FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [8]

Er kriebelt iets aan mijn neus. Ik frons en draai me om, er van uitgaand dat het Jewels is die aan mijn gezicht snuffelt. Niks gekort, het kriebelen blijft duren.
‘Jewels, af,’ grom ik en zoek naar het kopje van de kat om hem weer omlaag te duwen, maar in plaats daarvan voel ik een hand. Ja, dan ben je wel klaarwakker. Ik vlieg overeind en haal uit met mijn vuist, maar die wordt opgevangen in een handpalm.
‘Ho maar, mevrouw de furie,’ grinnikt een stem en ik sper mijn slaapoogjes wijd open. Detlev Helwig zit op de rand van mijn bed.
‘Fuck, wat doe jij in mijn kamer!’ schreeuw ik en gooi mijn kussen in zijn gezicht. Hij vangt het op en legt het buiten mijn bereik op het voeteneinde.
‘Je vader heeft me erin gelaten, ik moest je komen oproepen. En daarbij, het kan nooit kwaad om mijn aanstaande verloofde wat beter te leren kennen...’ en hij werpt een blik op het te kleine topje dat ik als pyjama draag. Met een ruk trek ik het dekbed tot aan mijn kin omhoog.
‘Zeg hem maar dat ik naar beneden kom wanneer ik er zin in heb. En wat dat verloofde betreft, reken er maar niet op.’
‘Skitt, Skitt... Ben je zo koppig geboren of doe je alleen zo tegen mensen die je stiekem leuk vindt?’
‘En jij, krijg jij jouw ego elke ochtend helemaal zelf door de deuropening?’ Ik probeer hem van mijn bed af te schoppen, maar plots zit hij bovenop me, mijn polsen gevangen in zijn handen. De dekens glijden op de grond.
‘Ik hou wel van een meisje dat een beetje tegenwerkt. Lekker spannend.’ Zijn adem is warm in mijn oor.
‘Laat me godverdomme los!’ Ik probeer mijn handen te bevrijden tot ik mijn polsen pijnlijk verdraai. Detlev grinnikt zacht.
‘Weet je, Skitt. Ik slik die hele stoere act van jou niet. Diep vanbinnen ben jij gewoon een onzeker klein meisje en of je het nu leuk vindt of niet, you can’t beat the system. Je vader heeft je aan mij beloofd. Uiteindelijk word je van mij, en er is helemaal niks dat jij daaraan kan veranderen.’
‘Ik heet geen Skitt,’ mompel ik door mijn opeengeklemde tanden.
‘Het interesseert me niet hoe je jezelf wilt noemen. Ik krijg altijd wat ik wil, en ik wil jou, Skitt.’
‘Laat me met rust.’ Mijn stem is weinig meer dan een fluistering, nu ben ik echt bang. Detlev heeft een blik in zijn ogen die me absoluut niet aanstaat en zijn hele ladykillergezichtje krijgt een duivelse uitdrukking als hij minachtend grijnst.
‘Ik kan niet wachten om jou te breken,’ mompelt hij. ‘Uiteindelijk zal je van me houden, zoals iedereen. Je zal me aanbidden, je zal voor me kruipen. Je hebt misschien de ogen van een leeuwin, maar daarachter verstopt zich een bang klein katje.’ Hij drukt zijn lippen tegen de mijne en forceert zijn tong in mijn mond. Ik verrek mijn nek bijna om weg te komen, maar tegelijk tintelt er iets warms in mijn buik. Detlev bijt onzacht in mijn onderlip en ik slaak een kreetje van pijn.
‘Piep maar, kleine kat. Je vindt het heerlijk, je wil het alleen niet toegeven.’ Hij laat mijn polsen los en slaat bliksemsnel zijn armen om me heen, één om mijn middel, de andere begraaft zich in mijn haar. Ik kronkel, schop met mijn voeten, sla tegen zijn schouders en probeer mijn gezicht bij hem vandaan te houden. Allemaal tevergeefs, hij is meer dan een kop groter en veel sterker, hij zou het met één hand op zijn rug nog van me winnen.
Mijn ogen worden groot van verbazing als hij zijn gezicht in mijn hals begraaft en me vol overgave overal zoent waar hij maar bij kan. Zijn beide handen zakken naar mijn heupen en drukken me tegen hem aan. Ik voel zijn warme lijf, de spieren van zijn borst en buik lijken door zijn kleren heen te gloeien.
Weer kust hij me, en dit keer meer verlangend dan brutaal. Dat moet ik hem nageven, hij is een onweerstaanbaar goeie kusser. Tot mijn eigen verbijstering stop ik met tegenspartelen en geef ik een zachte kreun. Alsof mijn lichaam niet meer van mij is, sla ik mijn armen om zijn hals en kus hem terug.
Ik voel hem grijnzen, zijn handen glijden van mijn heupen naar mijn billen en plots tilt hij me op. Met een zwaai zit hij rechtop met mij op zijn schoot. We hijgen allebei en kussen wild, de tinteling in mijn buik verspreidt zich over mijn hele lijf en vat vlam.
‘Ik zei het toch,’ hijgt Detlev, ‘Je kan me gewoon niet weerstaan.’ De zelfvoldane toon in zijn stem, plus de hand die langzaam naar mijn borsten glipt schudt me wakker uit de betovering van zijn kus. Ik open mijn ogen met een ruk, krabbel van hem af en breng mijn rechterhand naar achter. Met een korte knal sla ik hem zo hard in zijn gezicht dat hij van het bed rolt.
‘Dat waag je niet nog een keer!’ gil ik met een rood aangelopen gezicht van woede en schaamte en trek mijn weinige kleren weer goed. Detlev ligt nog steeds op het tapijt, blijkbaar niet erg geschokt door de gebeurtenissen. Hij grinnikt zelfvoldaan en voelt aan de bloedrode handafdruk op zijn wang. Dan likt hij over de vingertoppen van zijn eigen hand, als een belofte.
‘Maak je maar kwaad, kleine kat. Blaas maar, krab maar, heerlijk. Ik ga je zo gek maken dat je me zal smeken om meer, en je weet dat ik het kan. Je hebt het net zelf bewezen.’ Ik tril van kwaadheid en wijs met een trillende vinger naar de deur.
‘Eruit. Nu meteen. Uit mijn kamer of ik doe je wat, ik zweer het!’ Ik vervloek de hoorbare snik in mijn stem. Detlev grinnikt zacht en komt weer op me af, ik sta aan de grond genageld en begin onhoudbaar te rillen.
‘Tot morgen, Skitt,’ fluistert hij en kust me op mijn slaap. Terwijl hij de kamer uitloopt, valt zijn oog op mijn iPod en de bijhorende plug-in voor het surround system. ‘Oh ja, en misschien een passend muziekje.’ Hij scrollt een paar seconden door de artiesten, lacht en klikt de iPod in de station. Zonder opkijken loopt hij naar buiten en sluit de deur achter zich terwijl Waste van Seether door de hele kamer galmt.
Ik zak in elkaar op mijn bed en voel aan mijn lippen, mijn hals, elk stuk dat hij heeft gezoend en aangeraakt. En ik ril bij de herinnering aan het gevoel in mijn buik, dat verlangen naar de jongen die ik veracht met elke vezel van mijn lijf.
Ik laat me van het bed op het tapijt glijden en sla mijn handen voor mijn gezicht. Nu komen de tranen pas, terwijl Seether overal om me heen weerklinkt en ik de schaduw van zijn aanrakingen nog steeds voel, en een deel van mij ze opnieuw wilt voelen en een ander deel alleen maar die grijns ziet.
Pas nadat ik Waste drie keer gehoord heb, krijg ik mezelf weer onder controle. Ik sta op, druk de iPod uit en luister naar mijn langzaam kalmerende ademhaling. Dan zoek ik mijn gsm en toets met nog steeds bevende handen het nummer van Bill in.

http://www.youtube.com/watch?v=YRHnMBRHh7w Seether - Waste

Reacties: