en ze hielp me recht.
‘Waarschijnlijk zijn Janita en Alexandra daar ook, dus is ons verhaal niet volledig bij elkaar gelogen,’ grinnikte ik en we liepen terug naar de auto.
We reden langs de afgelegen wegen tussen Torr Wood en route B862.
De Bentley draaide de hoofdweg op en Maerwy zette de volumeknop harder terwijl het nieuws gepresenteerd werd.
De stem van Kelly Donovan klonk net als altijd overdreven zakelijk, ze was de moeder van mijn beste vriend Matt Donovan. Ik hoorde hem de laatste tijd weinig aangezien hij huisarrest had gekregen, nadat hij de les bij Mvr. Baker had geruïneerd. Als het erop aankwam was zij net als alle andere ouders in Dores. Vreselijk.
‘Stella Honeywell is nog steeds spoorloos verdwenen en de zaak word zeer ernstig genomen. De lokale politie van Dores krijgt hulp uit Foyers en ook de stad Drumnadrochit is waakzaam over zijn inwoners. Meerdere verdwijningen worden hierbij ook niet uitgesloten. Er word aangeraden om binnen te blijven…’ Ik zette de radio af en sloot mijn ogen.
‘Wat doet Matt hier?’ vroeg Maerwy en ik opende geschokt mijn ogen.
‘Heb je geen bericht van hem gehad?’ Ik viste mijn telefoon uit een van de jaszakken en knikte.

Bro, ik ben bij The Dores Inn. Ik werd knettergek tussen die vier muren.
Ik moest weten of die geruchten klopten.
Matt

Ik stapte uit en hij keek ons zwaaiend aan vanaf de ingang. Naast hem stonden Eleanora, Toby en Nicole. Maerwy greep mijn mouw stevig vast en ik keek haar vragend aan.
‘Wat doet zij bij hen?’ Snauwde ze chagrijnig en ik trok mijn schouders op.
‘Ik heb geen idee, Maerwy,’ antwoorde ik en liep zonder aarzelen op hen af.

Reacties: