FanFic.nl

The Stepbrothers

14. Born For This

“Gabi, Krista! Ik heb een vraagje voor jullie. Nouja, mer een verzoek. Jullie weten dat ik samen met Sydney een concert heb geregeld op zaterdag, maar nu hebben we een probleem omdat een van onze artiesten niet kan. Ik kan echt niemand bedenken op jullie na. Zouden jullie alsjeblieft kunnen optreden?” klinkt de vraag van onze klasgenoot Anton nog in mijn hoofd. Drie dagen geleden had hij gevraagd of Krista en ik wilden optreden.
Na een hoop overleg hebben Sydney en Anton de tijd kunnen verdelen met nog een aantal artiesten zodat wij niet net zoals de rest een uur hadden om te vullen, maar uiteindelijk een half uur. Er treden vier artiesten op. Twee van de bands hebben minstens één klasgenoot van ons erin zitten, de andere band die optreedt ken ik niet. En de laatste zijn dan Krista en ik.
“En, al zenuwachtig?” vraagt Krista met een grijns op haar gezicht aan mij. Ik kijk haar aan en trek een wenkbrauw op. “Nee, jij?” vraag ik dan terug. Krista schudt haar hoofd. Ze heeft al een half uur haar gitaar om haar schouder heen hangen en loopt random wat loopjes aan te slaan.
“Wat ik mij wel afvraag is waar die persoon nou is gebleven die jij voor twee nummers had geregeld. De laatste twee nummers als ik het mij goed herinner. Gabi, we zijn de eerste, als die persoon niet komt dan... dan...”
“Goedenavond dames,” klinkt een stem achter mij. Ik draai me meteen om met een grijns. Het zwarte jurkje dat ik aan heb draait mooi mee met de beweging. De bruine ogen van de blonde jongen kijken mij vrolijk aan. “Echt duizend maal dank Gus,” zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht.
“Het is me een genoegen,” zegt Gustav grinnikend. Ik grijns even en kijk dan naar Krista die met een verbaasde blik staat te kijken. Ze speelt geen rifje meer op haar gitaar van verbazing. “Hoe... hoe the fuck heb je dat voor elkaar gekregen?” vraagt ze met een piepende stem. Ik lach eventjes en wiebel dan met mijn wenkbrauwen. “Pursuading like a boss,” zeg ik dan. Krista schiet meteen in de lach.
“Nee, ik hoefde het alleen maar te vragen. Gustav die heeft zijn telefoonnummer achtergelaten in mijn mobiel toen wij bij de kapper waren denk ik. En eigenlijk praten we al een week lang met elkaar. En afgelopen week kregen we dat verzoek van Anton en moesten we een drummer hebben. Vandaar dat ik zei dat je het mij maar moest laten regelen, omdat ik wel iemand wist. En ik heb zo’n geluk dat Gustav tegen mij ja heeft gezegd,” grinnik ik. Krista schudt lachend haar hoofd en steekt dan haar duim op. Daarna begint ze weer rifjes te spelen.
Ik draai me om naar Gustav en glimlach. “Krista en ik beginnen met Chasing Cars van Snow Patrol, daarna spelen we een eigen geproduceerde versie van Skinny Love. Dan vertellen we even kort wie we zijn en dan mag jij op komen. Ik introduceer je ook wel even. Ehm, daarna spelen we eerst Space Dementia van Muse en het laatste nummer is Extraterrestrial van Katy Perry, kijken of ze het aliën gedeelte snappen,” zeg ik met een grote grijns op mijn gezicht. Gustav knikt en legt zijn arm om mijn schouder heen.
“Wat ik allemaal wel niet voor aardige mensen over heb,” zegt hij grijnzend. Ik grinnik even en por hem in zijn zij. Een zacht geluidje ontsnapt aan zijn keel en meteen krijg ik een grote grijns op mijn gezicht. “Oh nee. Nee, nee, dat ga jij niet doen. Handjes thuis,” grinnikt Gustav dan. Ik haal mijn schouders op en huppel naar Krista toe. Juist op dat moment komen Anton en Sydney aangelopen. Ze kijken verbaasd naar de drummer die een stukje van ons af staat.
“Ja, dat is onze drummer voor twee nummers. Problemen mee?” grijns ik. De twee schudden meteen hun hoofd en glimlachen. “Totaal niet. Maar ik moet even laten weten dat jullie alvast richting het podium moeten lopen, want jullie kunnen zo op. Jullie zijn de openingsact, dus maak er iets moois van,” zegt Anton met een glimlach op zijn gezicht. Ik knik, saluteer hem dan en loop naar Gustav. Ik wil zeggen wat Anton tegen mij zei, maar hij zegt snel dat hij het ook gehoord had.
Krista en ik lopen naar de zijkant van het podium toe, gevolgd door Gustav. Nu pas voel ik de zenuwen opkomen. En tintelent gevoel gaat door mijn hele lichaam. Ik weet dat er heel erg veel mensen staan te kijken. Vrienden, familie, klasgenoten, schoolgenoten, vrienden van vrienden.
Anton loopt langs mij en Krista het podium op en pakt de microfoon vast. “Goedenavond jongens en meisje, heer en damen. Ik heet jullie allen welkom op deze, misschien wel eerste van een reeks, benefietavond georganiseerd door Sydney Kruse en mij, Anton Jonsson. Het eerste duo dat op gaat treden zijn twee klasgenoten van ons. En geruchten gaan de ronde dat er een special guest bij is. Geef een groot applaus voor Krista Dresdner en Gabi Weber!” spreekt Anton met een opgewekte stem. Het hele publiek begint te klappen en te joelen.
Krista zet het knopje van haar draadloze set aan. Het scheelt dat alles vanmiddag al is opgebouwd en dat wij ingesteld staan. Krista loopt voor mij uit met de intro van Chasing Cars van Snow Patrol. Ik knip het knopje voor mijn draadloze microfoon en draadloze set van mijn bas ook naar aan.
“We’ll do it all. Everything, on our own,” zing ik terwijl ik het podium op loop, “we don’t need anything or anyone.” Ik zet de microfoon in de standaard en pak de eerste snaar die ik aan moet slaan op de pas vast. “If I lay here, if I just lay here. Would you lie with me and just forget the world?” zing ik verder en ik begin ook de tonen op mijn bas aan te slaan.
Ik kijk het publiek door en zie mijn moeder staan met Jörg. Even glimlach ik naar ze, dan kijk ik verder. Naast mijn moeder en Jörg staan de ouders van Krista. Dan volgen er allemaal onbekende mensen tot ergens aan de zijkant. Twee bijna identieke paar ogen kijken mij aan. Bill en Tom. En naast hen staat Georg. Mijn ogen flitsen ineens van Jörg naar Bill en Tom. Mijn hart slaat een slag over. Gelukkig heeft het geen invloed op de rest van het nummer.
Als het eerste nummer afgelopen is neem ik plaats achter de piano die er staat en Krista zet haar elektrische gitaar neer en ruilt die om voor een semi-akoetische. Ze komt naast mij zitten en sluit de gitaar aan op de kabel voor de versterker die Anton daar al neer had gelegd.
Krista en ik kijken elkaar aan en glimlachen dan naar elkaar. Niet veel later begint ze het tempo af te tikken op de gitaarkast en op vier zetten we beiden tegelijk in. De tonen van onze eigen versie van Skinny Love klinken door de versterkers. “Come on skinny love, just last the year. Pour a little salt, we were never here,” zing ik met al het gevoel dat ik in het nummer kan leggen. Ik sluit mijn ogen en speel een filmpje af in mijn hoofd. Het helpt me om in het nummer te komen en het helpt mij om het nummer gemeend over te laten komen.
Het werkt, heel het publiek is stil. Als Krista en ik niets zouden spelen, zou je een speld kunnen horen vallen, zo stil is het in het publiek. Ik open mijn ogen en kijk naar alle gezichten die met emotie naar Krista en mij kijken. Daarna kijk ik even opzij naar Krista en zie dat ook zij helemaal in het spel op gaat. Een glimlach schiet over mijn gezicht heen en die blijft voor de rest van het nummer ook staan. Het voelt zo goed om het publiek zo stil te krijgen.
Zodra de laatste tonen van het nummer wegsterven komt een ongekend hard applaus op. Ik en Krista kijken grijnzend naar elkaar. Daarna wend ik mij terug naar de microfoon. “Dank jullie wel! Welkom bij deze gezellige benefietavond. Hebben jullie het al een beetje naar jullie zin?” vraag ik door de microfoon. Iedereen begint te joelen en ik grijns. “Mooi. Ik zal even vertellen wie ik ben, en wie deze geweldige dame naast mij is. Dit is Krista Dresdner. Naast gitaarspelen, speelt ze ook geweldig drum. Zingen gaat haar echter niet zo heel goed af, dus dat laat ze maar aan mij over,” grijns ik. Een zachte tik tegen mijn achterhoofd volgt. Het publiek lacht.
“En mijn naam is Gabi Weber. Ik speel piano, bas en ik zing ook. We zijn bij elkaar gekomen op de muziekacademie. Krista en ik zijn begin vorig schooljaar echt hele goede vrienden van elkaar en deze band hebben we gebruikt om muziek te gaan spelen. Met als gevolg dat wij elkaar heel erg goed aanvoelen als we nummers aan het spelen zijn. Dat brengt me tot het nummer wat we hierna gaan spelen: Space Dementia van Muse. Nou heb ik hier een piano en naast mij zit een gitariste,” zeg ik terwijl ik naar Krista kijk die haar semi-akoestische gitaar weer omruilt voor een elektrische gitaar.
“Alleen het nummer heeft ook een geweldige drumpartij. En wij zijn eigenlijk maar met z’n tweeën. Nu heb ik iemand kunnen regelen. Deze jongen is 24 jaar oud en hij drumt al zijn hele leven lang, ja, ik heb mijn huiswerk gedaan mensen. Hij zit zelf ook in een band, maar heeft vandaag de tijd kunnen vinden om samen met Krista en mij twee nummers te gaan spelen. Mensen, geef een groot applaus voor Gustav Schäfer, drummer van Tokio Hotel!” roep ik door de microfoon heen. Een hard applaus volgt weer.
Gustav komt, een klein beetje verlegen zwaaiende, het podium op gelopen en gaat achter het drumstel zitten. Ik zet ondertussen de intro van Space Dementia op de piano al in met mijn bas aan mijn voorkant. Gustav en Krista vallen samen in. Gustav drumt gewoon zijn partij en Krista neemt mijn pianopartij over zodat ik op mijn bas kan gaan spelen.
“Hmmmmm, H-8, is the one for me. It gives me all I need. Helps me co-exist with the chill. Oooh,” zing ik op een koude, donkere manier, “you make me sick, because I adore you so. I love all the dirty tricks and the twisted games you play on me, ooooh.” Een langzamer stuk zet zich in. Het gaat precise zoals ik het had verwacht.
“Space dementia in your eyes and peace will arise, and tear us apart and make us meaningless again,” zing ik met een grijns op mijn gezicht. Het nummer speelt echt super fijn en zelfs zonder te oefenen voelen we elkaar allemaal aan. De interactie tussen Krista en Gustav en tussen Krista en mij is er ook goed. Ik kan alleen niet zomaar van mijn microfoon weg om voor Gustav te komen spelen, in ieder geval niet tot aan het einde van het nummer. Eerst komt nog een stukje op de piano en dan komt het einde van het nummer. Ik loop lekker spelend over het podium heen tot aan het einde. Aan het einde vindt Gustav het leuk om één bak herrie te gaan produceren en natuurlijk doen Krista en ik gewoon vrolijk mee. Één klap op de cymbalen is uiteindelijk genoeg om ons allen te laten stoppen.
Een luid applaus van het publiek volgt weer. Ik loop terug naar de microfoon en neem het apparaat in mijn hand vast. Daarna kijk ik naar Gustav en hij tikt meteen af. Tegelijk zetten we in, hij met de drum, ik met mijn zang. “You’re so hypnotizing. Could you be the devil? Could you be an angel? Your touch, magnetizing. Feels like I am floating, leaves my body glowing. They say: ‘be afraid.’ You’re not like the others, futuristic lovers. Different DNA. They don’t understand you,” zing ik op een liefelijke manier. Daarna loop ik terug naar de standaard en zet de microfoon terug.
“You’re from a whole other world, a different dimension. You open my eyes and I’m ready to go, lead me into the light!” zing ik en zet daarna samen met Krista in. Ik op mijn bas, zij op haar gitaar. Ook dit nummer gaat helemaal lekker. Ik voel me echt goed thuis op het podium en ik wil eigenlijk niet dat het op houdt. Maar aan al het goede komt ook een einde. Het nummer loopt af.
“Ik dank jullie allemaal voor jullie aandacht! Jullie zijn een geweldig publiek en ik wens jullie veel plezier bij de volgende band!” roep ik met een hele grote grijns op mijn gezicht door de microfoon. Een laatste groot applaus volgt weer. Gustav, Krista en ik lopen met grote grijnzen het podium af.
Als we van het podium af zijn, en de volgende band op het podium staat, laat ik een diepe zucht gaan en begin ik als een gek te grijnzen. Krista doet hetzelfde. We kijken elkaar aan en geven elkaar uit het niets een grote knuffel. “Oh my God, dat was echt te gek!” gilt Krista in mijn oor. Ik piep even, maar lach wel. Daarna laat ik haar los en loop ik naar Gustav toe. Ik knuffel hem ook en druk een kus op zijn wang van blijdschap. “Echt heel erg bedankt. Het was perfect!” zeg ik blij en grijnzend. Dit is een avond waar ik nog lang over na kan denken en een geweldig gevoel aan over kan houden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.