Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Overige » Schijnvertoning » Elanor Springs

Schijnvertoning

Geschreven door:
Azula

Onderdeel van:
Schijnvertoning

Laatst bijgewerkt:
2 aug 2013 - 17:18

Aantal woorden:
1008

Aantal reacties:
6

Aantal keer gelezen:
386



Elanor Springs

#Soundtrack:
http://www.youtube.com/watch?v=dYhRGV8-kMw


Zonnestralen wierpen een prachtige glans over het grasveld, lieten de bomen stralen en zorgden ervoor dat het kleine beetje wind aangenaam werd. Met mijn schetsboek op mijn schoot leunde ik met mijn rug tegen de stam van een dikke, oude eik. Het gras voelde koel aan en ik trok mijn knieën op zodat ik het boek ertegenaan kon leggen. Ik keek om me heen en observeerde de schoonheid van de plek waar ik me bevond, beter bekend als Elanor Springs, de mooiste en tevens enigste vallei in ons dorpje, Elanor. Hoe origineel, dacht ik bij mezelf, terwijl ik begon aan een schets van datgeen dat zich voor me uitstrekte. Ik kon nog net het glinsterende water van het rivierstroompje zien, dat tot ver in het dal doorliep.
Ons dorp was niet rijk noch arm, maar voor mij erg bijzonder. Ik woonde hier al mijn hele leven, altijd in hetzelfde huis en nog nooit heb ik onenigheid tussen de inwoners meegemaakt. Natuurlijk hier en daar wel een meningsverschil, maar in Elanor werden geen overvallen gepleegd. Werden geen mensen doodgeschoten. Zelfs geen vechtpartijen – tenzij de jongens van school weer stoer probeerden te doen. Mijn gedachten dwaalden langzaam af naar niemandsland, terwijl ik de natuur op papier zette. Ik ging er helemaal in op, wat ervoor zorgde dat ik een klein kreetje slaakte toen een stem me uit mijn teken-stand haalde.
“Hé Ari.” De gelikte stem van mijn beste vriend Stephan liet me glimlachen en ik keek hem aan terwijl hij naast me in het gras ging zitten, leunend tegen de boomstam.
“Ben je weer zweverig bezig?” Zijn opmerking deed me snel mijn schetsboek dichtslaan, waarna ik het aan de kant legde en me tot hem wendde. Zijn wenkbrauwpiercing glinsterde in het licht van de zon en zelfs zijn donkerblonde haren kregen een lichtere kleur.
“Heb je een beetje zin in morgen?” vroeg ik aan hem, waarop hij tevreden zuchtte en zijn ogen sloot.
“Absoluut. Het wordt een geweldige vakantie.” Ik knikte, waarop ik zelf ook mijn ogen sloot. Een vreemd soort geluksgevoel overspoelde me terwijl ik me concentreerde op de zonnestralen die mijn huid likten en op de gedachte aan de vakantie. We gingen met zijn zessen; Stephan, ik en nog vier van onze vriendinnen. Het zou geweldig worden.
We gingen naar een plek niet heel ver hier vandaan, hooguit honderd kilometer. Omdat we niet met zijn allen in een normale auto passen, heeft Stephan geregeld dat we de camper van zijn vader mee mogen. Daardoor kunnen we gemakkelijk alle spullen vervoeren, onszelf incluis. Het was echt geweldig van meneer Gabriels dat hij bereid was het voertuig aan zes tieners af te staan. Het mocht dat Elanor zijn – dat hoefde niet te zeggen dat we ons altijd gedroegen. Ook wij hielden wel van een geintje, een drankje en al het andere dat normaal gesproken alle tieners van onze leeftijd deden. We varieerden dan ook tussen de zestien en negentien.
Ik hoorde Stephan bewegen en voorzichtig opende ik mijn ogen, waarna ik hem vragend aankeek.
“Wat doe je?” Hij begon te lachen, stond op en zette zijn handen op zijn heupen. Hij keek me quasi beledigd aan en stak zijn neus in de lucht.
“Ariana Cataleya Shay, zit niet zo te slapen!” zei hij met een verschrikkelijk, overdreven Brits accent, waarna hij een rondje draaide en zichzelf weer in het gras liet vallen. Ik begon te lachen en gaf hem een stomp tegen zijn schouder, waarop hij me boos aankeek.
“Hé. Dat is nylon, hoor.” Lachend schudde ik mijn hoofd, hij kon zich soms zo aanstellen.
“Joh. Maak je niet druk. Denk je dat het niet vies wordt in de herberg?” Zijn ogen werden groot en een grijns was niet van mijn gezicht af te slaan.
“Je bedoeld – nee. Hoezo? Een herberg is toch niet smerig?” Hij trok een vies gezicht en staarde naar zijn opvallende kleding. Ik schudde mijn hoofd, liet me onderuitzakken en sloot opnieuw mijn ogen. Die jongen kon zich soms zo aanstellen.

***

Zachtjes sloot ik de mahoniehouten deur achter me, schopte mijn schoenen uit en betrad de woonkamer.
“Hoi lieverd. Was het gezellig vanmiddag?” Ik liep naar mijn moeder toe, ging naast haar op de bordeaux rode bank zitten en legde mijn schetsboek naast me neer.
“Ja hoor. Ik ben met Stephan in Elanor Springs geweest,” antwoordde ik, waarna ik mijn boek pakte en het op de juiste bladzijde opensloeg.
“Kijk.” Ik overhandigde het aan mijn moeder en vol bewondering keek ze naar mijn schets van het landschap. Een glimlach speelde om haar lippen, haar trotsheid gaf me een geweldig gevoel.
“Je hebt talent, lieverd. Daar zou je wat mee moeten doen.” Glunderend gaf ze het terug, waarna ze iets ging verzitten en haar blik op serieus zette.
“Doen jullie wel voorzichtig aankomende week? Denk om je spullen, ga goed om met je geld, eet geen verkeerde dingen, neem niets van vreemden aan, kijk uit voor-“ Ik stak mijn hand op en snoerde haar daarmee de mond.
“Mam! Ik ben geen tien meer, hoor.” Ze zuchtte, maar begon daarna te glimlachen.
“Dat weet ik, lieverd. Het is gewoon spannend voor me.” Ik knikte, dat begreep ik wel. Ik was haar enige dochter en haar enige kind. Het was pijnlijk en bij de gedachte aan mijn verloren broer sprongen de tranen in onze ogen – maar het was de waarheid. Niemand zal ooit weten wat er precies met hem is gebeurd, het enige dat duidelijk is, is dat hij zijn lot onder ogen heeft moeten zien in het stadje Ukluoma, wat vijftig kilometer verwijderd is van Elanor. Ik was toentertijd vijf jaar oud, maar kan me de dag waarop we het nieuws te horen kregen nog heel goed herinneren.
Gelukkig verbrak de binnenkomst van mijn vader mijn gedachtenbubbel.
“Hallo! Wat schaft de pot vandaag?” Mijn vader kwam naast mijn moeder op de bank zitten en keek ons allebei vragend aan. Ik haalde mijn schouders op.
“Rijst met kip. Niet veel bijzonders – daar is het te mooi weer voor.” Mijn vader knikte instemmend en liet zich onderuitzakken.
Nog een paar uur en dan waren we onderweg naar de beste vakantie ooit.


Reacties:

1 2

Rukia
Rukia zei op 17 juli 2013 - 20:44:
dat met die broer klinkt zo mysterieus, ben echt benieuwd wat er op die reis gaat gebeuren. En die Stephan klinkt echt fantastisch


1Diloveniall
1Diloveniall zei op 15 juli 2013 - 13:06:
Dit gaat lekker schommelen.
Eng - vrolijk - ... - ... - ...

Mhmh. Ja. Ik weet nog niet precies wat er gaat gebeuren, want ik kan mijn vinger er nog niet opleggen (: Sorry, ik vind die uitdrukking gewoon ontzettend grappig

JIJ BENT GOOOOOOOEEEEEEEEDDDDDDD!


Bodine
Bodine zei op 14 juli 2013 - 1:19:
Dat broertje heeft er vast iets mee te maken. ^^
Ik ben benieeeeeuwd naar de vakantie en naar alles en yay voor Stephan! (:
En sorry voor de nutteloze reactie, ik ga denk ik maar eens slapen.


Rebella
Rebella zei op 13 juli 2013 - 13:32:
Eerst zo'n creepy proloog en nu zo'n leuk hoofdstuk.
Je zet me op het verkeerde been.
En je makat me neiuwsgierig!
Snel verder!
Ben benieuwd!
x


Hermelien
Hermelien zei op 13 juli 2013 - 10:17:
Dit is absolutely cupcakestunning
Het maakt me nu soooo nieuwsgierig!
Laat die vakantie maar beginnen! *giggles*
Ik weet één ding,
en dat is dat jij een gé-wel-dig-e schrijfster bent
Keep on writing! Quik!!! c:

Cupcakes wearing glitters
xoxo



Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen