FanFic.nl

Ogen

Proloog

Ik wist het. Al die tijd, van tevoren al. Meer dan jullie allemaal bij elkaar. Ik wist wie jullie waren, wat met iedereen gedaan zou worden en hoe alles zou eindigen. Wie zouden overleven, wie niet. Alles.
Het is niet zo makkelijk als het lijkt. Als je dit in handen hebt, ben ik waarschijnlijk allang dood. Of bijna. En jij, mijn beste, loopt ook gevaar. Ze weten dat ik het weet en als ze de camera’s ook maar een beetje in de gaten houden – en die kans is zo’n beetje honderd procent – weten ze dat ik alles hier neergeschreven heb. Zal hebben, tegen de tijd dat jij dit in handen krijgt.
Het spijt me dat jij degene bent die dit in handen heeft gekregen. Waarschijnlijk heb ik je gekozen omdat ik je vertouw. De wereld heeft het recht het te weten – alles te weten. En jij bent het medium. Een pion in het spel, zoals ook ik een pion was. Maar hé, bekijk het positief: je leeft nog. En wie weet, als je geheim weet te houden dat je dit in je bezit hebt, bestaat de kans dat je blijft leven.
Vooraf wil ik mijn excuses nog aanbieden. Ik kan het begrijpen als je boos wordt, het me kwalijk neemt. Afhankelijk van wie je bent, zijn je vrienden omgekomen en ik had er iets aan kunnen veranderen.
Nee, dat had ik niet. Mag ik je eraan herinneren dat er op elke vierkante meter camerabewaking hangt? Precies. Het feit dat ik dit alles opschrijf, is al een risico op zich. Voor hetzelfde geld zit O’Brien aan de andere kant van het telescreen momenteel mijn liquidatie uit te stippelen (ja, de ontspoorde bitch leest ook wel ‘ns een boek). Als ik tegen het plan in was gaan werken, was er heel acuut een einde aan al onze levens gekomen. Dat was onderdeel van de spelregels.
Ja, ik ken de spelregels. Stuk voor stuk. Hoe? Ze zijn me verteld. Allemaal, van voren naar achteren. Hoe ik erbij betrokken ben geraakt is voor later zorg. Ik weet niet hoeveel tijd ik heb en de kans dat jullie ze te pakken krijgen is nihil, waarbij komt dat jullie waarschijnlijk liever andere antwoorden willen hebben.
Ik zal beginnen met de namen. Wij, iedereen die hier zit en hier nog zal komen. Er is al heel wat uitgestippeld en – nou, hier komt het.
Laat ik beginnen met het eerste slachtoffer: Lily. Ze was een alleraardigst meisje, jawel, en ze heeft zelf ingestemd. Ze had sowieso niet lang meer te gaan. Een kwaadaardige hersentumor, het was slechts een kwestie van tijd. Enkele weken, twee maanden maximaal als ik me niet vergis.
Ze kreeg vijfduizend euro voor de opoffering van haar laatste paar lijdensweken. Haar ouders konden het geld goed gebruiken, wist ze, dus stemde ze in. Een goede laatste daad, zegmaar. Of het geld uiteindelijk uitgekeerd is, weet ik niet, daar ga ik niet over en ik zal er ook niet meer achterkomen, denk ik. Misschien dat jullie het ooit kunnen uitzoeken. Haar achternaam is heel spannend: Adams, en haar moeder heet Patricia, haar vader Craig. Ze heeft een broertje van zestien, genaamd Derek.
Lily heeft alles zelf gedaan, zoveel is waar. Ze heeft zichzelf opgehangen. Dat wilde ze het liefste, dan had ze haar eigen dood toch nog onder controle, ondanks alles. Het gaf haar het gevoel dat ze de hersentumor alsnog overwon, en ons, een soort van – zei ze. Misschien hield ze zich wel gewoon groot, maar wie ben ik om daarover te filosoferen? Jullie willen antwoorden, geen speculaties.
Lily hing zichzelf op. Drie uur ’s nachts volgens de grote klok in het woonvertrek. Dat was de afspraak en ik weet zeker dat ze die is nagekomen. Ik was er niet bij, niet de hele tijd – dat zou te opvallend geweest zijn, mocht er iemand binnengekomen zijn – maar ik weet hoe graag ze haar ouders wilde helpen en ze zou het niet verpesten door haar zelfmoord te lang uit te stellen. De zwarte verf heeft ze ook zelf gedaan. Een blikje verf en een kwast, meer niet.
Daar kwam ik in het verhaal. Het was tien over drie, stipt (nog een indicatie dat ze alles via het strakke tijdschema heeft uitgevoerd) toen ik het woonvertrek binnenliep met de stapel foto’s in mijn handen. Foto’s van Harry, ja. Die had ik gekregen van de eetkamerassistenten (gewoon handlangers van de organisator). Ik legde ze op de vloer, onder Lily, die toen al dood was. Ik streek nog een paar keer met de kwast over haar kleding, haar haar. Haar gezicht. Toen het een beetje begon te druipen, pakte ik de verfspullen op, zorgde ervoor dat ze het huis verlieten en ging weer mijn bed in. De volgende ochtend werd ik gewekt door een schreeuw, de rest van het verhaal kennen jullie, neem ik aan. Lily is opgehangen aan het plafond, zwarte verf overal, een kettinkje om haar nek, Harry’s foto’s op de grond. Liet het spel beginnen.

Reacties: