FanFic.nl

City of Secrets | Mortal Instruments

|1

'Elena?' de net wakkere stem van mijn moeder wekte me vanuit mijn diepe slaap. De zon scheen door het kleine raampje van mijn kamer en ik hoorde het drukke verkeer van Manhattan overal. Het huisje waar mijn moeder en ik in woonden was een klein optrekje. Niks bijzonders. De kamers waren klein, en de woonkamer was gevuld met standaard woonkamer-dingen.
'Goedemorgen,' ze kwam mijn kamer binnen gelopen en zette een kop thee met beschuit naast mijn bed, op mijn nachtkastje. Ik glimlachte half en kroop overeind. Vandaag was mijn eerste schooldag in Manhattan. Vorige week waren mijn moeder en ik vanuit Ridgewood naar hier verhuisd. Ik mocht mijn moeder niet vragen waarom we hier heen gingen - niet dat ik er problemen mee had, maar alsnog. Het was frustrerend.
'Mam, moet ik echt?' vroeg ik onzeker toen ik mijn donkerblauwe spijkerbroek met wit en zwart gestreepte t-shirt aantrok. Ze knikte zelfverzekerd terug en ik zuchtte. Tuurlijk. Ik had niet anders verwacht.
'Lieverd. Mijn toekomst is belangrijk voor jou. Ik wil het beste voor je.' ze streek met haar handen over mijn haren en kuste me op mijn wang. Hoe veel ik ook van mijn moeder hield, het feit dat zij mijn toekomst belangrijker vond dan ik zelf was iets waar ik me vaak zorgen over maakte. Mijn moeder was van het geordende leven, en ik zag wel waar ik terecht zou komen. Een leven hier in Manhattan zou niet zoveel moeten schelen met een leven in Ridgewood. Toch?
'Het ontbijt staat beneden, ik ga naar werk! Tot vanavond!' riep ze nog voor ze de deur sloot. Ik omarmde de stilte die volgde. Het gaf me tijd om na te denken over deze plek. Mam had me nooit echt gevraagd of ik wilde verhuizen. Het deed er eigenlijk ook niet toe wat ik zei, als we maar weg konden uit Ridgewood.

Het ontbijt wat mam voor me klaar had gemaakt was hetzelfde als altijd. Het was een teken om te laten zien dat niks was veranderd, alleen de omgeving. Ik was er blij mee dat ze op die manier rekening met me hield.
Geschokt schoot ik overeind toen de telefoon af ging. Ik wist wie er de eerst volgende ochtend zou bellen, en ik wist al meteen hoe ik moest gaan opnemen.
'Lena?' het was de bekende, hese stem van Tyler. De onzekerheid in zijn stem liet doorschijnen dat hij het moeilijk had met mijn vertrek. Ik wist al vanaf de derde klas dat hij iets voor mij voelde, maar ik had zijn liefde voor mij nooit beantwoord. Ik wilde de vriendschap tussen ons niet verpesten.
'Hé, Ty,' antwoordde ik droogjes en probeerde de frustratie in mijn stem te onderdrukken. Zonder enig succes.
'En hoe bevalt de onderwereld?' hij grinnikte om de ongemakkelijke stilte te laten verdwijnen en ik lachte zacht. Ik wist dat ik altijd op Ty kon rekenen, en dat ik altijd bij hem terecht kon. Maar toen ik het nieuws kreeg dat ik naar Manhattan ging verhuizen, begon ik deze plek te zien als de onderwereld. Een eenzame plek.
'Het... bevalt?' antwoordde ik onzeker en ik hoorde hem zuchten. We zaten dus werkelijk op een lijn.
'Nou, ik denk dat je zo wel naar school mag gaan lopen, aangezien ik ook zo weg moet.' hij verbrak de verbinding en ik zakte door mijn knieeën op de grond. Het liefst zou ik nu door de grond zakken, op naar het niets. Alleen de klok aan de muur zei dat het tijd was om toch echt naar de school te gaan. Mijn school.

Het schoolplein was een lege plek om te zien. Onbekenden staarden me aan alsof ik een plaag was. Een ander iets. Ik begon me langzamerhand af te vragen of mijn moeder had nagedacht over welke school het beste voor mij zou zijn. Ondanks dat er weinig scholen waren Manhattan, hoopte ik toch dat er een school was waar ik een normaal leven op zou kunnen bouwen.
'Hé, jij bent Elena Campbell, toch?' vroeg een onbekende stem achter me. Ik draaide me verbaasd om en staarde in de ogen van een nogal klein uitziende jongen met zwart, krullend haar.
'Ja, dat ben ik.' antwoordde ik kort en stond op het moment om weg te lopen, toen de jongen achter me aan liep. De manier waarop hij liep zorgde ervoor dat ik op mijn zenuwen raakte en nog sneller ging lopen. Ik kon wel door de grond zakken.
'Dus, waar kom je vandaan? Ben je van ver gekomen?' hij bleef vragen stellen, en om eerlijk te zijn was ik alleen al blij als hij een seconde zijn mond hield.
'Ik kom uit Ridgewood, en ben verhuisd vanwege persoonlijke redenen. Waar is lokaal 101?' mijn stem schoot over van licht geïrriteerd naar redelijk zwaar geïrriteerd, en de jongen merkte het snel.
'Lokaal 101 is hierboven,' zei hij. 'Oh, en mijn naam is Jamie.' hij zwaaide nog naar me en verdween de hoek om. Rust, dacht ik bij mezelf.
Toen ik mijn plek had gevonden in het lokaal opende ik mijn boek en begon het aandachtig door te nemen voor de docent binnen kwam. Gelukkig was mijn eerste les Engels en hoefde ik maar vrij weinig op te letten, omdat ik op mijn oude school dit hoofdstuk al had doorgenomen.
Zodra de bel was gegaan en alle andere leerlingen hun plek hadden gevonden kon ik wel door de grond zakken van schaamte. Alle ogen keken mijn kant op, zelfs die van de docent en ik wist dat dit het zwaarste schooljaar zou worden. Waren we nu maar in Ridgewood gebleven...

Reacties:

1 2

Bumblebee zei op 9 aug 2013 - 20:03:
Gaa-a-a-aaaf~! :3
Meeeelding! Pweaase? *pouts*
X

Chrissy zei op 3 aug 2013 - 15:27:
GAH!
Geweldig geschreven!!!!!!
[VIOLENTLY WAITS FOR THE NEXT CHAPTER]

Kusss

Rebella zei op 26 juli 2013 - 11:06:
Ik ben het met Rukia eens!
Dit is ga-af! Het maakt me nieuwsgierig! Snel verder?
In de hoop dat de Londense wifi het blijft doen...
X

Rukia zei op 24 juli 2013 - 9:30:
wat niet zo goed hoofdstuk?
Dit is fantastisch gewoon, kijk nu al uit naar meer

ps ben net in deel een begonnen en die boeken klinken gewoon geweldig, bedankt voor de tip

robbie696 zei op 20 juli 2013 - 22:02:
Dit is echt goed geschreven, ik ben benieuwd wat er allemaal gebeuren gaat.

MELDING.