FanFic.nl

Ogen

Zayn

De vogeltjes floten, zachtjes, melodietjes die hij niet kende. Ze stelden hem gerust, stuk voor stuk, allemaal. Langzaam ontwaakte hij, glimlachte toen hij zich realiseerde dat hij in zijn eigen bed lag. Hij voelde het aan het matras, de zachtheid van zijn favoriete dekbedovertrek. Toen hij met tegenzin zijn ogen opende, vertelde zijn wekker hem dat het tien uur ’s morgen was. Hij begon zich net af te vragen waarom hij al wakker was, toen de herinneringen weer langzaam binnen kwamen sijpelen. De gezichten. Het bloed, de schoten. De angst.
Met een ruk schoot de jongen omhoog en zijn ademhaling versnelde. Schichtig keek hij om zich heen om tot de conclusie te komen dat het er precies hetzelfde uitzag als altijd – precies hetzelfde als toen en een rilling liep langs zijn ruggengraat.
Voor Harry kon besluiten of hij weg moest rennen of zich onder zijn deken moest verstoppen, voelde hij een hand zich om zijn onderarm sluiten. Verschrikt gooide hij de dekens van zich af en sprong hij op. Vrijwel meteen stond hij bij de deur, zijn hand op de deurkruk, zijn blik op het bed. Klaar om te vluchten.
Toen hij zag van wie de hand afkomstig was, herinnerde hij zich pas dat hij de hele nacht niet alleen was geweest. Terwijl hij zijn ademhaling weer onder controle probeerde te krijgen, keek hij wantrouwig naar de jongen in zijn bed. Hij wist nog steeds niet of hij weg moest rennen of niet.
Zayn tilde de deken op, gaf daarmee zijn ontblote bovenlichaam prijs. Dat, in combinatie met de onschuldige blik in zijn ogen, deed Harry besluiten dat hij niet hoefde te vluchten.
‘Kom terug naar bed,’ gebood Zayn. Harry aarzelde nog eventjes, toen voelde hij dat het eigenlijk best wel koel was in zijn kamer. Langzaam – nog steeds niet helemaal zeker van zichzelf – schuifelde hij terug naar de warmte van de dekens. Zayn drapeerde het dekbed over hen beiden. De aangename warmte stelde Harry gerust en hij stond zichzelf toe om heel even zijn ogen te sluiten. Heel even, twee tellen, wekte het tafereel de illusie dat alles in orde was – of op zijn minst goed zou komen.
Zayns armen trokken Harry dichter tegen hem aan en Harry begroef zijn hoofd in zijn borstkas. Hij was veilig, heel even. Het duurde niet lang voor hij zich zachtjes los wurmde uit Zayns greep. ‘Louis?’ vroeg hij, Zayns gezicht aandachtig bestuderend om er zeker van te zijn dat hij niet zou liegen. ‘Louis is oké,’ luidde het luchtige antwoord.
‘Weet je het zeker?’ vroeg Harry, die het maar half geloofde. Hij wilde het geloven – zonder meer, maar het was lastig voor hem.
‘Als ze het huis in komen, laten ze ons heus niet leven,’ constateerde Zayn. ‘En wij leven nog, dus Lou en El zijn ook in orde.’
‘Misschien zijn ze net binnen en zijn ze nog niet aan ons toegekomen,’ opperde Harry.
‘Hoor je hoe stil het in huis is? Denk je echt dat ze binnen kunnen komen zonder dat één van ons wakker wordt? Daarbij: er is bewaking én een alarmsysteem. Het zou niet in stilte gebeuren, echt niet.’
De jongen knikte, besloot zich te laten overtuigen en kroop weer naar de warmte toe. Zayns armen omklemden hem nog steviger dan even tevoren en ditmaal sloot Harry zijn eigen armen ook om de jongen heen. ‘Dank je,’ fluisterde hij. Hij kreeg geen antwoord, verwachtte ook geen antwoord. Meestal glimlachte Zayn alleen maar als Harry hem bedankte voor zijn steun en hulp. Hij had al gezegd dat hij geen bedankjes hoefde, maar daar luisterde Harry niet naar. Hij was de jongen immers dankbaar – en dan kon hij dat het beste uiten, vond hij.
Ze lagen nog een poosje samen in stilte, toen hoorden ze een deur openen. ‘Louis,’ mompelde Harry, slechts half bewust. Zijn hoofd was leger dan het in tijden geweest was en hij glimlachte zwakjes.
Zayn drukte hem tegen zich aan. ‘Louis is oké,’ fluisterde hij, zachtjes. Hij deed het inmiddels bijna op automatische piloot, maar Harry geloofde hem. Nu wel.
Op de gang klonken voetstappen, het openen en sluiten van een deur, het omdraaien van een slot. ‘Zie je?’ ging Zayn verder. ‘Hij neemt alleen even een douche.’
Harry reageerde niet. Pas na meerdere minuten, voor zijn gevoel bijna een half uur, toen hij zich af begon te vragen waarom Louis zolang in de douche was. Opnieuw worstelde hij zich een stukje los uit Zayns omhelzing, zodat hij hem aan kon kijken. ‘Denk je dat ‘ie in orde is?’
‘Natuurlijk is ‘ie oké. Hij heeft El en jou bij zich – jullie betekenen meer voor hem dan wie ook. Als je je om iemand zorgen wil maken, kies dan Dani of zo.’ Ergens frustreerde het Harry dat de jongen oppikte dat hij op zelfmoord doelde – alsof het hele idee toch niet zo belachelijk was als Zayn het deed lijken. ‘Ja,’ zuchtte hij zachtjes. ‘Als het zo makkelijk was.’
‘Ik weet het,’ zuchtte ook Zayn. Alsof hij het begreep. Harry knikte, bleef weer stil. Na een poosje hoorde hij de douche stoppen met stromen. Enkele minuten later klonk opnieuw het omdraaien van een slot, het openen en sluiten van een deur, voetstappen op de gang, op de trap en vervolgens beneden gestommel.
‘Zayn?’ vroeg Harry zachtjes, enigszins onzeker.
‘Hmm?’
‘Vind je het vervelend?’
‘Wat?’
‘Dat ik nu – dat je, dat we… Gewoon, dat je voor me moet zorgen. Dat ik niet meer ben wie ik was. Dat alles anders is en je niet meer je eigen gang kunt gaan zonder dat je rekening met me moet houden.’
‘Nee,’ antwoordde Zayn vrijwel onmiddellijk.
‘Je liegt.’
‘Wat? Nee!’ protesteerde de jongen verontwaardigd, waarop Harry langzaam overeind ging zitten. ‘Jawel,’ sprak hij vervolgens, het woord langer rekkend dan strikt noodzakelijk. ‘Ik heb je nodig, Zayn. Ik moet weten dat ik je kan vertrouwen. Je mag niet tegen me liegen.’ De woorden klonken kinderachtig in zijn oren, hoewel hij meende wat hij zei. Zayn schudde alleen maar stilletjes zijn hoofd.
‘Het is haast onmogelijk dat je het niet vervelend vindt. Niemand vindt het leuk om vast te zitten aan iemand die last heeft van iets in de trant van paniekaanvallen zodra hij alleen is. Jij ook niet.’
De jongen reageerde er niet op.
‘Zayn?’ vroeg Harry uiteindelijk nogmaals, terwijl hij Zayn goed in zich opnam. ‘Het is niet per se zo dat ik er blij mee ben,’ sprak die zachtjes, enigszins aarzelend, alsof hij zijn woorden zorgvuldig koos. ‘Maar het is ook niet zo dat ik het immens vervelend vind, of zo. Het is nou eenmaal zo en ik heb me er inmiddels overheen gezet dat ik een deel van mijn vrijheid kwijt ben. Ik ben allang blij dat we allebei nog leven.’
Harry besloot met dat antwoord genoegen te nemen en hij kroop weer dichter tegen de jongen aan. De combinatie van zijn eigen bed en de aanwezigheid van de jongen die hem al enkele dagen zo’n beetje non stop steunde, stelden hem gerust. Heel even maakte hij zich geen zorgen om Louis, de Kale, alle eventuele samenzweringen en wraakplannen. In plaats daarvan sloot hij zijn ogen en voelde hij zichzelf alweer langzaam wegdoezelen toen Zayn plotseling begon te spreken: ‘Ik hou van je.’
Harry, alweer half sluimerig van de slaap, kroop dichter tegen hem aan. ‘Ik ook van jou,’ antwoordde hij waarheidsgetrouw, zonder er erg in te hebben.
Na opnieuw een korte stilte ging Zayn weer verder: ‘Weet je wat ik vervelend vind?’
‘Nou?’ vroeg Harry, zijn stem gedempt doordat zijn gezicht tegen Zayns borstkas gedrukt was.
‘Dat ik je straks weer moet afstaan aan Louis.’
‘Hoezo?’
‘Nou, gewoon, omdat hij je vriend is en alles, maar het voelt zo veilig samen. Maar ik weet dat ik vannacht alleen moet slapen, omdat jij dan weer bij hem bent. En ik – nou ja, dat vind ik vervelend.’
‘Louis heeft me alleen maar gebruikt,’ zuchtte Harry.
‘Nee,’ wierp Zayn tegen. ‘Hij houdt van je.’
‘Nou, dan heeft ‘ie werkelijk een perfecte manier gekozen om dat te laten merken. Kijk, ik wil niet beweren dat ik Lou helemaal links kan laten liggen. Kon het maar – maar nee, ik houd nog steeds evenveel van ‘m, en ik weet dat ik de zijne zal blijven zolang hij me de mogelijkheid geeft. Maar dat staat volkomen los van jou. Ik ben graag bij je, zo, zo graag, Zayn. Je staat altijd voor me klaar en ik voel me veilig bij je en nu, hier… Ik zou nergens anders willen zijn, echt niet. Zelfs niet bij Louis. Niet nu. Straks weer, ja, en Lou is nog steeds degene die, nou ja, mijn hart sneller doet kloppen en zo, om het zo maar te zeggen. Maar… Ik hou ook van jou. Ik ben heel graag bij je en het is niet zo dat ik Louis per se boven jou verkies, zeker niet na wat ‘ie gedaan heeft.’ Hij drukte zijn lippen zachtjes tegen Zayns borstkas, voelde als antwoord een lichte kus op zijn haar gedrukt worden. Vervolgens haalde Zayn een arm om Harry vandaan weg, zodat hij twee vingers onder zijn kin kon plaatsen. Hij keek hem recht in de ogen en zei: ‘Ik zal alles doen om je veilig te houden, Harry. Dat beloof ik.’
Harry knikte zachtjes, glimlachte, duwde de vingers voorzichtig weg en begroef zijn hoofd voor de zoveelste keer in Zayns warme huid.

Even een vraagje: vinden jullie het vervelend dat ik zo vaak post? Want met vakanties en zo, loopt een gedeelte van jullie nu al achter. Vinden jullie het erg om naderhand alles bij te lezen? Moet ik langzamer gaan posten?

want Zarry-feels enzo.

Reacties: