FanFic.nl

Stand Alones

Number eight

‘Ik ben thuis!!’ De deur knalt achter me dicht terwijl ik de hal in loop. Hmm, geen reactie. Hij is waarschijnlijk nog in de studio. Ik gooi mijn tas in de hoek van de kamer en loop door naar de keuken. ‘Wat o wat ga ik vandaag koken,’ mompel ik terwijl ik de koelkast open. Als ik mijn ogen over de planken laat glijden, merk ik direct het briefje op.

No cooking tonight babe
Dress up, and get into the black limo
I’ll see you at the venue

Ik grinnik en pak het briefje uit de koelkast. Met een gevuld glas water loop ik naar onze slaapkamer.
Ik open de inloopkast en loop naar binnen. Mijn ogen vallen op de perfecte outfit . Ik pak de outfit en leg het op bed. Met een paar stappen ben ik in de badkamer. Mijn werkkleren belanden in de wasmand, en mijn lichaam begeeft zich naar de douche. De warme stralen glijden over mijn lichaam. Vijf minuten later draai ik de kraan uit, en stap de douche uit. Ik wikkel een zachte handdoek om mijn lichaam heen en loop de kamer in. Ik kleed me aan en draai een rondje om mijn as voor de spiegel. Nu alleen nog maar mijn haar en make-up . Ik ga zitten aan mijn make-uptafel en maak de rest van mijn look af. Voor ik weg ga kijk ik nog een keer in de spiegel. Mijn blauwe ogen staan opgewonden, benieuwd naar wat gaat komen. Terwijl ik naar beneden loop vraag ik me af wat hij bedoelt met black limo. Maar eenmaal buiten legde alles zich vanzelf uit. Aan de overkant van de straat zie ik de limo staan. Een glimlach vormt zich op mijn gezicht terwijl ik oversteek. De chauffeur opent het portier en ik stap in. ‘Wilt u me misschien vertellen waar we heen gaan?’ vraag ik zo aardig mogelijk. ‘Ik zou het u met alle liefde vertellen, maar ik heb strikte orders gekregen.’ Ik glimlach. Die Tomlinson is echt iets van plan. ‘We zijn er Miss.’ ‘Thank you.’ Hij helpt me met uitstappen en dan rijdt de limo weg. Ik kijk om me heen. Hmmm, geen paparazzi vandaag. Waar moet ik nu eigenlijk heen? Aangezien ik niet hoefde te koken, neem ik maar aan dat we uit eten gaan. Ik kijk nogmaals om me heen, en zie dan een restaurant aan de overkant van de straat. Wat ook gelijk het enige restaurant in de buurt is. met een glimlach steek ik de straat over, waarna ik het restaurant in loop. Ik zie de bekende bruine haren en loop ernaartoe. ‘Zozo meneer Tomlinson. Jij hebt groots uitgepakt,’ zeg ik lachend terwijl ik hem een zacht kusje geef op zijn wang. Zijn hoofd draait zich met een ruk om en een brede glimlach staat op zijn gezicht. Ik neem tegenover hem plaats en kijk hem aan. Een ober brengt de menukaart en ik laat mijn ogen over de gerechten glijden. ‘En Future Mrs. Tomlinson, wat mag het zijn?’ ik voel het bloed naar me wangen trekken bij het horen van die woorden. Nog twee weekjes, en dan is onze grote dag.
Dezelfde ober komt langs en neemt onze bestelling op, en vijf minuten later beginnen we aan een geweldig diner. Op de perfecte avond.

Later die avond

Met mijn rug leun ik tegen hem aan. Hij had de tuin helemaal weten af te krijgen, zonder dat ik er ook maar iets van heb gemerkt. Ik kijk naar boven, de volle maan in de heldere avondlucht. Een zucht verlaat mijn mond. Niet van ergernis, maar van gelukzaligheid. Twee jaar geleden had ik hem ontmoet, en uit al die meisjes, koos hij mij. En toen hij me drie maanden geleden ten huwelijk vroeg, kon ik niks anders doen dan versteend aan de grond staan. Na zeker vijf minuten lukte het pas om het simpele woord ‘ja’ uit mijn mond te krijgen. Bij het terugdenken aan die dag krijg ik een glimlach op mijn gezicht. ‘Waar denk je aan?’ ik draai me hoofd om en kijk in twee nieuwsgierige blauwe ogen. ‘Aan de dag dat-‘ ‘- ik je ten huwelijk vroeg?’ een blos vormt zicht op mijn wangen en ik knik. ‘Ik herken die glimlach uit duizenden,’ fluistert hij zachtjes in mijn oor.

2 weken later, dag van de bruiloft

‘Do you take Ivana (2e naam + achternaam), to be your lawful wedded wife, to have and behold from this day on, for better or for worse, for richer or for poorer, in sickness and in health, as long as you both shall live?’ Met een glimlach kijkt hij me aan. ‘I do.’
‘And do you take Louis William Tomlinson, to be your lawful wedded husband, to have and behold from this day on, for better or for worse, for richer or for poorer, in sickness and in health, as long as you both shall live?’ ik kijk van de ceremoniemeester naar Louis. Met een glimlach geef ik antwoord op de vraag waarvoor ik drie maanden heb moeten wachten, voordat ik hem kon beantwoorden.
‘I do.’

Reacties: