FanFic.nl

Losing memorie

11

Het korte gesprek dat Remus in gedachten had liep uiteindelijk uit op meer dan een uur.
Het was dan ook heel at voor het meisje, je eerste herinnering na al die tijd en dan nog wel een die er op wees dat ze jarenlang gepest leek te zijn.
‘Iedereen heeft wel eens een moeilijke periode in zijn leven. Maar dat wil niet zeggen dat heel je leven een grote puinhoop is. Ook ik heb veel zwarte sneeuw gezien in mijn leven. Niemand mocht weten van mijn maandelijks probleempje. En de gene die er toch achter kwamen lieten me meteen vallen. Dit had ik dan ook verwacht toen mijn beste vrienden er achter kwamen, maar het tegendeel was waar. Ze bleven me steunen, ze werden zelf faunaten om me die nachten gezelschap te houden.’
‘Waar gaat dit gesprek heen?’ Vroeg ze geërgerd.
‘Jouw leven geeft waarschijnlijk ook moeilijke momenten gekend, maar dit wil niet zeggen dat je er ook geen gelukkige gekend hebt. Reese bijvoorbeeld, ik heb die foto ’s gezien en je zag er op dat moment erg gelukkig uit.’
‘Dat blijft inderdaad vreemd, ik weet dat ik hem ken en dat hij belangrijk voor me blijkt te zijn, maar ik kan me niets meer van hem herinneren. Hoe kan ik zo veel aan iemand denken terwijl ik gewoon niets van hem weet?’
‘Daar kan ik je jammer genoeg geen antwoord op geven.’ Antwoorde hij droevig.
Zuchtend sloeg Romy de ogen neer en nu pas zag Remus dat haar hand al even op het litteken op haar arm ruste, hij had mevrouw Wemel ondertussen gelijk moeten geven, hoe wreed dooddoeners ook waren, dit was gewoon hun stijl niet.
Het zou een mysterie blijven, een van de zovele mysteriën die rond het meisje gingen.
‘Maar het helpt niet, hé?’ Vroeg ze plots.
Hij keek haar niet begrijpend aan.
‘Wat ik hier nu doe. Huilen en klagen. Ik weet amper iets van Reese maar ik zal blijven in het duister tasten zolang ik niets onderneem. Ik moet in actie komen.’
Eindelijk! Remus kon het wel uitschreeuwen van vreugde, eindelijk was hij tot haar door gedrongen.
‘Ik denk dat we inderdaad geen andere keuze hebben.’ Antwoorde hij zonder al te enthousiast te klinken.
‘Dan moeten we maar gaan. Jij kent de weg naar die Olivander?’ vroeg ze terwijl ze recht ging staan en haar mantel over haar schouders sloeg.
Remus volgde meteen haar voorbeeld.
‘We kunnen inderdaad maar beter gaan. Met een beetje geluk komen we Tops nog tegen.’
‘Laat maar Remus, ik weet ook wel dat ze ons gewoon even alleen wou laten en nu waarschijnlijk buiten staat te bevriezen.’
‘Jou ontgaat er ook niets, is het niet?’ Lachte hij verbaast terwijl hij alweer naar de deur liep.
‘Remus?’
Hij draaide zich vragend naar haar toe en tot zijn grote verbazing sloeg Romy haar armen rond zijn middel.
‘Dank je voor alles. Zonder jou…Dank je.’
Even was Remus te verbaast om te reageren maar uiteindelijk sloeg ook hij glimlachend zijn armen om haar middel.



Haar handen waren tot op het bod verkleumd, zoals ze gezegd had was ze in eerste instantie naar Klieder en Vlek geweest maar aangezien boeken haar totaal niet interesseerden had ze er natuurlijk snel de brui aan gegeven.
Daarna had ze iedere winkel die ze kon bedenken afgeschuimd maar uiteindelijk was het haar beu en had ze besloten om terug te gaan naar De Lekke Ketel waar ze de deur net op tijd open gooide om te zien hoe Romy Remus om de middel vloog en de man dit maar al te graag aanvaarde.
Ze hadden echt een sterke band, die twee.
Alsof het haar nog niet eerder opgevallen was, die twee waren zo sterk met elkaar verbonden, alsof niemand tussen hen in zou kunnen komen.
‘Hou toch op, Tops.’ Mompelde ze tegen zichzelf. ‘Hij zorgt gewoon voor haar. Zo is Remus gewoon. Hij helpt iedereen. Daar hoef je echt niet jaloers op te zijn.’
En toch betrapte ze er zich op dat het bekende groene monstertje op haar schouders bleef rusten toen de twee haar in de gaten kregen en op haar af liepen.
‘Ik zie dat de crisis opgelost is.’ Merkte ze droog op.
‘Kom op, Tops. Crisis is een groot woord. En laten we maar gaan. Straks is Olivander nog gesloten en zijn we voor niets naar hier gekomen.’
En nog steeds met zijn hand op Romy ’s schouder stapten ze langs haar heen.
‘Dank je, tops dat je je tenen er bijna liet afvriezen om ons wat ruimte te geven. Geen dank Remus, ik doe het met veel plezier.’ Mompelde ze kwaad.




Het gebouw riep meteen verschillende emotie ’s bij Romy op: vreugde, opgewondenheid, nieuwsgierigheid.
Hier was ze eerder geweest, dit was ze wel zeker. Maar ze kon zich zoals altijd niet meer herinneren van waar of wanneer.
Ze keek wat verder de etalage in, er lag maar een staf in, op paars fluweel, in een flits zag ze een elf jarig meisje net op de zelfde plek staan.
Groene ogen groot van verbazing, haar kastanjebruine haar in een vlecht.
Ze begreep natuurlijk meteen dat dit haar jongere ik was, een jong meisje opgewonden over het feit dat ze haar eerste staf zou gaan krijgen.
‘Gaan we naar binnen? Ik bevries hier.’ Bracht de stem van Tops haar weer tot de werkelijkheid.
Remus had de deur al geopend en Tops liep meteen naar binnen.
Romy stond op het punt om te volgen maar op dat moment werd haar aandacht getrokken door een korte flits in het raam.
Een jonge vrouw stond aan de overkant van de straat, Romy kon haar gezicht niet goed zien want ze droeg een zonnebril – met dit weer?- Maar ze wist wel zeker dat de vrouw haar in de gaten hield.
Kende ze haar? Romy kon zich de vrouw niet herinneren maar een andere verklaring was er niet.
‘Romy! Kom je nog?’ Riep Remus van uit de deuropening.
Voor enkele seconden keek ze weg, toen ze weer terug keek was de vrouw verdwenen.
Hoe…Waar was…?
‘Ik…IK kom hoor.’
Voor even zocht ze de omgeving af, maar de vrouw was verdwenen.

Reacties: