FanFic.nl

Ogen

Kate

Ze lagen met zijn tweeën op de bank, keken naar het nieuws zonder daadwerkelijk iets te zien. Althans, hij had niets gezien. Kate lag tegen hem aan, haar hoofd rustte op zijn borstkas en ze zou in principe net zo goed kunnen slapen. Hij wist het niet, was te diep in gedachten verzonken.
Het verhaal over de jongen zat hem dwars. Het was niet per se dat hij zijn vriendin niet geloofde, maar hij kon nou ook niet zeggen dat hij haar wel geloofde.
Onderling plaagden ze elkaar wel vaker over aantrekkelijke competitie, dat was het probleem niet. Ze woonden al twee jaar samen en ze vertrouwden elkaar door en door. Toch was het dit keer anders. Niet zozeer om wat ze gezegd had, maar om hoe ze deed. Ze was anders. Afstandelijker, afweziger ook. Alsof ze met haar hoofd ergens anders was. Bij hem, of bij degene met wie hij aangepapt had, of bij Sharon of bij wist hij veel. ‘Kate?’ vroeg hij uiteindelijk, toen hij de stilte niet meer kon verdragen.
‘Hmm?’
‘Waar denk je aan?’
‘Gewoon, de afgelopen paar dagen,’ mompelde ze.
‘Waarom vertel je me er dan niets over? Normaal gesproken praat je honderduit, nu zeg je helemaal niets. Ik zou bijna denken dat je daadwerkelijk vreemd bent gegaan.’
Kate schudde zachtjes haar hoofd, maar het duurde eventjes voor ze begon te praten. ‘Nee,’ sprak ze toen, op een toon die hem automatisch in haar woord deed geloven. ‘Nee, dat is het niet, maar er zijn gewoon dingen voorgevallen.’ Ze zuchtte opnieuw. ‘En ik moet het allemaal nog verwerken.’
‘Waarom vertel je me niet gewoon wat er gebeurd is? Dan kunnen we het samen verwerken.’
‘Ik kan het niet zeggen,’ fluisterde het meisje, zo zacht dat hij het nauwelijks kon horen.
‘Ik snap het niet.’
‘Nee…’ sprak Kate, en tot Chris’ verbazing voelde hij zijn borstkas warm worden – nat. Huilde ze? Beschermend sloeg hij een arm om haar schouders heen, maar terwijl hij dat deed sprong Kate als een bezetene overeind. Ze spurtte richting het bijzettafeltje waarop de afstandsbediening lag, greep het ding met twee handen beet en ramde de volumeknop in alsof haar leven ervan afhing. Chris opende zijn mond om te vragen wat er aan de hand was, maar hij bedacht zich binnen een splitseconde en richtte zijn aandacht op het televisiescherm.
De beelden waren schokkerig en vaag, wat onmiddellijk deed vermoeden dat er iets ernstigs aan de hand was. Een moord, een ontvoering, een aanslag of iets in die richting. Het geluid stond zo hard dat Chris’ oren in de eerste instantie moeite hadden met aanpassen, maar zodra het geluid van zwaailichten zich voegde bij het beeld van een politieauto, kwam het zijn gehoor binnen. Langzaam begon hij de woorden van de nieuwslezeres op te pikken.
Het gezicht van de jongen die in beeld kwam, was voor Chris vaag bekend, maar niet genoeg om te kunnen plaatsen. Het onderschrift vertelde hem echter dat het Louis Tomlinson van One Direction was, en dat deed hem toch even zijn wenkbrauw optrekken. Sinds wanneer was Kate geïnteresseerd in een boyband? ‘We waren op een geheime locatie,’ hoorde hij Louis zeggen, op een toon die eigenlijk wel iets weg had van die waarmee Kate hem de hele dag te woord had gestaan. ‘Expres, zodat we geen last zouden hebben van de media. In de eerste instantie ging het goed, maar op de één of andere manier is een stelletje gewapende mannen achter ons adres gekomen en ze hebben ons opgezocht.’ Het beeld schoot naar de volgende jongen, die eruit zag alsof hij even oud was als Louis. Verder leken ze voor geen meter op elkaar: hij was getint, had bruine ogen, een compleet andere gezichtsvorm en de grootste overeenkomst was waarschijnlijk de blik in hun ogen – die Chris overigens niet kon plaatsen.
Toen het onderschrift de naam van de jongen te kennen gaf, viel Chris’ mond onbewust open. Wat?
‘Met zijn drieën hebben we het er heelhuids vanaf gebracht, maar Liam is overleden aan een schotwond en zowel Niall als onze drummer, Josh, aan meerdere messteken.’
Het beeld schoot terug naar de nieuwslezeres. ‘De vriendinnen van de jongens, die mee waren op de trip, zijn ongedeerd. De locatie blijft overigens geheim wegens forensisch onderzoek.’
Daarna verschoten de beelden naar kippen in legbatterijen en begon de nieuwslezeres aan het vertellen over de schending van dierenrechten. Het geluid van de televisie verdween razendsnel en de stilte die het veroorzaakte, gaf Chris het gevoel dat hij doof was geworden.
Niet-begrijpend wierp de jongen een blik op Kate, die lijkbleek naar de televisie zat te staren, alsof ze een geest had gezien. ‘Kate?’ vroeg Chris bezorgd. Hij had geen idee hoe hij met haar om moest gaan in zulk soort situaties, want hij had het nog nooit meegemaakt. En hij wist niet wat er aan de hand was.
Het meisje reageerde niet, maar er viel een enkele, stille traan uit haar linkeroog. Ze bleef gedeeltelijk plakken aan de wimpers, rolde toen over de wang naar beneden en verdween in de kraag van Kates shirt. In stilte, in het geheim. Buiten zijn bereik.
‘Kate, heb je –’ begon hij, maar hij werd bruut verstoord door het geluid van rinkelend glas. Het kwam uit de keuken – althans, dat gokte hij. Welke idioot brak op klaarlichte dag in, en dan zeker in een huis waar duidelijk mensen thuis waren?
Geschrokken sprong hij overeind en baande hij zich een weg richting de keuken. Hij was nog niet eens halverwege toen de keukendeur openvloog en een man in zwarte kleding de huiskamer binnenstormde. Hij had een bivakmuts over zijn hoofd getrokken en Chris zou keihard in de lach geschoten zijn, mits de man geen pistool in zijn handen gehouden had. Maar dat veranderde de zaak.
Chris bevroor onmiddellijk en hij wierp een blik op Kate, bijna alsof hij verwachtte dat zij het uit kon leggen. Ze hield meer voor hem achter en voor zover hij wist, kon dit er net zo goed mee te maken hebben. Hij beschuldigde haar niet, daar niet van – hij wilde alleen graag grip krijgen op de situatie.
Kates reactie hielp hem niet bepaald. Haar ogen stonden dof, waren op de in zwart gehulde man gericht en wat Chris het meest verbaasde, was de glimlach die om haar lippen vormde.
‘Kate,’ sprak de man, hijgend. Chris wist niet wat hij moest doen. Half om half hoopte hij dat iemand de man in had zien breken, dat iemand de politie zou bellen of desnoods zelf binnen zou komen om hulp aan te bieden. Hij wist echter dat de kans klein was, want het huis stond in een dorpje op het platteland in het noorden van Engeland en de buren woonden een paar honderd meter verderop. Daarbij kwam dat de keuken voor hen nauwelijks zichtbaar was, die zat aan de andere kant van het huis.
En het was nog wel zo’n rustige zaterdagmiddag geweest.
Het enige waar Chris zich toe in staat vond, was heen en weer kijken van Kate naar de man die zojuist hun huis binnen was gevallen. ‘Wat wil je?’ vroeg Kate emotieloos.
‘Je weet dondersgoed wat ik wil,’ antwoordde de man.
‘Ik heb het niet.’
De man richtte de loop van zijn geweer recht op haar hoofd. ‘Oh nee?’ grinnikte hij. ‘Ik zou maar heel snel zorgen dat ik het tevoorschijn haalde, anders volgen er consequenties.’
Kate haalde haar schouders op. ‘Ik heb het echt niet.’
‘Waar is het?’
Ze haalde haar schouders op, zei niets.
‘Het is heel simpel: als je het niet geeft, betaal je de hoofdprijs. Je weet te veel.’ Kate keek hem aan, geen enkele emotie leesbaar op haar gezicht. Toen ze sprak, verried haar stem al even weinig over hoe ze zich voelde: ‘Je spaart hem.’ Hoewel emotieloos, klonk er wel degelijk drang door haar stem heen. Chris’ ogen vergrootten enigszins. Het meisje zag er zo gebroken uit, zo kapot, bijna alsof ze al aanvaardde dat haar einde nabij was – maar haar stem had zo vastbesloten geklonken, alsof ze de hele wereld aan kon en ook de hele wereld zou bevechten als het nodig was om hem veilig te houden.
Chris snapte het niet.
De man schoot in de lach. ‘Oh, Kate, kijk je dan nooit televisie? Je weet toch zeker dat ik hem niet kan laten leven? Hij heeft mijn stem gehoord nota bene, stel dat ‘ie me daaraan identificeert…’
‘Stel dat de buren je voorbij hebben zien komen, en dat ze je doormiddel van die beelden kunnen identificeren? Of – nee, sorry, natuurlijk – je bent met je bivakmuts over je hoofd heen het dorp in gekomen, want dan zou je in elk geval geen aandacht trekken. Om je de waarheid te vertellen: je trekt de aandacht sowieso naar je toe, hier. Er komt bijna nooit iemand en je kunt er donder op zeggen dat iemand je gezien heeft. Veel plezier met het uitmoorden van het hele dorp. Dan weet je in ieder geval zeker dat je levenslang krijgt.’
‘Behalve dat er dan geen getuigen zijn.’
‘Behalve dat de kans klein is dat je een heel dorp uit kunt moorden zonder op de één of andere manier sporen achter te laten.’ Op die woorden volgde een doodse stilte, die Kate blijkbaar opvatte als een instemming van de tegenpartij. ‘Als je mij m’n hersens inslaat met een honkbalknuppel, kun je altijd claimen dat het doodslag was. Je hebt ingebroken en raakte met mij in gevecht. Je vond de honkbalknuppel in de paraplubak en het was allemaal zelfverdediging.’
De inbreker keek om zich heen, op zoek naar een paraplubak en Chris greep het moment van afgezwakte concentratie om de laatste paar stap naar de man te overbruggen en hem bij de pols te grijpen – die van de hand met het pistool erin, maar de inbreker gaf zich niet zo makkelijk gewonnen en voor Chris het zich realiseerde, hoorde hij een oorverdovende knal door het huis galmen.

Reacties: