FanFic.nl

Ogen

Schrift

Het was vroeg in de middag toen ze eindelijk weer voor haar voordeur stond. Het appartement zag er in principe precies hetzelfde uit als toen ze het verlaten had. Het was tenslotte niet alsof ze maanden weg was geweest, ook al voelde het zo. Het waren een paar dagen – hooguit een week of twee. Iets in die richting. Ze wist het eigenlijk niet precies, omdat het onder de grond onmogelijk was geweest de tijd bij te houden en naderhand had ze nauwelijks aandacht geschonken aan de talloze monologen die er opgehangen waren. Ja, ze had getekend. Natuurlijk had ze getekend, ze wilde dat die mannen achter slot en grendel verdwenen. Maar luisteren – dat was een ander verhaal. Het was niet alsof het verschil zou maken.
Terwijl ze de sleutel in het slot stak, besloot ze dat ze de voordeur een nieuwe lik verf zou geven. De donkerblauwe verf bladderde af gaf een donkergroene onderlaag bloot. Het was een armzalig gezicht, één van de redenen dat ze mee had gedaan. Maar geld zat er niet meer in, dat was een lang vervlogen hoop en ze mocht blij zijn dat ze in leven was.
Eigenlijk kon het haar weinig schelen toen ze over de stapel reclamefolders heen het huis instapte. Het appartement was leeg, uiteraard, want ze woonde er in haar eentje.
Rustig begaf ze zich naar haar slaapkamer, gooide ze haar weekendtas op het bed. Vervolgens haalde ze wat schone kleren uit de kast en liep ze richting de badkamer om zich eens goed te wassen. De afgelopen dagen had ze ook wel gedoucht, maar het was anders geweest. Alsof ze zich waste met water dat niet van haar was, alsof er elk moment iemand kon binnenvallen met de mededeling dat het een grap was – dat ze te veel wist en dat het alsnog afgelopen was. Ze zuchtte, draaide de hete kraan open en glimlachte toen de kleine badkamer zich vulde met waterdamp.
Al snel was ze niet meer in staat in de spiegel te kijken omdat die met water beslagen werd. Tevreden stelde ze vast dat de douche zo heet stond dat de damp op haar keel sloeg en haar ademhaling verzwaarde. Zo moest het zijn.
Toen ze onder de douche stapte, protesteerde haar huid luidkeels. Ze was het warme water niet meer gewend, maar ze weigerde eronder vandaan te stappen. Haar hoofd werd net zo bewolkt als de badkamer en langzaam voelde ze alles van zich afglijden. De herinneringen, de pijn, het verdriet, de angst. Alle emoties die ze ook maar een klein beetje gevoeld had in die paar dagen onder de grond, verdampten in het hete water en verdwenen uit haar lichaam.
Ze liet het doorgaan tot ze merkte dat haar ademhaling wel erg zwaar werd. Toen draaide ze de kraan dicht, stapte ze uit de douche en droogde ze zich vluchtig af. Vervolgens schoot ze in haar inmiddels vochtige kleding en snelde ze de gang op. De koele lucht sloeg haar in het gezicht en ze haalde diep adem, tevreden met zichzelf en met het verloop van haar dag.
Vol goede moed begaf ze zich naar haar slaapkamer en begon ze haar tas uit te pakken. Verschillende shirts verdwenen de kast in, gevolgd door broeken en sokken. Ondergoed. Een vest. De tandenborstel verdween in de badkamer, evenals de haarborstel en de deodorant.
Tegen de tijd dat ze de tas bijna leeg had, keerde ze het ding om boven haar bed om de laatste paar dingetjes weg te stoppen. Tussen de verdwaalde haarelastiekjes en ontsnapte pennen vond ze iets wat haar onbekend voorkwam: een schriftje. De kaft was geruit. Lichtblauw met donkerder blauw. Wat dat betreft was er geen reden tot zorgen. Nee, de reden dat Sharon versteende had niets te maken met het design van het schriftje. Het ging om de naam.
Midden op de pagina stond het, in grote blokletters, met permanente zwarte marker: Kate. Hoe kon Kates bezit in haar tas terecht komen? Zeker iets wat eruit zag als een dagboek. Om wat voor reden zou een vrouw van rond de twintig anders een schriftje bij zich dragen? Om haar wiskundehuiswerk te maken? Sharon kon het zich niet voorstellen, zou niet weten waarom Kate het schriftje bij zich had gehad op wat voor anderen moest lijken op een vakantie. Maar als het een dagboek was, dan was het gevaarlijk materiaal. Ze wisten niet waar de mannetjes waren die hen erin geluisd hadden en ze wisten niet wat ze van plan waren. Wie wist wat er in Kates dagboek stond en wat ze ervoor over zouden hebben het in handen te krijgen – mits ze van het bestaan afwisten. Met hen wist je het nooit, dus Sharon ging van het ergste uit.
Onmiddellijk snelde ze terug naar het kastje in de hal, waar ze haar autosleutels neer had gegooid. Ze racete het trappenhuis door, trok de autodeur zowat uit haar scharnieren en reed nagenoeg tegen een boom aan toen ze het parkeerterrein verliet. Er werd luid getoeterd toen ze de doorgaande weg opschoot zonder te kijken of er iets aankwam. Ze had geen tijd om na te denken, geen tijd om uit te kijken, ze moest naar Kate en ze moest snel naar Kate, want voor hetzelfde geld stonden er levens op het spel.
Na enkele minuten realiseerde het meisje zich dat ze toch niet zo slim bezig was. Als ze Kate wilde bereiken, was het misschien een goed idee om de autorit te overleven. Daarbij zou een bezoekje aan het politiebureau veel meer vertraging opleveren dan ze kon gebruiken.
Om zichzelf te dwingen tot rust te komen, zette het meisje de radio aan. Haar ogen vestigde ze vervolgens op de weg terwijl ze zachtjes mee neuriede met een liedje dat ze wel kende, maar dat ergens uit een ver verleden leek te komen. Een verleden voor ze onder de grond vast had gezeten, voor ze mensen vermoord had zien worden.
Zuchtend vestigde ze haar ogen op de weg. Ze deed haar best om netjes te rijden, om zich aan het snelheidslimiet te houden. Het lukte haar nauwelijks, maar toch goed genoeg: ze kwam heelhuids aan bij wat haar navigatiesysteem Kates adres noemde. Het was een dorpje, klein en rustig. Het huis zelf was niet bijzonder groot, maar voor iemand van Kates leeftijd zag het er niet verkeerd uit. Het zou zo een gezinswoning kunnen zijn, hoewel het meisje op zeker geen kinderen had. Ze zouden haar niet mee hebben laten doen als dat het geval was geweest. Althans, daar ging Sharon vanuit.
Plotseling onzeker over haar zaak stapte Sharon uit haar auto. Zachtjes sloot ze het portier en liep ze over het pad naar de voordeur. Ietwat onzeker drukte ze op de deurbel, zonder zich te realiseren dat ze het schriftje in haar dashboardkastje had laten liggen. Ze moest en zou Kate zien, zeker weten dat ze in orde was. Dat ze haar niet waren komen halen om iets wat ze überhaupt niet meer in haar bezit had. Zou ze ernaar gezocht hebben? Zou ze gesmeekt hebben, gezworen dat ze het schriftje ergens had liggen en tevergeefs het huis ondersteboven gehaald hebben? Of zou ze weten dat ze het bij Sharon had gelaten? Misschien, bedacht Sharon zich toen, misschien – en er liep een koude rilling over haar rug bij het idee – misschien was het opzet. Misschien was het schriftje met een reden in haar bezit gekomen. Er was zelfs een mogelijkheid dat ze intussen achter haar aanzaten. Voor hetzelfde geld stond er even verderop een scherpschutter omdat ze wisten dat ze het terug zou komen brengen. Was ze in de val getrapt?
Het duurde enkele tellen voor de voordeur geopend werd en wat Sharon zag, maakte haar stemming er niet veel beter op. Tegenover haar stond een jongeman met donker gekruld haar een zijn handen zaten onder het bloed. Sharon deinsde achteruit. ‘Ik – ik…’ stamelde ze, terwijl ze haar benen probeerde aan te sporen om weg te rennen. Was dit het? Was dit het einde?
De reactie van de jongen verbaasde haar. Hij zakte door zijn knieën en bedekte zijn gezicht met zijn handen. Vervolgens begon hij als een waanzinnige te snikken. Zijn lichaam schokte en het duurde even voor Sharon zich realiseerde dat ze naar hem stond te staren.
Ze wilde iets zeggen, iets om hem gerust te stellen of iets om erachter te komen wat er aan de hand was, maar het zag er niet naar uit dat ze iets uit hem los zou krijgen. Heel even kwam de hoop bij haar op dat ze gewoon aan het verkeerde adres was en dat de man net zijn hond had gevonden, die door een stelletje malloten was opgehangen. Er was maar één manier om erachter te komen.
Dapper stapte Sharon over de jongen heen en liep ze het halletje door. De open deuren wezen haar de weg naar het toneel dat ze wilde zien en al snel stond ze in de deuropening van de woonkamer. Het was doodstil. Op de televisie bewogen beelden, maar het geluid was gedempt en het enige hoorbare geluid was dat van autobanden in de verte – niet dat het tot Sharon doordrong. Voor haar, op de grond, lag hetgeen waarvoor ze gevreesd had. Hetgeen ze niet had willen zien.
Kate.

Reacties: