Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Asylum » Hoofdstuk negen
Asylum
Hoofdstuk negen
Zo snel als Harry de kamers in was, was hij er ook weer uit, zonder te vinden wat hij zocht. De jongens wisten niet wat ze moesten doen, konden niets. Harry wist waar het was, het was zijn plan.
Ook in de derde kamer leek hij niet te vinden wat hij zocht, gezien de snelheid waarmee hij weer buiten was. Nu rende hij echter niet naar de volgende kamer, maar naar de trap naar beneden, waarbij hij half inliep op Zayn en die viel.
“Hé! Waar ga je nu weer heen?” riep die hem achterna, terwijl hij weer opkrabbelde.
“Kijk dan!”
Niall stapte de kamer binnen en scheen rond. Toen zag hij het: een touw liep vanaf het plafond naar beneden, door het gebrek aan vloer heen. “Fuck,” vloekte die.
Dat was de sleutelprikkel. Zayn en Louis wisten meteen dat er iets mis was en renden ook de trap af, achter Harry aan. De tweede deur rechts van de trap, die moesten ze hebben. Hij was ook moeilijk te missen, want hij stond als enige open.
Het eerste wat ze zagen was Harry. Zijn zaklamp wierp trillend een licht op het tafereel voor hem.
Ze hadden Liam gevonden, maar op een manier die niemand had verwacht. Het touw stopte ongeveer halverwege de kamer en aan de onderkant hing hij. Zijn voeten hingen omlaag, als een ballerina. Zijn zongebruinde huis was naar bleek verschoten. Zijn gezicht was vertrokken in een permanente verschrikte grimas, met ogen die glazig in de eeuwige verte staarden.
Ze konden niet langer staan. Grepen zich vast aan de muren en aan elkaar. Wat was dit? Dit was Liam niet! Dit kon Liam niet zijn! En hoe kwam dat touw rond zijn nek?
Weg, ze moesten weg. Er was een goede verklaring, die moest er wel zijn. Louis trok Harry meteen de gang op. Fuck, hoe ging hij die jongen uit shock halen? Daarop volgden Zayn en Niall, die er wat beter aan toe waren. Zayn sloot de deur snel achter hen. “Wat was dat?” bracht hij uit.
Louis sloot zijn ogen en hield zijn hoofd in zijn handen. Een verklaring, er was maar één logische verklaring mogelijk. Als er een ongeluk was gebeurd zou productie ze onmiddellijk weggehaald hebben, ze werden immers in de gaten gehouden. Dat was het dus zeer zeker niet. Dan bleef er slechts één optie over: het moest wel een plan van productie zijn, om de show interessanter te maken. Precies zoals de cameraman.
“Ik heb het! Het kan geen ongeluk zijn, jongens. We worden in de gaten gehouden: als er een ongeluk gebeurd was zouden we hier meteen weggehaald zijn. Het moet dus wel een plan van productie zijn, waar Liam aan meegewerkt heeft. Het is een belachelijk realistische pop, net zoals de cameraman. Liam heeft het zelfs gezegd: hij was degene die ons vertelde dat het cameramantafreel slechts een set up van productie was: natuurlijk, want hij was zelf ook betrokken bij een set up, en zie hier het resultaat. Het is volkomen logisch! Liam zit nu gewoon in de regiewagen thee te drinken en ons uit te lachen.”
Niall en Zayn keken elkaar aan. Louis verhaal klonk aannemelijk. Eigenlijk was het de enige aannemelijke theorie die ze konden bedenken. Maar toch… het leek zo echt. Ze zouden de beelden nooit meer van hun netvlies krijgen.
Inmiddels had Louis zich al om Harry ontfermd. Hij hield de jongen vast en legde het nog een keer uit. Langzaam knikte Harry, begon het door te dringen dat Louis verhaal logisch was. Kinderlijk logisch, de enige mogelijke waarheid.
“Zullen we gaan?” vroeg hij met een klein stemmetje, nog aangeslagen door wat hij gezien had.
“Ja, dat lijkt me een goed idee,” zei Louis meteen, waarop Niall en Zayn knikten. In het hoofdgebouw zouden ze misschien even kunnen bijkomen en uitrusten in het hoofdkwartier.
Net zo krakend als toen ze gekomen waren sloot de voordeur toen ze vertrokken. Vier lantaarns met vier jongens die hun weg vervolgden. Het kindertehuis was weer vrij van levende wezens, behalve dan misschien de ratten die zich niet hadden laten zien toen de jongens binnen waren en natuurlijk de spinnen.
In een rij liepen ze verder. Zayn voorop, zijn zaklamp voor zich uit in een poging het pad terug te vinden dat Liam hen eerder had gewezen. Een pad dat niet makkelijker begaanbaar werd door hun knieën, die nog steeds knikten door de beelden de ze gezien hadden, al zouden ze dat natuurlijk nooit toegeven.
Eigenlijk ging het best lang goed. Ze waren al bij de vijver toen Louis Harry’s hand probeerde te pakken en erachter kwam dat die niet meer achter hen liep. “The fuck?” mompelde hij. “Hé, wacht eens? Harry is pleite.” Hij liep terug en scheen met zijn zaklamp over de grond. “Harry?”
“Hier!” klonk er vanuit de bosjes een stukje terug.
“Kom hier, idioot!”
“Kom maar hier, ik lig prima.”
Geïrriteerd zuchtte Louis. Het was dat het Harry was. Zijn krullen of zijn lach of… Gewoon Harry, punt, besloot hij snel, voor hij de rest van de nacht Everything About You in z’n hoofd zou hebben. “Sta op, zwijn,” zei hij terwijl hij de jongen zijn hand aanbood.
Harry trok een wenkbrauw op en keek even naar Louis hand. Vervolgens pakte hij zijn zaklamp om Louis aan te kunnen kijken. Die kneep zijn ogen dicht tegen het felle licht. “Kom gewoon mee, idioot.”
“Maar het ligt lekker hier.”
“Ik ken plaatsen waar het nog veel beter ligt.”
“Dat weet je niet als je het niet uitprobeert.”
“Je begint door te draaien.”
“Maar echt, Louis. Het is zacht en beschut.”
“Microfoons en de rest wil verder.” Hij pakte de andere jongen bij zijn hand en trok hem overeind. “Idioot, mee.”
Een vage glimlach bleef achter op Harry’s lippen terwijl Louis hem door de tuin trok. Hij liep maar mee.
Terug bij het hoofdgebouw liet Louis Harry’s hand meteen los. Hij wilde niet loslaten, nog even naar hem glimlachen, checken hoe het ging, maar ze waren terug bij de camera’s. Terug in hun rol.
“Gaan we naar het hoofdkwartier of gaan we rondkijken?” vroeg Zayn toen ze de deur achter zich hadden dichtgetrokken.
“Ik denk dat we allemaal wel een time-out kunnen gebruiken,” zei Louis, “ik in ieder geval wel.”
Meer reactie dan wat instemmend gemompel volgde er niet, dus Louis ging maar voorop. Eigenlijk waren ze allemaal gewoon moe en wilden ze in slaap vallen. Nog even, nog een paar uurtjes. Hoelang dat precies was wisten ze echter niet.
Dat ze de weg nog niet goed kenden werd al snel duidelijk. Ze hadden allang bij de trappen moeten zijn, maar die kwamen maar niet. In plaats daarvan zagen ze enkel lange gang na lange gang en toen ze uiteindelijk een trap vonden, had die niet de typische gebogen leuning van de trap naar het hoofdkwartier. Louis keek de rest vragend aan, maar ze zeiden niets. Harry was inmiddels al voortuit gelopen, naar boven toe, dus volgde hij maar. Alle wegen leiden naar Rome, toch? En als dat niet zo was zagen ze het wel.
Hij liep voor hen in zijn blauwe hoodie en toen ineens niet meer. Even dacht Louis dat het een bizar goede booby trap was, of dat er misschien magie in het spel was, want van het ene op het andere moment was hij niet meer voor hen geweest, maar hij was gewoon gevallen.
“Argh!” kreunde de jongen luid terwijl hij naar zijn been probeerde te grijpen. Veel succes had hij niet, want het ledermaat lag muurvast in een soort ijzeren constructie.
“Harry! Harry, gaat het?” Verschrikt snelden ook Zayn en Niall naar de jongen toe. “Wat gebeurde er?”
“Ik weet het niet. Hij viel ineens,” bracht Louis gejaagd uit. Hij pakte Harry bij zijn arm in een poging hem gerust te stellen.
“Waarschijnlijk vanwege dat,” zei Niall, wijzend naar het ijzeren gevaarte om Harry’s enkel. “Wat is het in godsnaam?”
“Jezus, maak het los!” riep Louis uit toen hij het zag. Hij begon eraan te trekken en te sjorren, maar zonder succes. “Help eens!” Ook Niall en Zayn probeerden het, maar er was geen beweging in te krijgen. Harry zat muurvast.
“Dit wordt niks,” stelde Zayn vast.
“Lekker dan,” zei Harry, die inmiddels zelf maar was gaan trekken, maar ook tot de conclusie kwam dat het niet zou helpen.
“Is het erg… pijnlijk?” vroeg Niall voorzichtig.
“Je mag het zelf uitproberen hoor.”
“Wat nu?” vroeg Louis. “Gaan we wachten tot iemand van productie ons komt helpen of gaan we op zoek naar een manier om hem hieruit te krijgen?”
“Productie lijkt me het handigst,” zei Niall.
“Ja, want productie is tot nu toe heel erg behulpzaam geweest vanavond,” mompelde Zayn.
“Dat waren hun eigen in scène gezette vallen. Dit is een echt noodgeval. We kunnen ze hiervoor aanklagen, dus als ik hen was zou ik zorgen dat ik als de sodemieter hier was,” zei Louis.
“Waarom zou dit niet in scène gezet zijn?”
“Harry, is dit in scène gezet?”
“Natuurlijk niet, idioot!” snauwde de jongen. “En mochten jullie de mening van het slachtoffer nog willen horen: ga maar naar een oplossing zoeken, want van productie zal het wel niet komen.”
“Maar hoe dan?” riep Louis wanhopig.
“Er is ruimte over tussen de twee kanten van de klem, dus als we daar iets tussen zetten kunnen we hem vast openwrikken. Een stevige stok of buis of iets dergelijks,” stelde Zayn vast.
“Klinkt als een prima plan. Ga maar, ik red me wel.”
“Nee, er moet iemand bij jou blijven,” zei Louis stellig.
“Lou, ik heb eerlijkgezegd liever dat je iets gaat zoeken om me hieruit te halen. Hoe sneller hoe beter.”
“Best,” brieste de jongen en met grote passen beende hij weg.
Reacties:
Liam is gewoon kei dood. Die zit niet thee te drinken.
Dom, dom, dom.
Maar hoe krijgt Liam het voor elkaar om een strop om zijn nek te krijgen en dan pas te vallen? Want als iemand anders dat gedaan heeft, dan moet die wel heel erg snel geweest zijn en heel erg rustig aangezien Harry er niet ver vandaan was.
En Harry is gewoon een spastisch persoon geworden. Als het nog even zo doorgaat kan 'ie alleen nog maar brabbelen. En overal om lachen. Eigenlijk zoals een dronken persoon.
Hij is trouwens ook gewoon dom, want als hij net Liam daar heeft zien hangen en nu ligt hij er zelf zo bij, dan weet je toch zeker dat het niet in scène is gezet? Of ben ik nu stom? En dan laat je ook sowieso iemand bij jou blijven.
Maar goed. Harry is Harry even niet op dit moment.
Neeeeeeeeeeeexxt!
Ben ik de enige die denkt dat het wel meevalt met Harry's geestelijke gesteldheid? Het is Harry, die is nu eenmaal raar.
Maarre. Zaynnnnnnnnnnnnnnn. ):
Niet Liam ;( Nee, niet puppybear Liam;(
Ik ben hier niet tevreden mee!
Nee grapje, het is echt weer geweldig geschreven!
Toen Harry niet wou meekomen, zou je bijna denken dat hij misschien iets gekregen heeft, of dat iets hem heel hard voor zijn hoofd geraakt heeft... ofzo.
hmmm.
Ik hoop dat ie los komt!
Verderrr
Awsum!!!
Ik zie wel een keer wanneer je gepost hebt