FanFic.nl

Stand alones

♡ ||The Sea

**

Met zijn nummer nog in haar hand staarde ze naar haar telefoon. Het ding leek haar toe te lachen, tegelijkertijd uit te lachen. Aan de ene kant hunkerde ze naar zijn aandacht, zijn stem, zijn lichaam - naar hem. Aan de andere kant was ze doodsbang dat hij haar af zou wijzen, zoals hij had gedaan bij meerdere meisjes. Niall Horan was een bijzondere jongen, dat wist ze, met zijn blonde lokken en vrolijke, blauwe ogen. Toch was er iets vreemds aan de jongen, iets waar ze haar vinger niet op kon leggen. Hij had een mysterieuze gloed om zich heen hangen, waardoor het moeilijk leek tot hem door te dringen. Hoewel hij natuurlijk wel zijn nummer aan haar gegeven had.
Opnieuw keek ze naar de telefoon. Moest ze hem bellen? Of toch maar niet? Ze wist het niet, werd er langzamerhand gek van. Ze zat hier nou al een uur en al die tijd bleef ze maar overdenken. Wel. Niet. Wel. Niet.
Wel.
Niet.
Wel.
Ja. Waarom ook eigenlijk niet? Ze had niets te verliezen, had de jongen slechts één keer gesproken en hoewel ze hem natuurlijk vaak genoeg op school rond zag lopen - hij was een ouderejaars - kende ze hem nauwelijks. Dan kon ze net zo goed een poging wagen om hem beter te leren kennen, want man, wat deed die jongen toch met haar?
Dus pakte ze de telefoon. Het nummer toetste ze over vanaf het briefje, waarop de getallen allemaal een vreemd soort krulletje droegen. Zelfs zijn handschrift was mysterieus.
De telefoon zette ze aan haar oor en bij elke piep die ze hoorde sloeg haar hart een slag over.
Totdat hij opnam.
"Ja?" zei een engelachtige stem aan de andere kant van de lijn. Janita bevroor, was niet in staat ook maar een woord uit te brengen. Het was alsof hij haar betoverde met zijn stem, alsof ze hem door de telefoon aan kon raken.
Ze werd gek.
"Zeg het maar, hoor," probeerde de jongen nog eens, waarop ze ontdooide en diep adem haalde.
"Ja, eh, hoi. Ik - je hebt me gisteravond je nummer gegeven?" begon ze een beetje onzeker. Een stilte viel, waarin ze hoopte dat de jongen haar niet uit zat te lachen. Want man, dat zou een afgang zijn.
"Janita?" Hij wist haar naam.
"Ja! Ik bedoel, ja. Hoi, Niall." Hoewel het nog erg spannend was, voelde het alsof het ijs langzaam brak en begonnen ze een simpel gesprekje over de club van gisteravond, hoe ze hadden geslapen en uiteindelijk vroeg hij haar of ze nog plannen had. Natuurlijk had ze die niet.
"Dus, één uur bij de kade?" vroeg hij nog ter bevestiging, voor ze elkaar gedag zeiden op ophingen. Zodra ze de telefoon had teruggezet en het tot haar doordrong dat hij haar niet afgewezen had, werd ze overspoeld door blijdschap. Ze had een date met ouderejaars Niall Horan.

***

Het was aardig mooi weer. Het zonnetje scheen volop aan de hemel, wierp prachtige weerkaatsingen op het blauwe zeewater dat tegen de kade aan klotste. Al van kinds af aan kwam hij bij deze plek om of wel met zijn vader te vissen of wel naar de boten te kijken die om het kwartier langs voerden. Hij hield van de oceaan en had dat altijd al gedaan. Zou dat ook altijd blijven doen.
Terwijl hij plaatsnam op het bankje dat het beste uitzicht tot de zee gaf, dacht hij terug aan het gesprek met het meisje vanochtend. Janita, heette ze. Hij vond het een prachtige naam en betrapte zichzelf erop dat hij ernaar uitkeek haar hier te zien. Zonder drank, zonder sigarettenrook en harde muziek. Gewoon zij, met zijn tweeën. Hij wist niet waarom, maar iets aan haar trok hem aan. Haar geur, haar stem, haar uiterlijk - hij wist het niet.
Wel wist hij, dat hij enorm blij was met haar telefoontje. Ook al was ze nog zo stuntelig in het begin, voor hem maakte het niets uit. Hij begreep het zelfs, ook Niall hoorde wel wat er over hem gezegd werd. Mysterieus, moeilijk te bereiken. Hij was tenslotte een ouderejaars en die stonden niet bepaald bekend om hun warmhartigheid jegens meisjes uit de lagere klassen. Maar wederom, zij had wat met hem gedaan en hij wist niet wat.
"Hé." Hoorde hij opeens achter zich, waardoor hij zich half omdraaide op het bankje. Bij het zien van haar stond hij glimlachend op, liet haar naar hem toekomen en gaf haar drie kusjes op de wang. Zoals een familiegroet.
"Ga zitten." Beiden namen plaats op het bankje, waarna er een korte stilte viel waarin Janita zich oriënteerde.
"Deze plek is..."
"Magisch?" vulde Niall haar aan, waarop ze fronsend knikte. Hij wist precies hoe ze zich voelde, zo had hij zich de eerste keer dat hij hier kwam ook gevoeld. Deze plek had iets bijzonders, iets magisch, waardoor het erg aangenaam werd om hier te zitten. Althans, zo beleefde hij het.
"Vind je het mooi?" vroeg hij daarom ook, terwijl hij naar haar bleef kijken. Ze knikte langzaam, een glimlach vormde zich om haar rode lippen.
"Het is prachtig. Ik hou van de zee." Hij knikte, waarna ze elkaars blik vingen en beide gauw wegkeken. Begon hij nou te blozen? Geërgerd schudde hij zijn hoofd - dit was niet gezond. Totaal ongepast. Zo had hij zich in jaren niet gevoeld, nadat zijn allereerste relatie was stukgelopen.
Stukgelopen op bedrog.
Alsof Janita zijn gedachten kon lezen, vroeg ze;
"Dus eh. Waarom ik wel?" Haar stem was zachtjes en verlegen, waardoor Niall een vreemd soort tinteling in zijn onderbuik voelde. Wat voor de...
"Hoe bedoel je?" Hij wist precies wat ze bedoelde, maar toch.
"Nou, gewoon. Ik - ze zeggen altijd dat je niet zo makkelijk.. Nou ja. Dat je niet echt vaak met meisjes afspreekt en al helemaal niet als ze in een lagere klas zitten.'' Verlegen keek ze hem aan en hij zag zachte blosjes op haar wangen ontstaan.
"Sorry. Als je - sorry. Dat was een domme vraag en ik-" Niall onderbrak haar door zijn hand op haar arm te leggen en er zachtjes met zijn duim overheen te strijken.
"Nee. Maakt niet uit, je hebt wel een beetje gelijk. Een paar jaar terug had ik een lange relatie, ik was heel gelukkig, maar het liep stuk. Ze ging vreemd." Hij zuchtte even, zij wachtte netjes af tot dat hij verder zou gaan.
"Ze ging vreemd met een andere dude en ja. Sindsdien was ik bang dat mijn hart opnieuw gebroken zou worden." Janita knikte langzaam.
"En dat van die lagere klassen? Is dat altijd zo?" Niall begon te lachen en schudde gauw zijn hoofd.
"Nee. Dat is niet zo, soms wel, natuurlijk, maar dat is dan toevallig. Het is echt niet zo dat ouderejaars nooit met meisjes uit lagere klassen daten. Da's je reinste onzin." Niall's ogen vonden de blauwe zee en rust keerde terug in zijn binnenste. Hij hield zijn hand nog steeds op Janita's arm, zij leek het niet erg te vinden. Na een tijdje vroeg ze:
"Maar. Waarom dan ik?" Ze vingen elkaars blik en Niall keek haar recht in haar ogen terwijl hij wat dichter naar haar toeschoof. Hij kon haar ademhaling horen, kreeg er kippenvel van op een goede manier.
"Je bent bijzonder," hoorde hij zichzelf fluisteren en als in een slechte, romantische film kuste hij haar. Impulsief, totaal ongecontroleerd drukte hij zijn lippen vederlicht op de hare. Het was alsof er vuurwerk in zijn binnenste wed afgestoken, alsof hij in een achtbaan zat en tegelijkertijd een extreem goede massage kreeg. De kus was als magie.
En beide dachten hetzelfde.

Reacties:

1 2

Rebella zei op 7 aug 2013 - 15:51:
O zo zalig die homoonvolle verhalen!
Goed gedaan!
Heerlijk!
x

Chrissy zei op 3 aug 2013 - 15:30:
PFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFF
JIJ GEWELDIG SCHRIJFPERSOON OMGGGGGGG

GEWELDDADIGE KUSSS OMDAT JE GEWELDIG BENT

1Diloveniall zei op 19 juli 2013 - 21:59:
Ik zag in het midden staan iets van een familiegroet. En toen kreeg ik ineens een beeld in mijn hoofd van hoe dat hier gebeurd, en ja. Dat gaat een beetje zo:

Komt ruig aanlopen. Steekt je hand op en dan roep je iets van ''heeeeeeuuujj!'' Jongens geven dan elkaar nog een klop op de rug, en meisjes gaan gewoon zitten. Maar drie kussen is misschien toch wel een beter passende begroeting hier (:

Echt heel mooi geschreven Cynthia!

DjMalikjuh zei op 17 juli 2013 - 23:01:
Dit is zo cool!!!!!
Ik ga snel een aanvraagje inzenden hoor!

Malikaa zei op 17 juli 2013 - 21:13:
Wauw, dit is zoo...
Je schrijft zoo goed en mooi en wowwww ^.^

xXx