FanFic.nl

Conversations With A Ghost

Conversation 2: Who Are You?

Drie dagen was het geleden dat Bill de schrik van zijn leven had gehad. Daarna zag hij het meisje niet meer in zijn kamer en waren er geen spullen nog zomaar verdwenen of verschenen. Isa zat echter wel de hele tijd in zijn hoofd. Hij wilde weten wie ze was, maar hij wist niet hoe. Hij wist dat ze een auto-ongeluk had gehad en hij wist haar naam, maar hij wist haar achternaam weer niet. Ook wist hij niet naar welk optreden ze zou gaan.
Hij zuchtte diep en nam een sipje van zijn cola. Het was leeg in huis, hij was helemaal alleen. Nouja, hij had Kasimir, de kat, nog, maar die was lui en lag ergens in de hoek van de bank te snurken. Ja, geloof het of niet, Kasimir snurkte als hij sliep. Tom die was samen met zijn vriendin aan het lopen en hij had de hond meegenomen.
“Booh,” zei iemand ineens. Bill zijn adem stokte even in zijn keel waarna hij naar het meisje naast hem keek. Isa. “Laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken. Straks krijg ik nog een hartaanval,” zei Bill verontwaardigd en ietsjes paniekerig. Ze was er weer. Voor hoe lang?
“Rustig, ik ga je echt niets doen. Ik was ooit fan van jullie. Mijn hele naam is Isabella Fuchs en ik lig in het Helios in Berlijn-Buch. Maar daar ben ik hier niet voor. Ik wilde je gewoon op komen zoeken, kijken hoe het met je gaat enzo. Jij had mij geïnspireerd tot het schrijven van lyrics en zingen. Als ik ineens verdwijn dan zijn ze mij aan het reanimeren. Ehm, ja, ik wilde je gewoon bedanken voor het inspireren van een heleboel meisjes,” zegt Isa. Ze heeft haar handen op haar schoot, zit een beetje voorover gebogen en kijkt met een grote glimlach vooruit.
Bill kreeg een brok in zijn keel toen hij de blik in de ogen van Isa zag. Ze zag er zo gelukkig uit, maar ergens leek ze ook erg verdrietig. “Sorry,” mompelde Bill vanuit het niets. Het meisje keek hem meteen aan en schudde haar hoofd. De glimlach op haar gezicht was aanstekelijk. Bill begon ook een klein beetje te glimlachen.
“Het is niet jouw schuld Bill, het is de schuld van die idiote bestuurder met zijn mobiel. Ik had me zo verheugd op het concert, dat wel, maar het mocht gewoon niet gebeuren. En... verdorie,” mompelde Isabella. Bill greep naar Isabella haar hand, maar hij greep mis. Ze was weer verdwenen. Nu wist hij in ieder geval waarom.
Scheiße. Bill schoot overeind en ging meteen achter zijn laptop zitten. Het opstarten duurde hem te lang, hij tikte mijn zijn nagels ongeduldig op de tafel. Kasimir was op zijn schoot komen zitten en verwachtte aandacht. Bill gaf het hem niet.
Meteen toen de laptop opgestart was zocht hij naar informatie over wat er was gebeurd. Het duurde lang. De minuten gleden voorbij, maar toen kreeg hij het eindelijk gevonden. Een artikel in een krant, ingescand en op internet geplaatst. Het eerste waar hij naar keek was de datum. Dat was de datum dat Tokio Hotel in Hamburg op trad. Daarna begon hij het artikel te lezen.

HAMBURG – in de middag van 28 februari is er een ongeluk gebeurd op de E26 vanuit Berlijn richting Hamburg. Een automobilist had de auto voor hem over het hoofd gezien toen hij bezig was met het schrijven van een sms. Met een snelheid van 130 kilometer per uur kwam hij in aanraking met de voorgaande auto die maar 100 kilometer per uur reed.
De inzittenden van de aangereden auto waren Marcia Fuchs (39) en haar dochter Isabella Fuchs (19). Marcia kwam van het ongeluk af met een paar schrammen op haar gezicht, maar haar dochter is in kritieke toetsand afgevoerd in een traumehelicopter naar het Helios in Berlijn-Buch.
Er wordt een onderzoek gestart naar het ongeluk. Meer informatie vindt U op onze site.

Bill las het stuk met een licht hoofd. Daarna keek hij naar de foto die bij het artikel stond. Zijn adem stokte. Haar ogen keken hem recht aan. Diezelfde blauwe ogen die hem bijna een hartaanval hadden bezorgd, een paar dagen geleden.
Ik moet haar vinden, ik moet mijn excuses aanbieden. Het schoot steeds weer door zijn hoofd heen en hij kon het niet weg krijgen terwijl hij wist dat het niet zijn schuld was, dat had Isa hem immers zelf gezegd. Zou hij toegang krijgen tot het ziekenhuis? Moest hij bekend gaan, of niet? Moest hij haar überhaupt wel opzoeken? Hij wist het niet.
Verslagen legde hij zijn hoofd in zijn handen en keek hij naar zijn mobiel naast de laptop. Hij wilde iemand vertellen wat hij had meegemaakt, maar hij wist niet wie. Tom zou hem dubbel en dwars uitlachen, net zoals hij een paar dagen daarvoor gedaan had. Ria was ook geen optie, die geloofde al helemaal niet in dingen zoals geesten. Georg had waarschijnlijk geen tijd, die was te druk bezig met een meisje versieren, dat wist hij zeker. Gustav zou wel naar hem luisteren en Andreas... ja, die zou toch niet weten wat hij ermee aan moest. Gustav it is.
Met een trillende hand pakte Bill zijn mobiel en toetste hij het nummer van Gustav in. Hij had het nummer al zo vaak gedraaid voor raad dat hij het uit zijn hoofd kende. ‘Tuut, tuut, tuut,’ klonk het door de telefoon heen.
“Met Gustav,” klonk er na een tijdje. Bill zijn hart maakte een sprongetje. Gelukkig, hij kon hem helpen. “Hé, Gustav, ik moet je iets vertellen. Zou je hier naartoe kunnen komen?”
“Natuurlijk, even kijken, ik moet eerst nog even de afwas doen en dan kom ik eraan. Ik ben er binnen een half uur,” zei Gustav met een rustige, maar toch vrolijke stem. Bill glimlachte meteen breed. Hij wilde hem helpen.
“Hartstikke bedank Gus, tot over een half uur,” zei Bill. De glimlach op zijn gezicht was niet weg te slaan. Gustav die wilde hem helpen en Bill wist dat het helemaal goed zou komen als Gustav hem wilde helpen. Gustav die wist op alles raad!
Met een tevreden glimlach nam Bill Kasimir vast en liep hij terug naar de bank waar hij nog geen half uur geleden op zat en plofte neer. Hij zette Kasimir weer terug op zijn schoot en begon de kat, die meteen tevreden op Bill zijn schoot ging liggen, te aaien.

Reacties: