FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventure's!

Chapt 70: Untill the day i Die!

“Mamoru?” Sora keek vragend naar de kleine jongen die niet al te vrolijk uit zijn ogen keek. Het was niets voor Mamoru om alleen hier rond te dwalen dus begon hij zich zorgen te maken, nou ja.. het was een Pokémon Center. Toen Sora beter keek zag hij dat Mamoru moeite had om zijn emoties te verbergen en hem niet recht aankeek besefte Sora dat hij hier niet zomaar was. “Wat is er?” vroeg Sora toen zo voorzichtig mogelijk aan de kleine jongen die nog steeds moeite had om hem aan te kijken. “Mijn opa..” begon Mamoru langzaam en Sora loodste hem mee naar de uitgang van het Pokémon Center toen hij de vele blikken van de mensen zag, niet iedereen hoefde dit te horen. Sparky glipte voor hen naar buiten zodat de twee jongens hem door de deur volgde. Eenmaal buiten liep Sora met Mamoru richting een park waar de twee op een bankje gingen zitten, “Vertel, wat is er met je opa?” vroeg Sora op een bezorgde toon. De kleine jongen naast hem kon echter zijn tranen niet bedwingen, Sora legde een troostende hand op zijn schouder. “T-Team P-Plasma heeft..” stamelde Mamoru en veegde zijn tranen weg om daarna Sora resoluut aan te kijken, “ Me opa heeft zijn zelfvertrouwen verloren door die aanval van Team Plasma, vanmiddag,” eindigde Mamoru. Sora balde zijn hand tot een vuist terwijl hij gefrustreerd naar de grond keek, zag hij vanuit zijn ooghoeken dat de kleine jongen naast hem er enorm doorheen zat.. Mamoru huilde en terwijl hij een paar uur ervoor nog zo een grote mond had. “Team Plasma..” gromde de bruinharige jongen kwaad en keek met een kwade blik naar de grijze lucht, alsof het hielp om zijn boosheid in te houden. Sparky reageerde door zijn oren ietwat omlaag te laten zakken. Sora legde een troostende arm om Mamoru’s nek heen zodat hij wat zou kalmeren. Hij herinnerde zich vaag dat zijn moeder dit altijd bij Roxas deed en de roodharige knul kon dit nu wel even gebruiken. Sora wilde iets doen om Team Plasma tegen te houden want dit kon zo niet langer.. niet alleen leed hij eronder maar ook veel jongere kinderen als Mamoru, Jessica het kleine meisje dat zijn broertje was gaan zoek en Jesse, de peuter die hij had gered uit dat brandend huis, moesten eronder lijden. Als zelfs Roxas nu slachtoffer werd van hun plan.. “Ik ben het zat!” riep Sora verhit uit en sprong van het bankje af, “Team Plasma gaat boeten voor alles.. ik zal niet eerder rusten voordat ik klaar ben met ze!” voegde hij er boos aan toe. Sparky keek met een brede grijns naar zijn trainer en meteen veranderde de hele sfeer op het bankje. “Hoe was je van plan dat te doen dan?” mompelde Mamoru snikkend. Sora zette een brede grijns op en gooide zijn gebalde vuist naar voren, de kleine jongen zette een zwakke glimlach op. “Ik weet nog niet hoe maar ik verzeker je dat ik me best zal doen om Team Plasma voor alles te laten boeten.” Sparky knikte instemmend.

“In je eentje?” antwoordde Mamoru en keek met een vragende blik naar Sora die met zijn hoofd schudde. “Nee, samen met mijn Pokémon en me vrienden,” zei Sora met een zelfverzekerde grijns op zijn gezicht. Mamoru keek hem met een niet-begrijpende blik aan. Chiara.. zou hem zeker weten willen helpen en Roxas ook dat wist hij honderdprocent zeker. Wat het alleen lastig maakte was dat hij er nu alleen voor stond zonder Chiara of Roxas.. Chiara was waarschijnlijk erg druk bezig om Nobu op het rechte pad te krijgen en Roxas was gewond die kon niet veel op het moment. De enige die overbleven waren Touya, Sparky en Rina. Opeens besefte hij dat hij Chiara en Roxas harder nodig had dan ooit te voren. Sora slaakte een diepe zucht maar bleef resoluut naar de kleine jongen staren, “Mamoru, zorg dat je opa meekomt morgen naar het festival terrein,” sprak Sora vastbesloten met een grijns op zijn gezicht. De kleine jongen knikte als antwoord wat Sora er toe bracht om hem naar zijn huis te brengen, het was veel donkerder dan een kwartier geleden en het zag er naar uit dat het ieder moment kon gaan regenen. “Ik kan het zelf wel verder Sora,” zei Mamoru zacht toen de twee jongens en Sparky de weg overstaken waarbij Sora licht grijnzend knikte. “Goed dan,” mompelde Sora terug en voelde dat Sparky op zijn schouder klom, “Doe voorzichtig,” voegde de bruinharige jongen er snel aan toe. Mamoru knikte vastbesloten en liep er toen vandoor, Sora draaide zich om met zijn Pikachu op zijn schouder en liep richting het festival terrein. Een uur of twee geleden was het nog hartstikke druk bezet met politie, Ambulances en Brandweer plus dat er nog een grote menigte achter dwanghekken stond, nu leek heel Driftveil City uit te zijn gestorven. Sora en Sparky naderde langzaam het terrein en bleven voor een moment staan de bende in zich opnemend, de lantaarnpalen verlichtte het terrein een beetje zodat je kon zien wat voor een schade er was aangericht. Alle versieringen waren kapot en het podium was ingestort door de klap van de explosie, “Sparky..” begon Sora langzaam en probeerde zijn blik te vangen, de Pikachu keek hem aan en sprong vervolgens naast hem op de grond, “Pika?” reageerde het gele wezentje. “Team Plasma heeft alles verwoest hier..” ging hij met trillende stem verder en balde zijn hand tot een vuist, “Stel je voor wat ze aan hadden kunnen richten als dit een stad was geweest,” eindigde Sora met zijn ogen strak op het verwoeste podium gericht. Sparky knikte instemmend met een droevige uitdrukking op zijn gezicht en zijn oren wat omlaag gezakt.

“Sora?” klonk een bekende, zachte vrouwenstem. De bruinharige jongen draaide zich geschrokken om en keek in de donkergroene ogen van Rina, verbijsterd hoe ze hem had weten te vinden. Ergens voelde hij opeens de neiging om boos te worden op de jonge vrouw maar toch wist hij zich in te houden door enkel een nijdige blik op haar uniform te richten.. Team Plasma. “Ik dacht dat ik je kon vertrouwen,” gromde Sora zachtjes en wierp nu een nijdige blik op Rina’s gezicht die hem geschrokken aankeek. “Hoe bedoel je..?” vroeg de vrouw met een verbaasde gezichtsuitdrukking maar Sora was niet van plan om in haar onschuld te geloven, hij was dit zwakke gedoe zat! Zijn broer was gewond door de organisatie waar Rina in zat en dit liet hij niet ongestraft over hem heen lopen. “Alsof jij niet weet wat er gebeurt is hier vanmiddag!” riep Sora ineens verhit uit. Rina keek hem nu niet-begrijpend aan maar voordat ze iets kon zeggen deed Sora een stap in haar richting en balde zijn hand tot een vuist. “Doe nou niet alsof je van niets afweet.. van die aanval, verrader!” riep Sora nu nog luider maar voelde toen dat de vrouw zich voorover boog en haar armen om zijn schouders heen legde. De jongen keek geschrokken naar Rina’s gezicht waar een enkele traan over haar wang gleed waardoor Sora zijn boosheid voelde wegebben en een blik uitwisselde met Sparky. Dit voelde nogal raar vooral omdat het een tijdje geleden was dat hij zo was bemoederd.. vooral omdat dit niet zijn moeder was.

Reacties: