FanFic.nl

Ogen

Onenigheid

Het duurde even voor hij zijn draai had gevonden in de onbekende auto. Ze waren al bijna op de snelweg toen hij zich enigszins wist te ontspannen en achteroverleunde in zijn stoel, hoewel zijn blik strak op de weg gericht bleef. Naast hem zat Perrie stuurs uit het raam te kijken, maar iets vertelde Chris dat ze het fraaie kleurenportret dat het Engelse platteland was niet zag. Ergens had hij medelijden met haar, ergens vond hij dat ze zich aanstelde. Haar vriend leefde in elk geval nog. Dat kon hij niet zeggen.
Het navigatiesysteem gaf aan dat ze meerdere kilometers door moesten rijden op dezelfde snelweg en Chris vond die situatie veilig genoeg om een gesprek aan te knopen. ‘Het zit je dwars, hè?’ vroeg hij met een stem waar alle sympathie in doorklonk die hij bij elkaar kon sprokkelen.
‘Natuurlijk zit het me dwars,’ snauwde Perrie, maar toen Chris niet reageerde, ging ze op iets rustiger toon verder: ‘Ik heb hem al een paar weken niet gesproken – niet echt. Ofwel hij negeert me, of hij is vreselijk kortaf omdat ‘ie te druk is met andere dingen. Dan besluit ik ‘m op te zoeken, alleen maar om van z’n zusjes te horen te krijgen dat ‘ie bij Harry is. Ik het hele land door om ‘m alsnog een bezoekje te brengen, vind ik ‘m zo goed als verstrengeld met de eerder genoemde Harry, die dat hele groepje overigens in z’n greep heeft.’
‘Er is veel gebeurd,’ probeerde Chris haar gerust te stellen.
‘Dat wil nog niet zeggen dat ‘ie het recht heeft vreemd te gaan!’
‘Nee, dat beweer ik ook helemaal niet. Hoewel je helemaal niet weet of ‘ie vreemd is gegaan, dat is een beetje een voorbarige conclusie. Wat ik probeer te zeggen, is dat je het niet begrijpt. Zij hebben dingen meegemaakt, gezien, gevoeld – dingen die voor jou allemaal vreselijk onwerkelijk zijn en die je nooit zult begrijpen, omdat je simpelweg niet weet hoe het is. Ik had hetzelfde met Kate. We hadden een goede relatie, echt waar, ik vertrouwde haar voor de volle honderd procent. Natuurlijk had ik m’n momenten van twijfel, maar dat waren de momenten waarop jaloezie naar boven kwam borrelen. Achteraf heb ik altijd ingezien dat het onzin was om jaloers te zijn. Ze zou me nooit bedriegen.’ Hij haalde even diep adem, schoof een baan op omdat de snelweg van een vierbaansweg terug ging naar een driebaansweg. ‘Maar dit was anders. Hierover kon ze niet met me praten. Uiteindelijk zou ze het me wel verteld hebben, neem ik aan, maar daar zou een hoop tijd overheen gegaan zijn. Het is best wel een traumatiserende ervaring geweest en ze helpen elkaar erdoorheen. Ze voelen zich waarschijnlijk veilig bij elkaar.’
‘Is dit codetaal?’ vroeg Perrie geërgerd.
‘Wat?’
‘Nou, ik heb geen flauw idee waar je het over hebt.’
‘Heb je het nieuws niet gekeken?’
‘Nee, ik kijk wel uit. Ze vertellen toch alleen maar onzin.’
Chris zuchtte. ‘Dus je weet helemaal niets?’
‘Ik weet genoeg.’
‘Nee, ik bedoel dat je niets weet over wat er voorgevallen is.’
‘Nee…’ sprak het meisje, voor het eerst met enige twijfel in haar stem.
‘Dat verklaart. Kijk, Perrie. Kate is niet de enige die is omgebracht. Ik ben niet de enige die zoiets meegemaakt heeft. In vergelijking met wat zij doorstaan hebben, is wat ik doorgemaakt heb zo’n beetje een horrorfilm van niveau Twilight. Liam, Niall en Josh zijn ook dood. Niall en Josh neergestoken, Liam geschoten. Ze hebben het gezien, Perrie. Met hun eigen ogen. En geloof me: dat beeld gaat niet meer weg. Ik draag het nog geen vierentwintig uur bij me, maar ik weet heel zeker dat ik het over twintig jaar, als ik getrouwd ben en kinderen heb en Kate alleen nog een vage herinnering is, nog steeds voor me kan zien wat er gisteren gebeurde. En dat is één keer. Zij hebben het drie keer – vaker, zelfs, want er zijn nog meer doden gevallen. Ik zou zelf ook niet weten wie, ik weet alleen wat Sharon me verteld heeft, maar je moet het allemaal niet persoonlijk opvatten. Ze houden elkaar veilig. Werkelijk, omdat ze in groepen veiliger zijn, maar ook mentaal. Stel je voor dat je alleen rond moet lopen met al die traumatiserende beelden op je netvlies… Zayn is gewoon graag zo dicht mogelijk bij Harry, omdat ze het samen meegemaakt hebben. Ze steunen elkaar. Dat is volkomen normaal.’
‘Maar ik zou hem moeten steunen,’ sputterde Perrie, met brekende stem. Een enkele traan trok een spoor over haar rechterwang.
‘Ja,’ sprak Chris zachtjes, hoewel hij zijn blik nog steeds niet van de weg haalde. ‘Zoals jij je nu voelt, voelde ik me gisteren. Maar hé – Zayn komt uiteindelijk heus weer naar je toe. Hij moet gewoon even de eerste klap verwerken.’
‘Maar El is er wel bij, en we gaan Dani ophalen. Waarom ik dan niet?’
‘Zij waren erbij, jij niet.’
‘Maar waarom niet?’
‘Ik weet het niet, Perrie. Ik heb geen idee. Ik weet alleen wat Sharon me verteld heeft, en dat is ook niet bijzonder veel.’
‘Wat weet je wel?’ vroeg het meisje geërgerd, ondanks het feit dat haar stem onvast klonk.
‘Wat ik zei. Eigenlijk niet veel meer. Ze zaten op een locatie ergens – niet vrijwillig, overigens. Mensen werden neergeschoten en nu zijn ze bezig met het verwerken van het hele gebeuren. Dat is het wel. We vragen wel verder als we weer terug zijn bij Harry, oké? Maak je er maar geen zorgen over. Daarbij heeft Louis toch duidelijk genoeg laten zien dat hij een oogje in het zeil zal houden. Dus zelfs al is Zayn iets van plan, krijgt ‘ie ’t waarschijnlijk niet voor elkaar.’
‘Je snapt het niet, hè?’ vroeg Perrie, en dat was voor Chris de druppel. Hals over kop schoot hij, onder luid getoeter, over de doorgetrokken streep heen, nam de afslag die tot de parkeerplaats leidde, parkeerde de auto zo goed en kwaad als het ging en draaide zich vervolgens woest om richting Perrie: ‘Weet je, volgens mij ben jij degene die het niet begrijpt. Ja, natuurlijk is het verschrikkelijk kut voor je dat je vriendje je niet meer ziet staan, maar hé, hij leeft tenminste nog. Ik weet niet in wat voor sinister spelletje we terecht zijn gekomen, maar het is een niveau ver boven het “hij houdt niet van me” dat jij momenteel opvoert en als je niet heel snel ophoudt, sleur ik je de auto uit en zorg ik er eigenhandig voor dat jij de volgende bent die naar het mortuarium kan. Begrepen?’
‘Jezus,’ siste Perrie tussen haar tanden door, terwijl ze strak door de voorruit staarde. Haar gezichtsuitdrukking zei genoeg: ze was geschrokken van de uitbarsting. Chris nam er geen genoegen mee, dus herhaalde hij zijn laatste vraag: ‘Begrepen?’ Klemmend, bijna alsof het geen vraag meer was. Het was een optie. Ofwel ze stemde in en ze gingen samen naar Danielle, ofwel ze stemde niet in en dan mocht ze zelf uitzoeken hoe – en of – ze weer thuis zou komen. Het meisje leek zich dit te realiseren en knikte. ‘Ja,’ fluisterde ze, nauwelijks hoorbaar.
‘Goed,’ stelde Chris tevreden vast, terwijl hij de motor weer startte. Stilzwijgend reed hij de snelweg weer op en zo vervolgden ze hun weg. De radio stond uit en het enige hoorbare geluid was het geronk van de motor. Ergens, vaag, was ook de ademhaling hoorbaar van zowel Perrie als Chris, maar dat merkten ze geen van beiden. Ze zaten alleen maar, in stilte, en het duurde maar voort en voort en voort. Eindeloos, tot Perrie haar onzeker verbrak: ‘Je zou het toch niet echt doen, hè?’
‘Wat?’ vroeg Chris, zijn blik niet van de weg afhalend.
‘Me vermoorden.’
Hij grinnikte. ‘Nee,’ en zuchtte, ‘maar ik had wel uit frustratie tegen een boom kunnen rijden, en ik stond best wel op het punt om je een klap te verkopen. Ik ben niet zo’n fan van geweld, maar je ging een beetje ver. Ik snap wel dat je het er moeilijk mee hebt, maar intussen leeft jouw vriend nog, of ‘ie je nou nog moet of niet, en ik weet dat ik Kate überhaupt nooit meer zal zien. Dan voelt jouw drama zo… zo overbodig, zegmaar.’
‘Je voelt je gewoon verheven boven mij,’ plaagde Perrie, die met een zwak glimlachje om haar lippen probeerde de sfeer een beetje te verbeteren.
‘Uiteraard,’ antwoordde Chris. ‘Uiteindelijk ben ik degene die rijdt, dus ben ik ook degene die de controle heeft en daardoor sta ik automatisch boven jou.’
‘Nou, vooruit dan maar,’ grinnikte Perrie. ‘Als je maar weet dat ik ook m’n rijbewijs heb.’
‘Ik zal het onthouden, oh hooggeëerde dame.’
‘Dat stel ik zeer op prijs, mijnheer.’
Ze glimlachten allebei, hoewel in beide lachjes het verdriet nog duidelijk aanwezig was. Hun eigen verdriet en ze hadden wel medelijden met elkaar, maar ze waren er gewoon nog niet klaar voor om toe te geven dat er ook andere mensen waren die het moeilijk hadden. Met dat begrip als een stilte tussen hen in hangend, voltooiden ze de rest van de reis naar het appartement van Danielle. In stilte, in begrip, samen. Ze waren niet voorbereid op wat ze aan zouden treffen, totaal niet.

Morgen ga ik op vakantie. Ik denk dat ik 's morgens nog wel tijd heb om een hoofdstuk te posten, maar daarna zullen jullie het een weekje zonder moeten doen.

Reacties: