FanFic.nl

The Stepbrothers

19. We Know It's True

Nog twee dagen. Nog twee dagen en dan gaan Krista en ik eindelijk mee op tour met de jongens. School is allemaal al geregeld, we mogen volgend jaar het jaar zonder problemen over doen. Om het helemaal leuk te maken worden we volgend jaar, als we terugkomen, zelfs gefinancieerd door school. Gordon had het ons verteld. Ik wist meteen niet meer hoe ik moest reageren. Het was, als het ware, als een waas aan mij voorbij gegaan toen het ons verteld werd. Gordon heeft het later dus nog een keer moeten uitleggen.
Nu ben ik mijn tassen aan het inpakken. Vanavond gaan Krista en ik naar Gustav thuis. Iedereen gaat daar naartoe, daar is het makkelijker om de bus in te pakken morgen. Gustav heeft namelijk een best wel groot plein voor zijn huis waar de bus makkelijk op kan staan en niemand in de weg staat. En wat betreft het rijden is het adres waar Gustav woont het dichtste bij de lolcatie van ons eerste concert op vrijdag de twintigste van december. We vertrekken op woensdag de achtiende, rijden er een dag op om in Madrid in Spanje te komen en overnachten dan van de negentiende op de twintigste daar in een hotel. Daarna krijgen we twee dagen om daar rond te kijken waarna we op maandag weer vertrekken naar de volgende locatie in .
“Gabiiii!” wordt er door het hele huis heen geroepen. De stem ken ik als geen anders. Dat is Krista. Die voetstappen op de trap, twee tredes tegelijk. Ze komt naar boven gerend en zal binnen de kortste keren in mijn kamer staan, of rondjes rennen.
Tegen mijn verwachting in komt Krista normaal mijn kamer in lopen en geeft ze mij normaal een knuffel. Ik kijk haar verbaasd aan. Ze glimlacht een klein beetje en meteen heb ik door dat ze er niet bij is met haar hoofd. Ze kijkt anders dan normaal, ze kijkt verliefd. Alweer.
“Kris, als je zo gaat kijken waar Georg bij is dan weet ik zeker dat hij niets meer tegen je durft te zeggen en dan weten Bill en Tom het ook meteen. Gustav die weet het natuurlijk al, niets ontgaat hem,” grijns ik haar toe. Meteen krijgt ze een knalrood hoofd en binnen de kortste keren heeft ze mijn zij gevonden. Ik val huilend van het lachen op mijn bed en probeer weg te kronkelen van Krista haar zoete wraak, maar zij is wat groter en wat sterker dan ik ben.
“Genade!” roep ik lachend, happend naar adem. Krista stopt met kietelen, maar blijft bovenop mijn benen zitten en kijkt mij aan. “Geen grappen meer over mij hoofd als ik over Georg na aan het denken ben?” vraagt ze grijnzend. Ik knik en zet mijn allerliefste puppyogen op. Krista maakt en vertederd geluidje en geeft me spontaan een knuffel. “Ik houd van jou,” fluistert ze me toe. Ik glimlach en knuffel haar terug. “Ik ook van jou. Anyway, nu je hier toch bent. Ik weet niet wat ik mee moet nemen,” zeg ik met een zielige stem.
Krista schiet meteen overeind en begint alle kleding die ik heb uit mijn kast te plukken. Ze weet precies wat ik moet hebben en ze weet precies wat er bij haar outfits zal passen. We moeten immers met z’n tweeën het podium op en moeten dan ook niet veel te verschillende kleding aan hebben. En dan hebben we nog een voordeel: wat mij een uur zou hebben geduurd, duurt bij Krista maar een half uur, dus kunnen we eerder weg van huis en eerder bij de jongens zijn. Dan kan Krista Georg ook weer eerder zien.
“Oké, klaar!” zegt Krista vrolijk na 25 minuten. Ik kijk op vanaf mijn bas en zie Krista met een niet al te volle tas staan. “De rest dat kopen we waarschijnlijk toch wel als we aan het touren zijn. Ik hoop dat je genoeg geld op je rekening hebt staan. We’re going to shop ‘till we drop,” grijnst ze. Ze zet mijn tas buiten mijn kamerdeur neer.
“Hartstikke bedankt Kris,” zeg ik glimlachend. Krista glimlacht terug en trekt dan wat lades open. Ze pakt alle opladers die ze kan vinden en legt die dan op mijn bed neer. Niet veel later ligt daar ook al het apparatuur wat erbij hoort bij. Een mobiel, die ze uit mijn broekzak gejat had, een fototoestel, een spiegelreflexcamera met twee lenzen, twee batterijen en een hoop SD kaarten, mijn mini-laptop –die grote is zo onhandig om mee te nemen op tour-, mijn Nintendo DS met vele spellen, voornamelijk Pokémon spellen, een MP3speler, oplader voor batterijen en aan het einde ligt een stemapparaatje dat zonder oplader ligt omdat daar batterijen in gaan.
“Je bent echt een schat,” glimlach ik naar Krista en ik geef haar een kus op haar wang. Krista grijnst breed en propt het allemaal in mijn rugzak, op mijn mobiel na, en zet die tas op mijn andere tas neer. Dan pakken we nog mijn bassen, het zijn er drie, allemaal in en sjouwen uiteindelijk alles naar beneden toe, waar Krista haar spullen ook al allemaal staan.
Mijn moeder en Jörg hadden besloten om ons naar Gustav thuis te brengen. Zo kon mijn moeder nog uitgebreid afscheid van mij nemen en Jörg kon dan ook nog even zijn zoons zien voor hij ze weer een aantal maanden niet zou zien. Eigenlijk is dat ook best jammer, want de band die ze nog hadden zijn ze weer aan het opbouwen en aan het versterken. Maar aan de andere kant denk ik ook dat ze er toch wel beter uit zullen komen uiteindelijk.
“Oké dames, zijn jullie klaar om te gaan?” klinkt mijn moeder haar stem van achter mij. Ik kijk om en begin meteen te stralen. Hoe zouden we er nou niet klaar voor kunnen zijn? Mijn ma glimlacht en geeft mij een knuffel. “Ik ben zo blij voor je dat je dit mee kunt maken,” zegt ze dan met een brok in haar keel. Oh nee, niet nu al.
“Mam, ik ben nog niet weg,” zeg ik zachtjes. Ik hoor Krista lachen. Jammer genoeg is ze de gekste niet en snapt ze dat ik niet veel later uit haal met zijn voet naar haar scheen en stapt ze meteen achteruit. Die krijgt ze nog wel een keer terug, dat kan ik je verzekeren.
“Mooi, alle spullen naar het busje! Dan kunnen we vertrekken,” zegt Jörg die ook al aan is gekomen. “Nee, nog even wachten,” zeg ik en ik schiet de woonkamer in. Meteen loop ik naar het bolletje zwarte vacht wat in de hoek van de bank opgerold ligt en til het op. Met lome oogjes kijkt Kuro mij aan. “Doei Kurotje,” zeg ik en ik geef hem een kusje op zijn kruin. Daarna verwen ik hem nog even met een heleboel lieftallige aaien waarna ik dan echt moet gaan. Dat beestje ga ik sowieso heel erg missen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.