FanFic.nl

The Stepbrothers

21. Feels Like Home

Het is vandaag vrijdag, twee dagen geleden zijn we vertrokken. We zitten nu in Madrid voor het eerste concert vanavond. Ik ben hartstikke zenuwachtig en weet niet eens meer wat ik met mijzelf aan moet. Ik heb mijzelf al proberen te kalmeren met het spelen van wat stukjes op mijn bas, maar ik krijg mijzelf gewoon niet rustig. Krista en de jongens zijn wijs uit mijn buurt gebleven nadat ik Tom helemaal had afgekaft op zijn manier van praten over een aantal fans die hij had gezien.
We hebben de soundcheck al gehad, Krista, Jonas, de drummer die David geregeld had, en ik, nu zijn de jongens aan de beurt. Ik zit bij de geluidsman op de hoek van het hekje en kijk naar de jongens op het podium. Georg staat erbij alsof hij geen zin heeft, Tom is rondjes aan het lopen om zijn pedaalbord en het na aan het kijken, Bill is aan het overgooien met zijn microfoon en Gustav die is één voor één op zijn toms en cymbalen aan het slaan om te kijken hoe hard het geluid staat.
“Hmpf,” laat ik tussen mijn lippen ontsnappen en ga achterover liggen op het hek. De eerste minuut dat ik zo lig gaat goed tot er ineens een ongelooflijk hard geluid uit Tom zijn versterkers komt dat ik ervan schrik. Ik verlies mijn evenwicht en kan net niet op tijd mijn balans terug vinden, dus ik val van het hekje af. Gelukkig kan ik mijn val op tijd breken en lig ik zonder verwondingen op de grond.
Tom zijn gitaar valt stil waardoor ik het gelach van de jongens hoor. Krista komt naar mij toegerend en hurkt naast mij neer. “Is alles goed?” vraagt ze paniekerig. Ik ben even stil en schiet daarna ook hard in de lach. Krista port mij in mijn zij en schudt lachend haar hoofd.
“Laat me niet meer zo schrikken kwal,” grinnikt ze. Ze helpt me overeind en trekt me dan mee naar het podium toe terwijl Tom stukjes speelt op zijn gitaar. We gaan voor de dranghekken staan en kijken naar de jongens. Gustav kijkt mij met een half bezorgd en half geamuseerde blik aan. Ik glimlach vrolijk naar hem en kijk dan naar Bill. Zo te zien is het zijn beurt om te soundchecken.
“Oh Bill! Ik houd van je!” roept Krista hard en ze houdt een hartjesvorm met haar handen omhoog. Ik kijk haar aan en begin dan weer te lachen. “Hé! Lach me niet uit. Ik meen het hoor! Bill is echt de meest hotte zanger die ik ken!” grijnst Krista.
“Bedankt hè,” gooit Bill er grijnzend uit. Krista en ik kijken hem even aan. Zonder enige verdere reden schieten we met z’n drieën in de lach. Bill wordt na een halve minuut al afgekapt omdat hij moet soundchecken, maar Krista en ik liggen huilend van het lachen op de vloer voor de dranghekken.
Na ongeveer tien minuten en een complete soundcheck set later zitten Krista, de jongens en ik backstage in de Green Room. Tom en Georg zijn wat aan het spelen op hun instrumenten, Bill is inzingoefeningen aan het doen en Gustav is muziek aan het luisteren. Krista en ik zitten in een hoekje, niets te doen.
Het dringt ons nu pas door dat wij over een uur op het podium moeten staan. Ik kan vanuit mijn ooghoeken zien dat Krista zit te trillen van de spanning en ik moet zeggen dat het voor mij ook niet veel minder is. Ik weet dat ik zit te trillen, maar niet zo erg als Krista.
“Kom, dan gaan we even een rondje lopen,” zeg ik zacht en ik trek Krista omhoog. Zij laat zich gewoon meetrekken door mij, geeft geen enkele tegenspraak. We lopen langzaam door de gangen van de backstage heen en komen uiteindelijk uit bij het gedeelte boven het podium. Daar blijven we staan en hangen we op de railing. We kijken naar de fans die langzaam binnen komen druipen. Nouja, langzaam? Meer snel binnen komen rennen dan langzaam druipen.
“Ik ben zo ongelooflijk zenuwachtig. Straks maak ik een fout op het podium en raak jij afgeleid door mij. Ik wil een goede performance neerzetten en en...” ratelt Krista met grote ogen. Nog nooit heb ik haar zo zenuwachtig gezien. Dit vraagt om een staaltje Gabi-relax-hulp! Ik neem Krista haar handen vast en kijk haar recht in haar ogen aan.
“Kris, jij speelt echt geniaal gitaar, dat komt helemaal goed! Zelfs al maak je een fout, het zal nog niet op vallen omdat het allemaal eigen nummers zijn,” zeg ik met een glimlach op mijn gezicht terwijl de zenuwen ook door mij heen razen. Over iets meer dan een half uur gaat het echt gebeuren, dan staan Krista en ik samen met Krista en Jonas op het podium om de fans van de jongens onze eigen nummers voor te leggen.
“Jij hebt makkelijk praten, jij bent alleen zenuwachtig na het optreden,” piept Krista. Ik kan de angst in haar ogen zien, maar ik lach zachtjes en laat haar handen dan los. “Moet je zien, ik ben alles behalve niet zenuwachtig!” roep ik lachend en ik steek mijn handen naar voren. Ze beven als rietje!
Krista begint ook te lachen. Gelukkig, dat helpt in ieder geval al een beetje om de stress weg te halen. We lachen nog even en kijken dan weer terug naar de fans. Af en toe zie ik een flits richting ons gericht worden, maar het maakt me niet uit wat ze denken. Als we straks op het podium staan zullen ze waarschijnlijk wel anders over ons denken.
“Kom, we staan hier al even, ik denk dat de rest zich ondertussen wat zorgen gaat maken en we moeten ook nog ons apparatuur om doen en de instrumenten even goed stemmen,” haalt Krista mij na een minuut of tien uit mijn gedachten. Ik kijk op en knik. Het wordt wel tijd ja.
Binnen no-time staan we naast het podium onze instrumenten te stemmen terwijl onze zenders om worden gedaan. Krista is druk bezig met haar gitaar te liefkozen en Jonas is met zijn stokjes bepaalde ritmes uit onze nummers op een kist aan het drummen. Bill, Tom, Gustav en Georg staan op een afstandje naar ons te kijken. Ik glimlach naar ze en krijg meteen drie glimlachen en één grijns terug. Meteen steek ik een middelvinger op naar Bill waarna hij nog breder grijnst.
“Oké, over vijf minuten moeten jullie het podium op! Zijn jullie er klaar voor?” vraagt David met een glimlach op zijn gezicht. Ik knik even en zie dat Krista en Jonas geen antwoord geven op david zijn vraag. Hij schudt even glimlachend zijn hoofd en kijkt dan naar het crewlid dat net klaar is met het vastzetten van de zenders. Daarna mompelt hij iets in de walkie-talkie en niet veel later gaan de lichten in de zaal en boven het podium uit.
Hard gegil komt vanuit de zaal. Krista en ik lopen naar onze plek op het podium en Jonas gaat achter zijn drumstel zitten. Ik begin de intro van Rise Up op de piano te spelen en na een ronde zet ik ook in met mijn zang. “Another year has passed, you're stuck behind the glass. The corporate machine that crushes hopes and dreams. Where did it all go wrong? It's not where we belong. Is this the final straw? I'm screaming out for more,” zing ik waarna we krachtig inzetten met onze instrumenten. Fans beginnen luid te schreeuwen en te joelen. Alle positieve energie wordt met golven over het podium heen gespoeld en het is terug te vinden in onze muziek.
Krista en ik lopen headbangend het podium over tot het stuk komt waar ik weer moet zingen. Ik ga op tijd weer terug bij de microfoon staan en kijk met een grijns het publiek in. “Okay, I confess, I've been feeling stressed. Thinking evil thoughts, when it's time to rest. What you stand for really does not interest me. Now that we digress into nothingness. Pointless, nostalgic, logic with emptiness. What you stand for really does not concern me. The room started spinning, the red mist descending. Make your move for the door. Kick over chairs and run down the stairs, I just can't take anymore. Rise up, join the revolution. Take away the lies, leave the institution. Rise up, join the revolution. Take away the lies, leave the institution,” zing ik met veel overtuiging in de microfoon terwijl ik de basnoten aan sla op mijn bas. Een groot gedeelte van de fans is met hun handen in de lucht mee aan het ‘slaan’ op de maat. Het voelt zo goed om te zien dat ons werk niet voor niets is.
“My head's heavy now, this is killing me, all these simple minds that just can't agree. What you strive for really does not affect me. Can you see yourself as you try your best? Slave to power, so confused and self-obsessed. What you strive for really does not impress me. The room started spinning, the red mist descending. Make your move for the door. Kick over chairs and run down the stairs, I just can't take anymore. Rise up, join the revolution. Take away the lies, leave the institution. Rise up, join the revolution. Take away the lies, leave the institution. Rise up, rise up, rise up, rise!” zing ik. Nu begint Krista met haar solo en na haar solo val ik weer in.
“I hear you calling, are we still falling? Rise up, join the revolution. Take away the lies, leave the institution. Rise up, join the revolution. Take away the lies, leave the institution,” zing ik de laatste zinnen waarna we een luid applaus ontvangen. “Dank jullie wel! Ik zal ons even voorstellen. De gitariste hier is Krista Dresdner, ze speelt al sinds, wat, haar zevende gitaar en sinds haar zesde ook nog drum. Jammer genoeg kan ze niet twee dingen tegelijk bespelen, vandaar dat we werden voorgesteld aan een van de crewleden die goed kan drummer, dat is Jonas Hochfeld. Hij drumt al super lang, namelijk al 24 jaar lang en vond het leuk om bij ons te komen drummer voor de tour. En dan hebben we mij, ik zing, speel piano en bas. Krista en ik hebben elkaar ontmoet en hebben ongeveer hetzelfde meegemaakt wat betreft jongens. We zijn met het volgende lyrics gekomen en hebben er een stevig nummer onder gebouwd. Geniet ervan!”
Jonas telt af en tegelijk zetten we de intro van The End in. “I watch the world as it crumbles underneath your feet, your bitter selfishness and everything you stood for. I realize you are nothing, nothing. You fade away from me, you take away from me and I can’t go on. You said it all and that’s too much. Your final words, that bitter touch. And as you leave, I say goodbye to everything that was a lie. We went the distance, but that distance was way too far. Circumstances change, but you can’t change who you are. I tried to cry, but I have nothing, nothing. Psychosomatic freak, calculated head fuck. I can’t go on. You said it all and that’s too much. Your final words, that bitter touch. And as you leave, I say goodbye to everything that was a lie,” zing ik met ondersteuning van Krista en Jonas voor backingvocals. We komen aan bij het tussenstuk wat vrijwel alleen Krista speelt. Ik klap in mijn handen op de maat en de fans beginnen mee te doen. Daarna zet ik weer in.
“This is the end of everything. This is the end of everything. This is the end of everything. I’ve taken everything, you can’t win! You said it all and that’s too much. Your final words, that bitter touch. And as you leave, I say goodbye to everything that was a lie. You said it all and that’s too much. Your final words, that bitter touch. And as you leave, I say goodbye to everything that was a lie.” Samen sluiten we het nummer af op het laatste woord. Grijnzend ontvangen Krista en ik het applaus. Meteen gaan we door met de volgende nummers: ‘Requiem of the Drunk’, waar de fans ook mee beginnen te zingen als ik een deel voor heb gedaan, ‘Red Light Fix’, ‘Last Confession’ en ‘Promises’ spelen we nog samen met Jonas.
Als die nummers voorbij zijn beginnen Krista en ik een akoestische set met ‘Battlefields’, het nummer waar we David mee wonnen, ‘This Is For You’, 'Crying Out For You' en ‘Fight’. Als we alle nummers hebben gespeeld die we zouden spelen nemen we een groots applaus in ontvangst en beginnen we de zenuwen weer te voelen. “Hartstikke bedankt Madrid! En nu, voor het volgende stuk... wij weten waar jullie voor zijn gekomen en ik weet zeker dat jullie ze graag willen zien. Zijn jullie klaar voor Tokio Hotel?!” roep ik hard door mijn microfoon. De fans beginnen meteen hard te gillen, te krijsen, maar het is niet genoeg.
“Zijn jullie klaar voor Tokio Hotel?!” roep ik nog eens. Nog meer gegil en gekrijs. “Mooi, veel plezier met Tokio Hotel,” zeg ik al wat rustiger in de microfoon. Daarna lopen Krista en ik het podium af. Meteen kijken we elkaar aan als we achter het podium staan. We laten onze instrumenten afnemen en ontvangen daarna ook een applaus van een groot gedeelte van de crew, David en Tokio Hotel.
“Dat was echt super, jullie kregen het publiek echt goed mee!” roept Bill vrolijk. Hij geeft ons allemaal een knuffel en klapt luid. Tom, Gustav en Georg volgen na Bill. Dit optreden was echt prefect verlopen. Ik heb geen fouten gehoord bij Krista of bij Jonas. En het publiek deed echt super lekker mee. Het voelt alsof ik nooit anders heb gedaan dan op het podium staan. Het voelt als mijn thuis.


Rise Up
The End
Requiem Of The Drunk
Red Light Fix
Last Confession
Promises
Battlefields deze kan ik nergens vinden, hij staat wel op Spotify
This Is For You
Crying Out For You & Fight

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.