FanFic.nl

When I'm locked in a cage, when my heart is broken, Because you threw the key away when you never let me go, I'm always by you're Side, Because love is stronger than a golden cage.

Part 1: When my eyes to get used to the dark you lead me the way

Fabienne
Ik schuif mijn lange bruine haar over mijn schouder als ik Justin diepe stem hoor. Ik schuif het raam open en zet gelijk daarna mijn voet op het raamkozijn om mijn veter nog en keertje te strikken. "Ik kom" probeer ik te roepen maar houd me in omdat mijn vader zo'n 7 á 8 meter verderop lag te slapen. Ik hielt van hem, ook al hadden we nog geen 3 uur geleden bij het eten knallende ruzie gehad over mijn geschiedenis cijfer. God wat had ik een hekel aan dat vak. De geschiedenis boeide me niks en ik had er ook liever niet over. Ik leefde met de dag, net zoals Justin. Ik dacht niet over de toekomst of morgen. Ik deed het, net zoals nu. Ik zet mijn andere voet ook in mijn wit geschilderde raamkozijn en hijs mezelf aan het raam omhoog. Beneden zie ik Justins witte tanden een glimlach vormen. Mijn benen hangen al uit mijn raam voordat ik het eigenlijk doorheb. Ik zie een schim van Justins armen die omhoog rijken naar mijn benen en laat me dan langzaam uit het raam zakken. Ik voel 2 sterke armen om mijn middel en kijk daarna recht in Justins donker bruine ogen. "Hi" fluister ik zachtjes en leg mijn handen even op zijn schouders. Al zo lang als ik me kan herinneren zijn we vrienden en sneaken we s'nachts van huis weg, meestal om ergens in het weiland naar de sterren te kijken of er nog ergens wat te halen viel. Ik schrik op uit mijn gedachte als Justin zijn hand om mijn pols klemt en me zachtjes de tuin uittrekt. Ik glimlach even en voel mijn haar weer over mijn schouder naar mijn rug glijden. Zodra we de hekjes voorbij zijn laat ik langzaam mijn hand in die van Justin glijden en zetten we het op een sprintje naar de weilanden. Ik hoor Justins zachte gegrinnik als we langs het einde van de straat rennen, de man met de tuinkabouters. De dag dat we die gesloopt hadden kan ik me herinneren als de dag van gister. Maar het was al 4 jaar geleden, toen alles nog makkelijk was. De wint gaat langs me voorbij en mijn haar deinst met de wint mee op en neer. Ik voel na een tijdje dat Justin zijn vaart vermindert en besef dat we al bij de sloot zijn. Ik laat zijn hand los zodat hij meer evenwicht kan houden. Het was zo donker dat ik geen hand voor ogen zag, zoals altijd. Ik steek mijn hand uit naar Justin als ik een klein geluidje hoor dat betekend dat hij met gemak de sloot over is gekomen. Ik voel zijn warme hand weer de mijne vast pakken en maak een kleine spong. "We moeten hier echt iets neerleggen Jus" fluister ik, niet dat iemand ons kon horen maar het ging vanzelf. Mijn knieën raken het gras waardoor ik Justin hoor lachen. "Shht" ik geef hem een duwtje en kom overeind. "Waarheen?" vraag ik als ik Justins vingers weer om mijn pols voel klemmen. Natuurlijk zei Justin niks, zoals altijd. Hij haalde me op, nam me mee en we kwamen voor mij bij iets totaal onbekends terecht. Ik slenter een tijdje door het hoge riet en probeer in Justins voetstappen te lopen. Als ik een plof hoor ga ik ook zitten en veeg wat riet weg. Ik hoor een aansteker en Justin kuchen. Binnen een paar seconde ontstaat er een vlammetje uit Justins aansteker en ontdek ik hem in het donker. Ik glimlach naar hem en zie hoe hij een pakje sigaretten uit zijn broek haalt. Ik verschuif mezelf een beetje en kijk Justin aan terwijl hij zijn sigaret op steekt. "Waar zijn we?" vraag ik aan hem en kijk naar zijn gezicht dat geconcentreerd staat. "Justin?" ik kijk hem nog steeds aan. "Ik praat tegen je?" mompel ik en ruik daarna de geur van een aangestoken sigaret. Justins vlammetje dooft en zucht dan zachtjes.

Justin
Ik zucht zachtjes als Fabienne zoveel vragen stelt. "Fab, houd je mond nou eventjes en laat me roken" mompel ik en trek haar naar me toe. Ik ga op mijn rug liggen en voel wat sprieten in mijn rug. Ik haal rustig adem en blaas kleine wolkjes. Bijna iedere avond nam ik Fabienne hier mee naar toe, iedere keer dezelfde plek ook al dacht ze anders. Ik kijk even snel naar mijn sigaret en bekijk Fabienne even. Ze voelde zich op haar gemak, zoals ze altijd had bij mij. "Hoe was je ballet les?" vraag ik grinnikend aan haar. Ik wist dat ze er een hekel aan had maar haar vader vond het geweldig. Ik hoor een diepe zucht vanuit Fabienne en lach dan zachtjes. Ik voel dat ze haar hoofd op mijn buik legt en glimlach even. Ik kende haar al langer, langer dan dat ze mij kende. Ik had het haar nooit verteld, dat ik haar soms bekeek, als ze huiswerk maakte of als ze in de tuin zat te leren. Soms vond ik het egoïstisch van mezelf dat ik haar hier in meetrok maar ze had er min of meer zelf voor gekozen. De nachten met haar brachten me meestal tot rust alsof ik even kon slapen. Ik doof mijn sigaret in het riet en streel met mijn hand door haar haar. "Heeft hij je geslagen?" vraag ik.
-----
Einde part 1

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.