FanFic.nl

Conversations With A Ghost

Conversation 3: Don't You Dare

Een dag later kreeg Bill een raar gevoel, alsof hij zich moest haasten met iets. Gustav had hem geholpen met zijn probleem en had gezegd dat hij het er met Isa over moest hebben. Misschien wilde ze wel helemaal niet dat hij langs zou komen. Gustav had het natuurlijk niet met die woorden gezegd, maar dat was wel wat hij bedoelde.
“Maak je je er niet zo druk om,” klinkt de zachte stem van Isa naast Bill. Hij is het gelukkig nu al gewend. Met een kleine glimlach op zijn gezicht kijkt hij naar haar. “Betekent het dat je steeds dood bent als je hier komt?” vraagt Bill nieuwsgierig. Misschien niet de leukste vraag om te stellen, maar de enige die nu in hem op komt. Isabella kan alleen maar zacht lachen.
“Ja, maar ze reanimeren mij de hele tijd, dat had ik al toch gezegd,” grinnikte Isa. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen er overheen. Eigenlijk vond ze het wel goed zo, een geest zijn en over de wereld rond dwalen. Ze vond het erg interessant en ze zag tenminste dingen zonder zich daar bang bij te voelen of zonder last te krijgen van de hitte of van de kou. Of misschien bleef ze wel gewoon rond Bill hangen, hij leek haar tenminste wel te accepteren.
Met een glimlach keek ze meteen richting Bill. Ze zag dat hij haar aan het bekijken was. Meteen dacht ze dat ze begon te blozen, maar dat kon natuurlijk ook niet. Het bloed in haar aderen vloeide niet, het stond stil omdat haar hart ook stil stond. Dat was dan wel een nadeel. Ze zou niets meer kunnen voelen, geen aanrakingen, geen pijn.
“Ik vind het zo rustgevend hier,” zei ze zachtjes om haar eigen gedachten buiten te sluiten. Het lukte niet. Het bleef door haar hoofd heen razen. Ze zou nooit meer kunnen voelen. Nooit meer. Een sterke steek schoot voor de vierde keer door haar heen. Ze wist wat dit betekende. Dit betekende dat ze terug zou keren naar haar lichaam. Daar waar Bill niet was.
“Nee, Isa, wacht,” hoorde ze Bill nog zeggen, maar ze kon er niets tegen doen. Ze voelde hoe een onbekende kracht haar terug trok richting haar lichaam. Eerst bevond ze zich in een zwarte ruimte, daarna werd alles langzaam lichter en lichter en uiteindelijk kwam ze in een zee van groen. Ze kon zich niet bewegen. Het enige wat ze nog kon was ademen, en dat voelde zelfs geforceerd. Ze wilde het niet meer, ze wilde de pijn niet meer voelen. Maar ze wilde wel aanrakingen voelen. Ze wilde in iemands ogen kijken en daarna blozen. Ze wilde liefde voelen.
Bill keek met versagen blik naar de lege plek op de bank. Juist op dat moment kwam Tom binnen gewalst met Ria in zijn armen, zoenend. Bill voelde een vlaag van jaloezie in zich op komen. Een beeld van hem samen met Isa schoot door zijn hoofd heen. Meteen duwde hij het beeld weer weg. Wat was er met hem? Hij was toch niet... Nee, dat kon niet. Hij kon niet verliefd zijn op haar.
Hij schudde zijn hoofd, gooide een geïrriteerde opmerking naar Tom zijn hoofd en liep bijna stampvoetend naar boven toe. Hij deed de deur van zijn kamer achter zich dicht en daarna op slot. Hij had er geen zin dat Tom ineens binnen zou komen lopen. Op dit moment wilde hij gewoon helemaal niemand meer zien behalve Isa. Isa, hij moest zorgen dat hij bij haar was wanneer ze weer uit haar coma weg zou slippen. Hij moest ervoor zorgen dat ze de kracht vond om te vechten.
Meteen schoot hij weer overeind. Dat was het beste waar hij aan kon denken. Hij moest haar laten zien dat er een reden was dat ze nog moest vechten, hij wilde niet dat ze weg zou slippen. Hij wilde het niet, ze moest blijven leven. Ze moest weer terug bij haar ouders zijn voor het echt te laat zou zijn. Hij moest dat doen.
Zonder nadenken pakte hij een rugtas, propte die vol met kleding, zijn portemonnee en oplader van zijn mobiel. Hij stormde zijn kamer uit, vergat bijna dat hij de deur op slot had gedaan, maar herstelde zich snel genoeg zodat hij geen onnodige blauwe plekken op zijn neus zou krijgen. Niets is onnodig voor Isabella.
Hij schudde zijn hoofd, dacht hij daar nou net serieus aan? Hij had het niet verwacht. Het zorgde ervoor dat hij zijn snelheid terug nam en na begon te denken over wat hij aan het doen was. “Wat ben je aan het doen?” schoot er door zijn hoofd heen. Het kwam wel van erg dichtbij, en het klonk wel erg echt. “Bill!” werd er nog eens geroepen. Bill schrok en keek meteen achterom.
Tom stond met een verbaasd gezicht in de deuropening. Bill besefte nu pas dat hij al buiten in de tuin stond met de tas in zijn handen. Hij knipperde ook even verbaasd met zijn ogen en zette de tas toen neer op de stoeptegels tussen de twee gazonnen in. “Ik weet het niet,” zei hij toen. Zijn stem was zacht. Hij wist het echt niet. Jawel, hij wist het wel. Hij ging naar Isa. Hij ging ervoor zorgen dat ze terug kwam. Hij ging ervoor zorgen dat zij liefde kon voelen.
“Bill, waar zit je met je gedachten man? Is het weer die geest?” vroeg Tom, nu geïrriteerd. Bill schudde wild zijn hoofd. “Nee, het is Isa. Ik moet naar haar toe. Tom, ik ga naar Berlijn, ik heb mijn mobiel en oplader bij en ik zal elke avond laten weten hoe het ervoor staat,” ratelde Bill. Hij herinnerde zich dat hij de sleutels van de auto nog niet had en liep naar binnen. Toen hij weer naar buiten wilde stappen hield Tom hem tegen.
“Kalmeer. Jezus, Bill. Wie is Isa? En waarom Berlijn?” vroeg Tom ongeduldig. Bill beet op zijn lip en begon met zijn schoen op de grond te tikken. “Isa is een fan van ons, ze ligt al drie jaar in coma. En Berlijn omdat ze daar in het Helios ligt. Tom, ik moet nu gaan, elke seconde die er voorbij gaat is er een teveel,” zei Bill, dit keer heel erg rustig. Hij keek Tom recht in zijn ogen aan.
Tom rolde met zijn ogen en zuchtte diep. “Als je maar uit kijkt met rijden en elke avond even belt,” zei hij toen. Bill grijnsde meteen vrolijk, gaf zijn broer een knuffel en ging de deur, bijna rennend, uit. “Tot vanavond Tom!” riep Bill. Hij stapte de auto in, deed de gordel om en reed weg. Het kon voor hem niet te snel gaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.