FanFic.nl

The Stepbrothers

18. This Picture

Het is halverwege November, de bladeren vallen van de bomen af en de lucht is grauw gekleurd. Vandaag hebben we met de jongens afgesproken in een leegstaande fabriek voor een fotoshoot voor promofoto’s voor de nieuwe tour. Bill en Tom vonden het leuk om ons daar ook bij te halen. ‘Jullie zijn ook een deel van de tour’ was Bill zijn redenatie.
Maar oké, Krista en ik hadden besloten dat we ons ook wel wilden laten fotograferen, dus nu staan we hier. We kregen de opdracht om zwarte kleding aan te doen die een rockabilly gevoel geven. Krista heeft dus een verticaal zwart met groen gestreepte skinny broek, een simpel zwart singlet met daar overheen een jack met spikes op de schouders en studs op de kraag en combat boots aangedaan. Ik heb een zwart, strak jurkje aan. Op het jurkje staat een ribbenkast en aan de onderkant is de rand gerafeld en zitten er drie rijen kettingen vast. Ze zitten niet allemaal dezelfde afstand van elkaar af, dat zou er ook niet mooi uit hebben gezien. Daar onder draag ik een simpele, zwarte panty en zwarte creepers met gifgroene veters. Ik heb nu een gewoon zwart vest overheen, maar die doe ik straks uit.
Ook moesten we onze instrumenten meenemen. Voor mij dus mijn basgitaar, een gifgroen naar zwarte sunburst van het merk Stingray, en Krista heeft haar gifgroen naar zwarte sunburst Viper van het merk Ltd mee. Waarschijnlijk valt het op dat we de kleur gifgroen allebei heel mooi vinden.
“Ik ben benieuwd hoe en wat,” zegt Krista met een afwachtende, ietwat rare, blik op haar gezicht. Ik ken die blik ergens van, maar ik weet niet waarvan. Waar heb ik die blik eerder gezien? Ik denk na en krijg dan een grote grijns op mijn gezicht als ik even naar haar heb gekeken. Waarom is dit me nog nie eerder opgevallen?
“Nee, jij bent benieuwd naar hoe en wie,” grijns ik. Krista kijkt me meteen aan en port mij in mijn zij. Ik lach zachtjes en loop expres even tegen Krista aan. Zij legt meteen haar arm om mijn schouders heen en loopt zo samen met mij het oude gebouw binnen.
Binnen aan gekomen worden we meteen ontvangen door een vrolijke, blonde vrouw. Ze neemt ons mee naar een kamer waar de jongens van Tokio Hotel ook al zitten voor de make-up. Gustav, Georg en Tom zijn zo te zien al klaar. Ze komen meteen naar ons toegelopen en geven ons een knuffel. Georg geeft Krista een knuffel die net iets te lang duurt. Ik grijns.
“Gabi en Krista, jullie mogen gezellig bij mij komen zitten en dan wordt jullie make-up ook gedaan,” zegt Bill met een grijns. Krista en ik lopen meteen richting Bill en gaan naast hem zitten. Hij heeft weer een klein beetje meer op dan normaal, maar zulke zwarte make-up als hij voorheen altijd had zal hij niet meer gaan dragen. Niet met dit haar in ieder geval.
De blonde vrouw die ons ontvangen had komt naar ons toe lopen en begint meteen aan onze make-up. Ik krijg meteen het gevoel dat ze weet wat ze wil, dus ik bemoei me er verder ook niet mee. Het zal allemaal wel goed komen.
Na een half uur zijn Krista en ik helemaal klaar met de make-up. We hebben foundation die speciaal voor fotoshoots gebruikt wordt op gekregen en onze ogen zijn donker opgemaakt. Ook ons haar is nog een beetje anders gedaan. Dat van mijn valt nu aan alle kanten goed bol en er zit enorm veel volume in. Bij Krista hebben ze het lekker wild gedaan.
“Oké, kom maar met ons mee, dan kunnen jullie zien waar de fotoshoot plaats zal vinden,” zegt Bill met een grote grijns op zijn gezicht. Ik en Krista volgen hem zonder te mokken. We lopen door een gang heen en gaan uiteindelijk halverwege de gang een keertje naar links, een aparte kamer in. Het is een grote ruimte die vroeger waarschijnlijk gebruikt werd als kantine. Er staan nog wat tafels rechtop, maar de meesten staan aan de kant of liggen om.
“De bedoeling van deze fotoshoot, mensen, kom er even bij staan, is dat we eerst de jongens op de foto zullen zetten, daarna gaan de meiden op de foto, dan foto’s per persoon en uiteindelijk foto’s met iedereen erop. Het zal wel even gaan duren. We schieten hier een gedeelte van de foto’s en dan gaan we naar buiten toe en daar schieten we de andere helft van de foto’s,” zegt de fotograaf met een duidelijke stem. Iedereen luistert naar hem.
“Zijn er nog vragen?” vraagt hij dan. Niemand die een opmerking maakt of aanstalten maakt om iets te vragen. “Mooi, dan gaan we nu beginnen met de foto’s van de jongens. Bill en Tom, jullie eerst,” zegt de fotograaf weer. Bill en Tom knikken en gaan op de tafel staan die er duidelijk zo voor is neergezet.
“Ehm Bill, als jij nou gaat staan achter Tom, Tom jij blijft gewoon zitten. Ja, zo, in kleermakerszit. Bill, handen op Tom zijn schouders en dan de camera in kijken, jullie beiden,” merkt de fotograaf op. Hij is dus niet alleen duidelijk in zijn stemgebruik, maar ook duidelijk in de uitleg. Hoogstwaarschijnlijk heeft hij ook een beeld in zijn hoofd en moet dat beeld precies zo opgezet worden.
Alls Bill en Tom goed staan voor de foto begint de fotograaf te klikken. Tussendoor maakt hij nog opmerkingen, maar hij blijft verder doorklikken. Meteen razen zenuwen door mijn lichaam heen. Ik weet niet of ik dit wel kan. Ik ben normaalgesproken al erg cameraschuw, maar dit kan nog wel eens in een fobie veranderen.
Een hand op mijn schouder laat mij opkijken. Meteen kijk ik in de bruine ogen van Gustav. Ik glimlach naar hem en kijk dan weer terug naar de tweeling. “Ben je zenuwachtig?” vraagt Gustav zachtjes. Hij wil het gesprek van de fotograaf met de twee fotomodellen niet verstoren. Ik knik alleen, dat is duidelijk genoeg. Gustav lacht even zachtjes en legt zijn arm om mijn schouder terwijl hij naast mij komt staan.
“Ik weet hoe je je voelt. Ik wist ook niet wat ik moest verwachten bij mijn eerste fotoshoot, maar het ging goed omdat deze fotograaf mij erg goede aanwijzingen gaf. Meestal ligt het ook aan de fotograaf of de foto’s gelukt zijn en niet aan het model. Ik weet zeker dat je straks geweldig op de foto’s zal staan,” zegt Gustav met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik sla mijn ogen neer en voel een blos opkomen. Waarschijnlijk was dat niet de bedoeling.
“Je hoeft niet te blozen,” fluistert Gustav zacht in mijn oor. Meteen stomp ik hem zachtjes in zijn maag wat van zijn kant een kietelaanval uitlokt. Ik moet hard lachen, als ik ergens niet tegen kan dan is dat kietelen. “Gustav en Gabi! Kunnen jullie stil zijn alsjeblieft,” zegt David een beetje boos, maar ik kan aan zijn gezicht zien dat hij toch geamuseerd is.
Gustav stopt meteen met kietelen en houdt zijn handen achter zijn rug. Hij trekt een schijnheilig gezicht. Ik lach even en schud dan grinnikend mijn hoofd. Gustav is echt een geweldig persoon. Hij krijgt het elke keer weer voor elkaar om mij aan het lachen te krijgen. Ook heeft hij al een paar keer aan mij voorgesteld om naar de bioscoop of naar een café te gaan, maar jammer genoeg had ik daar steeds geen tijd voor in verband met school.
“Dat zit erop. Gustav, Georg, komen jullie er ook bij staan?” vraagt de fotograaf met een glimlach op zijn gezicht. Hij is overduidelijk al erg trots op de resultaten van de shoot met Bill en Tom. Ik zie het aan zijn blik. Zijn ogen stralen en zijn glimlach spreekt boekdelen. En ook bij David en de visagiste is de glimlach te zien.
Ik kijk toe hoe Bill, Tom, Gustav en Georg anders worden neergezet door de fotograaf, hij is er nu zelfs bij komen staan om voor te doen hoe hij de shoot wil hebben. Ze veranderen een aantal keer van poses en uiteindelijk denk ik dat ze een stuk of honderd foto’s hebben laten maken. Het lijkt zo veel, maar het gebeurt allemaal zo snel dat het bijna niet te geloven is.
Eigenlijk geloof ik nog steeds niet dat Krista en ik hier zo staan. Het is nog maar een kort maandje voor de tour begint. Het contact tussen Bill, Tom, Gustav, Georg, Krista en mij is erg vooruit gegaan in de afgelopen tijd. We zijn al een aantal keer bij iemand thuis gekomen en hebben er een filmavond van gemaakt. Krista en ik zijn al een keer bij de repetitie van Tokio Hotel geweest en Gustav en Tom zijn ook een keer bij de repetitie van Krista en mij geweest. Ze hebben ons tips gegeven over hoe we het beste voor het publiek kunnen staan.
Ook hebben Krista en ik met David gesproken. Hij zei dat hij een drummer had gevonden die genoeg tijd en zin had om met ons mee te spelen. Het was een makkelijke keuze en het heeft verder geen extra plaats gekost in de tourbus omdat het een jongeman is die al een aantal jaar bij de crew van Tokio Hotel zit. Hij is tegen de dertig en drumt echt heel erg goed. Hij heeft al zeker een stuk of zeven repetities met ons meegespeeld en de connectie was vanaf het begin al aardig goed en is alleen nog maar beter geworden.
“Gabi, wij moeten,” haalt een stem mij uit mijn gedachten. Ik kijk op naar Krista die met een zenuwachtige glimlach op haar gezicht naar mij kijkt. Ik knik en bijt onbewust even op mijn lip. De fotograaf wenkt ons en steekt dan zijn hand uit. Wij nemen hem om de beurt aan.
“Hallo dames, ik ben Mark Hoffman, jullie hoeven je totaal geen zorgen te maken. Ik heb van Bill vernomen dat dit jullie eerste shoot is, dus ik zal duidelijk zijn in het geven van aanwijzingen en ik zal jullie ook helpen met het klaar staan voor bepaalde poses. Vergeet niet dat je na elke klik in ieder geval een klein beetje beweegt, als je het vergeet dan zal ik er wel weer even iets van zeggen. Ja, commentaar van mij tussendoor is af en toe ook heel erg belangrijk, maar ik neem aan dat jullie beiden wel door hebben dat de foto’s er niet vanzelf komen,” zegt de fotograaf, Mark, met een brede glimlach op zijn gezicht. Krista en ik staan even verbaasd te kijken van de stroom woorden die uit de fotograaf zijn mond komt vloeien, maar beginnen daarna met een grote grijns op ons gezicht te knikken. Wij zijn er in ieder geval helemaal klaar voor.
“Mooi, dan mogen jullie tegenover elkaar plaats nemen aan de tafel. Kijk elkaar lekker vijandig aan,” zegt Mark terwijl hij zelf weer achter de camera gaan staan. Krista en ik volgen zijn aanwijzingen en gaan aan de tafel zitten, zij aan de rechter kant vanaf het fototoestel gezien en ik aan de linkerkant. We leggen beide uit gewoonte onze armen over elkaar heen op de tafel. Mark zegt dat het goed is en dat we daarna goed vijandig naar elkaar moeten kijken.
Krista en ik kijken elkaar aan en begrijpen wat er te doen staat. Dit spelletje hebben we al zo vaak gespeeld dat er geen lachje bij komt kijken. Normaal gesproken. Na één klik van de camera trekken mijn mondhoeken zich onbewust naar boven wat een schaterlach van Krista tot gevolg heeft. Haar lach is zo aanstekelijk dat ook ik begin te lachen. Niet veel later liggen ook de jongens van Tokio Hotel te lachen en Mark grijnst ook. Hij snapt het wel, het is niet de eerste keer dat hij twee zenuwachtige meiden voor de eerste keer fotografeert. Hij weet dus ook hoe hij het makkelijk kan afkappen en daarna loopt het allemaal gesmeerd. Er worden een hoop foto’s gemaakt in verschillende poses.
Ik heb het heel erg naar mijn zin, eigenlijk zelfs meer dan ik had verwacht. Voor de camera staan is niet eng, maar het is geweldig en heel erg leuk om mee te maken. Het is weer een ervaring die ik rijker ben, en ook een ervaring die ik graag nog een keer zou willen meemaken.
Tijdens het schieten van de foto’s merkte ik wel een aantal dingen op. Georg was de hele tijd naar Krista aan het kijken met een heel bekende blik in zijn ogen. Door die blik in mijn ogen werd mijn humeur nog beter. Hij keek met een hele verliefde blik in zijn ogen naar haar. Dat wordt nog iets straks met de shoot als we met z’n allen moeten.
Ook die shoot loopt op rolletjes. De jongens waren erg relaxed en dat wisten ze meteen ook over te brengen naar Krista en mij. Ze wisten ons extra aanwijzingen te geven zonder daarvoor te praten. Ook wisten ze precies wat Mark bedoelde met een hoop dingen en dat legden ze dan zo uit dat ook Krista en ik het konden begrijpen.
Één van de reeksen foto’s die geschoten werden, waren erg leuk en heel grappig om te doen. Hiervoor hadden we onze instrumenten dus bij ons. We moesten met onze collega die hetzelfde instrument speelt tegenover elkaar gaan staan en elkaar voor de foto ‘uitdagen’ alsof je in een wedstrijd zat. Dat betekent dus dat Krista een keer tegenover Tom moest staan met haar gitaar en tegenover Gustav achter een drumstel; ze ‘vochten’ hier om de plek op de drumkruk. Voor mij betekende dat dat ik tegenover Georg moest gaan staan met mijn bas en dat Bill en ik tegenover elkaar stonden voor de zang. Bij het gedeelte voor de zang werden er een aantal erg charmante gezichten getrokken. Natuurlijk, zo goedgehumeurd als we waren, lokte dit tot wel vier keer toe een grote lachbui op bij iedereen.
Tegen het einde aan, op de tweede lokatie besloot Mark ook nog gewone foto’s te maken van Krista met één voor één alle bandleden van Tokio Hotel, hetzelfde geldde natuurlijk ook voor mij. Daarna gingen we op het laptopje van Mark. Het duurt even voor we door alle foto’s heen zijn gegaan, en Mark die haalt er meteen de beste tussenuit, tot we bij de laatste foto’s aangekomen zijn. Mark zet deze foto’s op een apart kaartje met de bedoeling om die daarna aan Krista en mij te geven. Ik kijk met een grote glimlach naar de foto’s van mij met de verschillende bandleden. Mijn blik blijft echter hangen op de foto van mij en Gustav samen.
Zijn arm ligt om mijn schouder heen en ik heb mijn arm om zijn middel heen gelegd. Een brede glimlach staat op Gustav zijn gezicht en ook zo’n zelfde glimlach staat er op die van mij. Ik bekijk mijzelf goed en betrap me ergens op. Ik heb een blik in mijn ogen die ik al heel lang niet meer heb gehad: ik kijk verliefd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.