FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 70: Here We Go Again

“Dat was alles?” Bailey knikte naar de jonge serveerster, waarna deze vertrok en hun bestelling doorgaf aan de barman. Weldra zouden ze hun drinken voorgeschoteld krijgen en daar zaten ze eerlijk gezegd met smacht op te wachten. Het groepje had zich verplaatst naar een terrasje om hun gesprek verder te kunnen voeren. Er waren veel dingen gebeurd de afgelopen tijd en het werd tijd om alles te verduidelijken. Allereerst hadden ze zich op Bianca gevestigd, die nog altijd met de woorden van haar vader in haar hoofd zat. “Ik weet wat je doormaakt,” sprak Bailey als eerste, waarmee hij meteen de ietwat ongemakkelijke stilte tussen hen verbrak. “Mijn ouders wilden ook niet dat ik op reis ging en ik heb het ook achter hun rug om gedaan… Dat is natuurlijk niet zo slim, maar het is het tot nu toe dubbel en dwars waard,” vervolgde hij en glimlachte lichtjes naar Chiara. Zij wist het hele verhaal en was er getuige van geweest, dus zij had het meeste recht om te weten dat hij het naar zijn zin had bij haar. “Je ouders zijn er zeker ook achter gekomen…?” vroeg Touko voorzichtig, onzeker of hij het daar wel over wilde hebben. Hij richtte zijn blik op de brunette en knikte. “Mij werd ongeveer hetzelfde verteld; ik mag mijn gezicht niet meer laten zien thuis.” De jongen haalde zijn schouders op en liet zijn blik doorglijden naar Bianca. “Om eerlijk te zijn interesseert het me niet. Ik houd van mijn ouders, maar ik kan niet mijn hele leven bij hun doorbrengen. Ik heb een eigen leven en die leid ik nu. Als zij me niet thuis willen zien dan vind ik dat prima. Ik heb zat andere mensen om mij heen,” sprak hij tegen haar. De blondine twijfelde, beet op haar onderlip en keek naar de grond. Uiteindelijk knikte ze, wetend dat hij gelijk had en om aan te tonen dat ze het met hem eens was. Ze had hen en dat was meer dan genoeg. Daarbij wist ze gewoon dat Touko haar nooit in de steek zou laten.

Inmiddels was de serveerster alweer verschenen en overhandigde iedereen hun drinken. Bianca nam voorzichtig een slok van het hare en zette toen het glas op de tafel neer. “Ik snap wat je probeert te zeggen, Bailey. Je hebt gelijk. Ik moet me niet teveel focussen op de woorden van mijn vader, dat heb ik namelijk al vaak zat gedaan. Maak je maar geen zorgen om mij, ik ga nu mijn leven leiden zoals ik dat wil,” sprak ze, haar stem klonk vastberaden. Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen en voor een kort moment sloot ze haar ogen om het meer effect te geven. “Ik weet dat ik moeilijk ben, maar ik hoop nog zo lang mogelijk met jullie rond te kunnen hangen.” Vanuit haar ooghoeken zag Chiara dat Touya breed grijnzend naar zijn zus keek. Een veel betekende blik was in zijn ogen te zien en voor een moment kon ze zweren dat ze Touko zag blozen. Verward keek ze de jongen aan, die haar blik wist te vangen nadat hij zijn zusje had ‘geplaagd’ zonder woorden te gebruiken, en kreeg niks anders dan een glimlach als antwoord. “J-Je bent niet moeilijk,” was uiteindelijk Touko’s reactie. Bianca richtte haar groene ogen op haar beste vriendin en keek haar dankbaar aan. Het zwartharige meisje besloot toen dat het huidige onderwerp was afgesloten en richtte haar volledige aandacht op Touya. “Wat wilde je me vertellen?” vroeg ze aan hem, waarmee het volledig stil werd aan de tafel. De jongen voelde zich plots nerveus worden, omdat alle ogen nu op hem gericht waren. Hij zakte een klein stukje in zijn stoel en besloot toen zijn verhaal maar te vertellen. “Het gaat over Elesa… Ik heb haar inderdaad al eerder ontmoet, omdat ik veel eerder in Nimbasa was dan jullie,” begon hij. Een vragende blik van Chiara kwam zijn kant op. Wat had dit met haar te maken? Hij had een heel serieus gezicht getrokken toen hij haar zei dat hij haar wat moest vertellen. “Ik was niet alleen in Nimbasa. Ik kwam twee jongens tegen,” ging hij verder toen hij de vragende blik van Chiara had begrepen. “Sora en Roxas.”

Bianca, Bailey en Chiara’s ogen werden groot van verbazing. De enige die al deze ophef niet begreep, was Touko. Het was duidelijk dat deze twee jongens speciaal waren en dat Chiara ze kende, maar meer kon ze er dan ook niet uit ontcijferen. Dat Bailey hen kende kon ze ook nog wel begrijpen, maar dat Bianca net zo verbaasd naar haar broertje keek ging haar te boven. “Ik heb naar Sora’s gymgevecht gekeken, vandaar dat ik Elesa al kende… Roxas heeft me toen ook over jou verteld, Chiara. Ik voel me zo stom dat ik het niet eerder heb gezegd, want hij heeft me ook je naam laten weten,” zuchtte de bruinharige jongen. Hij viel even stil zodat het meisje de tijd kon nemen om alles in zich op te nemen. Deze staarde naar haar glas Ice Tea die op de tafel stond. Het was ongeloofwaardig dat ze zowel Bianca als Touya tegen het lijf was gelopen, die op hun beurt weer Sora en Roxas waren tegengekomen. Was dit misschien een teken? Een teken dat ze door moest zetten? Ze waren zo dichtbij haar, maar toch zo ver weg… “Wanneer was dit?” was het eerste dat ze uit kon brengen. De jongen keek op bij het horen van haar stem. “Een aantal dagen geleden,” antwoordde hij. Zijn blik gleed naar de enige pokémon die bij hen aan tafel zat, aangezien die geen trainer had en dus niet kon worden teruggeroepen in zijn pokéball. De Zebstrika voelde dat hij werd aangekeken, draaide zijn hoofd en wist daarmee de blik van Touya te vangen. “Dat betekent dat ze nog dichtbij zijn,” mompelde Bailey. “We kunnen ze inhalen?” Hij richtte zich lachend tot Chiara, maar wat hij tegemoet kwam zorgde ervoor dat zijn lach weer verdween. Het meisje keek niet blij uit haar ogen en weigerde oogcontact te maken met iemand aan de tafel. “… Ik kan het niet,” mompelde ze neerslachtig. Het nieuws was eindelijk tot haar doorgedrongen, evenals de twijfel. “Ik dacht dat ik de moed wel had om ze weer te zien, maar ik kan het niet…” De jongen keek haar verdwaasd aan, niet wetend wat hij hieruit op moest maken. “Hoezo kan je het niet?” vroeg hij vrijwel meteen nadat de vraag in hem was opgekomen. Ze weigerde nog steeds oogcontact te maken, maar negeerde zijn woorden niet. “Ik heb hen zoveel aangedaan… Met name Sora heb ik in de steek gelaten en links laten liggen. Ik kan niet zomaar van ze verwachten dat ze me vergeven.”

Voordat iemand hier een reactie op kon geven, stond de Zebstrika op en liep weg van zijn plaats aan Touya’s zijde. De vier overige trainers keken droog, maar alert toe hoe de uit de kluiten gewassen zebra naar Chiara toeliep en zonder pardon zijn hoofd op haar schoot neerlegde, waardoor ze niet aan zijn blik kon ontsnappen. De pokémon staarde doordringend naar het meisje en even hield de rest zijn adem in. Slechts Touya kende de pokémon goed, maar iedereen wist dat de Zebstrika geen makkelijke was. Chiara toverde een niet-gemeende glimlach tevoorschijn en liet haar hand langzaam naar Zebstrika’s hoofd glijden, waarop Touya gealarmeerd opsprong van zijn stoel en tegen de tafel aanknalde. Hij gooide geen glazen om, noch kreeg hij de aandacht van zowel Chiara als de Zebstrika. Nerveus keek hij toe hoe ze haar hand langzaam op de pokémon z’n voorhoofd legde en hoe hij haar liet geweren. Touya zwoor dat hij Zebstrika in zag geven en zijn hoofd tegen haar hand aanduwde op het laatste moment. Beduusd liet hij zich terug op zijn stoel vallen. “Huh,” mompelde hij op een ietwat afwezige manier. Ook Bailey opende zijn mond om iets te zeggen, maar het geluid dat werd geproduceerd kwam niet uit zijn keel. Touya was hem voor geweest met een reactie te geven, zelfs al was het niet op het voorval dat zojuist voor zijn ogen had plaatsgevonden. “Sora en Roxas nemen je niks kwalijk. Vooral die eerstgenoemde idioot mist je,” sprak hij. Chiara keek op bij het horen van de twee namen en voelde zich geleidelijk meer ontspannen. Niet alleen door de woorden van Touya, maar ook de beweging die ze met haar hand maakte om Zebstrika over zijn hoofd te aaien, werkte kalmerend. “Ik weet dat hij me mist… En dat hij een idioot is. Daarom weet ik ook zeker dat hij me zal vergeven, wat ik ook heb uitgespookt,” sprak ze. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Bailey opnieuw zijn mond opentrok om iets te zeggen, waarvan ze in principe al kon raden wat het was. Hij vroeg zich af wat het probleem dan was. “Het punt is, ik wil niet dat hij me zomaar vergeeft. Ik heb zijn vertrouwen geschaafd en dat valt niet goed te praten,” ging ze verder, voordat de jongen de kans had gekregen om iets te zeggen. “Daarbij heb ik jullie ook niks verteld over wat me dwarszit, Bianca en Bailey. Jullie weten misschien van Sora en Roxas af, maar dat is nog niet eens het begin…”

“… Ik heb je toch gezegd dat ik wacht? Als jij denkt dat de tijd daar is, dan vertel je het me maar. Tot dan zal ik wachten.” Chiara keek op en werd begroet met een brede grijns van Bailey, die blijkbaar aanstekelijk werkte, want de rest van de tafel nam hem over. Zelfs Touko, die nog steeds niet veel begreep van wat er aan de hand was, schonk haar een bemoedigende grijns. Ze werd overspoelt met steun. Waar maakte ze zich dan zo druk om? Een opgeluchte zucht ontsnapte uit haar keel. Misschien moest ze haar vrienden eens wat meer in vertrouwen nemen. Dat zou haar vast goed doen. En misschien kon ze hen dan meteen beter alles verduidelijken. Nu was wel een goede tijd, vond ze zelf. Haar donkerblauwe ogen gleden van Touko naar Touya, toen naar Bianca en uiteindelijk naar Bailey. “We hebben nog even tijd, of niet? Als jullie willen luisteren, dan zal ik alles vertellen.” Bailey ving haar blik. “Alles?” herhaalde hij vragend. “Alles,” herhaalde ze. Met een blik in zijn ogen die haar kon vertellen dat hij haar bedankte, omdat ze vertrouwen in hem toonde, opende hij zijn mond. “Dan gaan we direct daarna naar de kermis,” mompelde hij met een brede glimlach, waar de rest natuurlijk mee instemde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.