FanFic.nl

Nightmare

† Breathing your love

Stemmen herrezen en stierven langzaam weer weg. Ik opende versuft mijn ogen en Maerwy had zich tegen me aangedrukt. Mijn lichaam beefde en ze haalde opgelucht adem toen ik haar aankeek.
‘Blake,’ fluisterde ze en ik glimlachte vermoeid. Ik kantelde mijn hoofd en verstarde. Haar inktzwarte ogen verrieden de spijt en ze kwam aarzelend dichterbij.
‘Dit is mijn schuld,’ fluisterde ze en knielde bij me neer. Maerwy loste in het niets op en de duisternis krulde zich als slierten om ons heen.
‘Blijf bij me,’ zei ik zacht en ze legde haar hand in de mijne.
‘Dat kan ik niet, Blake,’ antwoordde ze en ik keek haar smekend aan.
‘Wat ik doe is verboden. Ik wou alleen..’ haar stem stokte en ze keek schuw achter zich. Ik voelde de dreigende blikken naar ons priemen en ze liet haar vingers over mijn wang glijden.
‘Ik wou alleen weten wie je was,’ verzuchtte ze en ik ging rechtop zitten.
‘Waarom?’ Ik wist niet waarom ik het vroeg en toch deed ik het.
‘Je riep me,’ zei ze zacht en ik wilde haar niet meer loslaten.
‘Hoe heet je?’ vroeg ik en ze glimlachte somber, alsof ze wilde dat ik haar in een ander leven had ontmoet.
‘Cat, Cat Valentine,’ antwoordde ze en de realiteit verscheen als honderden regendruppels, rollend over mijn verhitte huid.
‘Blake, jongen?’ Anna had een natte theedoek op mijn voorhoofd gelegd en ze keek me bezorgd aan. Maerwy had me niet één keer losgelaten en ze glimlachte toen ik haar aankeek.
‘Jij bezorgd me nog een zenuwinzinking, Blake Guardionn,’ lachte ze en ik ging rechtop zitten.
‘Ik laat jullie even alleen, ik roep wel als het eten op tafel staat,’ verzuchtte Anna en ze gaf me een aai over mijn hoofd.
‘Wat is er in godsnaam gebeurd, Blake?’ Maerwy keek me indringend aan en ik haalde diep adem.
‘Ik zag haar,’ fluisterde ik en ze keek me ongelovig aan.
‘Je droomde niet eens,’ zei ze zacht en ik haalde mijn schouders op. Mijn hoofd barstte en ik zocht naar het vertrouwde schetsboek. Het potlood dwaalde over het papier en ik voelde de herinneringen wegsijpelen. Alsof het zand uit een zandloper liep.
‘Cat Valentine,’ mompelde Maerwy en ik staarde naar de zwierige letters. Ze deden me niets meer, alsof de droom voorbij was en ik mijn ogen had geopend.
‘Is dat haar naam?’ vroeg Maerwy zacht. Ik kon de trilling in haar stem horen en ik keek haar indringend aan.
‘De herinneringen verdwijnen,’ fluisterde ik en ze sloot haar armen om me heen. Ik zei niets toen ze haar gezicht tegen mijn borst aandrukte. Ik wilde haar niet kwetsen, tenslotte was zij de enige waar ik echt om gaf.
‘Er moet een verklaring voor zijn, Blake,’ verzuchtte ze en ze viste de telefoon uit haar broekzak. Ze tikte de woorden in die door onze hoofden dwaalden maar ik hield haar tegen, mijn handen duwden de telefoon weg en ik keek haar verontschuldigend aan.
‘Ik hoef het niet te weten, Maerwy. Het is goed zo,’ fluisterde ik en we bladerden afwezig verder in mijn schetsboek. Van haar silhouet in het Verboden veld tot de ramen van Dark horse Manor.



De geur van tomatensaus kwam ons tegemoet en Violet slenterde de keuken in. Ik had dit gemist, de dagen waarop ik als kleine jongen van school kwam en Anna had gekookt. Het voelde bijna als toen en Maerwy wist het.
‘U kookt nog altijd even heerlijk als toen, mevrouw,’ zei ze en Anna schepte haar bord vol.
‘Dat is erg attent van je, Maerwynn,’ glimlachte ze en ik keek naar buiten. De eetkamer grensde aan de keuken en telde één raam die van de vloer tot aan het plafond liep. Violet sloot de gordijnen en keek me fronsend aan.
‘Jij glipt dit keer niet naar buiten, jongeman! Je moeder heeft ons uitdrukkelijk gezegd dat,’ ze werd onderbroken door Anna die geïrriteerd met de pollepel in haar handen zwaaide.
‘Hou op, Violet. God moge het horen maar hij zal het heus niet in zijn hoofd halen. Zeker niet na wat er gebeurd is,’ murmelde ze en Anna kwam naast me zitten. Mijn oudtantes waren geen haar veranderd en dat zou ook nooit gebeuren. Daar kon zelf de duivel niets aan veranderen. Op de achtergrond speelde de radio en ik herkende de melodie van Like ships in the night van Mat Kearney. Matt zou zijn leven geven voor het shirt die hij met Kerst had gekregen, uiteraard van Mat Kearney. Het was haast lachwekend geweest om hem na de Kerstvakantie te zien rond sjokken met praktisch zijn eigen naam op zijn borst gedrukt. Mijn hoofd voelde ijl, het gezang was opgegaan in rook en het leek alsof ik mijn gewone leven weer leidde. Een leven dat ik al weken lang kwijt was geweest.
‘Wanneer komt mam eigenlijk terug?’ vroeg ik en Anna keek op van haar tijdschrift met breipatronen.
‘Hoogstwaarschijnlijk woensdag, ze belde vanuit één of ander hotel die ze had aangeboden gekregen,’ antwoordde ze en ik beet op mijn lip toen de hemel boven ons kraakte. Ik hoorde het vertrouwde geluid van de stortregen en ik stond vermoeid op.
‘Heb je geen honger meer, jongen?’ vroeg Violet en ze keek me fronsend aan. Ik zuchtte er stond me een kruisverhoor te wachten.
‘Ik voel me nog steeds misselijk, Violet,’ loog ik en ze knikte begrijpend.
‘Ga jij nog terug naar huis met dit hondenweer, Maerwynn?’ vroeg Anna en ik telde de seconden tussen de lichtflitsen vanuit de woonkamer en het gerommel in de hemel.
‘Je mag hier ook blijven logeren als je dat wilt, dat lijkt mij veiliger.’ suggereerde ze en ik glimlachte hoofdschuddend. Anna had het niet op onweer en zodra je de deur uitging zou ze je eigenhandig weer naar binnen borstelen.
‘Blake? Vind je het prima als Maerwynn blijft logeren?’ Ik sloot de luiken in de woonkamer en ging op de koele leren bank liggen.
‘Natuurlijk vind ik dat prima, Anna!’ riep ik en enkele tellen later hoorde ik Maerwy met haar moeder overleggen. Ik hield mijn ogen gesloten maar er gebeurde niets. Het was alsof ik naar iets zocht die er nooit echt geweest was. Ik wierp een blik op de klok, het was pas half acht.
‘Ik mag blijven,’ glimlachte Maerwy en ik ging rechtop zitten.
‘Je kan één van mijn truien lenen boven, dan leg ik alvast Sherlock Holmes op.’ Een brede glimlach overtrok haar gezicht en ze verdween de trap op. Ik stond op en zocht naar Maerwy’ s favoriete film uit.
‘Blake lieverd, ik heb nog zelfgemaakte chocoladetaart in de koelkast. Als je iets wil neem je het maar.’ Ze kwam naar me toegelopen en ik nestelde me op de bank.
‘Dankjewel, Anna,’ glimlachte ik en ze aaide me over mijn hoofd.
‘Ik ga alvast slapen, ik zie jullie morgen wel,’ zei ze en Maerwy rende enthousiast de trap af.
‘Slaaplekker, mevrouw,’ zei ze en ze kwam naast me zitten.
Ze had mijn trui van The Neighborhood aan en ik sloeg een deken over ons heen. Ik had dit gemist, de zorgeloze momenten met mijn beste vriendin. Ik sloeg mijn ene arm om haar heen en ze nestelde zich tegen me aan terwijl de bekende klanken van het introliedje door de woonkamer dansten.

Reacties: