FanFic.nl

Schijnvertoning

Heath

Donkere wolken sierden de lucht, terwijl onheilspellend gerommel de bomen deed schudden. Het weiland was leeg, geen enkel dier of verstandig levend wezen begaf zich nu naar buiten. Het zou gaan stormen. Een bliksemflits verlichtte de hemel en de wind wakkerde aan, liet het gras bewegen en de takken kraken. Een onheilspellend gevoel kroop door Elanor en liet de inwoners sidderen. Ze zaten allemaal in hun huisjes, bang tegen elkaar aangedrukt. Alle gordijnen waren voor de ramen geschoven en alle lichten waren uit. Verlichting werd gegeven door oude kaarsen – iedereen was bang voor een branduitbraak.

Regen begon uit de hemel te vallen. Eerst langzaam, vervolgens steeds harder. De koude druppels vielen in zijn gitzwarte haren, prikten in zijn zee blauwe ogen. Zijn handen waren koud, ijskoud en hij trilde over zijn hele lichaam. De wind sneed als ijs langs zijn huid, maar hij negeerde het. Negeerde alles. De wind, de regen, de donderslagen – echt alles. Het enige wat hij voor ogen had, was zij.

Hij had haar al meerdere malen gezien, ontmoet. In zijn droom. Die ene, desbetreffende droom. De droom waarin hij, onder dezelfde weersomstandigheden als nu, zich buiten bevond in niemandsland. Moederziel alleen en doodsbang. Elke keer kreeg hij het gevoel dat hij in de steek gelaten was, voor altijd alleen zou blijven en uiteindelijk op diezelfde plek zou sterven.
Maar dan kwam zij.
Haar lange haren vielen als zijden gordijnen over haar schouders, haar zwarte jurk wapperde om haar lichaam heen. Haar handen, zo schoon als de nacht, stak ze naar hem uit. Ze kwam dichterbij en hij kon haar warmte, haar aanwezigheid tot diep in zijn binnenste voelen. Hij stak zijn hand naar de hare uit, raakte haar vingers aan en voelde een moment niets. Geen tijd, geen wind – helemaal niets.
Bevrorenheid.
Zodra hij uit deze stand ontwaakte, gleden haar vingers langzaam uit de zijne en riep ze zijn naam.

“Heath! Heath!”

Het galmde na in zijn oren terwijl hij zijn weg vervolgde. Geen windvlaag kon hem tegenhouden, geen bliksemflits of donderslag kon hem van zijn pad doen wijken. Hij moést haar vinden en wist al precies waar. Het was niet zozeer dat hij het aanvoelde, het was meer dat hij het gewoon wist. Niet door zijn droom, niet door één of andere stem in zijn hoofd – hij wist het gewoon.
Hetgeen wat hij niet wist en waar hij zo ongelooflijk naar smachtte, was haar naam. De naam van het meisje waar hij elke nacht over droomde, de naam van het meisje dat zijn hart sneller deed slaan. Het meisje dat hem deed ontwaken.
Hij moést haar vinden, al was het 't laatste wat hij zou doen.

***

Verschrikt opende ik mijn ogen. Mijn ademhaling was gejaagd en de zachte dekens plakten aan mijn lichaam vast als stukjes plakband, zo erg had ik gezweet. Een vreemde vorm van angst omklemde mijn borst en voorzichtig ging ik overeind zitten. Op adem komend keek ik om me heen, nam ik de hele kamer in me op. De witte muren, de houten kast en het raam, voorzien van doorzichtige gordijntjes, die een prachtig uitzicht gaf op het bos. De zon prikte alweer tussen de wolken door en ik zou haast geloven dat er gisteravond geen storm had huisgehouden.
Stilletjes dacht ik terug aan mijn droom. Het was geen hele enge droom geweest, maar ook niet echt een leuke. Ik herinnerde me vaag een jongen. Het was een knappe jongen, met prachtige ogen...
En dat was het. Het enige dat ik nog wist.
Waarschijnlijk was ik door de storm onrustig geworden en had dat gevoel zich in mijn droom geuit. Het gebeurde wel vaker bij mensen, zodra de geest onrustig werd. Niet dat het er iets toe deed, ik droomde wel vaker. Heel vaak, zelfs. En meestal hield ik ervan.
Tevreden sloeg ik de dekens van me af, ging ik op de rand van het bed zitten en schoot ik mijn witte sloffen aan. Ik stond op, trok het zwarte pyjama jurkje dat ik aanhad goed en sloop naar de deur. Zachtjes opende ik deze – ik had geen idee hoe laat het was – en liep ik de hal op. De herberg was behoorlijk groot, waren we gisteren achter gekomen nadat we een halfuur hadden lopen zoeken naar onze kamers. We waren allang blij dat ze ons niet op een slaapzaal hadden gegooid, want die waren er ook. Toevallig was één van de zalen bezet door een groep mensen van de scouting, die naar mijn weten vandaag allemaal uitstapjes hadden gepland. Misschien moest ik eens met de anderen overleggen en konden we eventueel meedoen. Erop uit in het bos zou ons wel even goed doen, een keer wat anders dan de nostalgie van Elanor.
De kamerdeur naast mij gaf toegang tot de slaapkamer van Nina. Zij was waarschijnlijk wel wakker en op de één of andere manier voelde ik de behoefte haar over mijn droom te vertellen. Ook al wist ik er nauwelijks meer iets van.
Zachtjes klopte ik aan en na nog geen drie seconden werd de deur geopend. Een slaperige, maar vrolijk uitziende Nina trok me naar binnen, sloot zachtjes de deur en keek me verwonderd aan.
“Goedemorgen. Jij hebt mij wat te vertellen, he?” Ik trok een wenkbrauw naar haar op.
“Hoe... Hoe bedoel je?” Ze ging op het bed zitten en klopte op de dekens, als teken dat ik naast haar plaats moest nemen. Na eventjes twijfelen deed ik dat dan ook en zodra ik zat, draaide ze zich naar me toe.
“Je praatte nogal vannacht,” giechelde ze.
“Praten? Dat is helemaal niet mijn ding.” Ongeloofwaardig staarde ik haar aan, maar algauw sprong haar blik op serieus.
“Nee, dat weet ik. Daarom juist. Je zei telkens dezelfde naam, van een jongen.” Een nieuwe glimlach verscheen rondom haar lippen. Ik kon alles behalve glimlachen.
“Een naam? Wat voor naam? Van wie?” Nina schudde haar hoofd en zette haar blik weer op serieus. Ze leunde iets naar voren, alsof ze me een geheim ging vertellen.
“Heath.”
“Wie?”
“Heath,” herhaalde ze nonchalant. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Oké, het was natuurlijk geen ramp dat ik een jongensnaam had gemurmeld in mijn slaap, maar op de één of andere manier voelde het heel vreemd aan. De naam kwam me totaal niet bekend voor, maar zodra Nina het uitsprak deed het iets in mijn binnenste tot leven komen. Wat het precies was, wist ik niet. Laat staan of het positief of negatief was.
“Is er soms iets?” vroeg ze toen ik een tijdje nietszeggend vooruit had gestaard.
“Wat – nee. Nee, ik vind het alleen vreemd.” Ik besloot later vandaag aan de anderen te vragen of ze ooit van Heath hadden gehoord.

“Heath! Heath!”

Reacties: