FanFic.nl

schuldig

hoofdstuk 15

Ik zit weer naast Louis’ bed, een week is voorbij gegaan. Liam en Harry zeuren kontstand over eten. Zayn is de hele dat bezig met de aangiften, gelukkig helpt Paul hem. Niall is na die eene keer ook niet meer wakker geworden, waar ik heel erg van baal. Louis’ toestand is nog hetzelfde en ik ben helemaal kapot. De tour is uitgesteld, wat logisch is. Op twitter staat het helemaal vol met medelijden, iedereen huilt voor Louis en Niall. Gisteren hebben Harry, Zayn, Liam en ik besloten om op hun gezamenlijke account te zetten dat ik zwanger ben. De fans moesten het toch een keer te weten komen en ik ben al bijna 4 maanden zwanger. Gelukkig reageerden de meeste fans wel positief, natuurlijk niet iedereen ik heb genoeg haters. Het klinkt misschien raar maar ik praat tegen Louis, ik bedoel sommigen mensen zeggen dat het werkt. Bovendien verveel ik me dood, dus waarom niet? Meestal vertel ik over de foto’s van de echo en over hoe heftig hij of zij beweegt en schopt. Soms heb ik echt het gevoel dat hij luistert, maar soms heb ik ook wel het gevoel dat ik gek aan het worden ben. Anyways is mis Louis in ieder geval heel erg! Mijn eene hand ligt op mijn buik, en mijn andere hand zit verstrengeld in de van Louis. Ik laat mijn hoofd op zijn bed vallen en begin zachtjes te snikken. Het is me gewoon allemaal teveel. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik verwacht Harry, die me dat laatste paar dagen heel erg veel heeft gesteund. Maar zodra ik opkijk zie ik dat het Niall is. Een klein gilletje verlaat mijn mond en ik omhels hem voorzichtig, zodat ik hem geen pijn doe. Niall druk me daarin tegen stevig ten zich aan. ‘Niall, omg ik heb je zo gemist,’ fluister ik in zijn oor.
‘Ik jou ook Maddy, ik jou ook.’
‘Hoe gaat het?’ vraag ik dan,
‘Ja wel aardig, ik moet alleen nog wel even in het ziekenhuis blijven’ glimlacht hij.
‘Maar je mocht wel hierheen?, toch?’ vraag ik.
‘Haha ja, volgens mij is dit nog steeds ziekenhuis,’ lacht hij.
‘Haha, ja het gaat inderdaad wel weer goed met jou,’ grinnik ik.
‘Ja, maar hoe is het met jou,’ vraagt hij terwijl hij op het stoeltje naast me komt zitten.
‘Ik bedoel dit lijkt me niet makkelijk,’ zegt hij zachtjes. Ik knik,
‘nee het is ook niet makkelijk,’ zeg ik terwijl ik alweer tranen voel branden.
‘Kom hier,’ zegt hij terwijl hij zijn armen uitnodigend opent voor een knuffel. Ik glimlach en beantwoord zijn knuffel.
‘En hoe is het met de kleine?’ vraagt hij met een super brede glimlach. Nu glimlach ook, ‘super goed, hij of zij groeit echt heel erg hard,’ glimlach ik. Hij observeert mijn buik even.
‘Ja inderdaad, hoe ver ben je nu al?’ vraagt hij,
‘iets meer dan 4 maanden,’ zeg ik trots. Hij maakt even een ‘o’ vorm met zijn mond, ik moet er een beetje om lachen.
Ja, als je zolang slaapt gaat alles snel,’ mompel ik.
‘Ja dat klopt, maar ik had toch liever wakker geweest,’ zucht hij.
‘Maar nu ben je wakker, en daar ben ik super blij mee,’ zeg ik.

_
Vanmorgen was het heel erg gezellig we zaten met zijn 5en bij Louis bed, maar toen kregen ze honger en gingen ze lunchen bij de Mac. Ze probeerde me over te halen om mee te gaan, maar ik wou bij Lou blijven. En bovendien is mc Donalds eten heel erg slecht voor de kleine. Ik zit een beetje te spelen met Louis’ vingers. weer 2 maanden zijn er voorbij gegaan, het gaat echt heel erg snel. Nog 3 maanden en dan moet ik bevallen. Wat ik echt heel erg spannend vind, zeker als ik het zonder Louis moet doen. Louis zijn toestand is wel al iets verbeterd, maar daar heb ik nog niets van gemerkt. Wat ik wel merk ik dat de baby zwaar word, want ik krijg ontiegelijke rugpijn. 3 dagen geleden ben ik samen met Harry naar de gynaecoloog geweest en nu weet ik dat het een klein meisje word. Ik heb het Louis al verteld, maar ja ik weet niet of hij het hoort. Ik hoop het natuurlijk wel. Ik voel een koud briesje langs mijn arm, ik sta op en doe het raam dicht. Zodra ik me weer omdraai zie ik dat Louis zijn ogen open zijn.
‘Omg Lou!’ schreeuw ik half. Ik ren half naar hem toe. Ik pak zijn hand,
'gaat het? hoe voel je je?’. Ik zie hem zachtjes glimlachen,
‘het gaat wel,’ antwoord hij met een zwakke stem. De glimlach die ik nu op mijn gezicht heb ik niet meer weg te toveren.
‘Heb je pijn?’ vraag ik zachtjes,
‘een klein beetje’ antwoord hij. Voorzichtig druk ik een zacht kusje op zijn lippen.
‘Ik ga even een zuster roepen’ zeg ik waarna ik op de rode knop druk. Na een paar seconden komt er een zuster naar binnen gelopen, ze krijgt groten ogen als ze Louis en rent vervolgens weer weg. Ik hoor Louis zachtjes grinniken, waarvan ik ook moet lachen. Even later komt er een dokter naar binnen gelopen,
‘halo meneer Tomlinson, kunt u zich nog herinneren wat er is gebeurt?’ vraagt hij. Louis knikt,
‘oké mooi dan heb je geen geheugenverlies’ zegt hij terwijl hij het een en ander opschrijft. ‘Heeft u pijn?’ vraagt hij vervolgens.
‘Een beetje,’ antwoord Louis daarop.
‘Oké als het te erg word kan je pijnstillers krijgen hoor, uhm.. ik ben over een half uurtje terug om je te halen voor een onderzoek, ik geef jullie nu even wat tijd samen,’ zegt hij met een glimlach.
‘Bedankt,’ antwoord Louis met ook een glimlach. Dan loopt de dokter weg.
‘dus, hoe is het met jou, en de kleine natuurlijk?’. Ik glimlach, ik heb lang gewacht om dit eindelijk met hem te bespreken.
‘Het gaat goed, ik heb al 4 echo’s gehad, en het word een meisje’ vertel ik vrolijk en vol trots. ‘Wow, wat? Hoe vel ben je wel niet?’.
‘6 maanden,’ zeg ik zacht. Hij glimlacht trots,
‘Dus we krijgen een klein prinsesje?’ zegt hij trots. Ik knik,
‘We moeten ook nog een naam bedenken’ zeg ik dan….


even een vraag vinden jullie die tijdsprongen vervelend?

Reacties: