FanFic.nl

Kamer 427

Epiloog

Dave pakte hem onder zijn oksels beet en Zayn nam zijn benen. Liam en Niall liepen erachteraan, de sleutel in Liams handen en ze openden de deur. Louis werkte ze niet tegen toen ze naar binnen kwamen, maar hij materialiseerde ook niet. Er liep een koude rilling over Harry’s rug bij het zien van de kamer, leeg. Zijn spoor in het stof was verpest door Daves sporen in hetzelfde stof, en ook die werden weer verpest omdat de hele stoet erdoorheen liep. Richting het bed.
‘Louis,’ sprak Dave op smekende toon. ‘Louis, luister, ik heb me vergist. Het spijt me ontzettend wat er vannacht allemaal gebeurd is, maar ik kom het rechtzetten… Nee, ik ga niet weg. Je moet naar me luisteren… Jawel, je moet luisteren, waag het niet me mijn meesterschap te doen gebruiken. Ik wil dit als maten oplossen… Ja, ja. Luister nou. Hij houdt van je… Nee, Louis, ik meen het. Hij wil dit zelf. Je denkt toch niet dat wij eerst al die moeite gedaan hebben, om nu alles weer ongedaan te maken?’ Harry probeerde zich voor te stellen hoe Louis’ betoverende stem de stiltes opvulde met gouden klanken aan protesten. Het lukte hem aardig, hoewel hij natuurlijk niet wist of hij ook maar een klein beetje in de goede richting dacht.
‘Harry?’ vroeg Dave, waarop de jongen verwonderd opkeek.
‘Wat?’
‘Hij wil dat je het zelf zegt.’
‘Dat ik wat zeg?’
‘Dat je van hem houdt.’
Harry wierp zijn blik omhoog, probeerde uit alle macht om Louis voor zich te zien, maar het lukte hem niet. Zijn ogen scanden het hele vertrek, elke hoek en elk vlekje, maar Louis was onvindbaar. ‘Ik hou van je,’ fluisterde hij, niet in staat zijn stem vast te houden.
‘Je kijkt de verkeerde kant op,’ hoorde hij zachtjes grinniken in zijn oor. Het klonk droevig, maar hij herkende de stem en zijn hart maakte een sprongetje. Louis materialiseerde aan de andere kant van het vertrek. Zijn blik stond op oneindig.
‘Ik ben niet sterk genoeg om je langer dan een paar minuten in beide werelden tegelijkertijd te houden,’ sprak hij bijna toonloos, maar zijn gekwetstheid was onmogelijk te missen. ‘Dus je moet nu kiezen. Afscheid nemen van hen, of van mij.’
Harry richtte zijn blik op zijn vrienden, keek ze één voor één aan en fluisterde: ‘Sorry.’
Dave schudde zijn hoofd. ‘We begrijpen het wel.’ Liam knikte, Niall ook en Zayn staarde alleen maar voor zich uit.
‘Zayn?’ vroeg Harry.
‘Ik hou van je,’ stootte de jongen zachtjes uit, terwijl hij Harry met zijn diepbruine ogen aankeek. De tranen blonken voor het netvlies en Harry wilde hem omhelzen, maar hij was nog steeds niet sterk genoeg. In plaats daarvan strekte hij zijn armen uit en hij liet zich door Zayn stevig omhelzen. ‘Ik zal af en toe naar je tekeningen komen kijken, oké?’ fluisterde hij zachtjes, en hij voelde Zayn knikken vlak voordat hij hem losliet.
‘Liam, Niall…’ fluisterde Harry, terwijl hij hen met moeite aankeek. Hij wilde wegkijken, het pijnlijke gedeelte overslaan of op zijn minst alvast achter de rug hebben. ‘Het ga je goed,’ glimlachte Liam, die duidelijk zijn best deed om zijn verdriet te verbergen. Harry knikte. Een seconde later vloog Niall hem om de hals, compleet onverwacht, maar Harry knuffelde hem terug en fluisterde een afscheidsgroet in zijn oor.
Toen Niall hem losliet, realiseerde Harry zich dat hij alleen Dave nog moest. Hij ving de blik van de jongen. ‘Dank je wel,’ fluisterde hij, de tranen achter zijn ogen prikkend. Dave glimlachte zwakjes, en toen kwam Louis vanaf de andere kant van de kamer naar Harry toegelopen. Hij streek neer op de rand van het bed en keek de jongen recht aan. ‘Weet je zeker dat je geen wraak wil nemen?’ vroeg hij zachtjes.
‘Jij bent mijn wraak,’ fluisterde Harry met een zwakke glimlach. ‘Ik zal gelukkig sterven, dat is mijn wraak.’
Louis glimlachte terug, stond op en keek de kamer rond, alsof hij er afscheid van nam. Harry hield zijn blik strak op die van zijn vriend gericht, al was het alleen maar om niet te hoeven kijken naar degenen die hij achter zou laten. Hij voelde zich schuldig, ergens, diep van binnen, hoewel dat niet opwoog tegen het geluk dat hij voelde vanwege zijn vereniging met Louis. ‘Ben je klaar?’ vroeg de jongen zwakjes glimlachend, waarop Harry knikte.
‘Goed, sluit je ogen dan maar.’
Harry gehoorzaamde.

Mijn dankwoord: wauw. Simpelweg wauw. Ik denk niet dat jullie enig idee hebben hoe ik me voelde, toen ik de beschrijving van dit verhaal postte en daar tien reacties op kreeg. Voor Schaakspel deed ik het toentertijd met vier, en toen had ik er ineens tien. En in de loop van het verhaal zijn er alleen maar mensen bij gekomen (nou ja, er zijn natuurlijk ook meerdere mensen afgehaakt, maar laten we dat even negeren). Ik wil jullie er heel erg voor bedanken, allemaal. Zowel degenen die vanaf het begin meelezen als degene die de moeite hebben genomen om later bij te lezen. Wauw, jullie hebben geen idee hoe blij jullie me gemaakt hebben met jullie reacties!
Ik weet niet of iemand van jullie The Uninvited kent? Het is een horrorfilm en dit verhaal is daarop geïnspireerd. Niet echt qua plot, maar qua 'niets is wat het lijkt'. Ik heb die film in de twee à derde klas gezien en sindsdien heb ik altijd iets willen schrijven waarin je dènkt dat je weet hoe het zit, terwijl achteraf blijkt dat het helemaal niet zo is. Volgens mij ben ik met Kamer 427 dichter in de buurt gekomen dan ooit tevoren en ik wil jullie bedanken voor het feit dat jullie me erin gesteund hebben.
Over steun gesproken: special thanks to Daantje, die ik flink geteisterd heb met mijn live-blogging terwijl ik schreef. Tevens special thanks to Cynthia, die om de zoveel tijd bleef (blijft) vragen hoe het nou met mijn schrijfsels gaat. Zonder jullie support had ik het waarschijnlijk niet gekund.
Oh, dan wil ik ook even een special thanks uitgeven aan Ivana en Lianne (DjMalikjuh), want stiekem heb ik natuurlijk wel gezien dat jullie me als voorbeeld op jullie profiel hebben gezet. Girls, that's an honour! (:
Tot slot Faylinn, Chayenne en Carlijn: op de één of andere manier ben ik heel erg gehecht geraakt aan jullie als lezers. En dat wilde ik eventjes kwijt. Dus, dank je.
Also. Nogmaals: jullie hebben geen idee hoe dankbaar ik jullie ben. Oprecht. En ik hoop natuurlijk dat ik de meerderheid van jullie ook blij heb gemaakt met Ogen. Either way: thank you, thank you, thank you. <3

Reacties: