FanFic.nl

Losing memorie

12

‘Meneer Olivander! Meneer Olivander bent u daar?’
Terwijl Remus verder naar de uitbater zocht keek Romy wat verder de zaak rond, ontelbaar veel rekken met allemaal kleine doosjes, doosjes waar waarschijnlijk nieuwe toverstaffen in zaten.
Langzaam gleed haar hand over de doosjes, ze sloot haar ogen en liet de geuren die deze plek met zich mee droeg en langzaam ontwormde zich dit tot een nieuwe herinnering.


‘Kijk eens hier. 24.5 centimeter, mahoniehout en het bloed van een drakenhart als kern. Neem maar, probeer hem maar even.’
Het meisje met het kastanjebruine haar in een vlecht keek met grote ogen naar de staf die haar voorgehouden werd.
Voorzichtig nam ze de staf van de man over, het ding leek gewoon zo groot dat hij amper in haar hand leek te passen.
Opgewonden zwaaide ze hem heen en weer, even leek er niets te gebeuren maar tot haar grote schrik hoorde ze plots een grote knal achter haar rug.
Een van de kasten was omgevallen en alle toverstaffen lagen verspreid over de grond.
‘Geen zorgen, dat gebeurt wel vaker.’ Stelde de man haar snel gerust voor ze in tranen dreigde uit te barsten.
‘Het is gewoon de verkeerde. We zoeken gewoon even naar de goede.’

‘Romy?’
‘Hé wat? Eeuh ja ik kom.’ Mompelde ze verstrooid en volgde Remus toen naar de toonbank waar ondertussen een man verschenen was.
Dat pluizige witte haar en die heldere blauwe ogen herkende ze meteen van uit de herinnering die ze zonet had.
Ze had het goed, bedacht ze zich opgewonden. Ze had zich weer iets goed herinnerd.
Deze Wegisweg was echt een bron van herinneringen en het gaf haar opnieuw energie om verder te gaan.
‘Wat een verassing. Mevrouw Tops…En meneer Lupos. U gaat toch niet zeggen dat uw staf al weer beschadigd is? Ik heb hem vorige maand nog maar hersteld.’
‘Waar klaagt u toch over? Ik denk dat de leden van de orde uw omzet hebben verdubbeld sinds we weer bestaan.’ Lachte Remus gespeeld verontwaardigd. ‘Maar vandaag zijn we hier niet voor een van onze staffen. We zouden graag weten of u zich deze staf herinnerd.’
Hij haf de staf van Romy aan Olivander die hem meteen nader bekeek.
‘Wel eens kijken. 28 centimeter lang, espenhout en de staarthaar van een eenhoorn. Ja die heb ik acht jaar geleden verkocht, aan een jong meisje dat net aan haar eerste jaar op Zweinstein zou beginnen.’
‘En weet je toevallig haar naam nog?’ Vroeg Remus hoopvol.
‘Laat me even denken. Ik verkoop ook zo veel staffen. O wacht, haar naam was Romy, Romy Harolds.’
Harolds? Romy kreeg het gevoel alsof haar hart een paar tellen oversloeg. Romy Harolds, haar naam was Romy Harolds.
‘Ben u zeker?’ Hoorde ze Remus vragen.
‘Ik ben het wel zeker. Ze is hier nog een keer terug gekomen toen ze een jaar of zestien was, gewoon voor wat onderhoud. Het viel me nog op dat ze erg veranderd was. Ze had erg mooi lang en kastanjebruin haar maar dat had ze tot boven haar oren afgeknipt en was bovendien zwart geverfd. Even zwart als de kleren die ze droeg, zelf haar gezichtsverf was duister. Ik kan wel zeggen dat ze in die tijd niet erg gelukkig was. Maar wacht eens…’
Toen de man haar in de gaten kreeg bekeek hij haar wat beter, de blauwe ogen leken wel door haar heen te kijken en ze werd er zenuwachtig van.
‘Mevrouw Harolds? Ik had u bijna niet herkend. Blij om te zien dat u dat vreselijke zwart achterwege gelaten hebt. Mevrouw Harolds?’
Te veel indrukken, flitsen uit het verleden gleden langs haar netvlies voorbij.
Gelach, veel gelach, een meisje met kort zwart geverfd haar die schichtig langs een groepje meisjes liep, een boek stevig tegen haar borst geklemd alsof dit haar zou beschermen tegen hun gemene opmerkingen.
‘Hey kijk, als dat lonely Harolds niet is!’ Riep een van hen.
Nee, ze luisterde niet. Ze luisterde niet naar hen.
‘Ben je doof of zo? Kom hier.’
Een stevige hand greep haar schouder beet en draaide haar om, een snijdende pijn gleed door haar wang toen een van de meisjes haar een stevige slag in het gezicht gaf.
Ze hoorde een vage stem die haar naam riep maar toen werd alles haar zwart voor de ogen.





Iedere vezel in haar lijf leek in brand te staan, met veel moeite slaagde ze er in recht te krabbelen maar moest steun bij een muur zoeken voor ze weer dreigde om te vallen.
Verschillende personen liepen langs haar heen maar niemand leek haar ook maar op te merken.
Waarom zouden ze ook, de laatste jaren was ze al zo vaak in elkaar geslagen dat het de meesten er toch niet meer van opkeken.
Voorzichtig schuifelde ze verder, het was eigenlijk al bijna routine geworden, zo snel mogelijk weg lopen van het plaats des onheil, naar de ziekenzaal lopen met een smoes dat ze weer eens gevallen was en hopen dat mevrouw Plijster het voor een keer zou laten om naar de leerkrachten te stappen.
‘Wat is hier gebeurt?’
Verbaast keek ze op en zag hoe ze aangekeken werd door een jongen met vuurrood haar.
Fijn iemand die haar nog niet in deze toestand gezien heeft, goed ze kon het wel aan om nog maar eens de attractie op de Freek show te zijn.
‘Sta even stil. Die wonde op je hoofd ziet er echt niet goed uit.’
Tot haar grote verbazing haalde hij een zakdoek tevoorschijn en begon voorzichtig en begon voorzichtig wat bloed van haar gezicht te deppen.
Romy wist even niet wat te doen, waarom was die kerel zo aardig? Wat zat er achter?
‘Dit is al vaker gebeurt niet?’
Ze wist het, hij had haar eerder zo gezien. Hoe vaak zou hij zich wel niet verkneukeld hebben met haar ellende?
‘Ik dacht wel dat ik je al eerder gezien had. Je moet echt naar een van de leraren stappen. Niemand heeft het recht om iemand zo het leven zuur te maken.’
‘Ben je gek, bemoeienis van leraren zou het alleen maar erger maken.’
Ze was compleet overdonderd, nog nooit had ze tegen iemand er over gesproken en nu gooide ze dit er zonder aarzelen uit.
‘In ieder geval mag je niet zo op je kop laten zitten. Heb je dan echt niemand die je kan helpen? Vrienden of zo?’
Romy kon haar slappe lach even niet onderdrukken.
‘Geloof me, vriendschap met mij sluiten staat gelijk aan jezelf veroordelen tot een paria. Als ik jou was zou ik ook maar beter gaan, straks gaat het nog de ronde dat je met me gepraat hebt.’
Tot haar grote verbazing haalde hij enkel zijn schouders op.
‘Laat ze maar praten. Jij zit toch bij Ravenklauw?’
‘Waarom wil je dat weten?’
‘Ik zit al enkele dagen te zweten op mijn huiswerk over bezweringen, maar het wil echt niet vlotten. Jullie Ravenklauwers staan bekend om jullie scherpe verstand. Ik dacht zo dat je mij wel kan helpen.’
Romy wist even niet wat ze hoorde. Vroeg hij haar nu echt om…?
Dit moest een grap zijn, natuurlijk hij speelde gewoon onder een hoedje met haar pestkoppen en als ze met hem mee zou gaan zou er haar vast een onaangename verrassing wachten.
‘Ik weet niet, misschien kan ik beter…’
‘Je zou me er een groot plezier mee doen.’ Zei hij terwijl hij een boek en een rol perkament uit zijn tas haalde. ‘Kijk maar, drie dagen ben ik er mee bezig en nog steeds bak ik er niets van. En professor Banning vermoord me als ik het morgen niet inlever. Alsjeblieft.’
Het geklieder op het perkament zag er in ieder geval niet uit, en Romy moest eigenlijk wel toegeven dat dit voor haar niet te moeilijk was.
‘Oké dan, ik help je.’
‘Te gek.’ Riep hij oprecht opgelucht. ‘Wat is jouw naam trouwens?’
‘Romy Harolds.’ Antwoorde ze stil, nog steeds verbaast dat ze werkelijk had toegezegd.
‘Wel, Romy Harolds, mijn naam is Reese Conley en ik sta bij je in het krijt.’

Remus had alles geprobeerd, haar naam roepen, zacht in haar gezicht slaan.
Tops had zelf voorgesteld om een emmer water over haar gezicht te gooien maar deze optie had hij nog maar even achterwege gelaten.
‘Kom op, Romy. Word wakker.’
‘Reese.’
Verbaast keek iedereen op haar neer toen ze eindelijk iets zei.
‘Geen probleem, Reese. Ik help je graag.’ Mompelde ze met een gelukzalige glimlach op haar gezicht.
‘Weer een herinnering?’ Vroeg Tops.
‘Daar lijkt het wel op.’ Zei meneer Olivander in de plaats van Remus. ‘Als je wil kan je haar even naar boven brengen waar ze wat kan bijkomen.’
Een voorstel waar Remus maar al te graag gebruik van maakte.
‘Arme meid.’ Mompelde hij toen hij het meisje in zijn armen nam. ‘Te veel herinneringen in een keer is blijkbaar toch niet aan te raden.’

Reacties: