FanFic.nl

Theodoor Noot

Hoofdstuk 2 deel 2

Er waren al velen mensen op het feest. Het optreden met de zwarte magie was vooral heel erg populair bij de ouders.
"En nu hooggeëerd publiek heb ik een vrijwilliger uit de zaal nodig", zei de presentator met grootse gebaren. Niemand melde zich vrijwillig aan. Het was zwarte magie, dan ging je je gewoon niet vrijwillig opstellen.
Leonardo die toevallig erlangs liep ving het ook op wat de presentator zei. Hij liep naar voren en sprak hem aan.
"Ik weet wel iemand die je kan gebruiken, ik ben zo terug." Hij liep naar binnen en ging naar de kerkers, waar Natasha in was gepropt.
"Je hebt geluk vandaag", zei hij met een sinistere glimlach. Leonardo pakte zijn toverstok. Na een paar spreuken zag Natasha er echt prachtig uit. Haar blauwe plekken en verwondingen waren weg en ze had een groene fluwelen jurk aangekregen. “Meekomen en kijk een beetje vrolijker”�, snauwde Leonardo.
Natasha zuchtte en zette een stralende glimlach op. Al sinds dat ze met Leonardo getrouwd was had ze bij dit soort gelegenheden moeten acteren. Deed ze het niet goed genoeg, dan werd ze gestraft. Eigenlijk werd ze om zo’n beetje alles gestraft. Met onzekere passen liep ze achter Leonardo aan.

Even later kwamen ze aan bij het podium. Leonardo duwde zijn vrouw ruw naar de presentator.
“Hier is ze, haar kun je gebruiken”�, zei hij zonder een spoortje van emotie in zijn stem.
De presentator keek even naar Natasha die was gevallen en nu weer vlug overeind krabbelde.
“Die zou kunnen”�, mompelde hij in zichzelf. Hij begeleidde Natasha naar een stoel die op het midden van het podium stond en zette haar daar neer.
“Dit is een spreuk, die is ontworpen door de aller-geëerde Leonardo Noot. De vader van onze jarige Theodoor Noot.”� Theodoor hoorde zijn naam en ging kijken wat er allemaal aan de hand was. Hij ziet zijn moeder op het podium. Boos zet hij zijn handen in zijn zij. Hoe durft zijn moeder al die aandacht op te eisen, op zijn verjaardag? Hij wil naar het podium toe stampen, maar word tegengehouden door Leonardo.
“Laat hem maar verdergaan”�, zegt hij zacht, “je wilt niet dat dit bij je gebeurd.”�
Theodoor’s verwoede pogingen verder te lopen verzwakt, nieuwsgierig kijkt hij naar het podium. Wat bedoeld zijn vader? Wat heeft hij bedacht?
De presentator heft zijn toverstok omhoog, doet zijn mond open om de spreuk uit te spreken en luid klingelt de bel van de voordeur. Leonardo rolt met zijn ogen. Hij pakt Theodoor vast bij de arm en sleept hem mee naar de voordeur. Met een grijns maakt hij die open.
“Lucius”�, zegt hij genoeglijk en knikt beleefd naar de man met de blonde haren toe, “ik zie dat je je zoon hebt meegenomen?”�
Voor Lucius staat inderdaad een jongetje. Van ongeveer dezelfde leeftijd als Theodoor. Hij lijkt erg op zijn vader. Hetzelfde witblonde haar en de kille grijze ogen ontbreken niet. Zelfs de houding is precies hetzelfde, de gezichtsuitdrukking. De gelijkenis was bijna beangstigend. Theodoor nam Draco, zo heet de zoon, van top tot teen op. Klaarblijkelijk word de blonde jongen goedgekeurd. Theodoor kijkt Draco nog even aan voordat hij begint te praten.
“Jullie zijn laat”�, zegt hij bot “Kom je mee? Dan laat ik je mijn nieuwe bezem zien.”�
Draco’s ogen beginnen te schitteren, hij kijkt naar boven of zijn vader het goed vind. Lucius, die ondertussen met Leonardo aan het praten was, knikte ter toestemming. Eer Theodoor in de gaten had wat er gebeurde, had Draco hem al bij de mouw gepakt en meegesleept.
“Waar staat die?”� zegt het jongetje met een zweem van jaloezie in zijn stem.
“Buiten, papa gaat mij leren vliegen”�, zegt die trots.
Draco kijkt sip. “Ik mag dat pas als ik zes ben”�, zegt hij een beetje knorrig.
“Dat mag ik nu ook pas. Ik ben sinds vandaag al zes.”� Theodoor richt zich in de volle lengte op. Voor zijn leeftijd is hij, met name voor een jongen, al best groot. Nochtans is Draco niet erg veel kleiner dan hem.

De dag loopt ten einde. Het was een geweldig etmaal geweest. Het optreden wat ruw was verstoord door de deurbel, had zich later voortgezet. Draco en Theodoor hadden allebei met grote ogen ernaar gekeken. Nu staan ze een beetje afgelegen, uit het zicht van nieuwsgierige ogen van de volwassenen.
“Wat wilde je laten zien?”� vraagt Draco dwingend.
Hier kan Theodoor niet tegen, niemand dwingt hem tot iets. Niemand kan hem vertellen wat hij moet doen.
“Normaal praten jij, anders blaas ik je op”�, zegt Theodoor met woede in zijn stem.
Draco lacht honend. “Dat kan je niet.”�
Er wordt een wenkbrauw opgetrokken. Theodoor concentreert zich uit alle macht en sneller als eerst begint de bol vorm aan te nemen. Wanneer hij voelt dat zijn kracht in de bol zit laat hij hem vrij. De bol suist op een blok hout af. Hij raakt hem en het hout spat uit elkaar.
“Wat zei je”�, zegt hij koeltjes.
Draco kijkt met open mond naar het stuk hout, wat nu overal in duizenden kleine stukjes ligt.
“Je kan het dus wel”�, zegt hij wanneer hij eindelijk zijn stem heeft teruggevonden.”�
Theodoor kijkt Draco met een verwaande blik aan. Even later gaan alle gasten en ook Draco wordt weggeroepen.
“Waar woon je eigenlijk”� roept Theodoor hem nog na.
“Naast jullie!”�

Na deze lange dag doet Theodoor zijn pyama, zwart met allemaal kleine groene slanggetjes, aan en kruipt onder zijn heerlijke satijnen dekens. Hij heeft eindelijk een echte vriend, die niet bang voor hem is en bloedzuiver. Iets beters kon er niet zijn. Niet veel later valt het ventje in slaap.


reacties ?

Reacties: