FanFic.nl

Schijnvertoning

Leaving

Sorry als dit hoofdstuk een beetje gehaast lijkt, maar ik heb me echt door deze heen moeten worstelen. Vanaf nu wordt het een stuk boeiender, tenminste, dat hoop ik. Enjoy anyways! ^^


Zodra ik mijn ogen opende, priemen de eerste zonnestralen al tussen mijn gordijnen door, om zo mijn kamer glansrijk te verlichtten. Het maakte dat ik overeind ging zitten met een glimlach van oor tot oor, vandaag was het eindelijk zo ver en we hadden er nog mooi weer bij ook.
De vakantie kon eindelijk beginnen.
Opgewekt sloeg ik mijn benen over de rand van het bed en begon ik me aan te kleden. Ik trok een panty aan, met daaroverheen een zwart, zomers jurkje dat losjes om mijn lichaam viel. Vervolgens stond ik op, liep mijn kamer uit en ging direct rechts de badkamer in. Het was nog aardig stil in huis, op het gerommel van mijn moeder na die waarschijnlijk in de keuken bezig was met het ontbijt. Ik wilde niet weten hoe zenuwachtig ze al zou zijn en zag nu al op tegen haar gedag zeggen.
Ik borstelde mijn knalrode haren, die losjes over mijn schouders vielen. Na wat mascara, oogschaduw en eyeliner kon ik de dag weer aan en omdat het vandaag een speciale dag was, spoot ik wat extra parfum op. Van die dure die mijn moeder ooit van mijn vader had gekregen voor haar verjaardag. Rosé, stond erop vermeld. Het rook in ieder geval heerlijk.
Zodra ik de trap af was gedaald en de keuken binnenliep, drong een heerlijke geur van bacon gemengd met ei mijn neus binnen. Mijn moeder was een geweldige kok.
“Goedemorgen lieverd, ga zitten,” zei mijn moeder vanachter het fornuis. Ik glimlachte, nam plaats aan de keukentafel en keek om me heen. Ons huisje was simpel en klein, je zou haast denken dat hier een houthakker woonde, aangezien zo’n beetje alles qua bouwwerk uit hout bestond. Dat was erg gebruikelijk hier in Elanor, mede doordat we geen rijk dorp waren. Mensen beschreven Elanor dan ook vaak als ‘’nostalgisch’’ en ‘’mysterieus’’. Niet dat het uitmaakte, ik hield van deze plek en zal dat altijd blijven doen.
“Eetsmakelijk Ariana.” Mijn moeder schoof een bord volgeladen met broodjes, bacon en ei onder mijn neus en opeens viel het me op hoe zo’n honger ik eigenlijk had. En dat terwijl er iets spannends op mijn pad zou komen – voor het eerst op vakantie. Al onze ouders hadden hier jaren voor gespaard en nu we allemaal oud genoeg waren, was het eindelijk zover.
“Ik heb je tas al in de gang gezet, naast je laarzen.”
“Kistjes, mam. Geen laarzen.” Ze zuchtte en knikte, terwijl ze toekeek hoe ik mijn ontbijt naar binnen werkte. Mijn moeder was niet zo’n modebewust persoon en hoewel ik me niet zo kleedde als het alledaagse meisje – mensen zeiden dat het er goed uitzag. Nou was Elanor ook niet alledaags, dus eigenlijk paste het wel weer.
Een halfuur verstreek, waarin mijn vader inmiddels beneden was gekomen, ik het nodige gezeur en overbezorgde moeder-gedoe aan had gehoord en me klaar had gestoomd voor de reis.
Zodra ik het luide getoeter hoorde van de camper van Stephans vader, kustte ik mijn vader gedag, deed mijn schoenen en jas aan en wendde me tot mijn moeder.
“Als er wat is, hoor ik het wel. Doen jullie voorzichtig?” Ik knikte.
“Ja mam. Ik zal je missen,” zei ik om haar tevreden te stellen – wat aardig lukte, te zien aan haar liefkozende glimlach. Ze gaf me een kus en bleef net zo lang zwaaien totdat we uit het zicht waren.
Eindelijk kon het feest beginnen.

***

Vrolijke gitaarklanken en pakkende bass-lines schalden door de speakers van de camper, terwijl we allemaal vrolijk zaten te kletsen. Stephan reed, met aan zijn zijde Saorise en Celeste. Saorise kletste de oren van Stephans kop over van alles en nog wat – terwijl Celeste uit het raam zat te turen en zich focuste op de vrolijke muziek. Op alle drie hun gezichten stond een glimlach geplakt die waarschijnlijk de komende dagen niet zou vervagen.
“Het landschap is hier nu al zo mooi,” verzuchtte Nina, terwijl ze dromerig naar buiten keek. Ik knikte en volgde met mijn donkerbruine ogen de prachtige bomen, groeiend op het groenste gras dat ik ooit had gezien. Het was alsof we een sprookje inreden en steeds verder weg doemden in onze eigen fantasiewereld.
“Hé Steph!” riep Evelyn, terwijl ze iets naar voren boog zodat ze met haar hoofd om Stephans stoel kon kijken.
“Zeg het eens meid.” Nina giechelde om de toon waarop Stephan sprak, bijna als een bezorgde vader die zijn kind voor het eerst naar school bracht.
“Hoe ver moeten we nog?” Stephan keek even naar de TomTom (die hadden we dan weer wel) en wendde zich toen weer tot Evelyn.
“Niet zo heel ver, ik denk ongeveer nog een halfuurtje.” Het meisje knikte en liet zich weer terugzakken op de bank waar we met zijn drieën op zaten. Het houten tafeltje voor ons lag bezaaid met spullen, variërend van make-up tot speelkaarten. Een soort gevoel van euforie hing tussen ons in, affecteerde ons, maakte ons gelukkig. Bijna alsof we met z’n allen drugs hadden gebruikt en nu intens genoten van onze trip. Maar dan zonder de schadelijke chemicaliën.
Het landschap werd steeds weeldiger. Bomen gingen dichter op elkaar staan, de weg werd smaller en struikgewas was in volle overtuiging aanwezig. Alsof we regelrecht een bosgebied inreden, wat technisch gezien ook waar was. De herberg heette niet voor niets The Sleepy Tree.
Het werd stil in het voertuig en iedereen staarde naar buiten. Het was hier stukken mooier dan in Elanor, terwijl het daar al prachtig was qua natuur, omdat iedereen het zo respecteerde. Na iets meer dan een halfuur rijden, zagen we een bordje dat de herberg aangaf.
“Hier is het jongens!” riep Stephan, terwijl hij een smal paadje indraaide en de camper naar een kleine parkeerplaats, bestaande uit licht zand stuurde.
Zwijgend tuurden we naar buiten, naar het enorme gebouw dat tussen de bomen verstopt lag, gehuld in een schaduw. Op haar enorme terrein schenen duizenden zonnestralen, die de wereld een vrolijke teint gaven.
We waren er.

Reacties: