FanFic.nl

Ogen

Perrie

Ze zat op het aanrecht en haar benen bungelden zachtjes heen en weer terwijl ze toekeek hoe Louis zijn ontbijt klaarmaakte. Het was niet meer dan twee simpele boterhammen en het meisje besteedde er zoveel aandacht aan, dat ze eigenlijk niet eens wist wat hij erop smeerde. Het maakte haar ook niet echt uit. Ze had hem lang genoeg de tijd gegeven om na te denken en eens moest hij met een oplossing komen – van Harry kon hij die niet verwachten, daar waren ze het allebei over eens. ‘En?’ vroeg ze dus, zodra de jongen het mes in de gootsteen mikte en richting de keukentafel liep. Hij reageerde niet, schoof een stoel naar achteren en nam plaats. In stilte nam hij een hap van zijn boterham, kauwde bedachtzaam, deed alsof hij überhaupt niet merkte dat het meisje in dezelfde ruimte was.
‘Louis?’ vroeg ze dan ook, dwingend. Ze waren alleen thuis – nou ja, ze waren alleen wakker. Anne en Jay waren richting hun werk vertrokken en zowel Harry als Zayn sliep nog. Of lag in elk geval nog in bed, dus buiten het eenzijdige gesprek in de keuken was het huis in complete stilte gehuld.
Louis reageerde niet. ‘Louis, verdomme,’ sprak Eleanor, terwijl ze van het kastje afsprong en plaatsnam op de tafel, pal naast de jongen van wie ze een antwoord verwachtte. Hij keek op en zijn kaken hielden stil, heel eventjes, terwijl hij zijn schouders ophaalde. Vervolgens at hij verder.
‘Ik meen het,’ siste Eleanor. ‘Je kunt hem niet aan het lijntje houden, hij is veel te labiel.’
‘Alsof jij zo heilig bent.’
‘God, wat heb ik nou weer gedaan?’
‘Oh, ik weet niet, misschien kan het er iets mee te maken hebben dat jij alles wist, al die tijd, maar het niet gezegd hebt? Is dat een optie? Ik weet het niet hoor, Eleanor, maar ik vind het toch redelijk arrogant dat je van mij verlangt dat ik alles zomaar naar buiten gooi, terwijl jij alles verborgen hebt gehouden.’ Hij keek haar niet aan terwijl hij het sprak, staarde in plaats daarvan strak naar het tafelblad.
‘Je snapt het niet, hè?’ vroeg Eleanor toonloos. Ze verborg haar irritaties, probeerde zich in Louis te verplaatsen, maar het lukte haar niet.
‘Nee, natuurlijk begrijp ik het niet. Je hebt het me niet eens goed uitgelegd.’
‘Ik heb het je al dertig keer uitgelegd.’
‘Noem je dat uitleg?’
‘Dat je überhaupt uitleg nodig hebt, is belachelijk,’ snauwde Eleanor plotseling. ‘Zelfs Harry begreep het zonder uitleg, en zijn geestelijke gesteldheid is op zijn zachtst gezegd enigszins dubieus.’
‘Misschien,’ sprak Louis ijskoud, ‘is dat wel precies waarom hij begrijpt. Het hele concept is luguber, is het niet? Ik ben nog in het bezit van gezond verstand, ik kan me niet verplaatsen in jullie belachelijke samenzweringstheorieën.’
Eleanor glimlachte, al even koud als Louis’ woorden. ‘Moet ik daaruit opmaken dat ik gestoord ben?’
‘Oh, je bent toch niet helemaal op je achterhoofd gevallen,’ spuwde de jongen terug, terwijl hij zijn boterham opnieuw naar zijn mond bracht om er een hap van te nemen. Eleanor kwam tussenbeide en met een fikse tik zond ze de boterham richting keukenvloer. ‘Ik hoop dat je je realiseert,’ siste ze, ‘dat ik de enige reden ben dat je nog leeft. Is dat duidelijk?’
‘Volgens mij geef je jezelf een beetje te veel eer,’vond Louis, die de tweede boterham oppakte en onverstoord verder probeerde te ontbijten.
‘Te veel eer?’ spuugde Eleanor uit, waarbij haar stem oversloeg. Uit pure frustratie gaf ze het ontbijtbord en zet en ze zag hoe het aan scherven viel op de keukenvloer, vlak naast Louis’ half aangevreten boterham. Ze schoot in de lach. Honend, en het joeg Louis duidelijk de stuipen op het lijf. Na enkele tellen kwam ze weer tot zichzelf en sprak ze, nog steeds kil: ‘Ik heb mijn leven geriskeerd om jou en je vriendjes te redden. Als het niet voor mij was geweest, waren jullie allemaal omgekomen in die schietpartij. Maar nee – ik heb alles op het spel gezet om een reddingsteam jullie locatie te helpen achterhalen. En wat krijg ik ervoor terug? De mededeling dat ik niet lekker in mijn hoofd ben? Weet je wat, Louis, wat mij betreft mag je vertrekken.’
Louis maakte geen aanstalten om op te staan, wat Eleanor tegelijkertijd frustreerde en geruststelde. Een kans om er iets van te zeggen kreeg ze echter niet, want de deurbel ging. Het meisje nam een grote hap lucht en liep daarna richting de voordeur, die ze met tegenzin opende. Ze wist dat het risico bestond dat het één van de mannetjes was die wraak op haar kwamen nemen – ja, ze wist ook dat er bewaking op Harry’s huis was gezet, maar het zou haar niets verbazen als ze daardoorheen zouden weten te breken. Desondanks deed ze de voordeur open, slechts hopend dat ze daarmee niet haar eigen lot – en dat van de anderen – bezegelde.
Op de stoep stond een meisje met roze geverfde haren en een gezichtsuitdrukking die in harmonie was met hoe Eleanor zich gevoeld had toen ze het bord tegen de grond had gesmeten. Ze dwong haar lippen tot een glimlach te vormen en groette Perrie kort: ‘Hi.’
‘Ik hoorde dat ik Zayn hier kon vinden,’ sprak het meisje, zonder ook maar een poging te doen tot beleefdheid. Haar ogen spuwden praktisch vuur.
Eleanor knikte langzaam, onzeker over hoe ze de situatie het beste aan kon pakken. Opnieuw kreeg ze weinig kans om te reageren, want Louis stormde de hal binnen en schoot zijn schoenen en jas aan, stoof richting de deur. ‘Waar denk jij heen te gaan?’ vroeg Eleanor klemmend, wat Louis zich om deed draaien. Hij keek haar recht aan, zei: ‘Ik citeer: “Weet je, Louis, wat mij betreft mag je vertrekken.”’
‘Ja, wat mij betreft wel. Maar je weet wat er gebeurt als Harry wakker wordt en je bent er niet. Als je morgen de krantenkoppen leest over een dodelijk ongeluk met zowel Harry Styles als Zayn Malik, hoop ik dat je jezelf kunt vergeven.’
‘Wat?’ vroeg Perrie, wier ogen stopten met vuurspuwen, en in plaats daarvan een bezorgde glans over zich heen kregen. ‘Dodelijk ongeluk?’
‘Niets aan de hand,’ antwoordde Eleanor luchtig, ‘zolang Louis niet weggaat.’ Met die woorden draaide ze zich om en liep ze terug naar de keuken. Daar pakte ze de bezem uit de hoek en begon ze de scherven aan de kant te vegen.
‘Zo,’ sprak Perrie, die blijkbaar achter haar aan was gelopen. ‘Ruzie gehad?’
‘Nee,’ wierp Eleanor tegen. ‘Seks op de keukentafel, we waren vergeten dat het serviesgoed er stond.’
Perrie leek een beetje van haar stuk gebracht door de luchtigheid waarmee Eleanor tegenover de situatie stond. Ze merkte waarschijnlijk niet dat het meisje alsmaar angstige blikken op de keukendeur wierp en haar oren gespitst hield zodat ze zich uit de voeten kon maken zodra ze de voordeur dicht hoorde slaan.
Tot haar grote opluchting kwam de klap niet, en liep Louis niet veel later terug de keuken in. Hij had zijn jas en schoenen nog steeds aan en nam nors plaats aan de tafel – aan de andere kant van waar hij eerst gezeten had en Eleanor aan het werk was.
‘Dus…’ begon Perrie voorzichtig. ‘Is Zayn hier of niet?’
Eleanor veegde de laatste paar scherven in de hoek en zette de bezem er weer bij. ‘Ja,’ bevestigde ze, en daarna: ‘Hij komt zo wel, denk ik.’
‘Ik kan toch zeker wel naar hem toe?’
‘Hij slaapt.’
‘Het is niet alsof ik ‘m nooit eerder wakker gemaakt heb.’
‘Nee, maar Harry –’
Eleanor kreeg de kans niet haar zin af te maken, want de keukendeur sloeg alweer open, dit keer om een slaapdronken Zayn prijs te geven, een al even slaapdronken Harry aan de hand. ‘Wat is –’ begon hij, maar hij viel stil zodra hij Perrie zag. Hij verstevigde zijn grip om Harry’s hand (Eleanor was er vrij zeker van dat Perrie het niet zou zien, omdat ze te overdonderd was door de hele situatie) en betrad stilzwijgend de keuken. Hij nam plaats naast Louis en Harry nam de moeite niet een eigen stoel te pakken, kroop in plaats daarvan onbeschaamd op Zayns schoot.
‘Zo,’ probeerde Zayn een luchtig gesprek op te starten. ‘Jij had het zeker koud, Lou?’
De jongen schudde zijn hoofd alsof hij ergens op betrapt was en ontdeed zich snel van zijn jas. Eronder droeg hij een donkerblauw, effen shirt met korte mouwen en hij wist zichzelf geen houding te geven. Niemand had Perrie aan de deur verwacht – iedereen was te druk bezig met alles wat er gebeurd was om zich zorgen te maken om irrelevante dingen zoals ongedeerde vriendinnetjes. ‘Ook hallo,’ spatte het meisje dan ook, waarschijnlijk beledigd omdat haar vriend haar negeerde.
‘Hi,’ glimlachte de jongen enigszins schaapachtig, waarop Perrie een wenkbrauw optrok. Louis groette niet. Harry groette niet. Eleanor had al gegroet. Waarschijnlijk voelde Perrie zich verrassend welkom in het huis – en wat Eleanor betreft was ze dat ook; ze hadden wel iets beters om zich mee bezig te houden. Toch besloot ze te proberen de situatie te verzachten en ze wilde net aanbieden om thee te zetten, toen de deurbel opnieuw ging.

omdat ze het voor elkaar krijgt om op

een wifiloze camping nog steeds mee te lezen.

Reacties: