FanFic.nl

He loves me?|| Harry Styles [AFGEROND]

Hoofdstuk 13

Sharon Wodner POV
Doelloos loop ik over straat. Die kus was zo……overweldigend. Ik stop mijn handen in mijn zakken en loop verder. Harry doet iets met me, iets wat me bang maakt. Mijn gevoelens voor hem zijn heel sterk, maar ik ben bang dat als ik toegeef mijn hart word gebroken. De muren die erom heen zitten, zitten daar niet voor niets. Ze beschermen me tegen pijn. Pijn die binnengelaten kan worden als ik Harry binnenlaat. Een diepe zucht verlaat mijn mond en ik stap een Starbucks binnen. Ik bestel een Mocha Frappuccino Blended Coffee en wacht geduldig tot hij klaar is. Ik betaal en loop weer naar buiten. Het begint al te schemeren en terwijl ik van mijn koffie nip loop ik naar huis. Wat als ik Harry toelaat? Zou hij diegene zijn die mij gelukkig kan maken? Geluk heb ik wel nodig, maar zal hij diegene zijn die mij dat werkelijk geeft? Ik neem nog een slok van mijn koffie en kijk voor me uit. Hij ziet er wel schattig uit. Met die krulletjes en die prachtige groene ogen. En dan die kuiltjes als hij lacht! Langzaam droom ik weg. ‘Sharon, meissie!’ Ik kijk op en zie mijn vader voor mijn neus staan. ‘Pap, hee!’ Ik geef hem een knuffel. ‘Waar kom jij vandaan?’ vraagt hij nieuwsgierig. ‘ik heb de dag met Niall en de jongens doorgebracht.’ Hij glimlacht. ‘Was het leuk?’ Ik begin te blozen en knik. Hij lacht. ‘Erg leuk zo te zien.’ ‘Pahappp!’ roep ik beschaamd uit. Snel loop ik ons gebouw in, mijn vader volgt. ‘Ach meissie, je wordt groot.’ Ik rol met mijn ogen en stap de lift in. ‘Pap, ik ben zeventien.’ Hij lacht en geeft me weer een knuffel. ‘Weet ik toch, maar voor mij zal je toch altijd mijn kleine meisje blijven.’ Ik giechel. ‘En bedankt pap. Ooit zal je dit kleine meisje toch naar het altaar moeten brengen.’ Wooo, waar kwam dat vandaan?! Hij kijkt me aan en trekt een wenkbrauw op. ‘Wacht daar nog maar even mee.’ Ik grinnik en knik. ‘Zal ik doen.’ De bekende pling klinkt en we stappen uit. ‘Mahamm, ben thuis!’ roep ik door het penthouse heen. Mijn moeder komt even later de hoek om. ‘Robert!’ roept ze uit en geeft mijn vader een knuffel. Ik glimlach en loop richting mijn kamer. ‘Ik laat jullie alleen!’ Ik krijg een onduidelijk gemompel terug en giechel. Woo, sinds wanneer giechel ik zoveel? Ik haal mijn schouders op en loop mijn kamer in. Mijn sleutel en telefoon belanden op mijn bed en ik trek mijn winterjas uit die ik vervolgens in mijn kast hang. Dan plof ik neer op mijn bed en staar naar het plafond. Mijn maag voelt raar aan, alsof er duizenden vlinders in rondvliegen. Een glimlach siert mijn gezicht en als ik mijn ogen sluit verschijn automatisch het gezicht van Harry. Ik ben verliefd en niet zo’n beetje ook. Daarom ben ik bang. Bang dat ik hem niet af kan houden en hem toelaat in mijn hart. En die gedachte, die maakt me bang. Doodsbang.

BIEPBIEPBIEPBIEPBIEPBIEPBIEP Woest sla ik de wekker uit. Half acht?! Op een vrije dag?! Waarom? Dan herinner ik me dat ik hem vergeten was uit te zetten. Van gisteren, want toen moest ik wel half acht opstaan. En vandaag dus ook, gedwongen. Fijn, echt geweldig.
Ik zucht diep en sta op. Mijn benen schieten in een joggingbroek en ik bind mijn bruine krullen samen in een slordige knot. Slapen kan ik nu toch niet meer, hoe graag ik dat ook zou willen.
Met een blos op mijn wangen denk ik terug aan mijn droom. Ik was op date. Met Harry. Oke, dit verliefdheidsgedoe is heel vervelend. Nu al! Na twee dagen. F*ck my life. Met een diepe zucht pak ik een leeg vel papier. Ik moet mijn gedachtes even verzetten en hoe kan dat beter dan door te tekenen? Ik stort me op mijn tekening en laat mijn gedachtes helemaal los

Ik ben eindelijk klaar met mijn tekening en bekijk het resultaat. Nee, dit ga je toch niet menen? Op mijn blad staat Harry. Ik zucht diep en wil het oppakken om te verfrommelen, maar iets houdt me tegen. Langzaam sta ik op, met de tekening in mijn handen. Ik loop naar mijn spiegel en klem hem in een hoekje. Nu kan ik er iedere dag naar kijken. O damn this. Geïrriteerd zucht ik en loop dan naar de woonkamer. Op de klok zie ik dat het al negen uur is. Wauw, ik heb gewoon anderhalf uur over die tekening gedaan! Nou ja, niet erg. Ik loop naar de keuken en maak een snel ontbijtje voor mezelf klaar. Mijn oog valt op een briefje.

Liefje,
Je vader en ik moeten de rest van de week naar Milaan. Ik heb van vandaag tot en met vrijdag een modeshow waarbij ik het haar van de modellen moet verzorgen en je vader. Tja, geen idee wat je vader moet doen (:
Laurissa slaapt bij oma, wat betekent dat je het huis voor jezelf hebt.
Ik zie je zaterdag weer liefje
xx
Mams.

Oh, fijn. Super. Een halve week lang alleen in dit grote huis. Een idee plopt op in mijn hoofd, maar ik wil het meteen weer afwimpelen. Waarom zou ik het mezelf nog moeilijker maken door de jongens uit te nodigen? Dat zou betekenen een halve week lang met de jongens door brengen. Belangrijker nog, met Harry. Ik bijt op mijn lip en denk na. Alleen Niall uitnodigen zou weer zo onaardig zijn. Ach wat, we doen het gewoon. Ik loop terug naar mijn kamer en pak mijn mobiel. Mijn oog valt meteen op vier meldingen van Twitter. De anderen jongens volgen me. Fijn, dat betekent dat ik dadelijk gestalkt ga worden door hordes fans. Bedankt jongens. Ik zoek Niall ’s nummer op en druk op het groene hoorntje. Hij gaat een paar keer over en net als ik de telefoon neer wil leggen klinkt de slaperige stem van Niall door de telefoon. ‘Met Niall.’ Ik giechel. ‘Hee Nialler. Lekker geslapen?’
Hij gromt. ‘Sharon, waarom bel je zo vroeg?’ Ik giechel weer. ‘Niall, het is kwart over negen.’
‘Vroeg dus.’ Ik giechel weer. ‘Sharon, waarom bel je?’ Ik zucht. ‘Mijn ouders zijn weg voor de rest van de week en mijn zusje logeert bij m’n oma dus ik heb het huis voor mij alleen en ik vroeg me af of…’
‘Of?’ ‘Of jullie bij mij zouden willen komen?’ Even blijft het stil. ‘Lijkt me leuk.’ Opgelucht laat ik mijn adem los die ik al die tijd inhield. ‘Zie ik jullie dan vanmiddag? Rond twaalven?’ Niall lacht. ‘Is goed. Tot dan Sharon. Kus.’ Ik lach. ‘Tot dan Nialler. Kus.’ Ik druk op het rode hoorntje en zucht opgelucht. Ze komen. Dan betrekt mijn gezicht. Ik moet de gastenkamers nog klaarmaken! Snel race ik mijn kamer uit.

Het is twaalf uur en nerveus zit ik in de woonkamer. Ik strijk over mijn kleren. Zou dit wel goed zijn?
Zou mijn trui mij wel staan? Is mijn broek niet té? Belangrijker nog, kunnen deze schoenen wel, of kan ik ze beter uit trekken? Oke, oke. Sharon, je moet kalmeren. Ik adem rustig in en uit en langzaamaan kalmeer ik.
Wat maakt het nou weer uit wat de jongens ervan vinden? Het zijn jouw kleren, jij moet ze leuk vinden. Ik knik en schrik op zodra de telefoon gaat. ‘Met Sharon.’ ‘Sharon! Heey, ehm. Kan je de liftdeuren ontgrendelen? We zijn namelijk al op je verdieping, maar de deuren willen niet open.’ Ik giechel en sta op. ‘Ik kom eraan, Nini.’ Glimlachend hang ik op en loop ik richting de liften. Ik weet dat ze me kunnen horen dus ik besluit ze te gaan pesten. ‘Oh, nou ben ik de sleutel toch vergeten.’ ‘Sharon!’ roept Niall uit. Ik lach. ‘En nu moet ik helemaal terug naar mijn kamer.’ Niall weet dat het appartement groot is, dus hij weet ook dat dat wel even duurt. ‘Sharon!’
Ik lach weer en ontgrendel de deuren. ‘Zeikerd.’ ‘Haha,’ zegt hij sarcastisch. Dan geeft hij me een knuffel. ‘Leuk dat je ons vroeg.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ach ja, wat moet je anders helemaal alleen doen in dit appartement?’ Hij haalt zijn schouders op en loopt langs me heen. De anderen stappen uit de lift en geven me ook een knuffel. Als laatste komt Harry uit de lift en hij ziet er super uit. Minuten staan we daar, zwijgend en elkaar aanstarend. Uiteindelijk opent hij zijn mond. ‘Hey.’

Reacties: