Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Forever Gone... || ft. Anne » Hoofdstuk 3
Forever Gone... || ft. Anne
Hoofdstuk 3
Ik laat het warme water over mijn hoofd glijden. Nog steeds voel ik me erg schuldig! Dat mijn ouders nu dood zijn door mij...ik moet bijna overgeven als ik eraan denk! Ik smeer me nu al in voor de vierder keer met douchegel. Ik moet wel toegeven dat nu ik het aan Zayn verteld heb, er een grote druk van mijn schouders is. Op de een of andere manier voel ik me veel beter nu Zayn het weet. Het water glijdt over mijn lichaam en weer moet ik terug denken aan mijn ouders. Wat zal er gebeurd zijn als ik geen ruzie had gemaakt? Zouden ze dan nog leven? Ik wil er niet meer aan denken en zet de douche uit. Ik open de cabine, droog mezelf af en trek de kleren van Louis aan. De jongens zijn erg lief voor me, terwijl ze me niet eens kennen. Eigenlijk hebben ze gewoon een vreemde in hun huis opgenomen. Hailey zal niet geloven dat ik hier nu ben en dat ik de jongens ontmoet heb. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie iemand die ik eigenlijk niet wil zien, die ik niet wil zijn. De persoon in de spiegel heeft ervoor gezorgd dat haar ouders nu dood zijn. Ik gooi koud water in mijn gezicht en kijk naar de wasbak. Mijn handen liggen strak op de zijkant van de wasbak. Mijn gedachtes gaan door mijn hoofd: 'Wat heeft het leven nog voor zin? Zouden ze het merken als ik iets inneem?' Ik schrik niet eens van die gedachtes. Toen ik alleen in het bos was, dacht ik precies hetzelfde. Niets in me houdt me tegen, mijn gedachtes nemen mijn lichaam over. Ik moet naar dat feest in de discotheek vanavond! Daar let niemand op me, daar kan ik alles doen. Dan hoor ik de deur van beneden dichtgaan. Ik open de badkamer deur en loop naar de trap. Ik zie Zayn onderaan de trap staan en zie dat hij net naar boven wilde gaan.
,,Hé, gaat het alweer een beetje?" Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik moet een smoes verzinnen! Hij mag niks weten van mijn gedachtes!
,,Tja, wat zal ik zeggen." Zeg ik tegen hem en loop naar beneden. Hij pakt mijn hand en we lopen samen naar de woonkamer. Louis kijkt me aan.
,,Staat je goed!" zegt hij lachend en wijst naar zijn kleren die ik aan heb. Even verschijnt er een lachje op mijn gezicht, maar die verdwijnt al snel. Waarom zou ik lachen? Mijn ouders zijn dood! Zayn ziet me peinzen en knijpt zachtjes in mijn hand. Ik kijk hem aan en hij slaat zijn arm om me heen. Ik kijk op de klok.
,,Sorry, ik moet nu echt gaan." Zeg ik en loop naar de voordeur. Zayn en Louis lopen met me mee. Net als ik de deur open wil trekken, gaat de bel. Ik trek de deur open en kijk recht in het gezicht van Eleanor. Haar gezichtsuitdrukking veranderd zichtbaar als ze mij ziet. Ze kijkt me van top tot teen aan en kijkt dan boos naar Louis.
,,Wat heeft dit te betekenen?" vraagt ze boos en stapt de gang in.
,,Uhm...ik ga." Zeg ik tegen de jongens.
,,Jij gaat nergens heen." Eleanor sluit de deur.
,,Eleanor, het is niet wat je denkt." Probeert Louis.
,,O en wat denk ik dan volgens jou?" Ik kijk Eleanor aan. Denkt ze dat Louis en ik...?
,,Jij denkt dat zij en ik meer hebben gedaan dan gezoend, maar dat is niet zo." Zegt Louis.
,,Oké en hoe komt ze dan in jouw kleren?"
,,Zayn heeft haar gevonden in het bos en heeft haar meegenomen. Haar kleren waren nat van het zweet, dus heeft ze hier gedoucht en mocht ze mijn kleren aan, totdat haar kleren weer droog waren." Eleanor kijkt hem ongeloofwaardig aan.
,,Ja en aliëns bestaan. Denk je nou echt dat ik dit geloof? Lieg niet tegen me Louis! Ik weet wat hier speelt en ik word er kotsmisselijk van...van het idee alleen al! Ik wil je niet meer zien!" Eleanor kijkt mij met een woedende blik aan en rent dan de deur uit. Ik blijf verstijfd staan. Als blikken konden doden, was ik nu dood geweest.
,,Sorry." Ik kijk Zayn aan. ,,Ik moet nu echt gaan." Hij knikt en laat me uit.
Een uur later kom ik in de straat, maar het voelt anders. Het lijkt net alsof ik hier niet meer hoor. Alsof ik naar een vreemd huis fiets. Alles is hier bekend, de mensen, de dieren...alles. Het hondje van de buren die komt naar me toegerend en normaal aai ik hem altijd, maar nu niet. Ik loop gewoon door alsof ik helemaal alleen ben. Ik pak mijn sleutel van het huis en kijk ernaar. Waarom heb ik deze sleutel eigenlijk nog? Waarom ga ik naar dit huis? Ik stop de sleutel in het sleutelgat en open de deur. De beelden van vroeger schieten voor mijn ogen. Mijn moeder die stond te koken en mijn vader in de luistoel met een krant. De hond die blaffend naar me toekomt, aai ik even en sluit dan de deur achter me. Ik loop door de gang en het voelt raar. Ik woon hier niet!
,,Emma, eindelijk je bent thuis!" Lucas omhelst me en houdt me stevig vast.
,,Nee." Zeg ik. Hij kijkt me aan. ,,Nee, Lucas. Ik ben niet thuis."
,,Waar heb je het over? Dit is ons huis, het huis waar papa en mama ook in woonden."
,,Daarom juist. Ik kan hier niet meer wonen, dit is het huis van hun."
,,Doe niet zo raar, je hebt hier zestien jaar gewoond." Ik word boos om hoe hij het probleem wegwuift.
,,Raar? Ik doe niet raar!" schreeuw ik. De buren zullen nu wel wakker schrikken, maar dat maakt me niks uit. Hoe durft hij mij raar te noemen?! Ik haat het hier, ik haat mijn leven! Ik draai me om en loop terug naar de voordeur. Ik kijk nog een keer achterom naar mijn broer, die verbaasd naar me staat te kijken. 'Ja, dat had je niet verwacht hé!' denk ik bij mezelf. Ik slaak een diepe zucht. Tijd om actie te ondernemen! 'Op naar de discotheek!' Ik trek de deur open, loop naar buiten en gooi de deur hard achter me dicht.
Reacties:
Dit is echt sad..
Maar echt mooi geschreve! Jullie zijn goed same!!
Snel veder!
xXx'ieass
heyhey,
dit verhaal is echt AMAZAYN, maar wel zielig... :,(
beter gaat haar plan in de disco niet in vervullig
snel weer verder hea!?
greetzz